“T-teka? Pupunta tayo sa Mansion?” gulat kong tanong nang mapansin kong umaakyat siya sa hagdanang bato sa may cliff—diretso papunta sa Mansion—habang buhat-buhat ako. "Yes... and I prepared something for you." Cool lang niyang sagot sabay kindat sa akin. Gusto kong ngumiti at ma-excite, pero bigla akong nakaramdam ng kaba nang maalala ko si Donya Mathilda. Paano kung makita niya akong kasa-kasama ang panganay niyang anak? I can clearly remember how she looked and what she said earlier. Natatakot ako—sigurado akong hindi niya ako magugustuhan para kay Archival. Dahan-dahan kong inangat ang tingin ko sa kanya. I can't help but wonder—bakit nga ba nagkagusto siya sa akin? Ano bang nakita niya sa isang katulad kong mahirap lang? “P-pero Arch... baka makita tayo ni D-donya Mathilda at ng... ibang k-kasambahay...” Nauutal kong sabi, dahilan para magdikit ang mga kilay niya at huminto siya sa pag-akyat. "Laura? Is there something you want to tell me?" Nagulat ako sa tanong niya at
Tinititigan ko ang mahimbing niyang mukha, at hindi ko mapigilang mapangiti. Ang sarap niyang pagmasdan—napakapayapa, at napakaguwapo. My heart swells with emotions as I wonder... bakit nga ba ako ang mahal ng lalaking ito? He's out of my league. Isa lang akong kasambahay, isang simpleng babae na walang kayamanan o mataas na pinag-aralan. Pero sa kabila ng lahat, sa dami ng magagandang, mayayaman, at edukadong babae na maaaring piliin niya... ako ang pinili niya. Anong ginawa ko para mapansin ng isang Engr. Archival Del Fuego? Napangiti ako sa mga naiisip ko habang marahang hinaplos ang guwapo niyang mukha. Ang himbing ng tulog niya, para bang napakapayapa ng mundo niya ngayong nasa piling niya ako. Nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang bewang ko at hinila ako palapit sa kanya. He wrapped his arms around me tightly, making me feel warm and safe in his embrace. Napatingin ulit ako sa kanya. Kung pwede lang akong manatili rito hanggang magising siya, gagawin ko. Ayokong putulin
Pagkatapos ng klase ko ay hindi ko na hinintay pa si Lukas at dumiretso na sa Mansion. Habang nasa tricycle, nakatitig lang ako sa text ni Archival na kanina pang umaga ko na recieve. Archival: Good morning, baby. How's your sleep? I hope you're okay. Can't wait to see you later. Archival : I'll wait you here. Hindi ako maka-reply ng maayos sa kanya dahil kinikilig ako parati kapag binabasa ko ang mga text niya. But after what happened yesterday parang ang hirap kumalma. Hindi ko alam kung paano ako haharap sa kanya. It's just me or normal lang talaga itong nararamdaman ko? Pagkarating ko sa harapan ng gate ng Mansion ay agad na ako nag-abot ng pamasahe sa driver ng tricycle. Humugot pa ako ng malalim na hininga bago ako tumulak at pumasok sa gate at binati ang guard na nandoon. Pagkapasok ko ay hindi ko pa rin nakikita si Madam Isa sa paligid. Siguro hindi pa rin sila naka-uwi ni Donya Mathilda galing sa kanilang business trip. Kaya dumiretso na lang ako sa likod ng Mansi
DISCLAIMER :This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental."Plagiarism is a crime."Waves of Costa Fuegodate started. December 2022.Copyright © 2022 AlmodineWritten by AlmodineHi mga bhe 😇 Before proceeding to the next chapter, I want you to have a wonderful day and always remember to smile and don't stress up for you to flush the bad vibes away.Expected grammatical errors, po. Please continue reading 😍Your comments are very appreciated 💝
Ang bigat ng pakiramdam ko ngayon. Parang may mabigat na bato na nakapatong sa ulo ko at sobrang nanghihina ang katawan ko. Dinilat ko ang mga mata ko pero hindi ko masyadong makita ang paligid dahil sa pagkahilo. "N-nasaan ako..." Nanghihinang sabi ko. "Pre! Gising na ang prinsesa!" sigaw ng isang lalaki habang umiikot pa ang paningin ko. Ngayon ko lang napansin na nakatali pala ang kamay ko sa likod habang nakaupo sa isang silyang gawa sa kahoy. Anong nangyayari? Nasaan ako? Si Archival? Archival... Bigla akong nagising sa habang inaalala siya at napatingin sa lalaking kalbo na nasa harap ko. Wala nang piring ang mga mata ko kaya malinaw kong nakikita ang mukha ng mga taong iniisip ko na hindi ko na makikita kailanman. "Ano ang kailangan niyo sa akin?! Pakawalan niyo ako!" Paos kong sigaw, habang pilit na kinakalas ang pagkakatali sa likod. Ngunit sobrang higpit nito na halos ramdam ko ang pagkasugat sa aking pulso dahil sa tali. "Tsk! Miss, ayaw na sana naming makita ka pa,
"MGA WALANG HIYA KAYONG LAHAT, PATI MAMA KO DINAMAY NIYO PA!" Galit na sigaw ko at isang malutong na sampal na naman ang nakuha ko sa kalbong lalaki. Tinali niya na ako sa silyang katabi ni Mama na wala pa ring malay. Hindi ko mapigilan na magalit at maiyak habang tinitignan ang mga sugat sa pisngi ni mama. "ANONG GINAWA NIYO SA KANYA! MGA HAYOP KAYO!" "Ernesto? Turukan mo na kaya 'yan ang ingay! ang sakit sa tenga." "Ge pre, pero magsasaya muna ako bago ko gawin 'yan." "Oo na, gawin mo na lang ang gusto mo total walang malay pa naman itong si Jun." Nakangising aso na lumalapit sa akin ang kalbong lalaki. Pero hindi ako nasindak sa kanya, sa galit ko ngayon wala akong ibang maisip kundi ang kagustuhang patayin siya. Hinawakan niya ang mukha ko at marahas na hinaplos ang magulong buhok ko. "Anong gagawin mo!?" Puno ng galit na usal ko at tumawa lang siya. "Tang ina! Ang gusto ko talaga sa babae ay ang ma-attitude at tsaka hard to get." Nag-ngising aso na naman siya at nagulat a
"A-anak? Sobrang nag-aalala ako sa'yo, apat na araw na kitang hinahanap Laura..." Napaiyak ako sa sinabi ni Mama at gustong-gusto ko siyang yakapin pero parehong nakatali ang kamay namin sa likuran. "M-ma... I'm sorry sana nakinig ako sa inyo. Tama nga kayo sana lumayo na lang ako..." "L-laura." Umiling si Mama at tipid na ngumiti "sa maniwala ka man o sa hindi. Hinahanap ka rin niya at..." "Wag na nga kayong mag-dramahan d'yan! Eric, lagyan niyo na ni Jun nang tape ang mga bibig nila..." "T-teka wag! Please po... Pakawalan niyo na kami ni Mama." Pero hindi sila nakinig at linagyan nga nila ng tape ang mga bibig namin. Natatakot ako sa maaring mangyari sa amin. Pagkatapos makalabas nila ni Lea ay agad-agad nag-usap silang Ernesto malayo sa amin. Nakatingin na lang ako kay Mama ngayon habang umiiyak. Lord, kung ano man ang plano nilang masama sa amin sana iligtas niyo kami. Nagulat ako ng nilagyan nila kami ng mga piring sa mata. Kaya tinubuan ako ng sobrang kaba at takot lalo
In the middle of grasping for my final breath, there were sudden hands that grabbed me and lifted me out of the river. And then he patted my cheek harshly so I could wake up. Because of what happened to me, I can't hardly see his face or recognise him. "Laura, don't die on me, please!" He shouted, and I felt his tears falling down his cheeks into mine. "L-lukas?" I said it weakly and forced a smile. I thought he was... I thought Archival was the man who saved me. But now I'm happy to see Lukas. I don't know if I will survive these injuries and the deep wounds, but I'm really putting my trust in him that maybe maligtas niya kami ni Mama sa bingit ng kamatayan. and everything went black. **** The noise of machines around me rang into my ears. Unti-unting dinilat ko ang mga mata ko at biglang may lumapit sa aking babae na may suot ng puting damit. Napatingin ako sa kanya pero nagulat ako ng bigla siyang tumakbo palayo sa akin. Nasaan ako? Linibot ko ang paningin ko sa paligid at
The air between us was thick, suffocating, as if the universe itself held its breath. Archival’s eyes burned into mine—wild, dark, consuming. He looked like a man on the edge, like a predator who had finally cornered his prey.His hands cupped my face, his thumb tracing my trembling lips. "Fuck," he murmured, his voice low, husky, dangerous. "You drive me insane. Years, Laura... years of wanting, searching… and ngayon nandito kana sa harapan ko."His lips crashed onto mine—urgent, desperate, like a man claiming what was always his. His kiss wasn’t soft; it was punishing, full of rage and longing all at once. I felt my back hit the wall, his body pressing against mine, solid, unyielding, inescapable."Tell me to stop," he growled against my lips, his breath hot against my skin as his hands roamed, tracing the curves he once memorized. "Tell me you don’t want this."Pero hindi ko kaya. Instead, my fingers tangled into his hair, pulling him closer, pressing myself against him like I nee
I cleaned myself up and put on the clothes he gave me, pero hindi ako mapakali.I knew he had figured it out, lalo na’t carbon copy niya ang anak ko. And knowing him, I was sure alam na niya. I couldn’t keep pretending na hindi ako si Luara.I brushed my hair and looked at my reflection. Without makeup, my face was bare—still holding the same angelic features I despised the most.Lumabas na ako ng comfort room, wearing the oversized T-shirt he lent me. He also gave me a pair of shorts, but they were far too big for my frame. His shirt like a length of dress for me, kaya nagdesisyon akong huwag na lang isuot ang shorts.The sound of heavy rain filled the air. Hindi ko inakalang uulan pa ngayon. My eyes wandered to Riley, who was now awake and playing with Archival.They were playing chess.Napairap ako. My son is smart—I know that all too well. But it still amaz
Papunta kami sa maliit na villa na nadaanan ko kanina.Riley was holding the tip of his shirt while Archival carried me in his arms—just like a bride.His bride.I couldn’t shake off that thought. This could have been my man. My child’s father. My own family. Pero nakakatawa mang aminin, I wished na ganito na lang sana. But I knew it was impossible. He was married—to the very woman who had hurt me the most. I didn’t even know if kasabwat siya sa nangyari 4 years ago. The bitterness was overwhelming, knowing that this man was holding me now as if I were the most fragile woman in his life.Muli kong naalala ang panahon kung kailan kinarga niya rin si Lea ng ganito noong nahimatay siya. A sudden wave of irritation and frustration surged through me."I can walk… you can drop me now," I said, my voice laced with annoyance.He met my eyes, his gaze unwavering. "I told you… I’ll kiss you if you don’t shut your pretty mouth.""May I remind you, Mr. Del Fuego, you’re married, and I am not the
Halos isang oras na kaming naglalakad at palipat-lipat ng lugar, pero hindi pa rin namin makita si Riley. My heart is pounding so hard, and my hands are shaking as I keep shouting his name. "Find him!" Sigaw ko, halos sumisigaw na sa takot. "I paid all of you, bakit hindi niyo napansin ang anak ko?!" My voice cracked, and tears streamed down my face. I was furious, but more than that, I was terrified. I fumbled with my phone, trying to call Lukas and Papa Lucio, but no signal. Wala sila sa Costa Fuego ngayon—nasa Maynila sila para sa isang importanteng pagtitipon para sa mga business partners ng aming Azucarera. I was supposed to be there, pero dahil sa nangyari, sila na lang ang nag-representa. I feel so helpless. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. This is my fault. Sana hindi na lang ako lumabas kasama ang anak ko..."Lord! Please, not Riley… wag niyo siyang kunin sa akin," naiiyak kong bulong haba
Pagkagising ko, agad kong iginala ang aking mga mata, trying to figure out where I was. Ilang segundo akong tulala bago ko napansin ang anak ko na mahimbing na natutulog sa tabi ko. His small chest gently rose and fell with each breath, looking so peaceful. Kahit papaano, gumaan ang pakiramdam ko knowing he was safe beside me. Pero ako? I felt terrible. My whole body was weak, and my head felt so heavy—parang may malaking semento na nakapatong dito. Sobrang bigat sa pakiramdam, para bang ilang araw akong hindi nakakain. Even breathing felt exhausting. Muli kong iginala ang paningin ko, looking for Lukas, at hindi niya ako binigo. Nakita ko siyang nasa sulok, nakasandal sa pader habang nakaupo, his arms crossed, his head slightly tilted to the side. His face looked so exhausted, as if he had stayed awake for too long before finally dozing off. "Anong nangyari?"
Saglit akong natigilan bago ako tuluyang tumayo at sinimulang pulutin ang nagkalat na mga papel sa sahig. Agad namang kumilos ang butler ko upang tumulong sa akin. Hindi ko na lang pinansin ang presensya ni Archival na nakatayo ngayon sa harapan ko. "Ano na naman kaya ang sadya nito? Their products are now successfully shipped sa Italy..." bulong ko sa sarili ko habang patuloy sa pag-aayos. Napahinto ako nang sabay naming damputin ang parehong papel. His hand slightly brushed against mine, and for a moment, everything felt still. Nagtagpo ang aming mga mata. Those damn sleepy, jet-black eyes hypnotized me again, pulling me into a trance, that I didn’t ask for. Napalunok ako, pilit na pinakalma ang sarili, at bahagyang tumikhim upang basagin ang namumuong kaba sa dibdib ko. "Thank you, Mr. Del Fuego..." I muttered, trying to regain my composure bago ako umupo sa aking swivel chair. "Ano an
That night, hindi talaga ako nakatulog. No matter how many times I tossed and turned, one face kept haunting my mind—and that's Archival’s face. The way he looked at me kanina sa office. That lingering gaze— na noon, it used to make my knees weak, pero ngayon? I hate it more than anything else. "And a wife? I don’t have a wife… not yet."His words kept echoing in my head like a broken record. Napatawa ako ng mapakla. "Impossible…" Three years ago, I received a news. Si Papa Lucio mismo ang nagbigay sa akin non, while Riley was in my arms... Malinaw pa sa bagong labas na magazine—sila dalawa ni Lea, happily married, the picture perfect couple, standing side by side as they tied the knot. I can still remember how shattered I was, seeing Lea in her breathtaking designer made wedding gown, standing beside Archival—stoic as always, yet undeniably striking handsome in his suit. Walang duda. He’s a sweet-tounged liar.Nasa may terrace ako ngayon, nakaharap sa magandang dagat ng Cost
I drove straight to my office at Primo Shipline building because I had important meetings with Mr. Monsato. Yes, the business is under his name, but l'll be real—I’m the brain behind everything, I'm the foundation of this big project. Sa totoo lang, sa akin talaga ‘to, but I had to name it after him para mas madali akong makapasok sa Costa Fuego. Dito, halos lahat ng negosyo ay hawak ng mga pamilyang Del Fuego. I can’t really blame them. Ang mga Del Fuego kasi ang may pinakamalaking monopoly sa bayan na ‘to—once they set their eyes on something, they take full control. Pero hindi naman ako gan’on kadaling magpapatalo. I won’t ruin their business outright—hindi pa. I have a plan, and it’s been in motion since the beginning. Pagpasok ko sa building, sinalubong ako ng mga empleyado. I gave them a small smile, exchanging a few lighthearted greetings. Hindi naman ako suplada sa kanila—after all, they work for me, and I want them to feel comfortable with me as their boss. This kind
With confidence, I walked into the exclusive meeting room—isang pagtitipon na tanging dalawampung piling tao lang ang naimbitahan. Natahimik ang lahat nang pumasok ako, at agad kong naramdaman ang mga matang nakatutok sa akin, na puno ng pagtataka at pagkabigla. "May I have the honor to know your name, Ms.?" magalang na tanong ni Mr. Monsanto. Hindi niya ako nakilala dahil sa suot kong mask. Halos lahat ng narito ay inalis na ang kanilang mga maskara, eager to show off their fancy attire and flaunt how wealthy they were to be part of this prestigious project. But I remained hidden behind mine, unwilling to reveal my identity just yet."Hernandez..." I lazily replied, making him stiffen. Maingat niya akong iginiya sa upuang nakalaan para sa kanya mismo, dahilan para magulat ang mga investor at shareholder—nagtataka kung bakit ako ang nakaupo sa lugar na dapat ay kay Mr. Monsanto.""Please continue with what you were discussing, Mr. Monsanto. Pay me no mind," diretsong sabi ko, dahi