Pagkauwi ko sa bahay, agad akong dumiretso sa kwarto ko. Lutang ang isip ko mula pa kanina, simula nang umalis ako sa mansion. Halos hindi ko na nga masagot ang mga tanong ni Lukas dahil sa dami ng iniisip ko—lalo na ang nangyari kanina. Pagbagsak ko sa kama, tulala akong tumitig sa kisame. Napahawak ako sa labi ko. Hindi ko talaga malimutan ang lambot ng labi niya. Lalo na ang inasta ko kanina. Napahugot ako ng unan, ibinaon ang mukha ko rito, at sumigaw nang walang tunog dahil sa kahibangan na ginawa ko. "Nakakahiya talaga! Nababaliw na yata ako!" Gusto ko na ba talaga siya? Hindi naman ganito ang feelings ko kay Sebastian. Iba itong nararamdaman ko kay Archival. Mas mabigat kaysa sa paghanga at pagtingin ko sa kapatid niya. I can't accept this. Pero the more I deny it, the more lumalalim ang nararamdaman ko sa kanya. So should I accept these feelings? Mahal ko na ba talaga siya? --- Isang linggo na ang lumipas mula nang huli naming pagkikita ni Archival sa pool. Tuwing nagtat
Habang lumilipas ang mga araw, mas naging malapit kami ni Archival. He always made time for me kahit na busy siya bilang representative ng family niya sa business meetings, proposals, at iba't ibang events. Kahit gaano pa siya ka-occupied, he still made sure to call or text me para kamustahin ako. Pero bihira lang kaming magkita dahil marami raw siyang kailangang tapusin na projects, lalo na sa Maynila. The last time I saw him was two days ago. Sabi niya, may importanteng bagay lang siyang aayusin sa site nila sa Ilocos, and once he’s done, mas magiging maluwag na ang schedule niya. Malapit na rin ang sembreak namin, and he promised me na magbabakasyon kami somewhere kapag hindi na kami busy. I’m really excited about it. Biglang nag-vibrate ang phone ko, and I immediately checked his message. Archival: Good morning, baby. I'm sorry ngayon lang ako nakapag-text. We're on the site, and Sebastian is with me. I'll be busy today, so please take care. I’ll call you later. I miss you...
Naistatwa ako sa harapan ni Donya Mathilda, halos walang lumalabas na salita sa bibig ko. Kita kong nagdugtong ang kanyang mga kilay habang pinagmamasdan akong natataranta sa harapan niya. Tahimik siyang s******p ng kanyang tsaa bago muling nagsalita. "You look tensed sa mga tanong ko. I just want you to know that I'm only worried about my son. He’s been behaving unusually, and I have a feeling na may ibang babaeng…" Hindi na niya natapos ang sasabihin nang biglang lumitaw si Madam Isa sa likuran niya. "Nakahanda na po ang bathtub, Ma’am," sabi ni Madam habang nakayuko. Tumango si Donya Mathilda at agad na tumayo. "Thanks, Isa…" Tipid na ngumiti si Madam, pero bago pa makapasok si Donya sa loob, muli siyang lumingon sa akin. "If you know who she is, or maybe have an idea, I hope you tell me soon... I already have plans for my son, and I don’t want a random girl getting in my way." May bahid ng banta ang tono ng kanyang boses, dahilan para hindi agad ako makapagsalita. Mabuti na
“T-teka? Pupunta tayo sa Mansion?” gulat kong tanong nang mapansin kong umaakyat siya sa hagdanang bato sa may cliff—diretso papunta sa Mansion—habang buhat-buhat ako. "Yes... and I prepared something for you." Cool lang niyang sagot sabay kindat sa akin. Gusto kong ngumiti at ma-excite, pero bigla akong nakaramdam ng kaba nang maalala ko si Donya Mathilda. Paano kung makita niya akong kasa-kasama ang panganay niyang anak? I can clearly remember how she looked and what she said earlier. Natatakot ako—sigurado akong hindi niya ako magugustuhan para kay Archival. Dahan-dahan kong inangat ang tingin ko sa kanya. I can't help but wonder—bakit nga ba nagkagusto siya sa akin? Ano bang nakita niya sa isang katulad kong mahirap lang? “P-pero Arch... baka makita tayo ni D-donya Mathilda at ng... ibang k-kasambahay...” Nauutal kong sabi, dahilan para magdikit ang mga kilay niya at huminto siya sa pag-akyat. "Laura? Is there something you want to tell me?" Nagulat ako sa tanong niya at
Tinititigan ko ang mahimbing niyang mukha, at hindi ko mapigilang mapangiti. Ang sarap niyang pagmasdan—napakapayapa, at napakaguwapo. My heart swells with emotions as I wonder... bakit nga ba ako ang mahal ng lalaking ito? He's out of my league. Isa lang akong kasambahay, isang simpleng babae na walang kayamanan o mataas na pinag-aralan. Pero sa kabila ng lahat, sa dami ng magagandang, mayayaman, at edukadong babae na maaaring piliin niya... ako ang pinili niya. Anong ginawa ko para mapansin ng isang Engr. Archival Del Fuego? Napangiti ako sa mga naiisip ko habang marahang hinaplos ang guwapo niyang mukha. Ang himbing ng tulog niya, para bang napakapayapa ng mundo niya ngayong nasa piling niya ako. Nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang bewang ko at hinila ako palapit sa kanya. He wrapped his arms around me tightly, making me feel warm and safe in his embrace. Napatingin ulit ako sa kanya. Kung pwede lang akong manatili rito hanggang magising siya, gagawin ko. Ayokong putulin
Pagkatapos ng klase ko ay hindi ko na hinintay pa si Lukas at dumiretso na sa Mansion. Habang nasa tricycle, nakatitig lang ako sa text ni Archival na kanina pang umaga ko na recieve. Archival: Good morning, baby. How's your sleep? I hope you're okay. Can't wait to see you later. Archival : I'll wait you here. Hindi ako maka-reply ng maayos sa kanya dahil kinikilig ako parati kapag binabasa ko ang mga text niya. But after what happened yesterday parang ang hirap kumalma. Hindi ko alam kung paano ako haharap sa kanya. It's just me or normal lang talaga itong nararamdaman ko? Pagkarating ko sa harapan ng gate ng Mansion ay agad na ako nag-abot ng pamasahe sa driver ng tricycle. Humugot pa ako ng malalim na hininga bago ako tumulak at pumasok sa gate at binati ang guard na nandoon. Pagkapasok ko ay hindi ko pa rin nakikita si Madam Isa sa paligid. Siguro hindi pa rin sila naka-uwi ni Donya Mathilda galing sa kanilang business trip. Kaya dumiretso na lang ako sa likod ng Mansi
DISCLAIMER :This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental."Plagiarism is a crime."Waves of Costa Fuegodate started. December 2022.Copyright © 2022 AlmodineWritten by AlmodineHi mga bhe 😇 Before proceeding to the next chapter, I want you to have a wonderful day and always remember to smile and don't stress up for you to flush the bad vibes away.Expected grammatical errors, po. Please continue reading 😍Your comments are very appreciated 💝
Ang bigat ng pakiramdam ko ngayon. Parang may mabigat na bato na nakapatong sa ulo ko at sobrang nanghihina ang katawan ko. Dinilat ko ang mga mata ko pero hindi ko masyadong makita ang paligid dahil sa pagkahilo. "N-nasaan ako..." Nanghihinang sabi ko. "Pre! Gising na ang prinsesa!" sigaw ng isang lalaki habang umiikot pa ang paningin ko. Ngayon ko lang napansin na nakatali pala ang kamay ko sa likod habang nakaupo sa isang silyang gawa sa kahoy. Anong nangyayari? Nasaan ako? Si Archival? Archival... Bigla akong nagising sa habang inaalala siya at napatingin sa lalaking kalbo na nasa harap ko. Wala nang piring ang mga mata ko kaya malinaw kong nakikita ang mukha ng mga taong iniisip ko na hindi ko na makikita kailanman. "Ano ang kailangan niyo sa akin?! Pakawalan niyo ako!" Paos kong sigaw, habang pilit na kinakalas ang pagkakatali sa likod. Ngunit sobrang higpit nito na halos ramdam ko ang pagkasugat sa aking pulso dahil sa tali. "Tsk! Miss, ayaw na sana naming makita ka pa,
Halos isang oras na kaming naglalakad at palipat-lipat ng lugar, pero hindi pa rin namin makita si Riley. My heart is pounding so hard, and my hands are shaking as I keep shouting his name. "Find him!" Sigaw ko, halos sumisigaw na sa takot. "I paid all of you, bakit hindi niyo napansin ang anak ko?!" My voice cracked, and tears streamed down my face. I was furious, but more than that, I was terrified. I fumbled with my phone, trying to call Lukas and Papa Lucio, but no signal. Wala sila sa Costa Fuego ngayon—nasa Maynila sila para sa isang importanteng pagtitipon para sa mga business partners ng aming Azucarera. I was supposed to be there, pero dahil sa nangyari, sila na lang ang nag-representa. I feel so helpless. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. This is my fault. Sana hindi na lang ako lumabas kasama ang anak ko..."Lord! Please, not Riley… wag niyo siyang kunin sa akin," naiiyak kong bulong haba
Pagkagising ko, agad kong iginala ang aking mga mata, trying to figure out where I was. Ilang segundo akong tulala bago ko napansin ang anak ko na mahimbing na natutulog sa tabi ko. His small chest gently rose and fell with each breath, looking so peaceful. Kahit papaano, gumaan ang pakiramdam ko knowing he was safe beside me. Pero ako? I felt terrible. My whole body was weak, and my head felt so heavy—parang may malaking semento na nakapatong dito. Sobrang bigat sa pakiramdam, para bang ilang araw akong hindi nakakain. Even breathing felt exhausting. Muli kong iginala ang paningin ko, looking for Lukas, at hindi niya ako binigo. Nakita ko siyang nasa sulok, nakasandal sa pader habang nakaupo, his arms crossed, his head slightly tilted to the side. His face looked so exhausted, as if he had stayed awake for too long before finally dozing off. "Anong nangyari?"
Saglit akong natigilan bago ako tuluyang tumayo at sinimulang pulutin ang nagkalat na mga papel sa sahig. Agad namang kumilos ang butler ko upang tumulong sa akin. Hindi ko na lang pinansin ang presensya ni Archival na nakatayo ngayon sa harapan ko. "Ano na naman kaya ang sadya nito? Their products are now successfully shipped sa Italy..." bulong ko sa sarili ko habang patuloy sa pag-aayos. Napahinto ako nang sabay naming damputin ang parehong papel. His hand slightly brushed against mine, and for a moment, everything felt still. Nagtagpo ang aming mga mata. Those damn sleepy, jet-black eyes hypnotized me again, pulling me into a trance, that I didn’t ask for. Napalunok ako, pilit na pinakalma ang sarili, at bahagyang tumikhim upang basagin ang namumuong kaba sa dibdib ko. "Thank you, Mr. Del Fuego..." I muttered, trying to regain my composure bago ako umupo sa aking swivel chair. "Ano an
That night, hindi talaga ako nakatulog. No matter how many times I tossed and turned, one face kept haunting my mind—and that's Archival’s face. The way he looked at me kanina sa office. That lingering gaze— na noon, it used to make my knees weak, pero ngayon? I hate it more than anything else. "And a wife? I don’t have a wife… not yet."His words kept echoing in my head like a broken record. Napatawa ako ng mapakla. "Impossible…" Three years ago, I received a news. Si Papa Lucio mismo ang nagbigay sa akin non, while Riley was in my arms... Malinaw pa sa bagong labas na magazine—sila dalawa ni Lea, happily married, the picture perfect couple, standing side by side as they tied the knot. I can still remember how shattered I was, seeing Lea in her breathtaking designer made wedding gown, standing beside Archival—stoic as always, yet undeniably striking handsome in his suit. Walang duda. He’s a sweet-tounged liar.Nasa may terrace ako ngayon, nakaharap sa magandang dagat ng Cost
I drove straight to my office at Primo Shipline building because I had important meetings with Mr. Monsato. Yes, the business is under his name, but l'll be real—I’m the brain behind everything, I'm the foundation of this big project. Sa totoo lang, sa akin talaga ‘to, but I had to name it after him para mas madali akong makapasok sa Costa Fuego. Dito, halos lahat ng negosyo ay hawak ng mga pamilyang Del Fuego. I can’t really blame them. Ang mga Del Fuego kasi ang may pinakamalaking monopoly sa bayan na ‘to—once they set their eyes on something, they take full control. Pero hindi naman ako gan’on kadaling magpapatalo. I won’t ruin their business outright—hindi pa. I have a plan, and it’s been in motion since the beginning. Pagpasok ko sa building, sinalubong ako ng mga empleyado. I gave them a small smile, exchanging a few lighthearted greetings. Hindi naman ako suplada sa kanila—after all, they work for me, and I want them to feel comfortable with me as their boss. This kind
With confidence, I walked into the exclusive meeting room—isang pagtitipon na tanging dalawampung piling tao lang ang naimbitahan. Natahimik ang lahat nang pumasok ako, at agad kong naramdaman ang mga matang nakatutok sa akin, na puno ng pagtataka at pagkabigla. "May I have the honor to know your name, Ms.?" magalang na tanong ni Mr. Monsanto. Hindi niya ako nakilala dahil sa suot kong mask. Halos lahat ng narito ay inalis na ang kanilang mga maskara, eager to show off their fancy attire and flaunt how wealthy they were to be part of this prestigious project. But I remained hidden behind mine, unwilling to reveal my identity just yet."Hernandez..." I lazily replied, making him stiffen. Maingat niya akong iginiya sa upuang nakalaan para sa kanya mismo, dahilan para magulat ang mga investor at shareholder—nagtataka kung bakit ako ang nakaupo sa lugar na dapat ay kay Mr. Monsanto.""Please continue with what you were discussing, Mr. Monsanto. Pay me no mind," diretsong sabi ko, dahi
The salty air wraps around me, making my long, wavy brown hair dance along with my summer dress. Dry leaves swirl at my feet as I kneel down, gently brushing away the dirt on her grave. "Kamusta ka na, Ma? I'm sorry ngayon lang ako nakadalaw..." My voice trembles, thick with emotion. I swallow hard, trying to hold back the tears welling in my eyes. "Mommy? Why are we here?" Riley’s small voice breaks the silence as he sits beside me. I pull him closer, and hug him from his back. "This is where my mama rests forever. She's your lola..."Kumunot ang noo ng anak ko, kaya natawa ako dahil sa ekspresyon niya. Riley is a bright and smart child, at parati rin siyang may mga tanong—at iyon ang dahilan kung bakit siya laging mulat sa mga nangyayari sa paligid. "Is she in heaven now, Momma?" tanong niya, ang inosenteng mata’y nakatingin lang sa akin. Tumango ako at hinaplos ang kanyang ulo. "She is now our guardian angel, baby." Hindi na kami nagtagal sa memorial site ni Mama. Ikalawa
I spotted Lukas in the crowd, holding a huge bouquet of roses. My heart skipped a beat as I smiled and quickly made my way to him. "Congratulations, you really did great!" he said, kissing me on the cheek before handing me the enormous bouquet. I grinned and wrapped him in a tight hug. "Thank you, Lukas. This is so beautiful! Where's Riley?" Lukas gently led me out of the crowd. It felt surreal—just moments ago, I had walked across the stage to receive my diploma in my Masters degree from one of London’s most prestigious universities. Four years had passed since I left the Philippines with Lukas and my son Riley. The journey hadn’t been easy, but with Lukas’ support and the guidance of Papa Lucio, my grandfather, I had made it through. "He's with his granddad, but they are waiting for you sa mansion. We will have a celebration for this."natawa ako at inabot ang kamay ni Lukas para igiya ako sa sasakyan na naghihintay sa amin sa labas. Everything feels perfect now. I’ve rega
Isang linggo na akong nakakulong sa malaking kwarto na 'to. Hindi naman ako ganun kalungkot, kasi hindi ako pinababayaan ni Lukas. Madalas din dumalaw si Dr. Kaleb at narito si Nurse Anne, na palaging handang tumulong sa akin-tinutulungan akong ayusin ang mga nakakabit na aparato sa katawan ko at nakatuon sa oras ng pagpapainom ng mga gamot ko.Pero kahit isang beses, hindi ko na nakita ulit ang matandang lalaki na pumasok dito nang magising ako. Paulit-ulit ko na ring tinatanong si Lukas tungkol sa kanya, pero tuwing binanggit ko siya, laging iniiba niya ang usapan."You're now improving, Ms. Laura. Pwede ka nang lumabas sa kwartong ito simula bukas. Para naman makasagap ka ng preskong hangin... Makakatulong 'yon sa mental health mo, at sa batang nasa tiyan mo," ani ni Dr. Kaleb habang binabasa ang diagnosis ko sa mga papel na hawak niya. Tumango lang ako nang mariin at muling tumingin sa labas ng bintana, iniisip ang mga tanong na wala pang kasagutan.Hapon na kaya nagkulay kahel na