Kabanata 3 : Crush

Isang linggo na ang lumipas mula noong party, pero parang walang nagbago sa mansion-tahimik pa rin ito gaya ng dati.

Sabi ni Madam Isa, abala ang Don at Donya kasama ang dalawang anak nila sa kani-kanilang responsibilidad sa kompanya, kaya bihira silang manatili rito. Maging ang panganay na anak ni Donya Mathilda ay hindi sumipot sa party dahil sa pagiging abala, ayon sa mga kasambahay.

Pinapunta ako ni Madam sa hardin para diligan ang mga natutuyong halaman at ayusin ang mga tangkay.

Hindi ko namalayang palapit na ako sa fountain, kaya hindi ko rin naiwasang maalala ang lalaking minsang nakatayo roon. Paulit-ulit kong tinatanong sa sarili kung sino siya-bago ba siyang tauhan ni Madam? Pero sabi ng mga kasambahay, wala naman daw bagong gwardya. Ang boses niya rin ay kapareho ng lalaking natapunan ko ng wine sa party.

Pinilig ko na lang ang ulo ko. Imposible namang siya iyon, hindi ba? Tinapos ko na lang ang pagdidilig at inayos ang hose, pero bigla akong napatalon nang may tumapik sa balikat ko.

"Ops! Sorry," natatawang sabi ng isang pamilyar na mababang boses.

Nagulat ako nang makita kung sino ang nasa harapan ko-si Senyorito Sebastian. Suot niya ang isang black loose polo at shorts, mukhang bagong gising habang may hawak na tasa ng kape.

"Did I disturb you? Sorry if I startled you," he said while sipping his coffee.

"O-okay lang po, sir. Ano pong ipag-uutos ninyo?" tanong ko, halos hindi makatingin nang diretso sa kanya.

He's so handsome with his short curly hair. Kahit bagong gising, he still looks fresh...

"Drop the formalities, Laura. Just call me Sebastian, or Baste-just like before."

Nagulat akong napatingin sa kanya. Ngumiti siya habang muli siyang s********p sa kape.

Naalala niya pa pala ako? Hindi ko maiwasang mapangiti.

Limang taon na rin ang lumipas mula noong una ko siyang makita. Noon pa man ay matangkad at hinahangaan na siya ng maraming babae. Lagi siyang laman ng usapan sa baryo, kaya kahit hindi ko pa siya lubos na kakilala noon, halos alam ko na ang lahat tungkol sa kanya.

Summer noon nang magkasakit si Mama. Inutusan niya akong pumunta sa botika sa may San Antonio, malapit lang dito sa Costa, para bumili ng gamot. Bago pa lang kami noon ni Mama sa lugar na ito mula Leyte, kaya hindi ko pa kabisado ang mga daanan. Suot ang isang itim na capri shorts at puting racerback, tinahak ko ang pamilyar na ruta papunta sa tiyange sa sentro.

Dumaan ako sa tabing-dagat patungong San Isidro-mas kabisado ko na kasi ang daan dito kaysa sa main road.

Isa pa, gustong-gusto ko talaga ang tanawin dito. Masagana ang dagat ng Costa Fuego-ang puting buhangin, ang mala-kristal na asul na tubig, ang malalaking alon. May mga puno rin ng niyog sa paligid, kaya hindi gaanong mainit kapag dumadaan sa ilalim ng lilim nito.

Dahil sa lalim ng iniisip ko habang nakatingin sa dagat, hindi ko napansin ang paparating na isang lalaki at babae na naghahabulan habang tumatakbo. Sa sobrang pagkatulala ko, hindi ako agad nakaiwas.

Hindi niya rin ako napansin, kaya aksidente niya akong nabunggo. Dahil sa impact, natumba ako at napaupo sa buhangin.

"Sorry, are you okay?"

Nag-aalalang tanong niya habang agad niya akong inalalayan para makatayo. Nang mapatingala ako sa kanya, agad akong natunaw sa pares ng mata niyang nakatingin sa akin. Parang saglit na huminto ang mundo ko dahil sa lapit namin sa isa't isa.

He's so kind... At ang amo pa ng mukha niya. Suot niya ang isang puting polo at puting pajama, kaya para siyang anghel na bumagsak mula sa langit.

Napatagal ang titig ko sa kanya, habang siya naman ay nakangiting nakatingin lang sa akin.

"S-sorry rin. Okay lang ako," nahihiya kong sabi. Tumango siya, pero napansin kong binalingan niya ang babaeng kasama niya-na ngayon ay nakabusangot na nakatingin sa akin.

"Are you new here? Ngayon lang kita nakita dito."

Tumango ako at naglakad na sana palayo, pero bigla kong naramdaman ang kirot sa hita ko.

Napatingin si Sebastian sa likuran ko, saka bahagyang nanlaki ang mga mata.

"You're bleeding!..."

Natatarantang sabi niya bago lumapit para tingnan ang sugat ko. Doon niya napansin ang isang piraso ng basag na bote na nakabaon sa aking balat.

"Stay calm, okay?..."

Tumango ako, kahit halos himatayin na ako nang makita ko ang sarili kong dugo.

"Lex... Maiwan na muna kita dito, tutulungan ko lang siya."

Sabi niya sa babaeng nasa likuran niya. Nagulat ako nang bigla niya akong buhatin na parang bagong kasal.

"W-what? You're leaving me here? No! Sasamahan ko na lang kayo..."

Tamad niyang binalingan ito ng tingin habang ako naman ay hindi na makatingin sa kanilang dalawa sa sobrang hiya.

"Wag na... Just tell kuya what happened. Go find him!"

Walang nagawa ang babae kundi pabagsak na lumakad palayo.

"Now, I should bring you to our house to mend your wounds... Don't worry, ako na ang bahala. This is my way of apologizing. Truly, I'm guilty..."

He said coolly and even winked at me.

Hindi na ako nagprotesta, lalo na't pakiramdam ko ay hihimatayin na ako sa sobrang kirot at sakit ng sugat ko.

Hindi ko rin napansin kanina na may bubog pala sa buhangin kung saan ako naupo-ang disgrasyada ko talaga.

Mabilis siyang naglakad paakyat sa hagdanan patungo sa mansion nila.

This is my first time na makalapit at makapasok sa mansion ng mga Del Fuego, kaya binusog ko ang mata ko sa mga nakikita kong magagandang bulaklak sa hardin. Napanganga rin ako sa ganda ng lugar, lalo na sa intricate details ng mansion nila. Kahit nakakatakot tingnan ang dalawang malaking gargoyle sa harapan ng portico, hindi ko maitatangging kahanga-hanga ito. Mayroon ding mga estatwang anghel na may malalaking pakpak, parang nasa gitna ng isang laban, malapit sa malaking fountain.

"Me as well, I hate those statues. Creepy, right?"

Napansin niyang nakatitig ako sa mga rebulto kaya napatingin ako sa kanya at tumango, sang-ayon sa sinabi niya. Mukhang natuwa siya sa naging reaksyon ko.

Pagdating sa harap ng mansion, agad kaming pinapasok ng mga guwardiya. Hinatid nila ako sa isang silid na mukhang klinika, kung saan isang nurse attendant ang tumingin sa sugat ko.

Habang inaasikaso ako ng nurse, natanaw ko si Sebastian sa labas ng clinic, kausap ang isang matandang lalaki. Malinaw na nakikita ko sila dahil sa malaking clear glass window. Puno na ng dugo ang suot niyang polo dahil sa sugat ko, pero mukhang hindi niya iyon alintana.

Bigla na lang hinugot ng nurse ang bubog mula sa sugat ko, dahilan para mapasigaw ako sa sakit. Parang hindi yata epektibo ang anesthesia na ini-inject nila sa akin.

Napansin kong nag-alala si Sebastian at agad siyang napatingin sa akin, pero hindi siya pinapasok ng matandang lalaki. Pinaghintay na lang siya sa labas ng clinic habang ako ay pilit na nilalabanan ang sakit.

Sa bilis ng mga pangyayari, hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.

"Mama..."

Nagising ako nang maramdaman ang marahang haplos sa aking noo. Pagdilat ko, ang maamong mukha ni Sebastian ang agad kong nakita.

"You okay now?"

His calm voice serenaded my heart.

Ngayon ko mas naintindihan kung bakit maraming babae ang nahuhumaling sa kanya. Hindi lang dahil sa gwapo siya at may maamong mukha, kundi dahil napakabait rin niya. I couldn't help but be captivated by his beautiful dark brown eyes and his light brown curly hair, na halos matakpan na ang mga mata niya. Parang anghel talaga siya.

"Hinahanap ka na siguro ng mama mo, cause you kept calling her name while you were asleep," wika niya.

Bigla akong napabangon nang maalala ko si Mama-nilalagnat siya kanina sa bahay!

Shit...

Agad akong tumayo mula sa mala-hospital bed nila at kinuha ang bag ko sa desk na nasa tabi niya.

"Thank you for treating my wounds... pero nilalagnat kasi si Mama kanina, at bibili pa ako ng gamot sa botika, kaya kailangan ko nang umalis," mabilis kong sabi habang papalapit sa pinto.

Pero bago ko pa iyon mabuksan, naunahan na niya ako.

"Alright... Ihahatid na kita. By the way, what kind of medicine are you looking for?"

Natulala ako saglit, saka sinabi sa kanya ang mga kailangan kong bilhin. Tumango siya at lumapit sa nurse na nakaharap sa computer malapit sa amin. May ibinulong siya rito, at tumango naman ang nurse bago tumayo at kumuha ng ilang kahon ng gamot mula sa drawer sa likuran niya. Ibinigay niya ito kay Sebastian.

"Here, so shall we?"

Inabot niya sa akin ang mga gamot-mga dapat ay bibilhin ko pa sa botika.

"T-teka... ang dami nito, isang tablet lang naman ang kailangan ko."

Ngumiti lang siya, saka binuksan ang pinto sa likuran ko.

"Just take it," tipid niyang sabi, sabay inalalayan akong makalabas ng clinic nila.

Tahimik kaming naglakad sa dalampasigan. Hapon na pala, at hindi ko napansing matagal din akong nakatulog sa kanila.

Napatingin ako sa puting bandage na nakapulupot sa hita ko at marahang hinaplos ito habang naglalakad kami.

"Masakit pa ba?" tanong niya, halatang may pag-aalala sa boses niya.

"Hindi naman masyado, salamat pala," sagot ko nang may pilit na ngiti.

Ngumiti lang siya habang sinasabayan ako sa paglalakad.

"So bago ka lang dito? Bakit dito ka dumadaan? It's so dangerous here. You can walk on the main road if you like... mas safe doon," he said while crossing his arms over his chest.

Napatingin ako sa kanya. Ang guwapo niya talaga. Dahil sa ihip ng hangin, tinatangay nito ang kulot niyang buhok, at doon ko rin napansin na hindi na siya nakaputing damit. Naka-army green v-neck shirt na siya ngayon, malamang ay dahil sa dugo ko na kumalat sa blouse niya kanina kaya napilitan siyang magbihis.

Bago ko pa siya sagutin, tumikhim muna ako.

"Oo, galing kaming Leyte. One week pa lang ako dito sa Costa Fuego. Tapos gusto ko rin kasi ang dagat kaya dito ako dumadaan... I don't like crowds, mas gusto ko dito-walang masyadong tao, mahangin, at maganda," sagot ko habang nakatingin sa payapang alon ng dagat.

Halos palubog na rin ang araw, kaya nagkulay kahel na ang langit.

"I remember someone who has the same likings as you... I'm sure magkakasundo kayo kapag nakilala mo siya," aniya.

Napangiti ako. Sino kaya ang tinutukoy niya? Siguro ang girlfriend niya-yung kasama niya kanina.

"Pasensya na pala kanina, sir. Nasira ko yata ang date niyo ng girlfriend mo," biro ko, pero seryoso ang tono ko.

Pagtingin ko sa kanya, halata ang gulat sa mukha niya, pero kalaunan ay napangisi siya.

"I don't have a girlfriend... and sir? No! I'm just 18, parang hindi bagay pakinggan! Just call me Baste or Sebastian. And that girl? She's my cousin, her name is Lexie," paliwanag niya.

Nagulat ako. Wala siyang girlfriend? Pero bakit ang sabi-sabi ng mga kapitbahay namin ay babaero siya?

"By the way, may I know your name?" tanong niya.

Tumango ako at huminto sa paglalakad.

"I'm Laura... nice to meet you, B-baste. Dito ka na lang, malapit na ang bahay namin. Pagkaliko ko riyan, bahay na namin," nauutal kong sagot habang tinuturo ang daan papasok sa amin.

Ngumiti siya at tumango, saka lumakad nang paatras.

"Okay, take care, Laura. See you around," aniya sabay kaway sa akin. Ngumiti ako at kumaway rin pabalik.

Simula noon, hanggang tingin na lang ako sa kanya. Tuwing nakikita ko siya, agad akong nagtatago para hindi kami magkasalubong. Kinakabahan ako kapag magkalapit kami, kaya mas pinipili kong umiwas. I really like him simula pa noon.

Minsan, hindi ko namamalayan na nakakasalubong ko na siya sa may dalampasigan dahil madalas akong natutulala. Pero hanggang ngiti at kaway lang ako sa kanya-lalo na dahil parati siyang napapalibutan ng maraming tao.

Marami siyang kaibigan dito sa Costa Fuego. Halos lahat ng anak ng mayayamang pamilya rito na kaedad niya ay palaging nasa paligid niya. Hindi ko rin sila masisisi-Sebastian is kind and friendly, kaya naman marami ang humahanga sa kanya, kabilang na ako.

Pero isang araw, bigla na lang siyang nawala. Sabi ng iba, bumalik na ang mga Del Fuego sa Maynila para asikasuhin ang kanilang negosyo.

Huli kong balita, nasa ibang bansa na siya at nag-aaral ng engineering. Simula noon, hindi na siya muling bumisita.

Hanggang sa naging kasambahay na ako sa mansion nila. Ilang taon na rin akong nagtatrabaho rito, pero kahit anino ng mga Del Fuego, hindi ko na nakita.

Si Lea lang ang nakakaalam tungkol sa nararamdaman ko kay Sebastian. Naging kaibigan niya rin kasi ito noon dahil sa mga pagtitipon na dinadaluhan ng pamilya nila at ng mga Del Fuego. Kaya nang malaman niyang may gusto ako kay Sebastian, hindi na niya ako tinigilan sa kakaloko.

At ngayon, narito na siya-napakalapit sa akin-at hindi ko mapigilan ang muling maalala ang araw na tinulungan niya ako noon.

"Laura?"

Napapitlag ako nang marinig ang boses niya. Nakatitig lang ako sa kanya, tulala. Napahiya ako kaya agad akong tumikhim at iniwas ang tingin.

"I saw you at the party. I didn't know you were working here. I wanted to go near you, actually, but I couldn't-I was too busy that night," aniya habang inilapag ang tasa sa malapit na lamesita.

"How long have you been working here? Kamusta ka na pala?" masaya niyang tanong.

"Matagal na po, sir... I mean, S-Sebastian. At okay lang po ako," sagot ko nang nanginginig ang boses. Buti na lang at nakita ako ni Madam Isa at senyasan akong lumapit sa kanya.

"Laura, treat me as a friend. No need for formalities, okay? I know you're working, kaya aakyat na ako. See you around," sabi niya at akmang papasok na sa loob nang biglang lumabas ang lalaking natapunan ko ng wine noong party.

"Kuya, I'm done with my paperwork. I'll send it to you later."

Kuya?...

Napansin ni Sebastian ang gulat ko at ang paraan ng pagtitig sa akin ng lalaking natapunan ko ng wine.

"Ohh. Laura, have you met my older brother? Hindi siya nakapunta sa party last week, kaya baka hindi mo pa siya kilala. And actually, I remember-before, you liked beaches but didn't like crowds, right? My brother feels the same way. His name is Archival."

Sa sobrang gulat ko, nabitawan ko ang host na hawak-hawak ko kanina pa.

Diretso lang ang tingin niya sa akin. Hindi halata, pero kitang-kita ko ang bahagyang ngiti niya-parang aliw na aliw siya sa naging reaksyon ko.

Nag-usap pa silang magkapatid tungkol sa mga kailangang gawin ni Sebastian at iba pang bagay tungkol sa negosyo. Pero kahit abala si Archival sa pakikinig, ang mata niya nasa akin. He looked so amused by my reaction.

"Oh, I almost forgot. Kuya, she's Laura. Be nice to her, she's my friend," sabi ni Sebastian bago kinuha ang tasa niya sa lamesita. Ngumiti siya sa akin bago tumalikod.

At ngayon, naiwan akong mag-isa sa harapan ng lalaking ito.