Chapter Four

Palubog na ang araw, mabilis na tinatahak ng mga mumunting binti ng dalawang bata ang madamong parang. Isang batang lalake at batang babae. Nangingibabaw ang tunong ng kanilang mga bungisngis sa payapang paligid. Ang malamlam na liwanag ay tumatama sa mukha ng dalawang paslit na siyang lalong nagpapatingkad sa kulay tsokolate nilang mga mata, at mga ngiting hindi mapawi buhat ng presensya ng isa't-isa.

Narating ng dalawang bata ang dulong bahagi ng parang kung saan isang bangin ang matatagpuan at matatanaw ang malawak na mga kabundukang pastulan. Ang kalangitan ay pinaghalong kulay lila at kahel habang ang kagiliran naman ay nagmimistulang ginintuan na dala ng liwanag na nagmumula sa papalubog na araw. 

Magkahawak ang kamay nilang tinanaw saglit ang paligid upang ito ay apresyahin saka pikit matang nilasap ang sariwang hangin na siyang nagpapaalon sa abot tuhod na mga damo sa paligid. Dahan-dahan nilang iminulat ang kanilang mga mata at magkahawak pa rin ang mga kamay na hinarap ang isa't-isa. Sa kabila nang musmos na edad ay tila ba malalim na ang pagkakaintindihan na namamagitan sa dalawa at makikita ito sa mga tinging ibinabato nila sa isa't-isa. 

 Ang batang lalake ay katorse anyos, habang ang babae naman ay sampung taong gulang. 

Ang mga kasuotan nila ay payak na akma sa lugar na kanilang simpleng kinalakhan, puting kamiseta sa lalake na may manggas na abot bisig at kortong kulay asul na abot tuhod. Ang batang babae ay nakasuot ng bestidang puti na lagpas tuhod, nakalugay ang kaniyang abot baywang na buhok na kulay tsokolate at may nakaipit na puting orkidyas sa kaniyang kanang tainga, ang kaniyang bisig ay napapalamutin ng mga santan na hinabing pulseras.  

Nagpakawala ng malalim na paghinga ang batang lalake habang hinahangaan ang kagandahan na nasa harapan niya ngayon. 

"Ano ba 'yong sasabihin mo? Palubog na ang araw at kailangan ko nang umuwi ng bahay. Ayoko na magtalo na naman sila Mom at Dad dahil pinayagan ako ni Daddy na manatiling nasa labas pa rin kahit padilim na." Nangangambang sabi ng batang babae.

"Kung ganon ay bilisan mo ang pag-sagot sa itatanong ko." Tugon naman ng batang lalake.

Nagtataka ngunit may ngiting dahan-dahan na tumango ang babaeng paslit.

  "Bilisan mo na!" Naiinip na saad ng batang babae.

Gulat na napatikip ng kaniyang bibig ang batang babae habang nananatiling hawak ng musmos na lalake ang kaniyang kabilang kamay na ngayon ay nakaluhod na sa isa nitong tuhod.

"Tina, papayag ka bang magpakasal sa akin?" Kabadong tanong ng batang lalake.

Inalis ni Tina ang palad na nakatakip sa ibabaw ng kaniyang bibig habang kagat ang pang-ibabang labi na pinipigilang matawa.

"Seryoso ako." Ani ng batang lalake nang mapansin na natatawa ang kababata sa tanong na binitawan. 

Lumuhod si Tina kaharap ang musmos na lalake, at hinawakan ang mga kamay nito. Tinagpo niya ito ng tingin.

"Masiyado pa tayong bata para magpakasal! Kahit kelan ay hindi ka talaga nag-iisip!" Ani niya na sinundan ng mahihinang hagikhik.

"Bakit ba kailangan pa natin na maghintay ng matagal kung alam rin lang naman natin na tayo pa rin ang magsasama sa huli?" 

Napailing si Tina. Hindi man siya sang-ayon sa pagiging mabilis ng kababata ay hindi niya maiwasang kiligin na kita sa kaniyang mga murang ngiti.

"Bakit ka umiiling? Ayaw mo ba sa akin?" Muling tanong ng batang lalake.

"Hindi sa ganon!"

"Kung ganoon ay pakasalan mo ako."

"Hindi ngayon."

Natahimik saglit ang lalake. Dahan-dahan itong tumayo, batid ang labis na lungkot at pagkadismaya sa mukha nito na ngayon ay halos sumubsob na sa lupa. Tinalikuran nito si Tina at nagsimula nang humakbang palayo nang maramdaman nitong may umakap sa kaniya habang siya ay nakatalikod.

Napahinto ang batang lalake nang malaman kung kaninong mga bisig ang pumulupot sa kaniya. 

"Ang sagot ko ay oo, balang araw ay pakakasalan kita."  Rinig niyang samyo ni Tina na nagpagaan sa kaniyang bagsak na pakiramdam at nagpabalik ng ngiti sa kaniyang mga labi.

Hinarap niyang muli ang batang babae na kung kaniyang ituring ay isang anghel, isang prinsesa, at balang araw ay magiging kaniya. Ikinulong niya ang magkabilang pisngi nito sa kaniyang mga palad.

"Kung ganoon ay habang hinihintay ang panahon na 'yon ay hayaan mo akong paglingkuran ka." Saad niya bago nila hagkan ang isa't-isa.

Maagang bumangon sa kaniyang papag na higaan si Scott. Mag-aalas sinco na! 

Kung ang ibang kabataan ay nanaginip pa sa kanikanilang higaan ay tanghali na itong maituturing para kay Scott. Kasalukuyan siyang nakikitira sa silong na imbakan ng gamit ni Mang Hector kung saan siya nagtatrabaho bilang isa sa mga katiwala. Simula nang magtrabaho siya sa Iron Hill Ranch ay dito na siya tumutuloy, at panaka-naka nalang kung umuwi sa sarilling tirahan kung saan niya kasama ang kaniyang inang si Rowena. Maaga pa kasi ay kaialangan nasa Rantso na siya upang mag-pastol ng mga baka, at kagabi lang ay nagpaanak sila ni Mang Hector ng kabayo na kailangan niya ring bantayan. 

Nagmamadali siyang naghilamos sa gripong nakaposte sa kawan matapos iligpit ang pinaghigaan, sinuot ang kaniyang sambalilo, at namitas ng mga bulaklak. Hindi maitago ang pananabik sa kaniyang mga mata at boyish na ngiti. 

Kinatok niya ang pintuan ng isa sa mga gusaling matatagpuan sa loob ng rantso kung saan nakatira ang may-aring si Mang Hector at ang pamilya nito. Ngunit hindi para sa kaniyang amo ang mga bulaklak na dala niya, kundi para sa anak nitong babae na si Tina.

Saglit niyang inayos ang kaniyang buhok, muling isinuot ang sambalilo, at inayos ang tayo nang marinig ang pagkaluskos at pag-awang ng pinto. Mula rito ay sumilip ang isang matikas na ginoo, may hawak itong bote ng alak sa kaniyang kamay, tuluyan siya nitong pinagbuksan ng pinto nang makita siya.

"Tanghali ka na." Saad ng ginoo.

"Sorry po boss, dideretso na ako sa rantso pagkalapag ko nito sa mesa ni --,"

"Itapon mo na ang mga 'yan." Ani nito sabay lagok sa bote ng alak na hawak.

Nagtataka niyang tinitigan saglit ang ginoo. Nakakapanibago na tila ba ay ayaw nitong makita niya si Tina. Hindi naman ito hadlang sa panliligaw na ginagawa niya.

"May problema ho ba?" Usisa ng binatilyong si Scott.

"Wala na sila dito ng Mommy niya." Matamlay na sagot ng ginoo.

"Pano pong wala? A-ano pong ibig niyong sabihin?"

Inaya siya ng ginoo na pumasok sa loob ng bahay. Hinubad niya ang suot na sambalilo at pinasadahan ng tingin ang paligid, umaasa na makita niya ni anino manlang ni Tina. Dapat ganitong oras ay gising na ito at ipinaghahanda na ng kape ang mga magulang, o di kaya ay nagdidilig na sa mga tanim nilang bulaklak. 

Naupo si Scott kasama ang Ginoo sa mahabang upuang kahoy na nasa sala. 

"Nabanggit ba sa iyo ng anak ko ang matagal na niyang pangarap?" Tanong ng Ginoo.

"Pangarap niya na maging artista." Tugon ng binata habang nakatuon ang tingin sa mga hawak na bulaklak.

"Lumuwas sila ng Maynila ng Mommy niya upang tuparin ang pangarap nilang dalawa." Saad ng Ginoo bago inilapag ang hawak na bote sa kaharap nilang mesa. "Kung nagising ka ng mas maaga ay malamang naabutan mo pa sila."

Dismayadong napangisi at napa-iling si Scott. Hindi siya makapaniwala na itinago ito sa kaniya ni Tina, na may balak pala itong umalis at iwanan nalang siya ng walang pasabi. Malalim siyang napa-buntong hininga, at tumayo na nang maramdaman ang pamamasa ng kaniyang magkabilang mata. 

"Babalik na ho ako sa rantso. Magandang umaga Mang Hector." Saad niya bago ibinalik sa kaniyang ulo ang sambalilo. 

Isinara ng binata ang pinto pagkalabas niya, at ihinulog sa basurahan ang hawak na bungkos ng bulaklak.  Habang palayo ay pinahiran niya ang luhang tuluyan nang pumatak mula sa kaniyang mga mata.