Chapter Six

SCOTT

Marahan kong hinaplos ang pisngi ng natutulog kong Prinsesa at hinawi ang mga hibla ng kulot niyang buhok na nakatabon sa parte ng kaniyang mukha. Alas-sinco palang ng umaga pero kailangan ko nang magtungo sa rantso upang tulungan si Mang Hector na maghanda sa pagdating ng anak niyang si Christina.

“Ako na bahala dyan kay Liit. Puntahan mo na si Mang Hector, kagabi pa 'yon hindi makatulog kakaisip. Susunod nalang kami mamaya.”

Ipinaling ko ang tingin sa babaeng nakatayo sa may bukana ng kuwarto ni Saphira. Morena ang babae na may abot baywang na buhok, nakalugay ito na akma sa simple ngunit maganda niyang mukha. Payat man ang katawan ay makikita naman na batak ito sa trabaho na siyang nagbibigay sa dalaga ng mala-atleta nitong hubog. Tomboyin rin ito kung pumorma sa suot nitong sando at pantalon.

Ngumiti ako bilang tugon at lumapit kay Jordane. Isa siya sa mga kababata namin ni Christina, at parang kapatid ko na rin kung ituring. Sa kaniya ko ipinauubaya si Saphira kapag nasa trabaho ako lalo na kung wala rin siyang masyadong ginagawa sa rantso.

“Please, wala munang candy ngayon." Paalala ko sa kaniya habang pinapanatili ang mahinang boses.

Masiyado kasing malambot ang puso niya sa mga bata. Hindi niya magawang tumanggi sa  mga hiling ng tulad ni Saphira.

“Noted, Big Boy." Mapang-asar niyang tugon saka mahinang natawa.

“Seryoso ako, Jo.” Ani ko.

“Lagi naman.” Tugon niya. “Nga pala...mamaya...wag kang papahalatang namiss mo siya kapag nagkita na kayo. Dapat chill ka lang.” Dagdag pa niya.

“Hindi ko siya na-miss.” Tanggi ko bago lumabas ng kuwarto.

Umikot siya para sundan ako ng tingin. “Buti nalang hindi ka nag-artista,” impit siyang natawa. “Halata ka masyado, Big Boy.” Saad niya at kinindatan ako.

Anong pingsasabi ng isang 'to?

“Wag kang maingay baka magising si Saphira." Saway ko sa kaniya.

Matapos kong magpaalam kay Jo ay dumiretso na ako sa paradahan ng motor ko. Sumampa ako sa nakaparadang motor sa harap ng bungalow, sinuot ang helmet, at humayo na patungo sa rantso.

Nang makarating ako sa rantso ay naabutan ko na nagpapastol ng kaniyang mga alagang baka sa may di kalayuan si Mang Hector kasama ang isa pang alalay  na si Inog.  Habang nakasakay sa kabayo ay ginigiya ng matanda ang kawan sa madamong bahagi ng rantso upang manginain. Nagsisimula na rin magbukang liwayway na unti-unting nagbibigay liwanag sa bulubunduking pastulan ng Poblacion.

Kumaway ang matanda sa direksyon ko nang matanaw ako.

Pinatay ko ang motor at bumaba m

rito matapos itong i-park sa tabi ng nakaparadang traktora. Nang muli kong tanawin ang matanda ay papalapit na siya sa kinaroroonan ko lulan ng kulay tsokolateng kabayo.

Tuluyan na akong bumaba sa motor bago nilisan ni Mang Hector ang likuran ng kaniyang alagang mustang.

Hinimas niya ang leeg nito, at hinayaan na manginain ng damo at uminom ng tubig sa gilid ng kawan.

“Parang kahapon lang hirap na hirap tayong paamuin ang isang 'to.” Saad ko at pinadaanan ng palad ang likuran ng kabayo.

“Hindi madali makuha ang tiwala ninoman mapa-tao man o kabayo.” Ani ni Mang Hector.

Ipinaling niya ang buong atensyon sa akin.

“Asan si Saphira? Bakit hindi mo sinama ngayon?"

“Nananaginip pa. Ayoko naman putulin ang tulog niya, pero susunod sila dito ni Jo.” Tumango lang siya bilang tugon.

Ako man ay nasasabik na ring makita si Christina. Ilang taon na rin nang magkahiwalay kami, at gaya ni Mang Hector ay kabado ako sa maaari niyang maging impresyon sa kung ano na ako ngayon, o kung sa naaalala niya pa ba ang isang Scott Alvaro.

Marami na ang nagbago sa aming dalawa, ngunit lumipas man ang ilang taon ay hindi pa rin maalis sa isipan ko ang mga ngiti niya, ang kislap ng kaniyang mga mata habang nakasandal ang ulo niya sa balikat ko at inilalahad ang kaniyang mga pangarap.

Pinanonood ko lamang siya, pinakikinggan noon habang iniisip na yung sa akin— ang pangarap ko— ay nasa tabi ko lang.

“Relax ka lang magiging maayos rin ang lahat.” Sambit ko bago tinapik ang matanda sa likod.

Ngayon ay isa nang ganap na bituin si Christina na para sa isang tulad ko ay mahirap nang abutin, at naiintindihan ko na malaki na ang pinagkaiba ng kasalukuyan sa dati.

CHRISTINA

Nag-aabang na ang mga media at fans sa airport. May mga dalang placards yung mga grupo ng fans na ang rinig ko ay kagabi pa raw naghihintay para lang ipakita ang suporta sa akin.

Ang ironic lang na kung minsan kahit gaano karami pa ang mga tao na nagpapakita ng pagmamahal nila sa 'yo ay nakakaramdam ka pa rin ng pag-iisa.

“Are you okay, Christina?” Tanong ni Drake na siyang nag volunteer para ipag-drive ako sa airport.

Matipid akong ngumiti at tumango. Inabot niya ang nanlalamig kong kamay at pinisil ito.

“Are you sure you don't want me to come with you?” Usisa niya.

“I know you're busy handling my case with Andrei. I need someone I can trust here, Drake and you're doing too much already.” I assured him.

“Even that ‘too much’ is not enough, Christina. I promise I will crash those people in pieces, they will regret what they did to you.”

Napalunok ako nang makita ang mga mata ni Drake. It's hollow, and emotionless. Nakaramdam ako ng takot sa presensya niya sa unang pagkakataon.

Is this the infamous death stare of Atty. Drake Sebastian?

I remember reading an article about it, but I didn't pay much attention since I cannot imagine him doing it until now. It said na he can intimidate an opponent in court just by looking at them straight in their eyes. As if he can read their minds...

He must've noticed na nanlamig lalo ang kamay ko nang makita ang mga mata niyang yon kaya't saglit niya itong iniwas at kumurap ng ilang beses bago muling ibinalik ang tingin sa akin.

“I will just surprise you then kapag naayos ko na ang mga dapat ayusin dito. Where is that place again...Poble...Pob...oh god...i should've jotted it down.”

Natawa naman ako ng bahagya habang pilit niyang inaalala ang pangalan ng lugar na pupuntahan ko.

“It's Poblacion, Masbate."

“Yeah,” he rubs his forehead while smiling to himself. His charming side is back. “That place is so unpopular to the point na lagi kong nakakalimutan ang pangalan ng lugar. Are you sure that place is safe for you?”

“It's where I grew up, and hindi naman siya ganoon kasama.”

“Well, kahit saan pa yan...susundan kita.”

Now I'm sensing na...posibleng...interesado siya sa akin.

Nang bumaba ako ng sasakyan ay lalong nagkagulo sa airport. Saglit akong kumaway sa mga tao, ngumiti, bago dumiretso ng departure area kasama sila Mommy, ang Manager ko, si Mia at Drake.

I bid Mom my goodbye by hugging her tight. “Don't forget to call me kapag nakalapag ka na.” Ani niya.

“And tell your father na bawasan niya na ang pag-inom ng kape lalo na sa tanghali. Noong huli kaming mag-usap ang sabi niya kinakabahan raw sya!”

“Meaning you're still making his heart beat fast after all these years.” Biro ko kay Mom na nginitian lang niya.

Sunod akong nagpaalam kay Mia and sa Mother ko sa industry na si Apricot.

At ayun na nga hindi na napigilan ni Mia na umiyak, halos atungal na nga eh.

“Konyatan kita dyan eh! Two months lang si bebe girl doon! Saka susunod rin naman tayo after a week, ang OA ng joklang 'to!” Saad ni Mother A. sabay irap kay Mia.

“Basta Beshy...wag ka magpa-stress doon ha. It's a place for you to rest, heal and recover. Kami na bahala dito ni Madame A.” Mia uttered in between her sobbing.

“I will, Besh. Tatawag naman ako everyday dito.” Niyakap ko ulit siya at lalo lang siyang naiyak.

And finally I turn to Drake na in his usual polite vibe. Siguro ay ayaw niyang maging masyadong madrama habang nasa public space kami. Lumapit ako sa kanya and we hugged each other.

I will miss this scent. Siguradong walang ganito sa Poblacion.

“Wait for me there, Sugar." Bulong niya. I felt his lips touched my ear. He kissed me, and I giggled nang makaramdam ako ng kiliti.

Kiliti na may halong kilig, actually.

If only I can take this gorgeous man with me...

Magtigil ka, Christina! 3 month rule! Keep that in mind.

---

Nasa loob na ako ng eroplano, and nakaupo ako malapit sa window. Napalunok nalang ako habang tinatanaw ang kotse ni Drake na sinakyan namin kanina. They're still at the airport, maybe waiting for the plane to take off? Waiting for me to change my mind, at huwag nalang umalis?

Hindi pa man ako nakakaalis ay parang gusto ko nang umuwi.

Ilang minuto pa ay tuluyan na ngang nilisan ng eroplanong sinasakyan ko ang runway. I don't know why but I can feel my eyes tearing up.

I have to do this. I have to take a break sabi nga ni Mia. After 2 months I will be back stronger. Two months lang, Chin. Two months lang.

Ipinikit ko ang mga mata ko at sumandal sa upuan. After a few hours I will be seeing Dad again. I smiled. Maybe there's something good waiting for me there after all.

Right! Just focus on the positive Christina.

SCOTT

“Papa!” Nasa kusina ako at tumutulong sa paghahanda ng mga makakain nang marinig ko ang tinig ni Saphira.

Naka-apron pa ako ng saluhin siya sa mga braso ko matapos patakbog lumapit sa akin. Binuhat ko siya at pinag-mano sa mga matatandang tagapag-luto sa lugar na kasama ko.

“Papa, ngayon daw po darating yung magiging Mama ko.” Ani ni Saphira habang may hawak na bungkos ng gumamela.

Saglit nanlaki ang mga mata ko sa narinig, at napatingin nalang ako kay Jo na kumindat pa sakin habang nagsitawanan naman ang mga tagapag-lutong nakarinig nakarinig.

“Anak, sino nagsabi sayo niyan?”

“Si Tita Jordy po!"

“Hoy bulinggit wag mo akong idamay dyan! Wala akong sinasabi ha!" Natatawang depensa ni Jordane na ngayon ay naghihiwa na ng mga gulay.

“Anak, kakilala lang ni Papa ang darating. Magkalaro kami noong maliit pa ako kagaya mo.” Hinalikan ko si Saphira sa noo.

Batid ko naman na nalungkot siya habang nilalaro ang gumamela na hawak.

“Papa, ibigay nyo po ito sa kaniya pag nagkita kayo." Nilagay ni Saphira ang mga gumamela sa bulsang nasa dibdib ng suot kong checkered polo shirt.

“Ipapabigay natin kay Mang Hector.” Saad ko.

Asan na nga ba ang matandang 'yon?

Dapat ay kanina pa siya umalis para sunduin sa pantalan ang anak niya.

Maingat kong ibinaba si Saphira at pinaupo siya sa isa sa mga upuan katapat ng mesa.

“Anak dito ka muna ah.”

Agad naman na tumango si Saphira. Inikot ko ng tingin ang buong kusina, at lumabas na rin para hanapin si Mang Hector ngunit di ko siya matagpuan.

Andito lang 'yon kanina ah!

“Manang Trining si Mang Hector?” Tanong ko sa babaeng abala sa pag-uukad ng hinahandang karmelado.

“Nako! Ay nasa banyo na naman! Kanina pa dumi ng dumi!”

Dinaga na naman ang dibdib ni Tanda.

Kape kasi ng kape!

Tinungo ko ang banyo at malakas na kinatok ang pintuan nito.

“Tang! Anong oras na ho baka na-daing na yung anak niyo kahihintay sa inyo sa pantalan!” Saad ko habang nasa labas ng CR.

“Toy! Ikaw na muna ang sumundo! Baka hindi ko na maabutan ang alis ng pambot! Ang sama talaga ng tiyan ko eh!” Pasigaw niyang sagot sa akin.

Napabuntong hininga nalang ako. Inalis ko ang suot na aphron, hinablot ang nakasukbit kong ball cap sa aking pantalon at isinuot iyon.

Pasaway na matanda naman oh!

Agad kong nilisan ang rantso at sumakay ng motorsiklo patungo sa maliit na pier ng Poblacion kung saan ako sasakay ng Pambot, o bangkang de motor na pampasahero kung tawagin sa amin.

Hiwalay ang isla ng Poblacion sa Mainland ng Probinsya kaya't kailangan pa na tumawid ng dagat upang marating ang Pastulan. Matapos ang sampung minuto ay narating ko ang Pilar, at saktong kakaalis lang ng huling Pambot na biyaheng Mainland.

Putangina!

Napasapo nalang ako sa noo ko habang pinagmamasdan ang nakalayo nang sasakyan.

Napatingala ako sa langit. Tirik na tirik pa naman ang araw ngayon.

Kapit lang Christina papunta na ako.

Nagmamadali kong hinanap ang nagbabantay sa Pilar, at saktong naabutan ko siyang nagkakape sa isa sa mga nakatayong nipa hut sa paligid.

“Oh Iskat!” Bati ni Tinyong nang makita ako.

“Bai, pahiram nga muna ng isa sa mga Ferrari mo.” Saad ko na tumutukoy sa isa sa mga nakaparadang Pambot.

“Nako! Wala na akong taong magpapaandar nyan! Lumayag na!”

“Ako na ang bahala sa manibela.”

CHRISTINA

Mag-iisang oras na ako dito sa Port na huling  tinext sa akin ni Dad. Sa tabi ko ay ang tatlo kong malalaking maleta. Nag-taxi lang ako papunta rito mula arrival sa airport ng Masbate, at iilan lang sa mga lugar na dinaanan namin ang pamilyar sa akin. Pati si Kuyang Taxi Driver naabala ko na, nakatulog na siya sa bench kahihintay ng susundo sa akin. Pinaki-usapan ko kasi na huwag muna akong iwan habang wala pa akong sundo para hindi na ako maghanap pa ulit ng cab kung sakaling kailangan ko na mag overnight muna sa hotel.

Hanggang ngayon ay wala pa rin si Daddy. Sinubukan ko ulit na tawagan siya pero nag-riring lang ang telepono niya.

Tinext ko ulit...

Dad? Asan na po kayo?

Naupo ako sa bench at pinanood ang bagong batch ng mga paseherong bumababa galing sa pampasaherong bangka.

In fairness sa lugar na ito. Wala pa ni isang lumapit sa akin para kumuha ng litrato o autograph. Everyone is just minding their own business. Living their own lives. Amoy malinis rin ang hangin na nagmumula sa dagat.

Eh kung sumakay na kaya ako sa isa sa mga bangkang 'yon? Kaso nakalimutan ko na ang exact address ng ranch namin.

Ayaw pa mag-reply ni Dad!

Isang panibagong bangka ang natanaw kong paparating ngunit hindi kagaya ng sa iba ay wala itong laman na pasahero. Isang lalake na nakasumbrero ang bumaba galing dito, at hindi ko maiwasan na mapatingin sa katawan niya.

Matangkad ang lalake na siguro ay mga nasa 6'5. I can't see his face though dahil nga sa suot niyang ball cap. Sa laki ng braso niya ay parang halos puputok na ang sleeves ng suot niyang checkered top, sa ilalim noon ay puting sando. His tan skin is soaked with his own sweat na nagbibigay sa kaniya ng bronze complexion. He is wearing faded jeans, at ang makasalanan kong mga mata ay agad napansin ang groin area niya.

And fuck! Even those jeans can't hide the size of his tool!

Who is this Big Boy?

What am I thinking?! Who is this guy?!

Napaiwas ako ng tingin nang makitang papalapit siya sa akin. Blushing, I glance at him. Sino sya? Bakit sya huminto sa harapan ko?

“Sorry kung pinaghintay kita. Tayo na.”

Pinaghintay? This guy is obviously not my Dad!

Teka sandali! Why is he taking my things?

Tumayo ako mula sa pagkakaupo at bago pa man niya tuluyang makuha ang maleta ko ay hinawakan ko na ito para pigilan siya.

Magnanakaw ba 'to?! Bat siya nagsosorry?!

“BAKIT AKO SASAMA SAYO? SINO KA BA?!” Sigaw ko na ikinagising ni Kuyang Taxi Driver na  tulog sa tabi ko.

“Oh, itong si Tisoy pala ang sundo mo eh!” Ani ni Manong Driver na nakuha pang mag-inat habang humihikab.

“Salamat sa pagbabantay sa Boss ko, Bai. Daan ka nalang mamaya sa rantso may kainan don." Anyaya niya kay Kuya Driver.

“No problem Iskat!”

Wait—Iskat?

Scott?

No. Freaking. Way.

Inikot niya ang suot na ball cap upang ihayag ang mukha niya saka nakangising nilahad ang kamay sa harapan ko.

That face!!!

“Scott Alvaro, Ma'am. Tour guide nyo po.” Ani niya.

That intense yet playful brown eyes, the cocky smile, that perfect jawline, sharp thick brows and pointed nose. Is this the same Scott I used to know?

I accepted his hand at nakipag-shake hands. Klinaro ko ang lalamunan ko at binawi na ang kamay ko sa magaspang niyang palad.

“Tayo na Christina, hinihintay ka na ng Daddy mo."

“Nice seeing you again, Scott." Tumango ako at pilit na ngumiti.

It's been a while ...