First Part

ANG UNANG BAHAGI

Disclaimer:

This is a work of fiction, names characteristic, businesses, places, events, and incident are either the products of the author's imagination are used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons living or dead or actual events is purely coincidental.

_______

Sobrang dilim ng paligid, para akong nabulag ng hindi ko inaasahan, dahil sa muling pagpikit nanaman ng aking mata, kakaibang mga panaginip nanaman ang aking nakikita. Hindi ko alam kong gawa-gawa lamang ba ito ng isip ko, o baka sadyang nangyari talaga ang bagay na ito.

Lagi na lang akong dinadala ng isip ko sa isang bangungot na ito, at sa tuwing dinadalaw ako ng ganitong panaginip iisang senaryo lamang ang palaging nangyayari.

There was a strange noice coming from the one room of this palace, it was the dark room that is located at the attic. Noong unang mga araw na una kong napaginipan ang bagay na ito, palaging pinipigilan ang sarili kong mapunta sa ingay na iyon, animo't ayaw akong palapitin, dahil alam nilang isang nakakatakot lamang na pangyayari ang makikita ko, but that was a fvcking years ago.

Masyado pa akong walang alam sa mundo, ngunit may kaunti na akong nalalaman, masyadong sarado ang isip ko sa mga ganitong bagay nang pagiging bayolente, dahil isang babaylan ang kumopkop sa akin, tinanggal niya lahat ng masasamang ala-ala sa isip ko, kaya naman hindi ko alam kong isa ba ito sa mga nakaligtaan na alisin na alisin sa isip ko, sapagkat hindi ito maganda, ayon sa mga bagay na naririnig ko.

The woman I heard, was screamin for help. But my body didn't response, not until I hear her voice once again, and to my surprise, she call me by my name. Sa hindi malamang dahilan, bigla na lang nakagalaw ang katawan ko sa unang pagkakataon.

Walang pagdadalawang isip akong lumapit rito, at hinintay ulit ang tawag niya. Dahan-dahan akong lumapit rito, nagbabakasaling marinig ulit ang ingay na iyon, ngunit naka-abang na ako ng ilang oras, wala paran ang hinihintay kong tawag.

Sa pagbaling ng tingin ko sa ibang direksyon, nagtatanong sa aking isipan kung ang daang tinatahak ko ba ngayon ay tama. Ngunit, dito ko na narinig muli ang huling ingay na iyon. Pumihit ang ulo ko pabalik sa aing pinanggalingan kanina, umaasang sa oras na bumalik ang mga paa ko roon baka hindi na ako dayain ng aking konsensya at muli ko ulit marinig ang kakat'wang ingay na aking naririnig.

"Terese?!" at mukhang hindi nga ako nagkamali. I once finally hear that strange voice once again, na hindi ko alam ang ibig sabihin ngunit alam kong pangalan ko iyon.

Gusto kong sumagot, ngunit pinigilan ako ng aking mismong isip, sa hindi malamang dahilan kahit nasa alam kong malayo ako, bigla akong nakaramdam ng panlalamig sa buong katawan ng marinig ko ang malakas niyang boses. It was a like a thunder, a sudden loud noise that travelled within the corners of this palace, or whatever they called this place.

"Fvck this?! Stop this thing right now, Lucifer or I will kill you?" I heard that demons name, a named of the one from the seven princes of hell, he call himself Lucifer, that one of the fallen angel, many of the human people beliefs that he can deceive you, by just using his charm at ang kanyang mapanglinlang na katauhan.

He was gifted of beauty, charm and even looks that many humans deceived by his own self, but do I really thinking the same Lucifer and the Lucifer he was calling.

"Why would I stop? My brother Chaos already had his way on you? But I can't?" narinig ko ang sinasabi nilang mapaglaro niyang mga tinig, ang kanyang tinig na hindi ko kailanman inaasahan na maririnig. Isang mapanuyang tinig ang naririnig ko, ngunit ano pa nga bang aasahan ko sa magkakapatid na ito.

Good thing!

Mabuti na lang hindi ako kumibo, kung hindi baka madamay rin ako sa problemang ito, I was a Terese, Yes. But I was far different from them. Hindi ako kagaya nila.

"Stop this already, Lucifer. Binabalaan kita?!" iyon ang narinig ko ulit na pilit sinasabi ng babaeng iyon, may namumuong imahe sa isipan ko, ngunit ayaw kong paniwalaan.

"No! Hindi ako titigil, not until you bare my child?!" at sa huling salita niyang iyon kakaibang ingay na ang naririnig ko. Pakiramdam ko nasa isa nanaman akong matinding bangungot. Hindi ko alam kong kailan ako makakaalis.

"No?! I don't" she was refusing, but the demon was so persistent to do his dark plan.

"Manahimik ka! Napaka-ingay mo! Noong panahon na ginagawa niyo ito ng kapatid ko, tahimik ka? Hindi ba?" napakunot ang noo ko, alam kong kahit hindi ako ang nasa sitwasyon niya, mukhang alam ko narin ang tumatakbong katanungan sa isip niya.

"How the hell, you know?" pagkatapos niyang itanong ang bagay na iyon, saka ko naman narinig ang sunod-sunod na ungol na kailanman ay hindi ko pa naririnig.

"You want this, yeah." Sa mga oras na ito ang tanging nasa isip ko, iligtas ang babaeng iyon o ang magising na lang ako sa bangungot na ito. Hindi ko gustong marinig ang bagay na ito ngayon, paulit-ulit akong pinarurusahan ng ala-alang ito.

"Ah! Ngh!" bigla akong napatakip sa tainga ko ng may marinig na akong ingay galing sa kwartong iyon. Minsan hindi ako natutuwang may tainga ako ng isang bampira, ang marinig lahat ng ingay lalo na kung malapit ka lang sa mismong lugar. Ang sensitibo kong pandinig, hindi ko kayang tiisin.

"Ah...Lucifer! No!" I closed my eyes, and try to escape this place. I was like in the abyss. It was the Hell, literaly.

"No, I won't. Not until I pour all my seeds inside you." Ngunit rinig ko ang pag-iyak ng babae, kung sa ibang senaryo nangyari ang bagay na ito, maaaring matulungan ko pa siya, pero sa ngayon hindi ko alam, pero ang gusto ko na lang muna ay magtago, hangga't hindi nila ako nahahanap, kailangan kong magtago. Hindi ako pwedeng makilala nila.

"No! Stop! Hindi ako papayag!" iyon ang sinisigaw ng babae, habang walang awa siyang pinahihirapan.

"Hindi ko alam na ganito ka pala kasikip kapag nagagalit, try to release your anger once again." He said, but the girl...she didn't respong, instead she was crying and sobbing, non-stop.

Hanggang sa narinig ko na lang tawa niyang malademonyo na nangangahulugang nagawa niya na ang bagay na ninanais niya. I closed my eyes, gusto ko nang umalis, tapos na niya. Hindi niya pwedeng malaman o maramdaman ang presensya ko.

"I know you're here. What are you doing here, little Terese? Paying a visit in your home?" bigla kong narinig ang mapang-asar niyang ngisi, hindi ko pa sila kayang labanan.

"I don't know, I didn't came here to pay a visit. Hindi ko nga rin alam kong paano ako napunta rito?" siguro sa lagay ko, ito na ang pinakamatapang kong boses na kaya ko, wala ng ilalakas pa.

I need to control my emotions, to hid and keep this from anyone, hindi naman nila kayang malaman ang ginagawa ko.

"Hindi ako pumunta rito para bumisita at isa pa...wala rin naman talaga akong balak pumunta rito, kahit ang plano ay wala. Bigla na lang akong dina..." I paused. Narinig ko ang kanyang pagngisi na para bang sinadya niyang iparinig sa'kin.

"This is your nightmare right? Ang bangungot mong iyon ay ito. Hindi kita dinala rito, kung hindi ang sarili mo mismo. You didn't know?" Umiling ako.

"The nightmare that you keep on denying, pero alam mo namang parte ng iyong buong pagkatao. Ang matawag na Terese. Akala mo ba, ikaw lang ang nandirito?" isang nakakatakot na ngiti ang ginawad niya sa akin.

"They are all here, witnessing how this youngest Terese, turn into one. Where she truly belong." I tremble in fear. My face became, pale. Hindi ko alam kong paano pa ako tatakas. Wala na akong ibang alam. I was afraid. Bigla akong kinabahan, kaba na ngayon ko lang talaga naranasan. 

"Hinding-hindi ako magiging kagaya niyo. Hindi ko susundin ang bagay na yun." matapang kong sabi, ngunit hindi ko ata masisindak ang isa gaya niya.

"Alam mo ba kung bakit ka nabuhay? For you to fulfill that prophecy, and for us to fulfill our once desire." mula sa kadiliman ng pasilyo na ito, lumabas ang isa sa mga prinsipe. 

Kung ganoon totoo nga. They are here, the seven princes of hell. 

"Leviathan!" isang nakakatakot na boses ang lumabas mula sa kailaliman ng lupa, mula sa lupang iyon lumabas ang isa sa mga prinsipe ulit. 

"What the hell, Chaos?!" he was my father. Ang nagpakilala sa akin na siya ang aking 

Chaos, this was his name when he was in mortal realm. Kailangan ko pa bang sabihin kong bakit, o nahulaan niyo na? Chaos, dahil ang tingin ng lahat ng nilalang sa kanya ay magdadala lamang ng kaguluhan. 

Hindi na ako magtataka kung isang araw, ang ginagawa niyang kaguluhan ay babalik rin sa kanya. 

"I told you not to touch my property, Lucifer. You, son of the morningstar.." That was my father voice, I still acknowledge him as my father, pero hindi ko kailanman ninais na sumunod sa mga yapak niya. 

"You must finished it already. Hindi niya kailangan malaman kung bakit siya nandito sa tuwing tinatawag siyang Terese. Alam niya dapat iyon sa sarili niya, hindi ko na kailangang ipaliwanag kung bakit. Ang when that time, came. Hahayaan kita sa nanaisin mong mangyari, ang tanggapin mo ang responsibilidan o patuloy mo lang tatakbuhan ang bagay na ito." iyon ang huli niyang sinabi bago sila nawala sa harapan ko, bukod sa mapang-uyam na boses ng prinsipeng nagngangalang Lucifer, with the maiden I don't know, who?

"Are you still not really get it?" at narinig ko nanaman ang ungol ng babae, hindi ko alam kong bakit. 

"I still don't know." At malakas na tinig ulit ang narinig ko, hindi ko alam kong para saan iyon, pero tumawa siya ng parang nagtagumpay sa isang msiyon na hindi ko nalalaman. I was waiting dor the next statement na sinasabi niya, pero hindi ko na iyon nahintay, hanggang sa nagising narin ako sa bangungot na iyon.

Mabilis ang aking paghinga, habang nakatingin sa kawalan. Madilim parin ang paligid, at parang nasa silda parin ang aking katawan. Hindi naman ako nakakulong, pero kahit saan ako pumunta wala akong makitang liwanag. 

Hanggang sa pinili ko na lang ang umalis, at hanapin ang taong maaaring tumulong sa akin. 

To be Continue.