Chapter 1

Parang pinupukpon ang ulo ni Georgia sa sobrang sakit. Hinawakan niya ito at napangiwi nang maramdaman na mainit ang noo niya. Nilalagnat siya. Siguro ay dala rin sa pagod buong maghapon para asikasuhin ang pangalawang anniversary nila ni Dante.

Bumangon siya mula sa kama at mabilis na tiningnan ang relong pambisig. 30 minutes na lang at uuwi na si Dante. Tiyak na masusurpresa ito sa mga inihanda niya.

Matapos niya maligo ay isuot niya ang damit na regalo sa kanya ng asawa niya noong nakaraang birthday niya. Bumaba na rin siya para tumungo sa garden at hintayin ang pagdating ni Dante.

"Ma'am, siguro po ba kayo walang ibang bisita na darating?" kumakamot sa ulo na tanong ng isang kasambahay. "Napakaraming pagkain na nakahanda. Kung sa probinsya namin ito ginawa, naku isang barangay na ang makakakain!"

"Tayo-tayo lang," natatawang sagot niya. Wala naman kasi siyang pamilya na pwede imbitahin dahil nasa ibang bansa ang halos lahat ng kaibigan ni Dante at ang iba ay nasa business trip.

Ulila namang lubos si Georgia nang nagkakilala sila ni Dante. Lumaki siya sa bahay ampunan at nang pinili niya na umalis doon at mamumuhay ng isang normal na dalaga at magtrabaho ay nagtagpo ang landas nila ni Dante nang pumasok ito sa isang luxury brand store para bumili ng regalo para sa kaibigan, at si Georgia naman ang sales assistant doon.

"Si Ma'am Vernice kaya?" pahabol pa ng kasambahay.

Nagbuntong-hininga si Georgia at umiling. "Hindi siya nagrereply sa mga text ko."

Si Vernice lang ang nag-iisang kaibigan na meron si Georgia. Para na niya itong kapatid na sa lahat ng ganap na meron siya ay naroon ito, maliban ngayon. Magdadalawang buwan na hindi nagpaparamdam sa kanya ang best friend niya at nag-aalala na siya rito.

Nagpatulong na rin siya sa asawang si Dante para makontak ang kaibigan, pero wala pa rin nangyari.

"Nariyan na sir!" excite na sigaw ng isa pang kasambahay habang bitbit ang pooper.

"Patayin niyo na ang ilaw," utos ni Georgia at agad naman tumalima ang magpapatay ng ilaw.

Abot ang ngiti niya nang marinig na pumarada ang sasakyan ni Dante sa garahe. Malawak ang mga ngiti ni Georgia at walang mapagsidlan ng saya.

"Careful, careful baka madapa ka," boses ni Dante.

Unti-unti kumunot ang noo ni Georgia nang marinig iyon. Mukhang may kasama ang asawa niya sa pag-uwi ngayon? Pero sino? Wala naman itong sinabi na may kasama ito na uuwi.

"Happy anniversary!" sabay-sabay na sigaw ng mga kasambahay, driver, at guards at binuhay ang ilaw. Nagpalakpakan ang mga ito at nagpapatok ng poopers. 

Napakurap si Georgia at sinabayan ang palakpak ng mga kasama. Masyadong occupied ang utak niya sa pag-iisip at hindi nakasabay sa pano nila.

Pero unti-unti ring huminto ang palakpakan nang makita nilang lahat kung sino ang kasama ni Dante. Hindi alam ni Georgia kung paano magrereact. Nasa harapan nila ngayon si Dante, hawak-hawak ang kamay ni Vernice na malaki ang tiyan.

"V-Vernice..." bulalas ni Georgia at mabilis na dinaluhan ang best friend. "Saan ka ba nagpunta? Ilang linggo na kitang tinatawagan, pero hindi mo ako sinasagot." Sunod-sunod na litanya sa kaibigan. "Ano ito...? Buntis ka...? Sinong ama? Kaya ka ba biglang hindi nagparamdam sa amin? Tinakbuhan ka ba ng lalaki na nakabuntis sayo?"

Bumukas ang awa sa mukha ni Georgia habang tinitingnan ang kaibigan. Marahil ay ang amerikano nitong boyfriend ang bumuntis sa best friend niya.

"Geo..." garalgal na tawag ni Vernice. "I'm sorry. Hindi ko sinasadya. Hindi namin sinasadya."

Kumunot ang noo ni Georgia. Hindi niya maintindihan ang sinasabi ni Vernice. Nagsosorry ba ito dahil hindi nito sinunod ang mga payo niya sa pakikipagrelasyon?

"Sshh, it's okay." Hinaplos ni Georgia ang mukha ni Vernice at nginitian ito. "Wala kang dapat ikahingi ng tawad. Tutulungan ka namin alagaan ang anak mo. Hindi ka namin hahayaan mag-isa. Hindi natin kailangan ang ama ng bata."

Binalingan ni Georgia si Dante na kanina pa tahimik at nakatingin sa kanila. Niyakap niya ito at hinalikan sa labi. "Thank you, love. Salamat sa pagdala kay Vernice rito." Inangkla niya ang braso sa asawa at akmang hihilahin ito papunta sa lamesa, nang pigilan siya nito.

"I'm the father."

Ilang sandaling katahimikan ang nabuo sa paligid. Tatlong salita lang naman ang sinabi ni Dante, pero para kay Georgia ay napakabaha non.

Umiling siya sa asawa niya. "W-What... do you mean by that?"

"Vernice is carrying my baby, Georgia."

Parang bigla nanghina ang mga tuhod ni Georgia sa narinig. Sunod-sunod naman na singhap ang narinig nila mula sa mga kasambahay sa likuran na nakikinig ng usapan.

Nagpalipat-lipat nang tingin si Georgia sa asawa niya at sa best friend niya. Hindi niya alam kung sino ang unang haharapin at kakausapin. Sa huli, nahinto ang mata niya sa taong itinuring niyang parang kapatid.

"T-Totoo ba?" hirap huminga niyang tanong kay Vernice. "Totoo ba... Totoo ba na siya ang ama?" Itinuro niya si Dante habang hindi inaalis ang tingin kay Vernice.

"I'm really sorry, Georgia. Hindi namin sinasadya ang—"

Isang malakas na sampal ang ibinigay ni Georgia kay Vernice. Agad naman hinila ni Dante si Vernice palayo.

"Hindi niyo sinasadya?!" malakas niyang sigaw, at umiiyak na ngayon. "Paanong hindi niyo sinasadya?! Aksidente ba kayong naghalikan, tapos bigla na lang may nangyari?!"

"Georgia, please..." Umiiyak na rin ngayon si Vernice. "Believe me, hindi talaga namin alam na mangyayari ito. I was broken hearted. Gabi-gabi ako naglalasing pero ayaw ko sabihin sayo na iniwan ako ni Cole dahil sasabihin mo na naman na tama ka. Na hindi talaga mapagkakatiwalaan ang lalaking yun. Akala ko kaya ko ang sarili ko kahit hindi humingi ng tulong sayo..."

Mapait na natawa si Georgia. Pinunas niya ang luha na susunod bumabagasak sa mga mata niya at binalingan ang asawa. "Kaya sa asawa ko ikaw nagpacomfort, tama ba? Sa kanya ka nagpadamay, imbes na sa akin na kaibigan mo dahil ayaw mong tanggapin na tama na naman ako?"

"Dahil pagod na pagod na ako ikompara sayo ng mga tao!" Umalis ito sa pagkakahawak ni Dante at humakbang papalapit kay Georgia. "Parati na lang ikaw! Ikaw ang magaling! Ikaw ang swerte! Ikaw lahat! Parehas lang naman tayo lumaki sa ampunan, pero ano? Ikaw ang may marangyang buhay ngayon! Habang ako, ganon pa rin!"

Tila hindi makapaniwala si Georgia sa mga lumalabas sa bibig ng best friend niya. Hindi niya alam na ganito pala ang tingin nito sa kanya, isang kakumpitensya.

"I never treated you like that," dismayadong sabi niya. "Kung ganyan lang din ang tingin mo sa akin, mabuti pang umalis ka na—"

"Ikaw ang dapat umalis dito. You can't even give your husband a child, ano pang silbi mo sa kanya?"

Nanindig ang mga balahibo ni Georgia sa sinabi nito. Hindi niya lubos maisip na mula iyon sa best friend niya.

Humakbang siya papalapit kay Vernice, pero agad namang humarang sa gitna si Dante. Hinampas ni Georgia si Dante sa leeg at pilit na tinulak palayo, pero nanatili itong nakatayo sa gitna.

"At talagang kakampihan mo siya? Talagang paninindigan niyo ang ginawa niyo?" Galit niyang singhal sa asawa at walang sawa itong pinahahampas. Double double ang sakit na ibinibigay sa kanya ng asawa at best friend niya. Ang dalawang tao na pinagkakatiwalaan niya nang lubos, at hindi inaakalang ang dalawa rin ang magtataksil sa kanya.

Hinuli ni Dante ang mga kamay ni Georgia para pahintuin ito. "Vernice is right. We've been married for almost two years, Georgia pero hanggang ngayon ay ganito pa rin tayo. Hindi mo pa rin ako mabigyan ng anak. Hindi mo alam kung gaano ako kasaya nang malaman ko na nagdadalang tao siya. Hindi ganitong buhay ang inaasahan ko nang magpakasal tayo."

"No. I will not make any woman ruin our marriage!" paninindigan niya. Nagpumiglas siya kay Dante pero hindi pa rin siya nito binitiwan.

"Maghiwalay na tayo. Hindi na natin maisasalba ang marriage na ito," seryoso nitong sabi. Alam na alam ni Georgia kapag ganito ang tono ng asawa niya ay seryoso talaga ito sa mga sinasabi nito. "I will give you 500 million pesos, ang rest house sa Baguio, ang mansyon sa Spain, at lahat ng sasakyan na meron ako. Just let me live in peace with Vernice and our child."