Chapter 2

Ganon na lang ba kadali para kay Dante itapon ang lahat ng mga pinagsamahan nila? At ganon na lang ba kadesperada si Vernice na malagpasan siya para pumatol ito sa asawa niya?

Bumuhos ang malakas na ulan kasabay ng mga luha niya. Wala siyang suot na na tsinelas o sapatos man lang. Ibinato niya ang suot niyang heels kay Dante, pagkatapos ay tumakbo palayo. Hindi niya kailangan ng pera o kahit anong material na bagay.

"Miss, are you alright?" Napatingin siya sa humintong sasakyan. Nakasilip doon ang isang ginang at nakatingin sa kanya mula ulo hanggang paa. "Saan ka ba papunta? Ihahatid na kita."

"I'm fine," walang gana niyang sagot at nagpatuloy sa paglalakad. Nawala sa isip niya na nilalagnat nga pala siya, ngayon lang niya lang ulit naramdaman ang pagkahilo at sakit ng ulo. Pero hindi mapapantayan non ang sakit na nararamdaman niya ngayon.

"I'll take care of you. Mamahalin kita, papasiyahin, at hindi paiiyakin. Bubuo tayo nang masayang pamilya..."

Mapait siyang napangiti nang maalala ang sinabi sa kanya ni Dante sa harapan ng altar. Ang mga pangako na nabali ngayon.

"Sinungaling ka," bulalas niya habang sinusuong ang malakas na ulan. "Hindi mo tinupad ang mga pangako mo."

Hindi na niya alam kung ilang metro na ang malakad niya. Masakit na rin ang mga paa niya at unti-unti na nanlalabo ang mga mata niya. Ilang hakbang pa at bigla na lamang siyang natumba sa kalsada. Wala na siyang lakas para bumangon pa at ipinikit na lamang ang kanyang mga mata.

"Her name is Georgia Alcazar-Valentino, sir. Asawa siya ng business tycoon na si Dante Valentino, pero mukhang maghihiwalay na rin ang dalawa dahil nakabuntis si Mr. Valentino," paliwanag ng assistant sa kanyang boss, habang nakatingin naman ang boss nito kay Georgia na nakalatay sa kama at walang malay.

"Any family members?" taas kilay ng boss. 

"Lumaki siya sa bahay ampunan. Ang best friend niya parati ang nakalagay sa family member bago siya ikasal. Pero ang best friend niya rin ang babaeng nabuntis ng asawa niya."

Dahan-dahang iminulat ni Georgia ang mga mata nang marinig ang dalawang boses na nag-uusap. Hirap siyang umubo at napaupo sa kama.

Agad naman siyang binigyan ng tubig ng isang babae, mukhang kaedad niya lang ito at nakasuot ito ng formal. Naagaw naman ng atensyon niya ang matipunong lalaki na nakaupo sa sofa, sa harapan niya. Nakatingin ito sa kanya pero hindi nagsasalita.

"Ayos ka lang ba? May masakit ba sayo?" sinseryong tanong ng babae.

Umiling naman si Georgia at uminom sa tubig. Tiningnan niya rin ang lugar kung saan siya. Hindi iyon hospital dahil ginto ang kisame, pati na rin ang kama na hinihigaan niya.

"Nasaan ako? Bakit ako nandito?" tanong niya sa babae.

Ang huling natatandaan niya ang bumagsak siya sa kalsada."

Nasaanan ka namin ng boss ko nakahandusay. Akala namin patay ka na, pero nang lapitan ka namin ay humihinga ka pa naman." Kinuha ng babae ang baso kag Georgia at naupo sa tabi ng kama. "Wala kaming makita na kahit anong bagay na meron ka, walang ID o kahit cellphone man lang. Kaya dito ka na lang namin dinala sa bahay niya. And we found out you're Dante Valentino's wife."

Sinulyapan ni Georgia ang lalaking nakaupo sa sofa. Nakatingin pa rin ito sa kanya. Pamilyar ang lalaki sa kanya, pero hindi niya matandaan kung saan niya ito nakita.

"Salamat sa tulong niyo. Pasensya na kung naabala ko kayo, aalis na rin ako ngayon." Sinubukan niyang tumayo, pero kamuntikan pa siyang matumba. Mabuti na lamang at agad siyang nahawakan ng babae.

"Hindi mo pa kaya ang sarili mo. Mataas pa rin ang lagnat mo at kailangan mo pa inumin ang mga gamot mo," pigil ng babae sa kanya at ibinalik siya sa kama.

"Mrs. Valentino just stay here. We have business to talk about when you're fully recover," ani ng baritonong boses, ang lalaki sa sofa. "Feel at home," pahabol pa nito bago naglakad palabas.

"Sino siya?" Yun agad ang lumabas sa bibig ni Georgia habang hinahabol ng tingin ang lalaki.

"He's my boss. Idea niya na iuwi ka rito. You might not know him, pero kilala siya ng asawa mo at kilala rin niya ang asawa mo."

"They're friends?" Kilala naman niya ang mga kaibigan ni Dante, pero ni minsan ay hindi niya ito nakita sa bahay nila.

Natawa ang babae at napailing. "They're rivals. He's a Sevilla."

Namilog ang mga mata ni Georgia at muling tumingin sa pintuan kahit nakaalis na ang lalaki. "Siya si... Armani Sevilla?"

Tumango ang babae.

Kilala ni Georgia si Armani Sevilla bilang rival ng asawa niya. Isang beses niya itong nakita sa isang party, pero hindi niya pa ito nakakaharap. At si Armani rin ang nagbibigay sakit sa ulo sa asawa niya kapag usapang business.

Kaya ba ayaw pa ni Armani na umalis siya dahil gusto nito kumuha ng impormasyon tungkol sa asawa niya?

"I know what you're thinking. Hindi ganon ang boss ko."

Mukhang nabasa ng babae ang nasa isip niya.

"He will not use you just to bring down your husband's name. Kung gusto niyang ibaba ang asawa mo ay gagawin niya yun sa paraang malinis."

Nakagat niya ang labi niya at biglang napahiya sa naisip. Pero anong business ang tinutukoy ni Armani na pag-uusapan nila?

"Hating gabi na, kailangan mo na magpahinga. Babalik ako bukas ng umaga para dalhan ka rito ng almusal." Nginitian siya ng babae at tumayo na.

"Thank you, Ms...?"

"Quinn," the woman introduced herself. "Just call me Quinn."

"Thank you, Quinn."

Umalis na si Quinn at naiwan siyang mag-isa roon. Sa tuwing ipipikit niya ang mga mata niya ay mga boses ni Vernice at Dante ang naririnig niya. They're haunting her kahit ang mga ito naman ang may kasalanan sa kanya.

Masakit lokohin ng asawa. Pero mas masakit na pati ang kaibigan niya ay niloko rin siya. Hindi na niya alam kung sino pa ang pagkakatiwalaan niya.

Buong gabi siyang umiyak. Basang-basa ang unang niya kinabukasan at mugto ang mga mata.

Bumukas ang pintuan at agad siyang bumangon. Inaasahan niyang si Quinn iyon, pero si Armani ang pumasok at may dalang tray ng pagkain.

"Eat this. The doctor will be back to check your again later this afternoon." Nilapag nito ang tray sa bed side. Akala ni Georgia ay aalis na ito, pero naupo ito sa sofa kung saan ito nakaupo kagabi. "You look like a mess," dagdag komento nito at napangiwi sa itsura niya.

She felt offended on his comment. Totoo nga ang mga balita na walang preno ang bibig ng isang Armani Sevilla. Kung anong nasa utak nito ay siyang sasabihin nito kahit pa magkasakit ito ng damdamin ng iba.

"I'm a broken hearted. What do you expect me to look like?" sarkastiko niyang sagot. "Dapat ba ay masaya ako ngayon?"

"Hindi titigil ang mundo para damayan ka, Mrs. Valentino. Nagloko ang asawa mo, iwanan mo. Hindi ba't ganon lang kasimple yun?"

Georgia looked at him in disbelief. Kung makapagsalita ito ay parang ganon lang kadali ang mag-move on at kalimutan ang mga pinagsamahan nila ni Dante.

"I heard ipinapahanap ka ni Dante para pumirma sa divorce," dagdag pa nito.

Ang kailangan niya ngayon ang taong dadamay sa kanya at hindi taong mas lalo lang dagdagan ang sakit na nararamdaman niya.

"I'm not going to sign it," matigas niyang sabi.

"Why not? Are you still hoping na maaayos mo pa ang marriage mo?" antipatiko nitong tanong.

Nangngitngit ang ngipin ni Georgia at dinampot ang orange sa tray. Malakas niya iyong ibinato kay Armani, pero mabilis ang kamay nito at nasalo ang orange.

"What the hell is your problem?!" sigaw niya kay Armani. Pinapainit nito ang ulo niya. "Kaya ba ayaw mo akong umalis dahil gagamitin mo ako laban sa asawa ko?" 

Alam niyang sinabi na ni Quinn na hindi ganong kaklase ng tao si Armani, pero hindi niya ito maintindihan kung bakit piniprovoke siya nito na tuluyang iwan si Dante.

Sumandal sa sofa si Armani at ipinikit ang mga mata. "Iminumulat lang kita sa katotohanan na hindi mo na maaayos pa ang marriage niyo. He'll marry your best friend."

"Kaya sina-suggest mo na pirmahan ko ang divorce?" sarkastiko siyang natawa at napailing. "Papayag ako na makipaghiawalay, tapos ano?"

"Marry me. Sign the divorce paper, and marry me."