Chapter 4

"Seriously, what are you wearing?"

Napanguso si Georgia. Halos mag-iisang oras na siya kapapalit ng damit, pero hanggang ngayon ay wala pa rin nagugustuhan si Armani sa mga isinuot niya.

"Ano namang mali dito? Maganda naman, kulay violet pa," hindi niya napigilan na hindi mapairap.

"You can't face your husband and his mistress wearing a grandmother's outfit."

Gusto niyang hampasin ang bibig nito. Walang preno.

Wala nang nagawa pa si Georgia kundi ang bumalik sa fitting room para muling sumubok ng panibagong dress. Hindi naman importante sa kanya kung ano ang damit. Simple lang ang mga sinusuot niya at wala naman reklamo si Dante. Isa iyon sa kaibahan nila ni Vernice. Her best friend—ex best friend loves to wear sexy clothes. Siguro ay ang mga tipo nga ni Vernice ang gusto ni Dante at hindi ang gaya niya.

Napatingin siya sa salamin at pinagmasdan ang sarili. Hindi siya katulad ng mga nakikita niyang asawa ng business man.

Nagbuntong-hininga siya at dinampot ang kulay pula na fitting dress. Kitang-kita ang likuran nito at above the knee ang sukat.

"What about this?" Nagpose si Georgia bago humarap kay Armani at hinintay ang reaksyon nito.

Armani stared at her, saying nothing. Hindi niya mawari kung nagustuhan ba niyo o hindi.

"Ayaw mo na nama—"

"You look good," he cut her in between. "Hindi ka mukhang manang."

"Can you just praise me without adding bashing me," reklamo niya at muling bumalik sa loob para magbihis. Narinig niya ang pagtawag ni Armani kaya pati siya napatawa rin.

Hindi naman mahirap pakisamahan si Armani katulad ng mga balita. He's not even the so called beast of business world. Siguro ay gusto lang nito maging maganda ang outcome ng trabaho. He's a honest person, to be exact. No sugarcoating. At mas gusto iyon ni Georgia, kaysa sa mga taong mabait pero mapagpanggap.

Dinala na niya sa counter ang damit na napili ni Armani, at nagbayad naman si Armani gamit ang card nito.

"Are you really sure na pupunta ka roon mag-isa?" Pang sampung beses na ata ito tinanong ni Armani sa kanya, at iisa lang parati ang nagiging sagot niya.

"I wanna face them alone."

He nodded his head. Nauna na itong lumabas para pagbuksan siya ng pintuan. "Call me if anything happen. Maghihintay ako sa labas."

Nagdrive na sila pabalik sa bahay ni Armani para makapaghanda na siya. Ang totoo, hindi alam ni Georgia kung anong magagawa niya kapag muling nakaharap ang asawa niya at ang best friend niya. Lalo pa ngayon na nalaman niya na hindi lang dahil sa anak kung bakit nagawa ni Dante na lokohin siya.

"Tingnan mo nga, mas maganda ka sa Vernice na yun kung mag-aayos ka lang." 

Feel na feel ni Georgia ang ganda niya sa komento ni Quinn. Humarap siya sa salamin at tiningnan ang sarili. Malayo sa kaninang itsura.

Nakahanda na rin si Armani nang lumabas siya. Naroon na naman ang mga tingin nito sa kanya na hindi niya mawari. Parang pinag-aaralan ang bawat detalye ng mukha niya.

"Stop staring at me," ngitngit niya rito at pumasok sa driver's seat.

"I did?" nang aasar nitong tanong.

"Yes, you did! Para hinuhubaran mo ako sa titig mo!"

There's a silence between the two of them. It was too late nang mapagtanto ni Georgia ang sinabi niya. Nakakahiya. Nag-init tuloy ang mukha niya. 

Ang kaninang kaba na nararamdaman niya ay napalitan ng kahihiyan. Bumaling siya sa bintana para iiwas ang namumulang mukha kay Armani.

Hanggang sa nakarating sila sa bahay kung saan nagsimula ang lahat. Ang bahay kung saan sinabi ni Dante na mamahalin siya nito parati. Ang bahay na siya ring saksi sa pagkadurog ng puso niya.

"We can reschedule this if you're not ready to meet them." Hinawakan ni Armani ang kamay niya at hinaplos iyon. "You don't have to force yourself."

She faked a smile. "Kaya ko. Kakayanin ko ito."

Humugot si Georgia ng hangin, bago binuksan ang sasakyan at naglakad papasok sa gate.

She used to love this house...

"Ma'am Geo!" Tumakbo sa kanya ang tatlong kasambahay at agad siyang niyakap. Nag-iiyakan naman ang mga ito.

"Kumusta kayo? Ayos ba kayo rito? Hindi ba kayo pinapagalitan ng Sir Dante niyo?" Tumingala siya para pigilan na wag umiyak. Hindi siya pwede magpakita ng kahinaan ngayon. She needs to be strong.

"Hindi naman, Ma'am. Pero iyang Vernice na yan, kunti na lang sasabunutan ko na." Bakas ang gigil sa mukha ng mga ito habang nagkukwento ng mga pinaggagawa ni Vernice.

Itinapon daw ni Vernice at sinunog ang lahat ng mga gamit na meron siya, kasama na roon ang wedding album at wedding portrait. Binago rin daw nito ang kulay at design ng bahay. At nakumpirma nga niya iyon nang pumasok siya sa loob.

Ang dating minimalist nilang bahay ay naging parang hotel. Mga naglalakihang flower vase at chandelier ang unang makikita.

"Mabuti naman at nagpakita ka na," ang bungad na bati ni Vernice sa kanya. "Oh, you look different today. Are you trying to seduce him?"

"Seduce? I'm not like you, Vernice." She faked a laugh. "Are you enjoying your stay here?" tanong naman niya. "Are you comfortable to finally call this your home?"

Nakita niya ang pagpigil ni Vernice na sugurin siya. "Of course. Sino bang may ayaw sa buhay na ito? May mayamang asawa, may magandang bahay."

So this is the true color of her best friend? Bakit hindi niya agad ito nakita? O talagang bulag siya dahil mahal niya ito at pinapahalagahan noon?

"Nagsisisi ka na ba na hindi ka naging mabuting asawa?" pahabol pa ni Vernice.

Ano ba ang definition ng pagiging isang mabuting asawa? Kung pagiging mabuting asawa lang ang pag-usapan ay masasabi ni Georgia na naging mabuti siya sa about nang makakaya niya.

"Wala akong pinagsisisihan sa pagiging asawa ko kay Dante, Vernice," seryoso niyang sagot. "Kung may pinagsisisihan man ako, yun ay ang pinagkakatiwalaan ko siya... at pati na rin ikaw."

Hanggang ngayon kumikirot pa rin ang puso niya sa tuwing maiisip ang ginawa ng dalawa sa kanya. Hindi sapat ang paghingi ng tawad para maibsan ang sakit na nararamdaman niya.

Ilang sandali pa ay bumaba na rin si Dante. Hawak-hawak nito ang envelope. Iyon na siguro ang divorce paper. Napahinto ito at pinasadahan siya ng tingin. Mula naman sa peripheral vision niya ay nakita niya ang pag usok ng ilong ni Vernice, obviously being jealous.

"Katulad ng ipinangako ko sayo, ibibigay ko sayo ang mansyon natin sa Spain—"

Hindi niya pinatapos ang sasabihin ng walang kwenta niyang asawa. "Hindi ko kailangan ng pera mo, o kahit ano mula sayo, Dante. Just give me the divorce paper."

"Huwag ka na magmatigas pa, Georgia," singit ni Vernice. "We're just being nice to you. Saan ka na lang pupulutin niyan kung hindi mo tatanggapin ang alok ni Dante? Sa kalsada?"

"Am I late?" Natigilan sila sa boses mula sa pintuan.

Awtomatiko silang lumingon doon para tingnan ang dumating. Kumunot ang noo ni Georgia nang makita si Armani.

"Armani...? Armani Sevilla...?" gulat na tanong ni Dante. "Are you lost? Or something?"

"Mr. Valentino!" magiliw na bati ni Armani.

Kahit naguguluhan ay nakipagkamay si Dante kay Armani. "What's your deal? Anong ginagawa mo rito?"

"I'm so sorry to interrupt the serious conversation, but I'm here to accompany my woman."

"Your woman?" Mas lalo lamang naguluhan si Dante at sumilip pa sa likuran ni Armani at may hinanap doon.

Binalingan ni Armani si Georgia at walang pasabi na hinapit ang bewang nito. "Am I late? Pasensya na, marami lang inaasikaso."

Halos lumuwa ang mga mata nina Dante at Vernice sa narinig. Nagpalipat-lipat ang tingin ang mga ito, tila hindi makapaniwala.