MABILIS na nakaalis si Pam sa bahay para puntahan nga ang kuya Primo nito at ang ate Deiah nito. Dahil hindi naman kalayuan ang bahay nito sa kanila ay sigurado siyang mabilis niyang mararating eto.
At ilang sandali pa nga ay natatanaw niya ang malaking bahay.
“Oh, si Ate Deiah iyon ah!” Bulong niya nang makita si Deiah na sumakay sa isang mamahaling kotse.
“Wow it's a roll royce phantom VIII car? Shock! bigatin ang may-ari ng kotse.” Paghangang saad niya saka mabilis na napahinto. Mahilig at may alam sa sasakyan si Pam kaya marunong itong kumilatis pagdating sa mga ganitong klaseng sasakyan.
“Pero sino iyon? Hindi kotse ni kuya, at mas lalong hindi kotse ng tatlong kuripot na ugok iyon.” Dagdag pa ulit niya na ang tinutukoy ay ang tatlong kaibigan ng kuya niya na sina Blue, Jette at Felix.
Palaisipan man kay Pam, mabilis niyang itinabi na muna ang kotse saka lumabas.
“Kung hindi sila, sino?” Pagtatakang tanong niya sa sarili. Pahakbang na siya nang mapansin naman niya ang iilang mga basura sa labas, kasama na duon ang malaking frame na pumukaw sa atensyon niya.
“Wedding frame yata ito ng kasal nila.” Napapakunot na binusisi ni Pam ang nakataob na frame.
“Oh no! Why?” Tanging naibulalas na lamang niya ng makumpirma niya ngang wedding picture nito ang nandoon. Hindi niya mapigilang mapatingin pa sa iilang basura, at nakita niya ang lahat ng mga gamit ni Deiah, kaya bigla siyang kinabahan.
“What’s happening?” Dagdag niyang bulong habang napapahimas sa dibdib niya. Madaming katanungan na ang nagsimulang mag-unahan sa isipan niya.
Kilala niya ang dalawa, alam niya ang history ng dalawa kaya mas lalo siyang kinabahan ngayon at sa nakita niya. Akmang tatawagan niya na sana si Deiha nang biglang may pamilyar na boses ang nagsalita mula sa likuran niya.
“What are you doing here?”
“Ku-kuya!” Gulat nitong saad pagkalingon.
“Why are you here?” Madilim ang awra ni Primo habang nakatingin sa kapatid na mas lalong ikinatakot nito.
“A-ano ka-kasi, si, si lolo pinapa—” Hindi pa man natatapos ang sasabihin ni Pam ay napasuntok sa hangin na sa hangin si Primo nang makita ang mga gamit ni Deiah sa harapan niya.
Napakuyom ng kamao si Primo sa sobrang galit hindi niya maintindihan kung bakit nakabalandra na sa labas ang mga gamit ng babaeng iyon pati wedding pictures nila hindi din pinalagpas at itinapon, ano nalang kaya ang sasabihin ng mga taong nakakita na? Baka mabalitaan pa ng lolo niya ito. Tila gusto pa yata ng babaeng ipagsigawan na gusto niya na itong hiwalayan sa ginawa nito.
Ang mas lalong nagpagalit pa sa kaniya ay ang makita ang kapatid nito dito.
“Tinawagan ka ba ni Deiah?”
“Ah-huh? Hin-hindi, si-si lolo kasi. Nagp-pasabi na by-by next week babalik na dito.”
“What?”
Napaigtad si Pam sa gulat sa boses na pinakawalan ng kaniyang kapatid. For the first time yata sa buong buhay niya na nataasan siya ng boses nito kaya napakagat siya sa labi.
“Ku-kuya.”
“Look, I’m so sorry. Nabigla lang ako.” Saad ni Primo saka napatingin sa kabuuan ng bahay. Bigla tuloy siyang kinabahan, kaya dali-dali siyang niyang binuksan ang gate ng bahay at ang pintuan saka mabilis na pumasok habang si Pam, naguguluhan man ay sumunod sa kapatid sa loob ng bahay.
“F”ck!” Napamura sa hangin si Primo nang malibot ang kabuuan ng bahay. Malinis na ang bahay, wala na ang mga gamit nito sa banyo, sa closet room.
“Ku-kuya!” Tawag sa kaniya ni Pam na nuon ay nasa sala. Napahilot sandal sa sintido si Primo bago magtungo sa kapatid.
Halos lumuwa ang mga mata niya nang makita ang akapatid na may hawak-hawak na kapirasong papel. Isang papel na pamilyar sa kaniya.
“Sa-saan m-mo nakuha iyan? Sa-saan mo nakita?” Pagtataas ng boses na tanong ni Primo kay Pam.
“D-dito lang sa table. I’m sorry hindi ko sinasadya. Napansin ko kasi. I thought it was just a letter but it—”
“Akin na nga iyan.” Mabilis na kinuha ni Primo ang papel sa kapatid saka inilagay sa envelope.
Habang si Pam ay tila nanigas ang katawan sa kinatatayuan sa nadiskubre. Nasagot na sa isipan niya kung bakit niya ito nakita kanina, at kung bakit maraming gamit nito sa labas.
Napatingin siya sa kuya niya na halos magusot ang envelope sa tindi ng pagkakakapit nito.
“Kuya, is—is that true? Tama ba ang nabasa ko sa papel?” Tanong ni Pam na may panginginig pa sa boses nito.
Sandaling napapikit si Primo, hindi niya alam kung paano niya ilalabas ang galit sa harapan ng kapatid niya. Hindi niya maalis sa isipan niyang sisihin si Deiah ngayon dahilan para mabisto ito ng kapatid niya. Pakiramdam niya, muli na namang sinira nito ang nakaplano na sa buhay niya.
Inunahan na naman siya nito sa pamilya niya. Malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Primo, kailangan niyang mag-isip ng maayos ngayon. Hindi pwedeng makarating sa kaniyang lolo ang lahat ng ito. Hindi rin naman niya inaasahan nag anito kadaling mapipirmahan ni Deiah ito, mas lalong hindi niya inaasahang darating ang kapatid niya at masaksihan pa ng kapatid niya.
Pinilit niyang maikalma ang sarili, kumuha siya ng tubig saka uminom habang sinusundan lang siya ng tingin ni Pam. Hindi pwedeng malaman ng lolo niya ito ngayon.
Ilang saglit pa nang makabuo na ng lakas ng loob si Primo ay hinarap na ang kapatid nitong nakatitig lang sa kaniya na naghihintay pa din ng kasagutan.
“Yes. But please—don’t tell na muna to lolo about this.”
NAPAPIKIT si Deiah nang makababa na siya sa mamahaling kotse. Tanaw nito mula sa kinatatayuan niya na ang malaking mansiyo at ang malawak nilang Villa hindi niya maiwasang mapaisip kung tama nga ba ang ginawa niya ngayon.Ang magbalik dito.Ngunit hindi na siya pwedeng umatras pa.Nandito na siya.Nagbabalik.“Maligayang pagbabalik sa inyo, Lady Nana.” Malugod na pagbati ng dalawang guardiya sa labas nang makilala siya at agarang yumuko na din.Bahagya namang nakaramdam ng kaonting pagkailang itong si Deiah, sa tagal niyang namuhay sa ibang lugar nakaligtaan niya na talaga ang buhay na nakasanayan niya nuon. Ang totoong siya, ang totoong pagkatao niya. Ang buhay na kinalakihan niya.Napabuntong hininga siya. Eto na ang magiging buhay niya ulit. Hindi malaya.“Lady Nana, may problema ho ba?” Tanong sa kaniya ng lalaking nagmaneho ng sasakyan.“No-nothing. Nanibago po siguro ulit ako sa paligid ko.” Sagot niya sabay ngiti.Habang pinagmamasdan niya ang kabuuang Villa, hindi pa rin mawal
SITTING in front of the dining table, Deiah just exhaled deeply.Her expression still conveys how annoyed she was when someone interrupted her earlier by entering her mother's room. Ipinatawag kasi sila ng madrasta niya para sa hapunan.Nang matanaw niya na ang amang papalapit sa kinalalagyan nila ay bahagyang napaangat ang isa niyang kilay. Mababakas na nito ang katandaan sa katawan ng kaniyang ama na may tungkod na hawak-hawak habang nasa likod nito ang butler na si Jo."Mukhang masamang damo nga talaga, matibay pa ang pangangatawan natin tanda ah?" Hirit niya na ikinatingin ng mga kapatid niya sa kaniya. Agad naman siyang binalingan ng tingin ng kaniyang ama pagkaupo nito. Hindi na bago sa ama nito kung paano manalita ang anak niya sa kaniya. Alam niya ang pinagkukunan ng galit nito sa kaniya kaya hindi niya masisi kung bakit ganito na lamang siya itrato."You've been away for years, and now you're wishing me to fall seriously ill. You're so thoughtful, my dear daughter!" Malapad
RAMDAM ng triplets ang lamig na bumabalot sa mga oras na iyon sa pagitan ng kanilang ama at ni Deiah. Kaya naman napatikhim itong si Sage senyales sa dalawang kalalakihan na basagin ang katahimikang bumabalot na sa paligid."Dad, I know she can do it. I’m sure she can surpass it in time. She needs some time and, of course, your trust." Jared said, giving his sister Deiah a wink."Oh, yeah! Wait, Dad! I just remembered something, Dad. Do you still remember Uncle's business in the Visayas region in Tacloban? The financial crisis they faced six years ago? That time, ey pinagbakasyon mo kami sa kanila because of your business trip in France. So, yes. Deiah proposed several effective control measures to survive, gladly nangyari naman and that's because of our pretty sister." Hirit nitong si Thyme na agad namang sinang-ayunan ng kapatid na si Sage at Jared."Oh, yes. I still remember that time. Uhugin ka pa nga noon Jared." Dagdag nitong si Sage na pinipigilang hindi matawa."You, shut up br
“PWEDE—pwede bang wag na lang natin ituloy?” Maluha-luhang sambit ni Deiah habang pinakatititigan niya ang pangalan sa papel na pirmado na ng lalaking nasa harapan niya, si Primo Thompson, her husband. The perfect definition of a man para kay Deiah. He is one of the top richest, powerful and sexiest man alive ika nga ng lahat ng humahanga din dito.Sandaling katahimikan lang ang sumagot sa katanungan ni Deiah. Kaya naman marahan siyang napatingin sa labas ng bintana habang pasimpleng inaaliw ang mga mata sa paligid upang hindi tuluyang kumawala ang kanina pang mga luhang nagbabadyang bumagsak.Umaasa pa din kasi siyang magbabago ang isip ng asawa niya sa nagawang desisyon nito.“Pw-pwede—pwede bang wag na lang natin ituloy?” Pag-uulit niyang muli sa tanong. Nagbabakasakaling masagot na nito sa pangalawang pagkakataon.“Grandpa is fine, we can stop this nonsense now” Madiing saad ng lalaking baritone ang boses.“Bu-but wha-what if malaman niya ito? Pr-Primo, ba-baka naman p-pwede pang
“ANO?” Gulat na saad ni Jette.“Are you serious?” Napalunok na tanong ni Felix sa kaharap nitong kaibigan.“Totoo?” Aniya ni Blue.Napatitig ang tatlong mga kaibigan nito kay Primo na kasalukuyang nilalaro ang kupitang may lamang alak sa kamay nito.“But why?” Sabay-sabay muling naitanong nang tatlo na nagkatinginan pa matapos.Agad namang napabuntong hininga si Primo, pagkatapos ay mabilis nitong tinungga ang lamang alak sa kupita at inilapag nito saka sila tiningnan.“Lolo is in America right now.”“And so?” Sabay-sabay ulit na tanong ng tatlo na ikinakunot no oni Primo.“t think he’s okay na and I don’t think na makakapag-hintay pa ako ng isa pang taon para makasama ko pa si Deiah.”“At ano namang plano mo kapag naaprobahan na?”“Teka, hulaan natin. Pakakasalan mo na si Atasha?” Kunot noong tanong ni Jette.“Walang masama kung pakakasalan ko, in the first place she's the one I should've married before."“Nadali mo Jette. So, for short kaya mo hihiwalayan si Deiah, because you plan
SA huling pagkakataon, pinasadahan muli ng tingin ni Deiah ang kabuuang bahay na siyang nababalot na kalungkutan ngayon. Hindi niya pa din maiwasang mapangiti sa kabila nang nararamdamang kirot ng puso niya.Sa bahay na ito kasi nagsimula ang lahat para sa kaniya. Regalo eto sa kanila ng lolo ni Primo noong kasal nila. Dito niya sinimulan pangarapin na magkaroon ng munting pamilya kasama si Primo. Sa bahay na ito natutunan niya ang mga bagay na ni minsan ay hindi niya nagawa sa buong buhay niya. Sa bahay na ito sinubok ang tatag niyang mamuhay kasama si Primo. Sa bahay na ito nagsimula ang lahat at dito din pala matatapos.“Sigurado, ibibenta niya na ito.” Bulong niya sa sarili habang pinakatititigan niya ang kabuuang bahay dahilan para tuluyang bumagsak ang mga luha niya. Mas lalo pa siyang naiyak nang matanaw niya ang malaking frame ng kanila wedding picture.“Sana, magawa ko pa ding ngumiti tulad ng Deiah na nasa larawang iyan matapos ang araw na ito.” Bulong niya sa sarili.Sa pag