Kabanata III

SA huling pagkakataon, pinasadahan muli ng tingin ni Deiah ang kabuuang bahay na siyang nababalot na kalungkutan ngayon. Hindi niya pa din maiwasang mapangiti sa kabila nang nararamdamang kirot ng puso niya.

Sa bahay na ito kasi nagsimula ang lahat para sa kaniya. Regalo eto sa kanila ng lolo ni Primo noong kasal nila. Dito niya sinimulan pangarapin na magkaroon ng munting pamilya kasama si Primo. Sa bahay na ito natutunan niya ang mga bagay na ni minsan ay hindi niya nagawa sa buong buhay niya. Sa bahay na ito sinubok ang tatag niyang mamuhay kasama si Primo. Sa bahay na ito nagsimula ang lahat at dito din pala matatapos.

“Sigurado, ibibenta niya na ito.” Bulong niya sa sarili habang pinakatititigan niya ang kabuuang bahay dahilan para tuluyang bumagsak ang mga luha niya. Mas lalo pa siyang naiyak nang matanaw niya ang malaking frame ng kanila wedding picture.

“Sana, magawa ko pa ding ngumiti tulad ng Deiah na nasa larawang iyan matapos ang araw na ito.” Bulong niya sa sarili.

Sa pagkakataong eto, nakahanda na siyang bumitaw sa matagal na pagkakakapit niya ng mahigpit sa buhay ni Primo. Napapanahon na din para simulan niya namang ayusin ang buhay niya na nalimot niya na sa matagal na panahon.

“Maging masaya ka sana sa bagong buhay na uumpisahan mo. Hiling ko ang kaligayahan mo sa piling ni Atasha na hindi ko naman naibigay at kailanman ay hindi ko maibibigay. Mahal na mahal kita, Primo.”

Mabilis niyang pinunasan ang mga luha niya saka siya nagpasyang tanggalin ang malaking frame na nakasabit dito at iba pang mga nakadisplay nilang picture ng kasal saka inilagay sa labas ng bahay, kung saan nakatambak na ang mga gamit niya na naghihintay na din ng dadaang garbage truck.

Lahat ng gamit na meron siya ay napagpasyahan niyang itapon na.

Dumating siya sa buhay ni Primo na walang dalang gamit kundi ang tanging suot lang niya sa katawan, kaya aalis din siyang tanging suot lang din niya ngayon ang meron siya.

“I’m sorry, lolo. Binigo ko po kayo.” Madiing bulong ni Deiah habang tinitingnan ang kabuuang bahay sa labas.

SAMANTALA, hindi naman maitago ni Lolo Sebastian ang tuwa nang mabalitaan niya sa doctor ang tuloy-tuloy niyang pag-galing. Malapad na ngiti ang pinakawalan niya sabay tingin sa mga nars na nasa loob din ng room.

“Nako, maraming salamat sa inyo. Sa pagtiya-tiyagang alagaan ang matanda. Sana sa susunod na pagkita-kita natin ay kasama ko na ang apo ko at ang apo ko sa tuhod.” Natatawa niya pang sambit.

Mahigit tatlong buwan na din siyang nakatambay sa loob ng ospital room kaya hindi niya na maitago ang pagkasabik na makauwi na ng bansa at makasama ang apo at si Deiah.

“Nako, lolo mukhang mas eksayted pa po yata kayong magka-apo sa tuhod kaysa sa mga apo niyo.”

“Ay dapat lang, ang tagal-tagal ko na dito, dapat lang may mabuo na sila.”

“Nako, lolo baka naman ho mapressure ang mag-asawa sa inyo.” Saad ng Pinoy nars na si Joy.

“Ay, bakit naman maprepressure hindi ko naman sila kinukulit. Nandito ako sa America, samantalang sila nasa Pinas, sa bahay nil ana niregalo ko pa. Kaya umaasa lang naman ako na baka lang naman may mabuo na sila sa tatlong buwang pagkakalayo ko sa kanila.” Ani ng matanda na hindi napigilang ikailing at ikangiti ng mga nars na nasa loob.

“Oh siya, dapat lolo mas magpalakas pa po kayo bago kayo ilabas dito. Para talagang pagbalik niyo sa Pinas next week ey, mas ganahan silang bigyan ka na ng magandang balita.” Dagdag ng isa pang pinay na nars.

“Mabuti pa, tawagan mo na Eric si Pam sa bahay ngayon, pakisabi na sa susunod na linggo ang balik ko at gusto ko puntahan niya sa bahay nila ang kuya Primo at Ate Deiah niya para ibalita ito sa kanila.” Utos nito sa kaniyang personal bodyguard.

“Opo—”

“Ay teka, tsaka sabihan mo si Pam na magpapitas kay Mang Ernesto ng mga prutas sa farm, yung magaganda ang bunga lang saka ipadeliver sa mag-asawa.” Dagdag pa nito kay Eric.

Si Pam ang bunso nitong apo, ang nag-iisang kapatid ni Primo.

Agaran namang sinunod ni Eric ang ipinag-uutos ng amo sa kaniya. Tinawagan sa kabilang linya si Pam.

“Hi, Pamparampam!”

“Puwede ba kung wala ka namang sasabihing matino, papatayin ko na ito at sinasayang mo ang oras ko.”

“Te-teka! Ang lolo mo kasi, may pinapasabi.”

“What?”

“Sagutin mo na daw ak-“

“Hoy! Magunaw na ang mundo pero never ever kitang magugustuhan.”

“Ang harsh mo naman, as if naman type kita.”

“Abat—”

“Pinapasabi ng lolo mo, puntahan mo ang kuya mo sabihan mong uuwi na ang lolo sa susunod na linggo.” Walang kabuhay-buhay na saad ni Eric sa kabilang linya.

“Really?” Maririnig sa boses ni Pam ang pagkatuwa sa magandang balita.

“Oh, huwag ka naman pahalata masyado na gusto mo na akong makita.”

“Bwisit ka! Ang kapal mo.”

“Pinapasabi din ni lolo na magpaharvest ka kay Mang Ernesto ng mga prutas daw sa farm at ipadeliver sa mag-asawa.”

“Oo na. Wala ka na bang ibang sasabihin?”

“Hmmm—wala na bukod sa I miss you. Ikaw b---” Hindi na natapos pa ang sasabihin dahil naibaba n ani Pam ang linya. Tawang-tawa naman si Eric sa pang-aasar kay Pam.

 “Anong sabi ng apo ko?” Tanong ni lolo Sebastian kay Eric na ngingiti-ngiti.

“Ah, okay daw po lolo. Siya nga pala, si Papa nagteks, nabili na daw po niya ang mga pasalubong na pinabibili niyo po.”

“Magandang balita iyan. Hindi na ako makapaghintay na makita ang mag-asawang iyon at si Pam.”

“Kaya kailangan niyo pong magpalakas pang lalo ngayon lolo, para tuloy-tuloy na po ang pag-galing niyo at hindi na po ulit kayo bumalik dito.” Paalala ni Eric habang ipinagbabalat ang matanda ng mansanas.

“Aba’y siyempre. Ayoko na dito, pakiramdam ko nakakulong ako. Ni hindi ako makahinga ng maayos dahil sa mga gamot sa paligid. Tsaka, manonose bleed ako dito sa mga kausap kong doctor araw-araw.” May pagreklamo nitong saad na ikinangiti na lang ni Eric.

“Hindi na ako makapaghintay na makasama ko ang apat kong mga apo.”