RAMDAM ng triplets ang lamig na bumabalot sa mga oras na iyon sa pagitan ng kanilang ama at ni Deiah. Kaya naman napatikhim itong si Sage senyales sa dalawang kalalakihan na basagin ang katahimikang bumabalot na sa paligid.
"Dad, I know she can do it. I’m sure she can surpass it in time. She needs some time and, of course, your trust." Jared said, giving his sister Deiah a wink.
"Oh, yeah! Wait, Dad! I just remembered something, Dad. Do you still remember Uncle's business in the Visayas region in Tacloban? The financial crisis they faced six years ago? That time, ey pinagbakasyon mo kami sa kanila because of your business trip in France. So, yes. Deiah proposed several effective control measures to survive, gladly nangyari naman and that's because of our pretty sister." Hirit nitong si Thyme na agad namang sinang-ayunan ng kapatid na si Sage at Jared.
"Oh, yes. I still remember that time. Uhugin ka pa nga noon Jared." Dagdag nitong si Sage na pinipigilang hindi matawa.
"You, shut up bro, kung uhugin ako ikaw naman lampayatot." Bawi ni Thyme sa kapatid na ikinasimangot agad ni Jared.
"Naiyak pa nga si Auntie sa takot na baka tuluyang bumagsak ang business nila. Buti na lang may matalino silang pamangkin." Dagdag nitong si Thyme na may pagmamalaki pa sa tono ng kaniyang pananalita, and that moment naalala na din ni Deiah.
Naalala niya kung paano siya nagpuyat noon maplano niya lang ang mga bagay bagay na sa tingin niyang makakatulong sa kaniyang tiyuhin.
"Hey, Thyme--baka nakakalimutan mo. Our dad's business is bigger than Uncle Juan's business. Aba, hindi na lang pang-local but also pang-international na ang lawak ng business natin. Sa tingin niyo pag-nagka-problema kaya niya pa kayang masolusyunan?" Basag ni Daisy na ikinaangat ng kopita ni Deiah, and took a sip elegantly.
"So, ikaw kaya mong masolusyunan?" Aniya ni Deiah na may pag-angat pa ng kilay sabay baba ng kopita. Hindi naman naitago ni Daisy ang pagkainis nang hindi niya masagot ito.
"Huwag kasi sabat ng sabat." Bulong ni Daphne kay Daisy na nakangiti.
"Back off, kahit kailan talaga wala kang paki sa akin." Gigil na sagot ni Daisy.
Sandaling katahimikan ang bumalot sa paligid nang mapabuntong hininga ang matanda.
"Fine, pagbibigyan kita. Just take a few days off then report to the company nextweek." Ani ng ama. Hindi naman mapigilan ng triplets na mapangiti sa saya sa naging desisyon ng ama nito.
"Hulyo, huwag kang pabigla-bigla sa mga desisyon mo." Paalala ni Veronica.
"As long as you can transform the BLISSFUL RETREAT SOTEL with a fresh new look within three months and turn losses into profits, I will appoint you as the CEO of BRS Group.
"What? Dad, seriously? Ipagkakatiwala mo talaga sa kaniya? What if suwinerte lang siya sa three months na iyon, ano 'yon, magiging CEO na lang siya ng BRS group nang ganun kadali lang?" Naibulyaw na lamang ni Daisy sa gulat sa naging desisyon ng ama.
"Hey, will you just zip your mouth na lang. Pinaiiral mo na naman ang bunganga mo kaysa utak." Saway ni Sage.
"F*** off, Sage!" Saway ni Daphne.
"Just admit it, ayaw niyo lang na nalalamangan kayo ni Deiah." Saad nitong si Thyme.
"Tama na!" Malakas at madiing saway ng ama na ikinatahimik nang magkakapatid.
"Hulyo? Are you out of your mind? Ipapahawak mo talaga ang hotel na iyon sa isang baguhang katulad lang ni Deiah? Baka naman tuluyan nang isara ang Sotel na iyon after three months kapag siya ang humawak na. Marami pa namang paraan. Kung talagang ayaw ni Jared na maging CEO na, then humanap ka ng mas better." Sabat ng madrastang si Veronica na mahahalata sa ekspresyon ng kaniyang mukha ang pagtutol nito.
"Tama si mommy, Dad. Kababalik lang ni Deiah, wala siyang alam sa pamamalakad ng sotel natin." Dagdag muli ni Dahlia.
"Yeah, I agree, Dad." Dugtong nitong Daphne.
Hindi mapigilan ni Deiah na mapailing na lamang sa mga eto. Bakas niya sa mukha ng mga ito ang pagkadisgusto sa naging desisyon ng ama para sa kaniya. Kung sabagay, sanay na siya sa pagiging kontrabida ng mga ito sa buhay niya.
But not this time. Hindi sa pagkakataong ito, marami siyang plano na hindi puwedeng mahadlangan.
"Oh, com'n! Nagpapatawa ka ba? Who do you think is better? Your children? Who? Dahlia, who did nothing but party all day and night, wasting Senior's money on useless things?" Nakangiting saad ni Deiah habang pinaglalaruan ang hawak hawak nitong tinidor.
"Aba't, hoy Deiah! Sira ulo ka ah? Paano mo nasabi iyan? O baka gawain mo kaya ka lumayas." Nang-gigigil nitong tanong, akmang tatayo pa sana sa kinauupuan nang hinatak ni Daisy at sinenyasang kumalma dahil nariyan ang ama.
"Si Daphne na nag-aaral pa o si Daisy na laging palpak sa mga gawain dahil sa kabobohang taglay?" Aniya nitong si Deiah saka napatingin nang nakangiti kay Daisy na tila nang-aasar pa. Hindi naman maitago ng triplets ang mga ngiti sa narinig nila kay Deiah.
Kilala nila si Deiah pero mas napabilib sila sa ugali na ipinapakita na nito ngayon. Malaki ang pinagbago sa dating dalaginding na Deiah noon.
"An-anong sabi mo? Hoy, ang bastos na ng bunganga mo ah! Kakalbuhin na talaga kita." Pagbabantang sigaw nito kay Deiah.
"Daisy!" Saway ng ama.
"Dad, narinig mo naman iy--" Pagsasalita na Daisy na agad namang pinutol ng ama.
"Tumigil na kayo. Daeg niyo pa ang mga walang pinag-aralan kung magbangayan sa harapan ng grasya."
"Mommy--"
"Manahimik ka diyan kung ayaw mong ako ang kumalbo ngayon sa iyo." Madiing bulong ng ina na sa loob-loob ay nag-ngingitngit ang galit sa pagpapahiya ng babaeng iyon sa kaniyang mga anak sa lahat.
"Buo na ang desisyon ko. Papayag lang ako kung magagawa mo ang napagkasunduan natin, Nana. Butler Jo pakihanda ang mga papel na dapat pirmahan ni Nana sa lunes."
"Opo, Senior Hulyo." Mabilisang sagot ni Butler Jude or Jo kung tawagin ng pamilya.
"Tapos na ako." Basag ni Deiah na biglang tumayo at maingay na ibinaba ang hawak nitong kutsilyo't tinidor akmang tatalikod na sana siya nang biglang magsalita ang madrasta niya.
"Deiah, kabastusan naman yata ang gagawin mo? O baka kailangan ko pang ipaalala ulit sa iyo kung ano ang tamang asal sa hapagkainan."
"Puwede ba, tigilan mo nga ako. Kung ayaw mong patulan kita, tantanan mo ako. Hindi kita nanay, kung ayaw mong may umaalis habang kumakain kayo, huwag niyo akong ipatatawag para makisalo sa inyong lahat sa pagkain. Sanay akong kumain mag-isa."
Hi everyone! Kumusta kayo? I'm hoping na lahat kayo ay nasa magandang kalagayan po everyday. Anyways, may nagbabasa po ba? Sana meron Hahah. Baka naman po pa comment po kung meron. Anyway, happy to be back sa pagsusulat. Pasensya na din kung may mapapansin kayong error sa mga wordings ko, naisusulat ko lang kasi ito kapag free time ko sa work and madalas hindi ko na masyadong narereview to edit the typos po, at kung minsan may mga wrong grammar pa nga ata hahaha. Medyo nangangapa din ulit sa pagdeliver sa mga words sa sobrang tagal kong naghiatus. Thank you! Godbless all.
“PWEDE—pwede bang wag na lang natin ituloy?” Maluha-luhang sambit ni Deiah habang pinakatititigan niya ang pangalan sa papel na pirmado na ng lalaking nasa harapan niya, si Primo Thompson, her husband. The perfect definition of a man para kay Deiah. He is one of the top richest, powerful and sexiest man alive ika nga ng lahat ng humahanga din dito.Sandaling katahimikan lang ang sumagot sa katanungan ni Deiah. Kaya naman marahan siyang napatingin sa labas ng bintana habang pasimpleng inaaliw ang mga mata sa paligid upang hindi tuluyang kumawala ang kanina pang mga luhang nagbabadyang bumagsak.Umaasa pa din kasi siyang magbabago ang isip ng asawa niya sa nagawang desisyon nito.“Pw-pwede—pwede bang wag na lang natin ituloy?” Pag-uulit niyang muli sa tanong. Nagbabakasakaling masagot na nito sa pangalawang pagkakataon.“Grandpa is fine, we can stop this nonsense now” Madiing saad ng lalaking baritone ang boses.“Bu-but wha-what if malaman niya ito? Pr-Primo, ba-baka naman p-pwede pang
“ANO?” Gulat na saad ni Jette.“Are you serious?” Napalunok na tanong ni Felix sa kaharap nitong kaibigan.“Totoo?” Aniya ni Blue.Napatitig ang tatlong mga kaibigan nito kay Primo na kasalukuyang nilalaro ang kupitang may lamang alak sa kamay nito.“But why?” Sabay-sabay muling naitanong nang tatlo na nagkatinginan pa matapos.Agad namang napabuntong hininga si Primo, pagkatapos ay mabilis nitong tinungga ang lamang alak sa kupita at inilapag nito saka sila tiningnan.“Lolo is in America right now.”“And so?” Sabay-sabay ulit na tanong ng tatlo na ikinakunot no oni Primo.“t think he’s okay na and I don’t think na makakapag-hintay pa ako ng isa pang taon para makasama ko pa si Deiah.”“At ano namang plano mo kapag naaprobahan na?”“Teka, hulaan natin. Pakakasalan mo na si Atasha?” Kunot noong tanong ni Jette.“Walang masama kung pakakasalan ko, in the first place she's the one I should've married before."“Nadali mo Jette. So, for short kaya mo hihiwalayan si Deiah, because you plan
SA huling pagkakataon, pinasadahan muli ng tingin ni Deiah ang kabuuang bahay na siyang nababalot na kalungkutan ngayon. Hindi niya pa din maiwasang mapangiti sa kabila nang nararamdamang kirot ng puso niya.Sa bahay na ito kasi nagsimula ang lahat para sa kaniya. Regalo eto sa kanila ng lolo ni Primo noong kasal nila. Dito niya sinimulan pangarapin na magkaroon ng munting pamilya kasama si Primo. Sa bahay na ito natutunan niya ang mga bagay na ni minsan ay hindi niya nagawa sa buong buhay niya. Sa bahay na ito sinubok ang tatag niyang mamuhay kasama si Primo. Sa bahay na ito nagsimula ang lahat at dito din pala matatapos.“Sigurado, ibibenta niya na ito.” Bulong niya sa sarili habang pinakatititigan niya ang kabuuang bahay dahilan para tuluyang bumagsak ang mga luha niya. Mas lalo pa siyang naiyak nang matanaw niya ang malaking frame ng kanila wedding picture.“Sana, magawa ko pa ding ngumiti tulad ng Deiah na nasa larawang iyan matapos ang araw na ito.” Bulong niya sa sarili.Sa pag
MABILIS na nakaalis si Pam sa bahay para puntahan nga ang kuya Primo nito at ang ate Deiah nito. Dahil hindi naman kalayuan ang bahay nito sa kanila ay sigurado siyang mabilis niyang mararating eto.At ilang sandali pa nga ay natatanaw niya ang malaking bahay. “Oh, si Ate Deiah iyon ah!” Bulong niya nang makita si Deiah na sumakay sa isang mamahaling kotse.“Wow it's a roll royce phantom VIII car? Shock! bigatin ang may-ari ng kotse.” Paghangang saad niya saka mabilis na napahinto. Mahilig at may alam sa sasakyan si Pam kaya marunong itong kumilatis pagdating sa mga ganitong klaseng sasakyan.“Pero sino iyon? Hindi kotse ni kuya, at mas lalong hindi kotse ng tatlong kuripot na ugok iyon.” Dagdag pa ulit niya na ang tinutukoy ay ang tatlong kaibigan ng kuya niya na sina Blue, Jette at Felix.Palaisipan man kay Pam, mabilis niyang itinabi na muna ang kotse saka lumabas.“Kung hindi sila, sino?” Pagtatakang tanong niya sa sarili. Pahakbang na siya nang mapansin naman niya ang iilang mga
NAPAPIKIT si Deiah nang makababa na siya sa mamahaling kotse. Tanaw nito mula sa kinatatayuan niya na ang malaking mansiyo at ang malawak nilang Villa hindi niya maiwasang mapaisip kung tama nga ba ang ginawa niya ngayon.Ang magbalik dito.Ngunit hindi na siya pwedeng umatras pa.Nandito na siya.Nagbabalik.“Maligayang pagbabalik sa inyo, Lady Nana.” Malugod na pagbati ng dalawang guardiya sa labas nang makilala siya at agarang yumuko na din.Bahagya namang nakaramdam ng kaonting pagkailang itong si Deiah, sa tagal niyang namuhay sa ibang lugar nakaligtaan niya na talaga ang buhay na nakasanayan niya nuon. Ang totoong siya, ang totoong pagkatao niya. Ang buhay na kinalakihan niya.Napabuntong hininga siya. Eto na ang magiging buhay niya ulit. Hindi malaya.“Lady Nana, may problema ho ba?” Tanong sa kaniya ng lalaking nagmaneho ng sasakyan.“No-nothing. Nanibago po siguro ulit ako sa paligid ko.” Sagot niya sabay ngiti.Habang pinagmamasdan niya ang kabuuang Villa, hindi pa rin mawal
SITTING in front of the dining table, Deiah just exhaled deeply.Her expression still conveys how annoyed she was when someone interrupted her earlier by entering her mother's room. Ipinatawag kasi sila ng madrasta niya para sa hapunan.Nang matanaw niya na ang amang papalapit sa kinalalagyan nila ay bahagyang napaangat ang isa niyang kilay. Mababakas na nito ang katandaan sa katawan ng kaniyang ama na may tungkod na hawak-hawak habang nasa likod nito ang butler na si Jo."Mukhang masamang damo nga talaga, matibay pa ang pangangatawan natin tanda ah?" Hirit niya na ikinatingin ng mga kapatid niya sa kaniya. Agad naman siyang binalingan ng tingin ng kaniyang ama pagkaupo nito. Hindi na bago sa ama nito kung paano manalita ang anak niya sa kaniya. Alam niya ang pinagkukunan ng galit nito sa kaniya kaya hindi niya masisi kung bakit ganito na lamang siya itrato."You've been away for years, and now you're wishing me to fall seriously ill. You're so thoughtful, my dear daughter!" Malapad