Kabanata VI

SITTING in front of the dining table, Deiah just exhaled deeply.

Her expression still conveys how annoyed she was when someone interrupted her earlier by entering her mother's room. Ipinatawag kasi sila ng madrasta niya para sa hapunan.

Nang matanaw niya na ang amang papalapit sa kinalalagyan nila ay bahagyang napaangat ang isa niyang kilay. Mababakas na nito ang katandaan sa katawan ng kaniyang ama na may tungkod na hawak-hawak habang nasa likod nito ang butler na si Jo.

"Mukhang masamang damo nga talaga, matibay pa ang pangangatawan natin tanda ah?" Hirit niya na ikinatingin ng mga kapatid niya sa kaniya. 

Agad naman siyang binalingan ng tingin ng kaniyang ama pagkaupo nito. Hindi na bago sa ama nito kung paano manalita ang anak niya sa kaniya. Alam niya ang pinagkukunan ng galit nito sa kaniya kaya hindi niya masisi kung bakit ganito na lamang siya itrato.

"You've been away for years, and now you're wishing me to fall seriously ill. You're so thoughtful, my dear daughter!" Malapad na ngiti ng ama sa kaniya, makikitang masaya ito sa pagbabalik ng anak niya sa buhay niya sa tagal na panahong pagkakawalay nito.

Bagamat alam niya ang nangyayari sa anak niya sa labas ng puder niya dahil sa mga lihim niyang binabayarang mga tao para magmanman dito ay minabuti niya ding panindigan ng anak niya ang ginawang paglalayas nito. Hinayaan niyang subukin ito ng mga pagsubok sa buhay.

"Thank you for the compliment, Senior." Malapad na ngiting sagot ni Deiah.

"Well Dad, Nana has returned. So, I think we have to discuss some matters now." Basag ni Jared.

"What do you mean, Jared?" Sambit ni Deiah.

"Dad, I decided to give up the position as CEO of our company." Wika nito na ikinagulantang naman ng lahat. 

Halos lumuwa naman ang mga mata nitong si Deiah na nakatitig sa kapatid.

"Ikaw! Sinong nagsabi sayong pwede mo akong pangunahan sa desisyong iyan." May pagtaas na boses ng ama na nakatitig kay Jared.

"Dad, nakalimutan mo na po ba? Pumayag lang akong mamuno sa kompanyang iyan for four years. At ngayon buwan na matatapos iyon." Madiing sagot ni Jared sa ama.

"What the hell are you talking about? Hindi ba--"

"Dad, alam naman nating wala sa pamumuno ng mga negosyo mo, kompanya o kung anu-anong kinalaman sa pera ang gusto ko. I just want to be a simple one.Gusto kong paglingkuran ang makapangyarihan sa lahat." Dagdag nito sa ama.

"What do you mean? You just want to be a guard of the President of this country?" Basag nitong si Sage na agaran namang nakatikim ng masamang tingin mula kay Jared.

"Gusto kong magpari." Mabilisan nitong sagot na ikinasapo sa noo ng ama. Napabagsak naman ang panga ni Deiah sa narinig mula sa kapatid nito.

"Purbida, alam mo bang pinagsasasabi mo Jared? Lahat pangarap ang posisyong kinatatayuan mo and now, ipagpapalit mo lang sa--"

"Enough." Putol ng ama kay Veronica.

"Fine, kung hindi mo gagawin, then the second one will do." Sambit ng ama na napatingin kay Thyme.

"Hep, hep, hep! It's a no for me dad. Mas gusto kong pagsilbihan ang taong bayan, gusto kong ibahagi ang lahat ng nalalaman ko sa mga batang nangangailangan ng gabay, dunong at pagmamahal. I love my work as a volunteer teacher." Ani ni Thyme na may pagmamalaki sa tono ng boses nito, sabay kindat kay Deiah na nuon ay napailing na lamang.

"Ikaw Sage?" Tanong ng ama sa baritonong boses nito habang nakangiti dito sa pag-asang mapagbibigyan na siya ng pangatlong anak niyang lalaki.

"Com'n dad, anong maiaambag ko diyan? Sundalo ako, tanging alam ko lang ay kung paano humawak ng baril hindi negosyo. Baka gusto mo tuluyan tayong magyera ng mga kasosyo mo niyan once na mabankrupt ko pa?" Saad ni Sage na natatawang napatapik sa balikat ni Jared.

Sa pagkakataong iyon halos himatayin sa sama ng loob ang ama sa mga naisagot ng kaniyang mga anak. Para saan pa at nabigyan siya ng magandang buhay kung hindi naman kayang ipagpatuloy ng mga anak niyang lalaki ang mga yamang iningatan.

"Magpapari, volunteer teacher, at sundalo? Mga anak ko ba talaga kayo? Alam niyong kayong mga lalaki lang ang pwedeng mamalakad sa kung anumang meron tayo ngayon sa buhay tapos tatanggihan niyo ang grasya? Para sasaan pa at nagkaroon ako ng mga anak na lalaki huh?" Wika nito sabay ang pagbagsak sa kutsara't tinidor nitong hawak sa babasaging plato dahilan para magkaroon bigla nang katahimikan sa mga oras na iyon.

Hindi naman maiwasang mapalunok sa gulat ang tatlong maryang anak ni Veronica. Habang si Deiah ay patuloy na kumakain dahilan ng pagkalansing ng hawak niyang kutsara't tinidor sa kaniyang plato.

"Hindi ba pwedeng ako na lang?" Tanong ni Deiah sabay angat ng kaniyang mukha at pagbaba sa hawak niyang kutsara't tinidor. Hindi naman maiwasang mapakunot noo ang ama sa narinig habang ang tatlong mga kapatid na lalaki ay malapad ang ngiti na tila ipinagmamalaki nila sa mga oras na iyon ang kanilang kapatid na si Deiah.

"Ano? Ikaw?" Tanging naibulalas na lamang ng ama.

"Why not? Who says women are inferior to men? I am letting you know that I can do it. I can be CEO." 

"Excuse me, are you out of your mind? Anong alam mo sa pamamalakad ng kompanya? Besides, hindi business management ang natapos mo." Sambit ni Daisy.

""Am I asking for your opinion?"?" Basag ni Deiah dahilan para mapahiya bahagya ito at napatingin sa ama na tila humihingi ng tulong.

Gustong patunayan ni Deiah sa ama na kaya niyang gampanan ang bagay na ni minsan ay hindi ipinagkatiwala noon sa kaniyang ina kahit pa sabihing may ambag ang ina niya sa kayamanang meron sila ngayon.

"Nana, this is not a game, hindi basta bastang laro ang usaping business. Hindi ito isang video game na pwede mong pasukin kapag boring na ang buhay mo at irestart na lang anytime ang laro kapag natalo ka. You don't even know how to do the business. Wala kang experience." Diing saad nito sa kaniya habang tinititigan si Deiah.

Napakagat labi naman si Deiah saka napatungo, sa limang taong pagkawala niya, marami din naman siyang natutunan sa lolo ni Primo, sa tatlong taong pagsasama din nila ni Primo may mga iilan siyang napag-aralan pagdating sa business kaya hindi niya masasabi sa sarili niya na wala siyang alam patungkol dito. Matalino siya at alam niyang lahat ng bagay mabilis matututunan kung bibigyan ng atensyon, oras at pagmamahal sa trabaho.

"I know, I can do it and I can be it, or maybe you're against this because wala lang kayong katiwa-tiwala sa akin?" Taas noong aniya ni Deiah sa ama. 

"Kailangan ko pa bang itanong iyan?" Pagtataas ng boses ng ama niya.

"You are unreliable, missing at any time. Imagine fleeing for five years without coming back home knowing buhay pa ang magulang mo. Do you realize how concerned we are to you? Akala na nga namin iyang katawan mo na ang ginawang bala sa mga gyera sa ibang bansa." Dagdag pa nito sa kaniya.

Taking a deep breath, Deiah realized that his father had a point. Sa tagal niyang nagtago sa kanila ni sulat, tawag o anong pagpaparamdam ay hindi man lamang niya nagawa marahil dahil sa mga oras na iyon ay labis ang sama ng loob at galit niya pa din sa ama niya. 

But still, she owed her father for marrying Primo without telling him and for not being present for five years sa buhay nito.