SITTING in front of the dining table, Deiah just exhaled deeply.
Her expression still conveys how annoyed she was when someone interrupted her earlier by entering her mother's room. Ipinatawag kasi sila ng madrasta niya para sa hapunan.
Nang matanaw niya na ang amang papalapit sa kinalalagyan nila ay bahagyang napaangat ang isa niyang kilay. Mababakas na nito ang katandaan sa katawan ng kaniyang ama na may tungkod na hawak-hawak habang nasa likod nito ang butler na si Jo.
"Mukhang masamang damo nga talaga, matibay pa ang pangangatawan natin tanda ah?" Hirit niya na ikinatingin ng mga kapatid niya sa kaniya.
Agad naman siyang binalingan ng tingin ng kaniyang ama pagkaupo nito. Hindi na bago sa ama nito kung paano manalita ang anak niya sa kaniya. Alam niya ang pinagkukunan ng galit nito sa kaniya kaya hindi niya masisi kung bakit ganito na lamang siya itrato.
"You've been away for years, and now you're wishing me to fall seriously ill. You're so thoughtful, my dear daughter!" Malapad na ngiti ng ama sa kaniya, makikitang masaya ito sa pagbabalik ng anak niya sa buhay niya sa tagal na panahong pagkakawalay nito.
Bagamat alam niya ang nangyayari sa anak niya sa labas ng puder niya dahil sa mga lihim niyang binabayarang mga tao para magmanman dito ay minabuti niya ding panindigan ng anak niya ang ginawang paglalayas nito. Hinayaan niyang subukin ito ng mga pagsubok sa buhay.
"Thank you for the compliment, Senior." Malapad na ngiting sagot ni Deiah.
"Well Dad, Nana has returned. So, I think we have to discuss some matters now." Basag ni Jared.
"What do you mean, Jared?" Sambit ni Deiah.
"Dad, I decided to give up the position as CEO of our company." Wika nito na ikinagulantang naman ng lahat.
Halos lumuwa naman ang mga mata nitong si Deiah na nakatitig sa kapatid.
"Ikaw! Sinong nagsabi sayong pwede mo akong pangunahan sa desisyong iyan." May pagtaas na boses ng ama na nakatitig kay Jared.
"Dad, nakalimutan mo na po ba? Pumayag lang akong mamuno sa kompanyang iyan for four years. At ngayon buwan na matatapos iyon." Madiing sagot ni Jared sa ama.
"What the hell are you talking about? Hindi ba--"
"Dad, alam naman nating wala sa pamumuno ng mga negosyo mo, kompanya o kung anu-anong kinalaman sa pera ang gusto ko. I just want to be a simple one.Gusto kong paglingkuran ang makapangyarihan sa lahat." Dagdag nito sa ama.
"What do you mean? You just want to be a guard of the President of this country?" Basag nitong si Sage na agaran namang nakatikim ng masamang tingin mula kay Jared.
"Gusto kong magpari." Mabilisan nitong sagot na ikinasapo sa noo ng ama. Napabagsak naman ang panga ni Deiah sa narinig mula sa kapatid nito.
"Purbida, alam mo bang pinagsasasabi mo Jared? Lahat pangarap ang posisyong kinatatayuan mo and now, ipagpapalit mo lang sa--"
"Enough." Putol ng ama kay Veronica.
"Fine, kung hindi mo gagawin, then the second one will do." Sambit ng ama na napatingin kay Thyme.
"Hep, hep, hep! It's a no for me dad. Mas gusto kong pagsilbihan ang taong bayan, gusto kong ibahagi ang lahat ng nalalaman ko sa mga batang nangangailangan ng gabay, dunong at pagmamahal. I love my work as a volunteer teacher." Ani ni Thyme na may pagmamalaki sa tono ng boses nito, sabay kindat kay Deiah na nuon ay napailing na lamang.
"Ikaw Sage?" Tanong ng ama sa baritonong boses nito habang nakangiti dito sa pag-asang mapagbibigyan na siya ng pangatlong anak niyang lalaki.
"Com'n dad, anong maiaambag ko diyan? Sundalo ako, tanging alam ko lang ay kung paano humawak ng baril hindi negosyo. Baka gusto mo tuluyan tayong magyera ng mga kasosyo mo niyan once na mabankrupt ko pa?" Saad ni Sage na natatawang napatapik sa balikat ni Jared.
Sa pagkakataong iyon halos himatayin sa sama ng loob ang ama sa mga naisagot ng kaniyang mga anak. Para saan pa at nabigyan siya ng magandang buhay kung hindi naman kayang ipagpatuloy ng mga anak niyang lalaki ang mga yamang iningatan.
"Magpapari, volunteer teacher, at sundalo? Mga anak ko ba talaga kayo? Alam niyong kayong mga lalaki lang ang pwedeng mamalakad sa kung anumang meron tayo ngayon sa buhay tapos tatanggihan niyo ang grasya? Para sasaan pa at nagkaroon ako ng mga anak na lalaki huh?" Wika nito sabay ang pagbagsak sa kutsara't tinidor nitong hawak sa babasaging plato dahilan para magkaroon bigla nang katahimikan sa mga oras na iyon.
Hindi naman maiwasang mapalunok sa gulat ang tatlong maryang anak ni Veronica. Habang si Deiah ay patuloy na kumakain dahilan ng pagkalansing ng hawak niyang kutsara't tinidor sa kaniyang plato.
"Hindi ba pwedeng ako na lang?" Tanong ni Deiah sabay angat ng kaniyang mukha at pagbaba sa hawak niyang kutsara't tinidor. Hindi naman maiwasang mapakunot noo ang ama sa narinig habang ang tatlong mga kapatid na lalaki ay malapad ang ngiti na tila ipinagmamalaki nila sa mga oras na iyon ang kanilang kapatid na si Deiah.
"Ano? Ikaw?" Tanging naibulalas na lamang ng ama.
"Why not? Who says women are inferior to men? I am letting you know that I can do it. I can be CEO."
"Excuse me, are you out of your mind? Anong alam mo sa pamamalakad ng kompanya? Besides, hindi business management ang natapos mo." Sambit ni Daisy.
""Am I asking for your opinion?"?" Basag ni Deiah dahilan para mapahiya bahagya ito at napatingin sa ama na tila humihingi ng tulong.
Gustong patunayan ni Deiah sa ama na kaya niyang gampanan ang bagay na ni minsan ay hindi ipinagkatiwala noon sa kaniyang ina kahit pa sabihing may ambag ang ina niya sa kayamanang meron sila ngayon.
"Nana, this is not a game, hindi basta bastang laro ang usaping business. Hindi ito isang video game na pwede mong pasukin kapag boring na ang buhay mo at irestart na lang anytime ang laro kapag natalo ka. You don't even know how to do the business. Wala kang experience." Diing saad nito sa kaniya habang tinititigan si Deiah.
Napakagat labi naman si Deiah saka napatungo, sa limang taong pagkawala niya, marami din naman siyang natutunan sa lolo ni Primo, sa tatlong taong pagsasama din nila ni Primo may mga iilan siyang napag-aralan pagdating sa business kaya hindi niya masasabi sa sarili niya na wala siyang alam patungkol dito. Matalino siya at alam niyang lahat ng bagay mabilis matututunan kung bibigyan ng atensyon, oras at pagmamahal sa trabaho.
"I know, I can do it and I can be it, or maybe you're against this because wala lang kayong katiwa-tiwala sa akin?" Taas noong aniya ni Deiah sa ama.
"Kailangan ko pa bang itanong iyan?" Pagtataas ng boses ng ama niya.
"You are unreliable, missing at any time. Imagine fleeing for five years without coming back home knowing buhay pa ang magulang mo. Do you realize how concerned we are about you? Akala na nga namin iyang katawan mo na ang ginawang bala sa mga gyera sa ibang bansa." Dagdag pa nito sa kaniya.
Taking a deep breath, Deiah realized that his father had a point. Sa tagal niyang nagtago sa kanila ni sulat, tawag o anong pagpaparamdam ay hindi man lamang niya nagawa marahil dahil sa mga oras na iyon ay labis ang sama ng loob at galit niya pa din sa ama niya.
But still, she owed her father for marrying Primo without telling him and for not being present for five years sa buhay nito.
RAMDAM ng triplets ang lamig na bumabalot sa mga oras na iyon sa pagitan ng kanilang ama at ni Deiah. Kaya naman napatikhim itong si Sage senyales sa dalawang kalalakihan na basagin ang katahimikang bumabalot na sa paligid."Dad, I know she can do it. I’m sure she can surpass it in time. She needs some time and, of course, your trust." Jared said, giving his sister Deiah a wink."Oh, yeah! Wait, Dad! I just remembered something, Dad. Do you still remember Uncle's business in the Visayas region in Tacloban? The financial crisis they faced six years ago? That time, ey pinagbakasyon mo kami sa kanila because of your business trip in France. So, yes. Deiah proposed several effective control measures to survive, gladly nangyari naman and that's because of our pretty sister." Hirit nitong si Thyme na agad namang sinang-ayunan ng kapatid na si Sage at Jared."Oh, yes. I still remember that time. Uhugin ka pa nga noon Jared." Dagdag nitong si Sage na pinipigilang hindi matawa."You, shut up br
“PWEDE—pwede bang wag na lang natin ituloy?” Maluha-luhang sambit ni Deiah habang pinakatititigan niya ang pangalan sa papel na pirmado na ng lalaking nasa harapan niya, si Primo Thompson, her husband. The perfect definition of a man para kay Deiah. He is one of the top richest, powerful and sexiest man alive ika nga ng lahat ng humahanga din dito.Sandaling katahimikan lang ang sumagot sa katanungan ni Deiah. Kaya naman marahan siyang napatingin sa labas ng bintana habang pasimpleng inaaliw ang mga mata sa paligid upang hindi tuluyang kumawala ang kanina pang mga luhang nagbabadyang bumagsak.Umaasa pa din kasi siyang magbabago ang isip ng asawa niya sa nagawang desisyon nito.“Pw-pwede—pwede bang wag na lang natin ituloy?” Pag-uulit niyang muli sa tanong. Nagbabakasakaling masagot na nito sa pangalawang pagkakataon.“Grandpa is fine, we can stop this nonsense now” Madiing saad ng lalaking baritone ang boses.“Bu-but wha-what if malaman niya ito? Pr-Primo, ba-baka naman p-pwede pang
“ANO?” Gulat na saad ni Jette.“Are you serious?” Napalunok na tanong ni Felix sa kaharap nitong kaibigan.“Totoo?” Aniya ni Blue.Napatitig ang tatlong mga kaibigan nito kay Primo na kasalukuyang nilalaro ang kupitang may lamang alak sa kamay nito.“But why?” Sabay-sabay muling naitanong nang tatlo na nagkatinginan pa matapos.Agad namang napabuntong hininga si Primo, pagkatapos ay mabilis nitong tinungga ang lamang alak sa kupita at inilapag nito saka sila tiningnan.“Lolo is in America right now.”“And so?” Sabay-sabay ulit na tanong ng tatlo na ikinakunot no oni Primo.“t think he’s okay na and I don’t think na makakapag-hintay pa ako ng isa pang taon para makasama ko pa si Deiah.”“At ano namang plano mo kapag naaprobahan na?”“Teka, hulaan natin. Pakakasalan mo na si Atasha?” Kunot noong tanong ni Jette.“Walang masama kung pakakasalan ko, in the first place she's the one I should've married before."“Nadali mo Jette. So, for short kaya mo hihiwalayan si Deiah, because you plan
SA huling pagkakataon, pinasadahan muli ng tingin ni Deiah ang kabuuang bahay na siyang nababalot na kalungkutan ngayon. Hindi niya pa din maiwasang mapangiti sa kabila nang nararamdamang kirot ng puso niya.Sa bahay na ito kasi nagsimula ang lahat para sa kaniya. Regalo eto sa kanila ng lolo ni Primo noong kasal nila. Dito niya sinimulan pangarapin na magkaroon ng munting pamilya kasama si Primo. Sa bahay na ito natutunan niya ang mga bagay na ni minsan ay hindi niya nagawa sa buong buhay niya. Sa bahay na ito sinubok ang tatag niyang mamuhay kasama si Primo. Sa bahay na ito nagsimula ang lahat at dito din pala matatapos.“Sigurado, ibibenta niya na ito.” Bulong niya sa sarili habang pinakatititigan niya ang kabuuang bahay dahilan para tuluyang bumagsak ang mga luha niya. Mas lalo pa siyang naiyak nang matanaw niya ang malaking frame ng kanila wedding picture.“Sana, magawa ko pa ding ngumiti tulad ng Deiah na nasa larawang iyan matapos ang araw na ito.” Bulong niya sa sarili.Sa pag
MABILIS na nakaalis si Pam sa bahay para puntahan nga ang kuya Primo nito at ang ate Deiah nito. Dahil hindi naman kalayuan ang bahay nito sa kanila ay sigurado siyang mabilis niyang mararating eto.At ilang sandali pa nga ay natatanaw niya ang malaking bahay. “Oh, si Ate Deiah iyon ah!” Bulong niya nang makita si Deiah na sumakay sa isang mamahaling kotse.“Wow it's a roll royce phantom VIII car? Shock! bigatin ang may-ari ng kotse.” Paghangang saad niya saka mabilis na napahinto. Mahilig at may alam sa sasakyan si Pam kaya marunong itong kumilatis pagdating sa mga ganitong klaseng sasakyan.“Pero sino iyon? Hindi kotse ni kuya, at mas lalong hindi kotse ng tatlong kuripot na ugok iyon.” Dagdag pa ulit niya na ang tinutukoy ay ang tatlong kaibigan ng kuya niya na sina Blue, Jette at Felix.Palaisipan man kay Pam, mabilis niyang itinabi na muna ang kotse saka lumabas.“Kung hindi sila, sino?” Pagtatakang tanong niya sa sarili. Pahakbang na siya nang mapansin naman niya ang iilang mga
NAPAPIKIT si Deiah nang makababa na siya sa mamahaling kotse. Tanaw nito mula sa kinatatayuan niya na ang malaking mansiyo at ang malawak nilang Villa hindi niya maiwasang mapaisip kung tama nga ba ang ginawa niya ngayon.Ang magbalik dito.Ngunit hindi na siya pwedeng umatras pa.Nandito na siya.Nagbabalik.“Maligayang pagbabalik sa inyo, Lady Nana.” Malugod na pagbati ng dalawang guardiya sa labas nang makilala siya at agarang yumuko na din.Bahagya namang nakaramdam ng kaonting pagkailang itong si Deiah, sa tagal niyang namuhay sa ibang lugar nakaligtaan niya na talaga ang buhay na nakasanayan niya nuon. Ang totoong siya, ang totoong pagkatao niya. Ang buhay na kinalakihan niya.Napabuntong hininga siya. Eto na ang magiging buhay niya ulit. Hindi malaya.“Lady Nana, may problema ho ba?” Tanong sa kaniya ng lalaking nagmaneho ng sasakyan.“No-nothing. Nanibago po siguro ulit ako sa paligid ko.” Sagot niya sabay ngiti.Habang pinagmamasdan niya ang kabuuang Villa, hindi pa rin mawal