Chapter (2)

GO BACK HOME

Dumantay sa balat ko ang sariwang hangin habang maigi na pinagmamasdan ang mga bata na masayang naglalaro. 

"Ice cream, you wan't?" Napalingon ako sa nagsalita at ng mapagsino ay tumango ako dito. 

"Of course kuya, vanilla sakin ha." Masayang ani ko kaya bahagyang ginulo nito ang buhok ko. "Stop, hindi ako tuta." 

Dahil sa sinabi ko ay tumawa lang ito. 

"Baka lamigin ka kadamihan niyang ice cream na hawak mo." 

Bungad sa akin ni Daddy ng makasakay ito ng Van. 

Nandito kami ngayon sa ospital upang malaman ang magandang balita na sasabihin ni Doc. Mendez

She's right. Sobrang ganda nga ng ibinalita niya at halos hindi na ako tumigil kakaiyak sa galak dahil sa wakas magaling na ako mula sa sakit. 

Iisa na lang ang problema ko, yon ay makaalala muli mula sa nakaraan, kong sino ba ang dapat na maalala at kong may naiwan ba ako na dapat balikan.

"Kanina ko pa nga pinipigilan ngunit hindi magpapigil." Singit pa ni kuya Roshi. "Itira mo na ang dalawa para kay Troy at Rey." Dugtong pa nito. 

Oo nga pala may cute na cute pa nga pala akong pamangkin na naghihintay sa bahay. 

Troy and Rey is Kuya Roshi's sons. Mag pitong na taon na si Troy at mag limang taon palang naman si Rey. 

"I'm going back home." I said habang nakamasid sa nagda daanang sasakyan. 

"Home?" Tanong ni mommy. 

"Philippines?" Patanong kong saad kaya nilingon ko ang mga ito 

Nagkatinginan lang si mom, dad at kuya na akala mo'y may mali akong sinabi. 

.....

"Are you sure about this?" 

"Mom, hindi ko na mabilang kung ilang beses niyo na yang naitanong sakin." 

Natatawa kong sambit. 

"Malaki na talaga ang baby ko." Naiiyak naman na sabi ni mommy at niyakap ako nito. 

"Mom naman, hindi na ako baby." 

"Tatawag ka kaagad sa amin pag may problema, huwag mo masyadong pwersahin na makaalala ka. Ubusin mo pa itong mga gamot mo, at wag papagudin ang sarili." Dagdag pa nito na akala mo'y hindi ako narinig. 

I'm very thankful because she's my mom. Hindi siya nagkulang ng paalala, siguro ganun lang talaga kapag isa ka ng ganap na ina. 

"I love you, mom." I said and smiled at her. 

📖

"Deliver this drugs in La Onion, siguraduhin na hindi sasabit ang mga plano. Ikaw na ang bahala para dito Bryle." 

"Okay, boss!" 

Ini isa kong lag'ok ang bote ng tequila at humithit ng sigarilyo sabay buga ng usok nito. 

I miss her smile, smell. I want to kissed her but I can't. She has no any trace, kahit saang lupalop kong hanapin wala pa din. 

Sadya sigurong kapag ayaw magpakita sayo ng tao ay hinding hindi mo ito makikita.

Darating ang araw na ako naman ang babawi at dudurog sa kanya. 

"Boss, nandito si Mr. Ignicio." 

"Papasukin mo." 

"Hey old man. What do you need?" I asked. 

"Babahagi lang sana sa halagang 1 milyon." Natatawa na saad ng matanda. 

"Sit. Ahm, Nathan narinig mo naman siguro ang sinabi ni Mr. Ignicio." Tawag ko kay Nathan at Tango naman ang tugon nito. 

"Saan mo ba balak gamitin ito at masyadong malaki ang binabahagi mo." 

"Eh sa mga kabataan na pakalat-kalat sa lansangan." Mr. Ignicio. 

"Bakit naman pati mga bata sa lansangan ay iyong papakialaman, tanda." Tanong ko pa dito bago humithit ng sigarilyo. 

"Pariwara na din naman sila kaya ako na ang mag-aalaga sa kanila. Ang mga batang babae ay gagawin kong paupahan. Lalo na sa aking mga tauhan." Sabi nito at binun tunan pa ng tawa. 

These kinds of people should not live in this world. 

Walang awa, imbis na tumulong mas lalong sisirain ang buhay ng bawat kabataan.

I waved my hand sa mga alalay ko upang senyasan na tutukan ng baril ang kasamang bodyguard ni Mr. Ignicio at mabilis ko namang nilagyan ng posas si tanda. You can't escape from me, old man.

"What's wrong?!" Sigaw ng matanda. 

"Nathan, ikaw na ang bahala sa ganyang klase ng tao, isama na pati ang mga-----" 

"Babalikan kita! Hindi ka matinong kausap!" 

"Then see you around, tanda!" Aniko at sumaludo pa dito. 

Walang puwang sa mundo ang mga taong katulad mo. 

📖

May sumalubong agad na isang kotse sa akin pagkalabas ko ng airport at agad naman akong sumakay. 

Kahit kailan talaga si mom kahit malayo kami sa isa't-isa ay palagi pa din niya akong inaalala. 

Hindi ko alam kung saan ko sisimulan hanapin ang aking sarili. Tatlong taon na din ang nakalipas, ang bilis ng panahon at ngayon maayos na ang lahat kailangan kong hanapin at alamin kung ano ba ang kulang sa pagkatao ko ngayon. 

"Kuya Raul sa pinakamalapit na Club nga po." Sabi ko sa driver at tumango naman agad ito. 

Gusto ko muna magliwaliw kahit saglit. 

Iniisip ko tuloy, wala ba akong kaibigan? Sa totoo lang sina mom and dad, si Kuya Roshi, ate Vianca at dalawang bata lamang ang kilala ko plus ang mga kasambahay sa bahay sa America. 

Mom, told me na may naiwan ako dito sa Pilipinas at dito din ako naninirahan bago ako operahan. 

Ilang beses ako nagtanong ngunit ngiti lang ang sinukli ni mom sa akin. 

Kaya hindi talaga ako nag dalawang isip na bumalik dito sa Pilipinas, dahil naniniwala ako na dito ko din makikita kung ano nga ba ang kulang sa akin. 

Biglang kong naalala ang unang araw ng magising ako mula sa pagkaka opera kaya bhagya akong napa hagikhik.

Nang magising ako mula sa pag kakaopera ay sobra na ang iniiyak ni mom at bigla ko ito binato ng unan. Natatawa ako sa part na ayon ngunit may pag aalinlangan pa din. Like duh? Hindi ko sila kilala kaya bakit siya iiyak. Si kuya Roshi lamang ang kilala ko noong mga araw na ayon kaya nagtampo pa si mom, sa lahat ba naman ng pwede kong makalimutan ay ang sariling magulang ko pa.

"Nandito na po tayo ma'am Stella." 

Sa dami ng naiisip ay hindi ko na namalayan na nandito na pala kami. 

"Kuya Raul, tatawagan nalang kita later, wag mo nang uulitin kay mommy na pumunta ako dito." Ani ko na ikinatango naman nito. 

------

"RED CLUB" Nice name. 

Halos mamangha ako sa kabuuan ng loob nito, hindi mo iisipin na umaga palang sa labas. Mabango ang amoy at halatang mayaman ang may ari ng club na ito. Ultimo sa mga gamit halatang mamahalin. 

"Good afternoon, what's your drink ma'am?" 

Bati ng bartender. 

"Juice nalang." Sagot ko. 

Kahit maaga pa lang ay marami na ang lango sa alak at may malalaswang gawain sa entablado. Tch! 

"Here's your drink. Enjoy!" 

I sipped the juice and carefully watched the people dancing on dance floor. Muka naman silang masaya, may problema din kaya sila? 

Lahat ng tao talagang dumadaan sa problema pero bakit pakiramdam ko ako na ang may pinaka pasan ng malaking problema sa mundo. 

Hay Stella, bakit ba naman pati sila iisipin mo.

Just curious, masama ba yon? 

Nakailan pa akong lagok ng iniinom na juice ng may lalaki na lumapit sa akin ngunit tinalikuran ko ito at nagpanggap na hindi ito nakita man lang. 

Nagbabakasakali na lalayo kasi ayoko lang talaga makipag usap sa kahit na sino sa ngayon. 

"Hi miss." 

Napaisip ako sa kawalan. Tch!

Nilingon ko naman lalaki kasi baka kaartehan sa asta ko at ang maputing ngipin naman nito agad ang bumungad sa akin. Yon agad ang napansin ng mata ko kahit na patay sindi ang ilaw ng bar.

"I'm Andrew." Ngayon naman ay napansin ko ang kamay nito na nakaaro, nako kulang nalang tabigin ko ang kamay nito pero nginitian ko pa din naman ng peke kahit hindi talaga ako natutuwa.

"Vein." Sagot ko at inabot ang kamay nito kaya nagulat ako ng bigla niyang halikan ang kamay ko. Ganun kabilis koya? 

Bigla akong nailang kaya mabilis kong binawi ang kamay ko at ininom ang juice bago nagpaalam na dito. 

Narinig ko pang tinawag niya ang pangalan ko ngunit hindi ko ito inabala pang lingunin. 

Kailangan ko muna mag-banyo. Ang banas! Ang bastos, hindi ba siya pinalaki ng maayos ng magulang niya? Kelangan halik agad ng kamay? 

Kamay lang yon, Stella pero ganyan na agad ang reaction mo paano kung sa lips mo na diba? Suhensyon ng kabila kong isip. 

Iwinakli ko ang sariling isip dahil iisa lamang ang pwedeng h*****k sa kanya, si Chris lang yon at wala ng ib----

Chris?

"Chris?"