Prologue

Alexiana

Maririnig ang pagdiin ko sa keys ng keyboard sa aking laptop. Bawat pindot ko ay ramdam ang bigat ng mga daliri ko habang binabasa ng mga mata ko ang nai-input na mga sentence.

Tumigil ako saglit upang hawakan ang sentido ko at marahan itong minasahe, parang sasabog ang ulo ko dahil sa nakasulat sa papel na schedule ko ngayong araw.

Tanging ang pagbuntonghininga ko lamang ang maririnig sa buong office habang ang kape na kanina pa nakapatong sa table ko ay lumamig na. Hindi ko alam kung ilang oras na akong nagtitipa habang ang mga kamay ko at mata ay tila bibigay na sa aking gawain. Kanina ko pa iniisip kung paano ko ipakikita sa buong board members ang new idea ko para sa resort.

Naputol ang ginagawa ko nang marinig ang pamilyar na tunog na parang isang melodiya sa aking pandinig. Kapag naririnig ko ang kantang ito ay parang ayaw ko nang patigilin ang tugtog—ang Canon D.

“Poks!” bungad sa akin ng isang pamilyar na boses, naririnig ko rin ang maingay na musika at nagsasalitang mga tao sa kabilang linya. Mukhang nasa bar na naman siya.

Hindi pa man siya nakapagsasalitang muli ay inunahan ko na kaagad. “I’m very sorry. Hindi ko puwedeng iwanan ang trabaho ko ngayon. I have a lot of things to do. You know what’s worse? The presentation of this will be two hours from now.” Malumanay na boses ang iginawad ko sa kaniya at alam kong naramdaman niya ang stress ko dahil ang tagal na naming magkaibigan.

Tulad ng ine-expect ko ay bigla siyang sumigaw na parang nakawala sa hawla. “Ha! Lagi ka na lang busy, mag-rest ka naman, jusko! Kita mo ako, chill lang. Kaya si Blaire ang pinili nila maging head ng company, e,” pabiro niyang sabi, pero mahahalata sa boses ang sakit sa salitang kaniyang binitiwan. Two years na rin simula noong pumili ang magulang nila ng maging head ng company, at sa tingin ko ay hindi pa rin siya lubusang nakaka-recover.

“Huwag mo ngang sabihin ’yan. We all deserve to be the head of a company, it’s our dream. Besides, you’re doing good in your job ah. O siya, diyan ka muna, susunod ako kapag natapos ko na lahat ng work ko today. Hanap ka muna hottie riyan,” pabalik na biro ko sa kaniya habang ang mga mukha ko ay nanatiling seryoso. Ibinalik ko ang tingin sa laptop ko, ang nakahahalinang amoy ng rosas ay pumukaw sa atensiyon ko. Ngayon ko lang ito napansin ito. Siguro ay inilagay nila kanina.

But I didn’t even tell someone to go to the florist.

Hindi na ako nag-atubili na patayin ang tawag nang marinig ko ang sunod-sunod na katok sa pintuan. Mababakas sa mukha ko ang pagkadismaya.

Another work again. I’m so exhausted.

Unti-unti kong ibinuka ang mga labi ko at nagsalita, sapat na para marinig ng nasa labas, “Come in.” Narinig ko ang pagbukas ng pinto at ang takong na tumatama sa marboles na sahig ng aking opisina. Kaagad kong naamoy ang chocolate almond na pabango na ikinatakip ko ng ilong.

Nang itaas ko ang tingin ay nakita ko si Selena na nakasuot ng kaniyang paboritong pencil skirt habang umaalon ang buhok niya kasabay ng paglalakad niya. 

“Ma’am Alexiana, your mom wants to meet you in her office downstairs. According to her, there’s an important matter that needed to be discussed about the new resort. Be there at exactly 11 a.m.,” wika ni Selena, hindi pa rin maalis ang poise niya. 

“Yeah. I’ll go after I finish doing my makeup. You can leave now,” sagot ko at nagsimula na siyang tumalikod nang magsalita akong muli. “Change your perfume. I get an headache because of it.”

“Thank you, ma’am, for being honest. By the way, your outfit suits you perfectly,” puri niya. Napataas naman ako ng kilay. Was she being sarcastic or what?

“I know. Everything I wear suits me,” sagot ko at yumuko na lang siya bago umalis.

Napairap naman ako sa kawalan.

Twenty minutes na lang pala, and it was 11 a.m. kaya naisipan kong ituloy na lang ang ginagawa ko mamaya. Dali-dali kong binuksan ang cabinet na naglalaman ng mga office attire ko. I have these in case of emergency. They were very useful to me because I was too lazy to go home para magpalit pa.

Pinalitan ko ang coat ng panibago dahil nadumihan ito noong matapunan ako kanina ng coffee. Itinambak ko ito sa laundry basket sa opisina at pumunta sa favorite part ng aking office which is the powder room.

Habang abala ako sa paglalagay ng blush on ay kaagad akong napaisip dahil biglaan ang pagtawag sa akin ni Mom. Isinakto pa talaga niya na abala ako sa presentation. Hinanap ko ang lipstick sa purse.

Tiningnan ko ang kabuuang itsura ko habang inilalagay ang kulay na viva glam sa aking labi. Parang sinadya ang lipstick na ito para sa plump lips ko. Pagkatapos ay itinago ko ito sa purse para magamit muli. Isa sa maraming bagay na ipinagbago ko. 

Natuto ako na ang mga bagay ay puwede pang gamitin muli, hindi isang gamitan lang. I realized na sobrang spoiled brat ko noon. There were a lot of lessons I learned seven years ago which molded the person I was now.

Noong matapos ako sa pag-iisip ay kinuha ko ang designer bag at isinukbit ito sa aking balikat. Isa ito sa mga paborito kong regalo sa akin ni Dad from France.

Katulad ng palagi kong nakagawian tuwing bababa ako mula sa office ay kumakanta ako ng A Thousand Years.

Pagpasok ko pa lang ng elevator ay agad akong napangiti nang makita kong walang tao rito bukod sa akin dahil ayaw ko nang may kasabay dahil sa nakaka-suffocate na amoy na naghahalo rito.

Habang bumababa ang elevator ay ang unti-unting pagdami ng sumasakay rito at ang pagbati sa akin ng mga staff na tinatanguan ko na lang.

Pagkabukas pa lang ng elevator ay agad na akong naglakad paalis dahil hindi ko na matantiya ang halo-halong amoy na nanggagaling sa iba’t ibang tao. 

Pagkakita ko pa lang sa sign na Adair’s Office ay binilisan ko ang lakad, ngunit nakita kong may nakaharang na dalawang guwardiya na nagbabantay rito. 

Kaagad naman nila akong nginitian.

Nang tumango ako ay binuksan nila ang tig-isang pinto. Isang nakangiting babae ang sumalubong sa akin na akma akong yayakapin nang bigla ko itong pinigilan.

“Mom, what do you think you’re doing?” tanong ko. Umirap naman siya dahil sa sinabi ko.

“I just missed you so much, my dear,” sagot niya sa akin. Tumalikod siya sa akin at iniabot ang tasa na naglalaman ng paborito niyang kape. Ano pa nga ba kundi espresso.

“I don’t believe you, Mom. If you missed me, why didn’t you go home earlier?” prangka kong sagot dahil two months silang nagbakasyon sa Australia while I was left here to handle the company.

“Oh, you know your dad and I needed time for ourselves. We need to spice things up around us,” sagot ni Mom sa akin at naupo sa sofa. Ito ba ang way ni Mom para inggitin ako sa relationship nila ni Dad?

“Nevermind, Mom. What do you want?” tanong ko habang tinitingnan ang relo dahil abala ako ngayong araw, and I didn’t have time for chitchats.

“Oh, honey, what’s with the rush?” sagot niya sa akin. Hindi ko alam kung pinipikon ako ni Mom na hindi niya alam kung ano ang mayroon ngayong araw.

“I’m very busy, Mom. Can’t you see that I don’t have time to fool around?” kaswal na sagot ko habang tinitingnan ang pag-sip niya ng kape.

“That’s the problem, anak. Dapat rushed ka rin sa pagkakaroon ng anak, edi sana wala na kaming problema ng dad mo. Malapit ka nang magtrenta. Sabi ko na nga ba na it’s bad idea to make you the CEO. Wala ka na tuloy time para maghanap ng happiness,” bigkas ni Mom habang ang mga mata ay tila ba naaawa sa akin.

Napasapo naman ako ng noo, “I’m just twenty-five years old for Pete’s sake, Mom. I don’t have time to carry a child nor find a husband at this point.” 

“You’re an adult na. It’s time for you to explore some things and be wild,” wika ni Mom kaya kaagad kong tinakpan ang tainga ko dahil alam kong never ako mananalo sa kaniya.

“Kung dati ay pinagbabawalan mo ako to have fun with my friends, but now you’re pushing me to party and drink? Unbelievable!” sagot ko. Naputol ang usapin namin nang makarinig kami ng katok sa pintuan.

Excited na tumayo si Mom upang buksan ito na alam ko na kung sino. Kanino pa ba nagkakaganito si Mom? Kay Dad lang.

“Finally, you’re here!” kinikilig na wika ni Mom na parang hindi sila sabay na umuwi galing sa Australia. Iniwas ko na lang ang tingin at itinuon sa ibang bagay.

Tumayo ako para sana yakapin si Dad nang marinig kong magsalita muli si Mom.

“And you’re also here, Mr. Zacarias.”

Nanigas ako sa kinakatayuan ko nang marinig kong muli ang apelyido na iyon. Ang lamig ng aircon ang bumalot sa aking katawan habang napakabilis ng pagtibok ng puso ko na parang may naghahabulan na mga liyebre.

“Alexiana, where are your manners? We have a visitor. Greet him. I will teach you to be polite. Soon, you will handle the whole company and there are lots of people you have to talk to in order to get their side,” wika ni Dad. Hindi ko alam kung ano ang susundin ko, ang sinasabi ni Dad o ang isip ko.

Pumikit ako nang mariin habang dahan-dahang naglakad. “Good Day, Mr. Zacarias,” wika ko at nakipag-shake hands sa kaniya. Isang pagbati iyon na puno ng nakatagong mga damdamin na pilit ko nang kinalilimutan. Ayaw kong tumingin sa mukha niya. 

“Don’t be so formal, Alexiana. You can call me Gray,” wika niya na parang natural lang sa kaniya, na parang walang nangyari.

Mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ko. Itinaas ko ang mga mata ko at nakita ang pagsilay ng ngiti sa labi niya. He was still the same, but he looked a lot more mature now.

Tumikhim naman si Mom kaya parehas kaming napabitiw. “We should sit.”

Nang makaupo kami ay mabilis akong tumingin sa kabilang side para itago ang hiyang nararamdaman ko.

“We called the both of you because . . . ,” pabitin na sambit ni Mom na parang nasa drama na kailangan pang panoorin ang susunod na kabanata para malaman ang kasunod.

Inayos ko ang upo upang hindi mapansin na kinakabahan ako. Pasimple akong lumingon sa kaniya para tingnan ang itsura niya. Naging tan na siya habang ang katawan niya ay mukhang galing sa matinding workout.

Napalunok naman ako nang bumaba ang tingin ko.

Napabalik ako sa katinuan nang magsalita si Mom, “You will now be working with each other. The resort you’re designing and handling will be built by Engineer Zacarias’ team.”

“What do you mean, Mom? I already planned a meeting with our partner engineering team,” sagot ko. Naramdaman ko ang pagtitig sa akin ni Gray.

“I know, anak. We did a lot of projects with them, but don’t you think it’s best to try another engineering team?” usal ni Mom. Napakunot naman ako ng noo.

“I get the point, pero subok na natin ang Dexcorte’s Engineering Team. It’s been the company’s partner for the last five years,” wika ko habang tinitingnan ang reaksiyon ni Dad, pero mukhang nakapagpasya na rin siya. Ano ba ang nakain nila para magbago nang ganito ang kanilang isip?

“We will not cut ties with the Dexcortes, but I want Zacarias’ team to handle our new resort. It’s best to broaden our connections and not limit it,” usal ni Dad kaya napabuntonghininga na lang ako.

Looks like they have already decided bago pa nila ako ipatawag.

“Also, this is a great idea for the both of you to work with each other. Lalo na’t Engineer Zacarias wants to hire you to design his rest house. Malapit lang din sa site natin,” wika ni Mom. Nakita ko ang ngiti niya na parang may binabalak.

“I will also handle our other projects. I want you, Alexiana, to focus on this project alone,” sambit ni Dad na ikinanganga ko.

What are they even saying?

“But, Dad—” 

“After launching this resort successfully, I will step down from the company and hand it to you,” wika ni Dad. Tumingin naman ako kay Mom, pero ngumiti lang siya sa akin.

“We want to enjoy our time together. Isa pa, nakikita namin na dedicated ka talaga sa company. So, now, both of you should go to the place where the resort will be built. Malapit lang din doon ang itatayong rest house ni Engineer Zacarias. Puwede rin kayong mag-stay dahil may ancestral house raw sila r’on,” dagdag ni Mom na parang ibinubugaw ako.

“Then it’s a deal. I’ll just finish what I need to do and travel on Sunday. If that’s okay, Engineer Zacarias?” sambit ko. Ngumiti naman siya bago tuluyang tumayo.

“Sure, Architect Alexiana,” sagot ni Gray at iniabot muli sa akin ang kamay niya. Nakita ko naman ang engagement ring sa kaniyang niya.

Tiningnan ko lang ito. “I need to excuse myself.” Mabilis akong lumabas para i-lock ang sarili sa restroom upang huminga nang malalim.

Nag-dial naman ako sa cellphone ko. “Pick me up. I need a lot of hard drinks.”

Damn, sobrang lakas pa rin ng epekto sa akin kahit pitong taon na ang nakalipas.