Chapter 1: Can you please marry me?

Pagdating ni Angela sa Civil Registry ng Makati para makuha ang marriage certificate, wala pa rin ang lalaking makakapareha niya sa kasal. Nakapag-usap na sila at napagkasunduang magkikita, pero mahigit kalahating oras na ang lumipas.

Napabuntong-hininga si Angela habang nag-aalangan kung tatawagan ba ang lalaking papakasalana niya sana. Pero bago pa man niya magawa, tumunog ang phone niya. Agad niya itong sinagot, pero imbes na boses ng isang nag-aalala o paumanhin, isang galit na sigaw ang sumalubong sa kanya.

"Angela! Sinungaling ka! Sa kolehiyo pa lang, palamunin ka na! Ngayon gusto mong maghanap ng matinong lalaki para i-cover up ang pagkatao mo? Managinip ka na lang!"

Nanlaki ang mata ni Angela, hindi makapaniwala sa naririnig. "Kaya pala gusto mong magpakasal agad kahit tatlong araw pa lang tayong magkakilala sa blind date! Kung hindi pa nalaman ng ex ko na magka-university pala kayo, naloko mo na sana ako! Walang hiya ka, Angela!"

Pagkarinig ng beep, agad na naputol ang tawag.

Napako sa pagkakatayo si Angela, nanlalamig ang buong katawan. Hindi man lang siya nabigyan ng pagkakataon magpaliwanag. Parang sinentensyahan siya ng pagkakamali nang wala siyang pagkakataon magsalita. Mahigpit na hawak ang cellphone, nanginginig ang kanyang mga daliri. Ang labi niya, kahit gustong bumukas para ipagtanggol ang sarili, ay hindi man lang makapagsalita.

Narinig ng mga tao sa paligid ang malakas na tinig sa tawag, at unti-unting bumaling sa kanya ang mga mata ng mga naroon. Yung mga mapanuring tingin—mga tinging puno ng panghuhusga. Ramdam niya ang tila karayom na bumabaon sa puso niya, isa-isa. Ang kahihiyan, parang alon na hindi maawat, ay sumakop sa buong pagkatao niya.

Muli na namang bumalik ang isang bangungot na dalawang taon nang bumabagabag sa kanya. Isang gabing puno ng takot, isang gabi ng sakit at kahihiyan. Kahit anong pagtatangkang takasan, patuloy siyang sinusundan ng alaala ng gabing iyon. Unti-unting tumulo ang malamig na pawis mula sa kanyang noo, nanlalamig at nanginginig ang kanyang katawan.

Hindi kalayuan, may isang pares ng mga mata na tahimik na nakamasid kay Angela. Ang mga matang iyon, malalim at tila walang hanggan, ay waring nag-iisip nang malalim habang nakaupo ang lalaki sa kanyang wheelchair. Bahagya niyang tinapik ang armrest ng wheelchair gamit ang kanyang mga daliri, tila ba nagsusuri sa kanyang nakikita.

"Sir Alacoste," biglang lumapit ang isang lalaki, mukhang assistant, na nagmamadaling lumapit kay Mr. Mateo Alacoste na naka-wheelchair. "Na-traffic daw po si Miss Marjorie. Baka kailangan pa ng isang oras bago siya makarating."

"Sabihin mo, huwag na siyang dumating," malamig na sabi ng lalaki, na hindi man lang tiningnan ang assistant. Ang mga mata niya ay patuloy pa ring nakatuon kay Angela, na parang wala na siyang ibang pinapansin sa paligid. "Hindi ko gusto ang mga babaeng gumagamit ng oras ng iba para sa sariling kapakinabangan."

"Pero po, Sir, sabi ng Lolo…" alanganing tanong ng assistant.

Wala nang sinabi ang lalaki, para bang wala siyang narinig at pinindot niya ang switch ng kanyang wheelchair at dahan-dahang pumunta sa direksyon ni Angela.

"Miss, pwede ba kitang pakasalan?"

Sa likod ng tila yelong boses niya, may kabigatan ang bawat salita. Agad na nakuha nito ang atensyon ni Angela, na tila nasa ilalim pa rin ng anino ng kanyang masasakit na alaala. Napatingin siya sa pinagmulan ng boses at nagulat sa lalaking nasa harap niya.

Hindi niya namalayang lumapit na ang lalaki. Napako ang tingin niya sa binata, guwapo at tila perpektong nililok mula sa isang obra maestra. Ang kanyang matalim na mga kilay at malalim na mga mata, parang mga alon sa dagat, ay mayroong kakaibang paghila sa atensyon. Ang hugis ng kanyang mukha ay perpektong balanse, tila ipininta ng isang bihasang alagad ng sining. Bagaman simple lamang ang suot niyang puting polo, halatang ito ay mamahalin—ang pagkakayari ng tela ay nagpapakita ng karangyaan at istilo, na akmang-akma sa kanyang matipuno at mahaba ang katawan.

Habang tinitingnan siya ni Angela, tila bumagal ang oras. Parang bawat galaw at kilos ng lalaki ay may malalim na kahulugan. Ang bawat kumpas ng kamay niya, ang bawat hinga, ay may dignidad at lamig na tila nagtataboy sa iba ngunit sabay ring humihila ng kuryosidad. Kahit pa naka-wheelchair siya, hindi ito naging hadlang sa kanyang presensya. Sa katunayan, nagbigay pa ito ng kakaibang aura sa kanya—isang uri ng kapangyarihan na hindi makikita sa pangkaraniwang tao. Parang isang bulaklak sa tuktok ng bundok, mataas at di abot ng iba, siya ay isang misteryo na mahirap basahin at hulaan.

Sa unang tingin, parang isang malamig na nilalang ang lalaki, ang tipong tao na mahirap lapitan at mas lalo pang mahirap pakisamahan. Pero sa ilalim ng kanyang malamig na panlabas, mayroong isang bagay—isang uri ng kalalimang tila nagtatago ng mga hindi mabigkas na salita, mga lihim na hindi ipinapakita sa kahit sino. Ang kanyang mga mata, bagaman tila wala sa kanya ang oras, ay puno ng kwento—mga bagay na hindi niya kailanman sasabihin sa sinuman maliban sa taong tunay na makakilala sa kanya.

Hindi alam ni Angela kung ano ang gagawin o sasabihin. Nakaharap siya sa isang tao na parang hindi mula sa mundong kanyang kinalakhan. Nasa wheelchair man ito, ngunit hindi mo mararamdamang may limitasyon siya. Ang bawat kilos ng lalaki ay puno ng kapanatagan at kumpiyansa. Ang lamig sa paligid niya ay hindi nakakatakot, bagkus ay parang nag-aanyaya. Tila sinasabi ng kanyang presensya na siya ay isang taong hindi kaagad matutukoy kung mabuti o masama, ngunit hindi mo maaaring balewalain.

Natulala si Angela. Bumalik lang siya sa realidad nang muli itong magsalita. “What’s your answer?”

“Narinig ko ang tawag mo. Mukhang nagmamadali ka ring magpakasal, di ba?” Ang tinig nito’y puno ng kapanatagan, parang alam niya na tama ang hula niya.

Nahinto ang paghinga ni Angela. Nahihiya, hindi niya alam kung paano sasagutin ang sitwasyon. Tila sumiklab muli ang kaba at kahihiyan sa dibdib niya.

"Kailangan mo ng kasal, di ba?" tuloy-tuloy na sabi ng lalaki, parang simpleng transaksyon lang ang pinag-uusapan. "Pareho tayong may kailangan. Ano'ng masama doon?"

Hindi makapaniwala si Angela sa narinig. Gustong pakasalan siya ng lalaking ito, na ngayon lang niya nakilala.

"Sir, ngayon lang tayo nagkakilala. Hindi ba masyadong mabilis 'to?"

"Eh, 'di ba 'yung mga ka-blind date mo, hindi mo rin kilala?"

Diretso at prangka ang tanong ng lalaki, na nagpatigil kay Angela. Wala siyang naisagot.

“Ah, ganun ba? Kaya ayaw mo dahil naka-wheelchair ako?” may halong biro ngunit seryoso pa rin ang tono.

"Hindi naman!" agad na sagot ni Angela. Pero nang muling tumitig siya sa mga mata ng lalaki, napagtanto niyang parang nahuhuli niya sa bawat sagot.

"Miss," saad ng lalaki habang pinagkrus ang kanyang mga kamay sa ibabaw ng mga binti at tiningnan si Angela ng malalim, "Alam kong kailangan mo ang kasal na ito. Kung palalampasin mo ito, tingin mo ba may iba pang darating na pagkakataon?"

Tama ang binanggit ng lalaki. Sa totoo lang, kailangan talaga ni Angela ng kasal—hindi dahil sa pagmamahal, kundi para makuha ang lokal na benepisyo. Kailangan niya ng household registration dito sa lungsod, para makuha ang insurance na makakatulong sa gamutan ng kanyang ina.

Matagal niyang tinitigan ang lalaki, na nakaupo sa wheelchair, bago siya muling nagsalita. “Ikaw ba… may bahay ka sa Makati?”

Ngumiti ito, at bahagyang tumango. "Oo."

Nanatiling tahimik si Angela, pero unti-unti niyang hinigpitan ang hawak sa kanyang mga papeles. Oo nga naman, ito na ang hinahanap niya nitong mga nagdaang buwan—ang makahanap ng isang taga-rito para sa lokal na registration.

Maraming iniisip si Angela, pero sa huli, napagdesisyunan niya na ito na ang pagkakataon. Tumango siya, nagpigil ng hininga, at buong tapang na nagsabi, “Sige. Pumapayag ako.”