Chapter 002: A strange feeling

“Huh? Ano na naman ‘yang dala mo?” Malalim ang gatla sa noo ni Daddy, ang mga mata niya ay nakapako sa dala kong cake. Kay lapad ng ngiti ko habang ang kasiyahan na nararamdaman ko ay tila hindi matatawaran.

“Look, Dad, ang laki n’ya diba?” Nagagalak kong sagot na ang tinutukoy ko ay ang cake na hawak ko. Mula sa mukha ng aking ama at lumipat ang tingin ko sa nakakatakam na chocolate cake.

Kahit hindi ko na sabihin sa aking ama kung kanino ito galing siguradong alam na niya ang sagot. Hindi na kasi bago sa kanya na may dala akong pagkain galing sa kapit-bahay.

Yup! Tama kayo ng iniisip, makapal nga ang mukha ko. Ang totoo n’yan ay mahiyain talaga akong tao, pero pagdating sa ninong kong gwapo ay kasing kapal ng hollow blocks ang pagmumukha ko.

“Anak, hindi kaya’t nakakahiya na sa ninong mo?”

see? Ang tatay ko na ang nahihiya para sa akin. Natawa ako sa sinabi ng aking ama habang maingat na ibinababâ ang cake sa ibabaw ng lamesa.

“Eh, Dad, sabi naman sa akin ni Ninong ang bahay niya ang pangalawa kong tahanan. Kaya bakit po ako mahihiya kung bahay ko rin naman ‘yun? And besides, ikaw naman ang may kasalanan kung bakit nasanay na akong maglabas-masok sa bahay ni Ninong Vincent. Remember baby pa lang ako ay doon mo na ako iniiwan?

Si Ninong at ang katiwala nya ang lagi kong kasama noon kaya hindi mo ako masisisi kung bakit ganun na lang kalapit ang loob ko sa ninong kong gwapo.”

Sagot ko pa sa tono na tila nangangatuwiran. Hindi na maipinta ang mukha ng aking ama, masama na rin ang tingin niya sa akin. Well, marahil aminado naman na siya talaga ang dahilan kung bakit mas close ako kay Ninong kaysa sa kanya.

Kasunod nito ay sandaling nanahimik ang aking ama, mukha itong nahulog sa malalim na pag-iisip. Masyado ring seryoso ang ekspresyon ng kanyang mukha, at hindi nakaligtas sa aking paningin ang pagdaan ng lungkot mula sa kanyang mga mata.

Ilang sandali pa ay tumitig sa mukha ko ang kanyang mga mata. Napakaraming emosyon ang ang naglalaro mula doon, iyon bang tipo na parang may gusto siyang sabihin sa akin? Masyadong mahiwaga ang mga mata ng aking ama na kay hirap ipaliwanag

“Dad, may problema ba? Okay ka lang?” Nag-aalala kong tanong, pagkababâ ko ng cake ay lumapit ako sa kanya. Niyakap ko ang mataba nitong katawan bago pinupog ng halik ang matambok niyang pisngi.

“Dad, masama ba ang loob mo dahil sa cake?” Malungkot kong tanong, nagtaka ako ng biglang bumunghalit ng tawa ang aking ama. Nang haba ang nguso ko, bago naiinis na bumitaw mula sa pagkakayakap dito.

Minsan talaga hindi ko na alam kung may sayad ba ang daddy kong ito o sadyang malakas lang mantrip? May time kasi na bigla na lang itong malungkot, tapos bigla rin namang tatawa. Pero, ramdam ko na totoo ang lungkot na nakita ko sa kanyang mga mata.

“Dad, I think mas bagay pa sayo ang maging artista, magaling ka kasing umarte.” Nakasimangot kong komento.

“Isa talaga ‘yan sa pangarap ko kaso nung nag-apply ako ay hindi ako natanggap dahil sa over performance ko.” Mayabang pa niyang sagot kaya naman mas lalong nanghaba ang nguso ko. Saka naman bumukas ang pinto, pumasok ang ninong kong gwapo, si Ninong Vincent.

Ang ganda ng ngiti nito at halatang bagong ligo pa ito.

“Nong, sa tingin mo kung ibebenta ko ba itong tatay ko ay may bibili kaya?” Problemado kong tanong, sukat dun ay natawa silang dalawa ni Daddy. Hindi pa man nakakasagot si Ninong Vincent ay biglang nanlaki ang aking mga mata. Kasi ang magaling kong ama ay kinuha ang pinakamalaking bahagi ng isang slice ng cake.

“Dad! You know naman na bawal sayo ang matamis na pagkain, why you are so matakaw ba?” Panenermon ko sa aking ama habang pilit na inaagaw dito ang platitong hawak nito na may lamang cake. Habang si Ninong Vincent ay natatawa sa aming mag-ama.

“Ang sabihin mo, ayaw mo lang akong bigyan ng cake mo.” Pangbabara nito sa akin.

“Parang gusto ko ng magtampo, basta talaga pag galing sa Ninong Vincent mo ay talagang pinagdadamot mo sa akin.” Nag-init ang magkabilang pisngi ko kaya batid ko na namumula na ito.

“Dad, naman, sinasaway lang kita dahil sayo na rin mismo nanggaling na meron kang diabetes. Kaya ano ang kinalaman ni Ninong sa matino nating usapan?” Medyo nahihiya ko pang tanong bago mabilis na tumalikod upang kumuha ng mga kutsarita at platito para sa amin ni Ninong Vincent.

“Mukhang dalaga na ang baby namin dahil marunong ng mahiya.” Si Ninong Vincent sa tono na nang-aasar. Ang dalawang matanda na ‘to, pinagkakaisahan na naman ako.

Napuno ng tawanan nilang dalawa ang buong kabahayan habang ako ay hindi na maipinta ang mukha.

“Ninong, could you please stop calling me baby.” Naiinis kong sabi sabay marahas na kumamot sa ulo ko. Mas lalo lang akong naasar ng muli silang tumawa.

“Are you aware that this is a kind of bullying? pinagtutulungan nyo akong dalawa.” Ani ko pa kasabay nito ang pag-arko ng kaliwang kilay ko.

“Did you hear that, Mr. Anderson? May abogada na ako.” Nagmamalaki na sabi ng aking ama, kay ganda ng ngiti sa kanyang mga labi.

“Yeah, right, kaya kuwag ka ng magtakâ pa kung pagdating ng araw ay magkakaroon ng law firm diyan sa harap ng bahay nyo.” Natatawa na sagot ni ninong Vincent, hindi maikakaila na magkasundo talaga ang dalawang ito.

Nakangiti na tumayo si Ninong at lumapit sa isang estante na nasa sulok ng kusina upang magtimpla ng kanyang kape.

Nang dahil sa katakawan ko sa cake ay nakalimutan kong i-pagtimpla ng kape si ninong. Okay lang naman sa kanya na kumilos dito sa bahay dahil sanay na ito. Noong maliit pa kasi ako ay siya ang madalas na kasama ko dito sa bahay sa tuwing aalis si Daddy para pumasok sa trabaho. May ninong is ay really good person, he treated me as his real daughter kaya naman kampanti ang loob ni Daddy na sa kanya ako ihabilin sa tuwing may lalakaran siya.

Tanging daddy na lang ang meron ako. Ayon sa aking ama ay namatay si Mommy dahil sa panganganak sa akin. Hindi naman ako sinisi ni daddy sa pagkamaray ni Mommy, dahil una pa lang ay alam na nila na hindi pwedeng magbuntis ang aking ina. Masyadong kumplikado ang kalusugan ni Mommy dahil mahina ang kanyang puso. The reason why she’s gone while she was giving birth to me.

Tinalikuran ko na sila daddy, dahil kailangan ko ng maligo at magpalit ng damit pampasok. And besides kailangan na ring pumasok ni Ninong Vincent sa kanyang trabaho. Ayon kay daddy, isang simpleng empleyado si Ninong ng isang malaking kumpanya. Sa pagkakaalam ko ay mag-isa siyang namumuhay na malayo sa kanyang pamilya.

Ang isang malaking katanungan sa akin kung bakit sa edad na thirty two ay hindi pa rin siya nag-aasawa?

For me? he’s a perfect man, nasa kanya na ang lahat ng magandang katangian ng isang lalaki; may maayos na trabaho, mabait, gwapo at higit sa lahat ay isang responsableng tao.

Ako nga na hindi niya kaano-ano ay nagawa niyang malasakitan na alagaan at suportahan? Kaya napakaswerte ng magiging pamilya ng Ninong Vincent ko.

Para akong baliw na nakangiti habang nagbibihis ng uniporme. Sa tuwing pumapasok kasi sa isip ko ang nakangiting mukha ng ninong Vincent ko ay parang sasabog ang puso ko. May kung anong damdamin kasi ang bumabalot sa puso ko na kay hirap ipaliwanag.”