BUO ANG LOOB na itinuloy ni Gavin iyon. Ginalingan pa ang pagsipsip sa ibabang labi nito with feelings na hindi naman nakaligtas sa pandama ng dalagang kaagad ditong tumugon. Nang sa wakas ay marahan niyang idiniin ang katawan ni Bethany sa malamig na pader ng silid, bahagyang umungol doon ang dalaga na para bang hindi niya na kinakaya ang pressure ng marubdob na halikan nilang dalawa ng abugado. Medyo nagising ang diwa doon ni Bethany nang maramdaman na kinagat ni Gavin ang kanyang labi dala ng sobrang panggigigil nito na halatang tuluyan ng natatangay sa bandang dako pa roon. Masuyong sumandal na siya sa balikat ni Gavin na bahagyang kinagat-kagat niya pa ang kanyang labi. “Huwag natin gawin ang bagay na iyon dito, G-Gavin…” puno ito ng pakiusap na sambit niya dala ng pag-aalala na baka masagi nila ang mga gamit na kanyang pinamili, sayang naman kung masisira lang.Bumaba ang tingin ni Gavin sa mukha nito na puno ng emosyon. Binasa kung ano ba talaga ang nais.“Bakit ayaw mo dito?”
NANG MATAPOS AY kapwa hinihingal silang bumagsak ng kama na parang normal na lang ang ginagawa nila. Saglit silang nagtitigan na kapwa kinakapos sa paghinga. Maya-maya pa ay kusa ng nag-iwas ng tingin si Bethany sa binata dala ng pagkahiya Ganun din ang ginawa ni Gavin ngunit maya-maya ay ibinalik niya iyon sa mukha ng dalaga at malalim na tinitigan ang mukha ng katabing dalaga na nasa gilid lang niya. Isiniksik niya pa ang katawan dito na animo ay sobrang ginaw na ginaw kahit nanlilimahid sa pawis.“Thanie, gusto mo ba na bigyan ko si Manang Esperanza ng ilang buwang bakasyon para tayong dalawa lang ang nandito?” makahulugan na tanong ni Gavin sa yakap niyang dalaga, naisip niyang baka dahil sa maid ay nahihiya si Bethany sa kanilang ginagawa. “Hindi iyon makakatanggi kapag sinabi ko sa kanya.”Nilingon na siya ni Bethany. Puno ng pagtataka ang kanyang mga mata. Anong kalokohan na naman ang naiisipan ng abugado? Wala naman siyang sinabi na abala ang katulong nito sa kanila. Pinagsabi
NARAMDAMAN NI BETHANY na bahagyang nainis sa kanya si Gavin sa pagiging makitid ng kanyang pag-iisip about sa damit. Syempre, importante nga pala dito ang magiging dinner party kaya baka kaya nais notong siguraduhing presentable ang magiging ayos at bihis niya dahil kasama siya nito. Marahil ay iniisip din nitong siya na nga ang pinapaboran sa lahat ay siya pa 'tong patuloy na nag-iinarte. Hindi man tahasang aminin iyon ng abugado, kitang-kita niya iyon sa paraan kung paano siya nito tingnan pailalim ng blanko. Hindi rin naman kasi mayaman ang kanilang pamilya, middle class lang iyon at ang layo-layo pa nito sa pagiging mayaman kaya hindi siya sanay na magiging ganun ka-garbo ng bihis. Sa sandaling ito, hindi na maipaliwanag ang nararamdaman ng puso ni Bethany. Memoryado na rin niya na hindi magandang impression kay Gavin ang tumanggi sa anumang binibigay nito pero iyon ang gusto niyang mangyari at gawin. Napakagat na ng labi ang dalaga. Nag-aalangan na siya at baka napasama na siya
NABURO NA ANG mga mata ni Bethany sa mukha ni Gavin sa naging tanong nito. Doon niya naalala na naman ang importansya ng kwintas na iyon na galing sa kanyang yumaong ina. Lihim na ipinangako niya sa kanyang sarili na oras na mag-lugar siya after ng event ay pupuntahan niya ito sa pinagsanglaang pawnshop upang tubusin. Ganunpaman ang kanyang plano ay pinili niyang huwag na iyong sabihin sa abugado. Kakailanganin pa kasi niyang sabihin dito kung ano ang kwento ng kwintas na iyon oras na paniguradong lalamon ng maraming oras. Sa halip ay hinaplos niya ang magkabilang pisngi ng binata. “Male-late ka na kung hindi ka pa aalis ngayon. Akala ko ba ay nagmamadali ka papunta ng office?” Binasa ni Gavin ng laway ang kanyang labi at tinitigang mabuti ang mukha ni Bethany. Iba na naman sa kanya ang dating ng pagiging malambing nito. Nalimutan niya ng hinihintay niya nga pala ang magiging sagot ng dalaga sa kanyang katanungan. Lumambot na ang tingin niya dito na napuno ng pagmamahal.“Oo nga pal
NAPAHIMALOS NA NG mukha si Bethany nang maalala na hindi pa siya nakakaligo at ngayon na nga pala ang napag-usapan nila ni Gavin. Masyado siyang nahimbing matulog. Bumawi ang kanyang katawan dahil sa puyat na kanyang inabot ng nagdaang gabi. Paglingon niya sa likod ng secretary ay may mga kasama siya kung kaya naman lalo pa siyang nahiya sa kanyang hitsura. Nalaman niya lang na stylist, make up artists, at ilang employee ng damit na binili ni Gavin na may hawak na hindi kalakihang mga box ang mga iyon nang pahapyaw na silang ipakilala ng secretary. Hindi niya natandaan ang mga pangalan ng mga ito kahit na isa dahil ang isipan niya ay naiwan na kay Gavin. Hindi pala talaga ito nagbibiro sa sinabi niya. Ang buong akala niya pa ay ang secretary lang nito ang pupunta upang i-deliver ang damit na isusuot niya. Siya na ang bahalang mag-ayos ng mukha at ng iba pang kailanga. Full package pala ang kinuha ni Gavin.“T-Tuloy kayo…pasensya na hindi pa ako nakakaligo.” Niluwagan niya na ang pint
BASANG-BASA PA NG tubig ang buhok ni Bethany nang lumabas siya ng silid. Nagmamadali siyang matapos agad na maligo dahil nahihiya sa mga naghihintay sa kanya. Ilang minuto lang ang ginawa niya na hindi normal sa paliligo niya na kung minsan ay tumatagal ng ilang oras. Ni hindi na siya nag-abalang tuyuin pa ang buhok dahil baka kung ano ang masabi ng mga ito sa pagiging matagal niya. Sinuklian lang siya ng ngiti ng secretary na nakaupo sa sofa, ngunit nang makita ang paglabas niya ay umahon na rin ito.“Matalas at magaling talagang mamili ang mga mata mo, Miss Bethany. Marami akong nakitang pagbabago dito sa penthouse ni Attorney Dankworth. Hindi nakakagulat na nabanggit niya sa akin kaninang umaga na maganda ang iyong panlasa sa mga dekorasyon at pangbabaeng mga gamit.”Ang galing maghabi ng mga salita ng secretary n aagad nahulaan ni Bethany. In short magaling itong mangbola. Mabulaklak iyon at agad na mapapaniwala ang sinumang makakarinig. Lihim na kinilig naman doon si Bethany. Mal
NAGKUKUMAHOG NA UMUWI si Gavin alas-siyete ng gabi. Malalaki ang mga hakbang at halos takbuhin niya na ang elevator. Kung pwede nga lang na gumamit siya ng hagdan para makarating lang agad ng penthouse ay ginawa na niya kanina pa. Ang plano niya lang ay magpapalit lang siya ng damit at aalis na rin sila agad ni Bethany ng bahay. Sa elevator pa lang ay kinalas na niya ang suot na necktie at ilang butones ng suot na polo shirt. Pagbukas niya ng pintuan at makita ang dalaga ay parang nabato-balani na doon ang abogadong napaawang ang bibig. Parang biglang nagbago ang plano niya nang makita si Bethany na sa kanya ay matamang naghihintay. Hindi niya na magawang tanggalin ang mga mata niya sa dalaga na ang laki ng pinagbago nang maayusan ito ng pangmalakasan. Parang nakatingin siya ngayon sa ibang tao. Ibang-iba ang aura ni Bethany ng mga sandaling iyon.“Wow! Ikaw na ba iyan, Thanie?!”Mabagal ang naging hakbang niya palapit sa dalaga na napatayo naman nang makita siyang pumasok ng pintuan
MADALING-MADALI NA ANG galaw ng ni Bethany, patungo ng elevator upang makababa na ng penthouse. Panay ang punas niya ng pawis sa kanyang leeg gamit ang tisyu, ganun din sa mukha ni Gavin na panay ang tingin sa pangbisig niyang orasan. Late na sila. Iyon ang paulit-ulit na bumabagabag sa isipan ng abogado ngunit hindi kababakasan ng pag-aalala ang kanyang mukha. Taliwas iyon kay Bethany na ginagapangan na ng hiya ngayon pa lang sa may pa-piging. Kung hindi siya sobrang naging maganda sa paningin ni Gavin, hindi sana nila ito daranasin ngayon. Ganunpaman ay mariin na siyang napakagat sa labi, magiging ipokrita siya kung itatanggi niyang nasiyahan din siya.“Ayan, sabi ko sa’yo eh. Male-late na tayo!” pagsasatinig na ni Bethany habang matamang nakatingin sa binata, “Ang kulit mo naman kasi!” nguso pa niyang mas tumindi pa ang hiya habang naglalaro sa isipan ang kanilang ginawa.Mula sa pangbisig na orasan ay nag-angat si Gavin ng mukha sa kanya. Makahulugan na itong ngumisi sabay hagod m
EXCITED NA PINATAY ni Briel ang makina ng dala niyang sasakyan matapos na iparada iyon sa parking ng villa ng kanyang hipag. Nabaling na ang mata niya sa nakaparadang ilang sasakyan na parang medyo pamilyar sa kanyang mga mata ngunit hindi na niya pinag-ukulan pa iyon ng pansin. Nang matanggap niya ang message ng kanyang hipag kanina na nagsasabing masama ang kanyang pakiramdam at hiniling na kung pwede niyang samahan ang pamangkin sa paaralan, wala siyang inaksayang panahon. Taranta na siyang pumunta agad sa villa na kulang na lang ay paliparin niya ang sasakyan agad na makarating lang. Kinailangan pa siyang habulin ng kanyang ina dahil ang buong akala nito ay maglalayas na naman siya uli.“Kina Bethany lang ang punta ko, Mommy.” “Ng ganito kaaga? Bakit naman?” “Hindi ko rin alam.”Minabuti ni Briel na huwag sabihin sa ina ang tunay na dahilan at baka mag-panic ang Ginang. “Babalik din ako mamaya. Sabi lang niya ay kailangan kong pumunta ngayon doon. Babalitaan kita.” Hindi naman
NAMILOG NA ANG mga mata ni Gabe nang marinig ang sinabi ng kanyang Lolo Giovanni. Salit-salitan na niyang tiningnan ang dalawang matandang kanyang kasama na kapwa nagpipigil ng kanilang mga tawa. Unti-unting napawi ang ngiti ni Giovanni. Oo at nakangiti siya ngayon, pero hindi ang kanyang mga mata. Alam ng langit kung gaano na niya kagusto na magtanong sa puntong ito sa pamangkin kung may balita siya kay Briel, pero nagdadalawa ang isip niya dahil baka mamaya ay bigyan iyon ng kakaibang kulay ni Bethany. Hihintayin na lang niya ang tawag ng private investigator na ang huling update sa kanya ay nawala ito sa lugar kung saan niya nahanap at minsang nakita. Hindi niya na rin inalam ang tungkol sa detalyeng iyon lalo pa at biglang nasugod siya ng asawa ng pamangkin at sandaling nagkainitan din sila.“Mommy loves mo rin ang strawberry?” “Yeah, Gabe. Noong nasa tiyan pa kita. Sure ako na ikaw talaga ang may gusto noon at hindi ako.”“Masarap ang strawberry...” Naupo na si Bethany sa harap
BAKAS ANG LUNGKOT sa mukha ni Giovanni sa mga sandaling iyon na tahimik na nakaupo sa loob ng kanyang sasakyan na naka-park sa harap ng dati nilang apartment ng dating kasintahan. Apartment na noon ay nag-uumapaw sa pagmamahal kung saan ay may sarili silang mundo ni Briel. Hawak pa rin niya ang kanyang cellphone na nakapatong sa kanyang isang hita kung saan ay kakapatay lang ng tawag niya kay Briel. Aaminin niya nang marinig niyang muli ang boses ng babae ay mas sumidhi pa ang nararamdaman niyang pagkamiss sa dating karelasyon. Hindi niya na maapuhap sa kanyang balintataw ang huling imahe nito kung ano sa kanyang isipan. Masyado nang malabo iyon sa tagal at dalawang taon na rin naman ang matuling lumipas. Marahil ay mas gumanda ito, nag-matured gaya niya. Pwede rin naman na mas naging bata o nanatili ang dati niyang magandang mukha two years ago. ‘Nagbago na siya.’ nausal ng kanyang isipan na dati ay isang tawag niya lang ay nagkukumahog na. ‘Sabagay, ako rin naman ang may kasalanan.
MAHINANG NATAWA NA noon si Giovanni na masuyong hinaplos ang buhok ng dalagang nakaunan sa isa sa mga bisig niya. Sabi rin ng binata sa kanyang sarili noon na hindi na siya maghahanap ng iba magmula noong makilala niya ang isang dalaga sa Hongkong at nakuha niya ang pagka-birhen nito nang hindi niya nasisilayan ang mukha. Bagay na hanggang sa sandaling iyon ay pinapahanap niya pa.“Saka hindi lang kayo masarap magmahal, masarap talaga kayo—” Kinailangan ni Giovanni na halikan ang labi ni Briel dahil kapag ganun ang sinasabi nito, labis siyang natu-turn on na naman sa kanya kahit na kakatapos pa lang nila na para bang may magic sa mga salita nito na nagdidikta sa kanyang isipan at naka-direkta sa bahaging iyon ng kanyang katawan. Hindi niya alam kung guni-guni niya lang, pero may kutob siya na baka si Briel ang babaeng nakuha niya. Though, imposible ang bagay na iyon kahit parang ka-edad niya lang din ang malabong imahe babae sa isipan.“Have you been in Hongkong, Briel?”“Many times.
DAHAN-DAHANG NAUPO SI Briel habang mabilis na ang ragasa ng kanilang nakaraang dalawa sa kanyang isipan na para bang replay ng isang magandang pelikula na malinaw niyang natatandaan. Ang buong akala niya ay hindi na mauulit pa ang mainit na tagpong pinagsaluhan nila noon sa Baguio pagkatapos ng kasal ng kanyang kapatid kay Bethany. Iyon na ang una at huling tikim niya sa katawan ng Gobernador. Hindi niya makakalimutan ang bawat haplos nito sa kanyang katawan na puno ng nag-aalab na pagsamba. Alam niya sa kanyang sarili na purong pagnanasa lang naman iyon, kung kaya hindi niya maintindihan ang kanyang sarili kung bakit mas nahulog pa siyang lalo sa charm ng lalaki.“Why are you so good?” anas ni Giovanni habang nakasubsob ang mukha nito sa kanyang dibdib at salit-salitan iyong sinisipsip, nasa ibabaw siya ng Governor upang bigyan ito ng hindi makakalimutang pagniniig na ang goal ni Briel ay hanap-hanapin iyon ng binata. “You are making me lose my sanity.” “Because you are so good too.
NANG MABAKALIK NG mansion mula sa mall sina Briel ay hindi na rin doon nagtagal pa ang pamilya ni Gavin at nagpaalam na aalis na rin sila upang umuwi ng villa. Pinigilan sila ng kanilang mga magulang ngunit sinabi nilang papasyal na lang ulit sila doon kung kinakailangan. Isang mahigpit na yakap ang iniwan ni Bethany kay Briel nang ihatid nila ito sa may pintuan. Matapos na mawala sa kanilang paningin ay pumasok na sila sa loob ng mansion. Hinayaan ni Briel na asikasuhin ng mga magulang ang anak na si Brian na wiling-wili rin naman sa dalawang matanda na mas priority na ang anak niya. “Huwag mong alalahanin ang anak mo, kami na ang bahala sa kanya. Just do what you want. Huwag ka lang lalabas ng mansion upang mag-bar at iinom ng alak.” makahulugang biro na rin ng ama niya.Mahinang natawa si Briel. Wala na sa loob niya ang bagay na iyon. Kumbaga ay graduate na siya sa bagay na iyon. Si Brian na ang top priority niya. Kung sakaling iinom man siya, sa mansion na lang niya iyon gagawin.
BUMALIK NA SA sala ang mag-ama matapos ng ilang minutong lamunin sila ng katahimikan. Wala ng sinuman sa kanila ang nais na magdagdag pa ng topic ng kanilang usapan. Iba na ang expression ng mukha ni Mr. Dankworth kumpara kanina. Maaliwalas na iyon na tila ba natanggap na niya ang kapalaran ng bunsong anak. Naliwanagan na rin siya sa ibig iparating ng panganay niyang anak. Naisip niya na may punto nga ito. Kailangan nilang hanapan ng solusyon ang problema at iyon ay ang harapin ang panig ng pamilya Bianchi. Hindi ang lumikha ng panibagong suliranin at gulo na magpapalala ng kanilang sitwasyon. Sinubukan niyang lumapit kay Brian na ayaw namang lumapit dahil sa trauma nito kanina.“Ayan, Gorio. Ayaw ng sumama sa’yo, paano ba naman ang lakas ng boses mo kanina.” ang Ginang na mahinang natawa sa reaction ni Brian na ganun na lang ang tanggi sa Lolo nito.Ginugol ng pamilya ang kwentuhan ng mga nangyari sa buhay ni Briel. Walang gatol na inamin niya kung ano ang nangyari sa kanya. Kung paa
NATIGILAN NG ILANG sandali doon si Mr. Dankworth upang mag-isip. Muli pa siyang nagpatuloy sa paroo’t-parito na para bang kapag ginawa niya ang bagay na iyon ay maiibsan ang problemang kanyang iniisip sa bunsong anak.“Tayo ngang pamilya niya ay hindi siya nakita. Siya pa kaya? Mali nilang pareho at sa tingin ko kailangan nilang mag-usap tungkol sa bata. Kahit para na lang sa bata at hindi sa kanila. Pwede nilang gawin ang bagay na iyon, di ba? Magkasundo na lang sila kung ano ang mabuti nilang gawin sa binuo nilang responsibilidad na magkasama.”“Hindi. Hindi ako papayag na makikipag-usap pa si Briel sa kanya. Halata namang wala siyang interest sa kapatid mo! Bakit ipagtutulakan pa natin siya sa kanya? Kaya natin buhayin ang kapatid mo at ang anak niya. Ibig sabihin lang noon sa loob ng dalawang taong iyon, ni piso o kaunting suporta ay walang nakuha ang kapatid mo sa kanya.” matigas na katwiran ni Mr. Dankworth na nagpaiba ng hilatsa ng mukha ni Gavin, parang ang unfair naman ng ama
ILANG SANDALI PANG pinagmasdan ni Briel ang mukha ng kanyang ama na nakatingin sa kanya nang mataman. Tinatantiya kung ang ipinapakita ba nito sa kanya ay ang tunay nitong nararamdaman o nagbabalat-kayo lang. Habang magkahinang ang kanilang mga mata ay napakaraming gustong ipaliwanag ni Briel sa ama kaya lang ay hindi niya magawang isatinig iyon. Tila ba mayroong pwersang pumipigil sa kanya. Naisip na rin ni Briel na hindi iyon ang tamang panahon para doon. Kahit na gusto niyang magsalita, umuurong ang dila niya kapag gagawin na.“Maiwan ko muna kayo. Pupunta lang ako ng study room.” paalam ni Mr. Dankworth na bakas ang bigat na pakiramdam sa kanyang magkabilang balikat bagamat hindi na galit ang emosyong nakabalandra sa mukha niya.Sinundan lang ng pares ng kanilang mga mata ang likod ng padre de pamilya na lingid sa kaalaman ng lahat na sobrang bagsak at gulo ng kanyang isipan ng mga sandaling iyon nang dahil sa nangyari sa bunsong anak. Nang mawala na ito sa kanilang paningin ay mu