SarahMaayos akong nakahiga sa kama nang magkaroon ako ng malay. It was dark at tanging liwanag lang mula sa paligid ng gusali ng Serenity Pines ang nagre-reflect sa loob ng silid. Nasapo ko an
Emily Seven years ago; when I first met Bronn... Summit Valley University, isang prestihiyosong eskuwelahan at masuwerte ako na nakapasok ako rito. Nasa ospital ang nanay ko dahil sa heart condition. Kamamatay lang ng ama ko noong nakaraang buwan at hindi ko na alam kung paano ko itutuloy ang college fees. Karamihan sa kanyang mana ay ipinamana niya sa kanyang tunay na anak. Yes, ibig sabihin nito ay anak ako sa labas. Ngayon na namatay na ang daddy ko, hindi ko alam kung paano ko itutuloy ang pagbayad sa dormitoryo at tuition. "Erica, please... I need your help!" Desperado akong nakiusap sa aking kapatid sa ama, nagpunta ako sa kanyang tirahan. Inaasahan ko na kahit doon man lang ay naiintindihan niya ako. Binabalot ng napakagandang kagamitan ang mansiyon na minsang tinirhan ko. Hindi siya makapaniwala na nagawa ko pa talagang makiusap doon. "Emily, gusto ko lang ipaalala sa 'yo na wala kang karapatan na kuwestiyunin ako! Inaasahan mo na bibigyan kita ng pera? Ikaw na nag
Bronn Emily Carter... the woman who lingered in my thoughts long after we last saw each other. Her natural scent, plump lips with a touch of mayonnaise, dark coffee-colored hair, tiny waist, and even the curve of her breast beneath a thick top—all of her simplicity haunted my mind like a persistent virus. Perhaps I'm a werewolf in my past life. "Bronn, alam ko na masyado pang bata ang apo ko para sa 'yo, but it's fine. Sarah is a nice young woman. She's working hard on different things," pukaw ni Grandpa Mitchell, mentor ko siya sa finance at sa strategy ng stock market. At aminado ako na marami akong natututunan sa kanya. "Bronn is doing really well, too. He's made a name for himself in the tech industry. You don't need to worry about either of them," my mom said, smiling nicely. "Salamat sa pagtanggap sa amin, Grandpa Mitchell," simpleng sabi ko. "Magpapadala ako ng regalo kay Sarah," dagdag naman ng tatay ko. Sarah was just sixteen, a detail that everyone else seemed to
Emily Nagpaalam ako sa coffeeshop na may emergency ako na kailangan gawin kaya hindi ako makakapasok sa The Grind. Sumakay ako ng bus at dumiretso sa ospital kung saan naka-admit ang nanay ko. I met Dr. Vanderbilt, my mother's surgeon, bago pa ako dumalaw kay Mommy. Despite his salt and pepper hair, his face said differently—mukha siyang bata at guwapo. "Pasensiya ka na sa biglaan kong tawag, Miss Carter," aniya. "Ikaw ang nakalagay na immediate contact ng iyong ina matapos… mamatay ng iyong tatay noong nakaraang buwan." Dama ko na nilalakasan lang ni Dr. Vanderbilt ang kanyang loob. Nag-isang linya ang labi ko. "A-anong nangyayari, doktor? Tungkol saan ito?" Inalalayan niya ako papunta sa isang tahimik na sulok. "Stable na ang kalagayan ng iyong ina, pero may ibang problema tayong problema. Huminto na ang buwanang pondo para sa kanyang pagpapagamot mula noong nakaraang buwan. Sa ngayon, may utang na ang pamilya mo sa ospital ng dalawampung libong dolyar." Nanginig ako sa p
Emily Dumadagundong ang dibdib ko habang naroon kami ni Mr. Bronn Martin sa elevator. Dama ko ang kanyang daliri na kanina pa tila nagdo-doodle sa aking tagiliran. Dahil litaw ang parteng iyon ng katawan ko, dama ko ang paso, ang mainit na haplos ng kanyang hintuturo na sumasayaw sa aking balat. All I remembered was his whispers in my ears, "Would you like to join me in my room?" And then I nodded, while meeting his gaze, dahilan para mauwi kami rito sa elevator. Kasama namin si Robert na tila kalmado lang habang dala ang gamit ng kanyang boss. Isang napakagandang unit ang bumungad sa akin nang buksan ang suite. May malawak na living space, kusina, at ilang silid, may outdoor pool sa labas kung saan binabalot ng bermuda grass ang paligid. Tinungo ko ang isang parte ng suite; ang glass wall kung saan kita ang buong siyudad. I can't imagine this place could be found inside a hotel. Habang binubusog ang mata sa kumikinang na ilaw sa labas ng gusali, naramdaman ko na lang an
EmilyBronn's personality was always different whenever we were in bed. The way his dark blue eyes gazed at me, the way he showered my body kisses, or whenever I felt him inside my body.
Emily Nagpasalamat ako na nasa tabi ko si Evelyn. Panay ang iyak ko at inasikaso ko na kaagad ang burial ng aking ina. Alam ko na malaki ang katanungan ni Evelyn kung bakit hindi niya nakikita si Bronn sa paligid, ngunit mas pinili niya na maging kaibigan ko at mag-stay sa tabi ko. Nagpadala ng mensahe sa akin si Mr. Thompson para tanungin ako kung nasaan ako sa kasalukuyan. Mabuti pa siya, nag-aalala sa lagay ko. Si Evelyn ang sumagot na naroon ako sa Los Angeles dahil para akong walang buhay. Inabot kami ng dalawang araw pa bago tuluyang maiburol ang nanay ko. Si Evelyn lang ang tanging kasama ko sa kabuuan ng mga araw na naroon ako. "Gusto mo bang sumama na muna sa akin?" tanong ni Evelyn nang ihatid ko siya sa isang hotel. Tumango ako dahil sa totoo lang ay wala na akong lakas na makabalik na muna sa villa. Kailangan ko ng kakampi, at sa villa ay siguradong mag-isa ako. Nagkaroon ng tiyansa si Evelyn na ibahagi sa akin ang gumugulo sa isipan niya habang nakahiga kami
Sarah"Are you sure you're going out?" tanong ni Philip sa akin. "Let me…" Inabot niya mula sa kamay ko ang dalawang piraso ng diamond earrings at siya ang nagsuot niyon sa tainga ko.&nb
Jane "Jane!" Umalingawngaw sa hallway ang boses ni Brody kaya natigilan ako. Oh no! He was really here. Sinilip ko ang peephole at natagpuan ko si Brody na nakatayo sa kabilang bahagi ng pintuan na hindi maayos ang pagkakalagay ng kanyang necktie. Bukas pa ang butones nang pinakamalapit sa kanyang leeg. Bubuksan ko ba ang silid o hindi? "I know you're there, Jane," he said, his voice low and steady. Huminga ako ng malalim, dahan-dahan kong pinihit ang seradura at saka nagharap ang mata namin parehas. May ilang buwan din kaming hindi nagkita. Napuna niya yata ang namamaga kong mga mata kaya kita ko ang pagkabigla sa kanyang labi. Humakbang siya papasok at itinulak ng kanyang binti ang makapal na kahoy ng pintuan pasara. Nabigla ako nang sakupin niya ang labi ko at ipinadama sa akin ang kasagutan na naglalaro sa puso ko. Sa loob ng dalawang taon na naghiwalay kami, naiwasan namin ang intimacy. Kaswal kaming magkita sa tuwing pupunta ako dito sa siyudad. Madalas niya akong tinata
JaneKailan nga ba ako nahulog sa kanya nang sobra? That night when he was abroad for a business meeting. Nagkaroon ako ng sakit noon dahil sa sobrang pagtatrabaho. Probably it happened four years ago.Mula sa Paris ay dama ko ang pagkahilo nang umuwi ako sa penthouse namin sa London. I sneezed when I texted him. Me: ‘Kararating ko lang mula sa business trip. Anong gusto mong kainin for dinner?’Nakatanggap kaagad ako ng sagot mula kay Brody: ‘I have a business trip to New York. Hindi mo nasabi sa akin na ngayon pala ang balik mo.’Gusto ko kasing sorpresahin sana si Brody kaya inilihim ko ang tungkol dito. Hindi niya rin sinabi sa akin na may business trip siya.Me: ‘Alright! Mag-ingat ka!’Namumula na ang ilong ko sa kababahing. Naligo lang ako saglit at umiikot ang paligid ko na nahiga sa kama. Hindi maayos ang pakirtamdam ko sa magdamag. Ang natatandaan ko lang noon ay nangangatog ako sa lamig, pinagpapawisan ako nang sobra at nais kong bumangon sa higaan ngunit hindi ko magawa.
Jane Hindi ko napigilan na lumuha habang nakatingin sa mala-fairy-tale na kasal nina Philip at Sarah. Narito kami sa Dubai; sa mansiyon ni Grandpa Mitchell at narito ang ilang malalapit na kaibigan at kamag-anak para saksihan ang intimate na kasal ng mag-asawa. Nakaramdam ako ng kakulangan habang pinagmamasdan kung paano sila magpalitan ng kanilang mga pangako ng pag-ibig, kung paano nila sabihin sa isa’t isa ang kanilang pagmamahal. Totoo nga siguro ang sabi nila; nararamdaman mo na parang may kulang sa iyong buhay kapag paikot-ikot lang ito. Opisina, trabaho, Cornell mansion at pagkatapos ay babalik ulit sa dati. Pagkatapos ng seremonyas, niyakap ko nang mahigpit si Sarah, nagbabadyang tumulo ang mga luha. “Congratulations, love!” Nagpatuloy ang salo-salo, ngunit wala dito ang puso at isipan ko. Alam kong kailangan kong bumalik sa London para pakalmahin ang naguguluhan kong emosyon. “Auntie Jane, are you alright?” asked Iris. Kasama ko siya sa bilog na mesa at si Rowan. Pi
Sarah Nagpadala sa akin ng mensahe ang ama ko na si Mr. Benner sa muling pagkakataon. Nakipagkita na ako sa kanya para tapusin na rin ang sama ng loob ko. Kasama si Trey ay tinungo ko ang hotel suite kung saan siya tumutuloy. Pinagbuksan ako ng kanyang alalay ng pintuan. “Good afternoon, Ms. Mitchell!” wika niya sa akin, nakangiti. “Hi!” “Tumuloy po kayo,” aniya. Gumilid siya para ako bigyan ng daan. Hinakbang ko ang carpet hanggang sa magtagpo ang mata namin ni Mr. Benner. Naka-wheelchair na lang siya sa kasalukuyan, halata sa kanyang balat at buhok ang katandaan. Sobrang tagal na rin noong itinakwil niya ako bilang anak. “I'm so happy to see you, Sarah,” he said, his voice filled with emotion. “Malaki ang ipinayat mo, anak…” ‘Anak…’ Iniabot ko sa kanya ang dala kong regalo. “Tatlong libro ito mula sa paborito mong writer,” usal ko sa kanya. Tumango siya. “Salamat! Uh, do you want something to eat?” Hindi niya na hinintay ang tugon ko. “Carla, please order somethin
Sarah Inalis ni Philip ang kasuotan ko para alamin kung ano ang anyo ko sa kasalukuyan. "W-why are you doing this? Philip, I have to remind you na galing ako sa coma. Hindi ako pwedeng makipagtalik," tapat kong sabi. Halos dalawang taon na gamot lang ang bumuhay sa akin; hindi pa ako nakabawi sa isang buwan. His gaze softened immediately. “Oh, Sarah, no. That's not why… I'm not trying to take advantage of you. It's just that…” Sinuri niya ang balat ko, ang braso ko na numipis. Bahagya akong naasiwa sa kanyang ginagawa. “You've lost so much weight.” Napapangitan na ba siya sa akin? Lumabi ako at naningkit ang mata ko sa kanya. "What do you mean by that? Pangit na ba ako?" "No, no. No, babe!" mariin niyang tanggi. "That's not what I meant. It's just..." Matagal bago nagpatuloy si Philip. "Malinaw sa isipan ko ang araw na binaril ka ni Marcus. Nakalarawan sa isip ko ang huli mong anyo noon. May ilang buwan na rin noong huli tayong nagkitang dalawa at gusto ko lang i-take note sa
Philip Narito ako sa Serenity Pines Estate dahil nais kong magkaroon ng kaunting oras sa sarili ko, kahit bago man lang maghating-gabi at lumipas ang araw ng aking kaarawan. Sinubukan kong magpakaabala sa trabaho para hindi ko maalala si Sarah. Ngunit malakas ang impluwensiya niya sa puso ko. Pagkapasok ko pa lang ng pintuan, tila nakikita ko ang mas batang si Sarah sa couch doon sa living space, naghihintay sa aking pagdating… Tumayo siya para kumustahin ako. Tinanong niya ako kung kumain na ba ako… Ngayon ay ala-ala na lang ang mga iyon. Humigpit ang pagkakabilog sa kamao ko. Naglakad ako patungo sa kusina, kung saan kumikinang sa liwanag ng buwan ang mga marble countertop. Nanginginig ang mga kamay nang abutin ko ang crystal decanter, nagbuhos ng matapang na scotch. Ang likidong amber nito ay kumikinang, nag-aalok ng panandaliang pagtakas mula sa aking mga iniisip. Binili ko itong Serenity Pines noong ikalawang gabi na naging mag-asawa kami ni Sarah, sinisiguro na may sapat
Sarah Nang tanungin ako kung ano ang una kong pupuntahan, isang direksiyon ang itinuro ko. Mahal ko si Philip at kaarawan niya ngayon, ngunit hindi ko palalampasin na makita na muna ang mga anak ko. Pumailanlang ang bell ng paaralan, at bumuhos ang paglabas ng mga bata mula sa magarang bakal na pintuan. Maya-maya pa ay iniluwa niyon ang kambal, nakasunod sa kanila ang malaking bulto ni Josh na siniguro ang kanilang kaligtasan. Hindi nila ako namukhaan sa una dahil malaki ang ibinaba ng timbang ko kumpara noong huli naming pagkikita. Naiintindihan ko ang anumang reaksiyon nila… habang-buhay ko silang iintindihin. Yakap ni Iris ang rabbit doll, si Rowan naman ay hawak ang lunch box nilang dalawa. Nagsimula akong lumuha hanggang sa labuin niyon ang mga mata ko. Ayad kong hinawi iyon para makita nang mas malinaw ang kambal. Malaki din ang diperensiya ng ipinagbago nila. Mas mataas na ngayon ang mga anak ko. May salamin sa mata si Rowan, at mas pumusyaw ang balat ni Iris. My be
Sarah Tila ako dumaan sa napakahabang panaginip. Noong panahon na nagluluksa ako sa pagkamatay ng unang anak ko, Isinarado ko ang isip ko sa lahat, walang bagay na nakapagpasaya sa akin dahil alam ko na hindi ako okay. Tulad noon ay tila sarado ang isip ko at para bang may makapal na yelo na nakabalot dito. Ngayon ay paulit-ulit ang pagmamaneho ko at makailang beses din na huminto daw ako para pagmasdan ang papalubog na araw. Patungo na ako sa dilim, ngunit sa tuwing madidinig ko ang tinig ng mga anak ko… si Philip… pinagpapatuloy kong magmaneho muli sa direksiyon ng liwanag. Isa pa, bakit nadinig ko rin ang tinig ng aking ina? Matapos iyon ay nagdrive muli ako, ngunit walang kulay, para akong nagd-drive sa napakahabang kalsada na disyerto ang magkabilang panig. Sa kabila ng walang kulay na kapaligiran, nakakita ako ng kapanatagan sa mahabang paglalakbay. *** Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. Masyadong malabo at wala akong maaninag sa paligid, kasunod niyon ay ang pa
Philip Lumipas ang isang linggo, dalawa, tatlo… Kinailangan na akong paalisin ni Ethan dahil may mga pasyente na mas nangangailangan ng pasilidad ng ospital. “Pwede kitang dalawin sa Serenity Pines o kaya naman ay kahit sumaglit ako sa Luminary Productions kung kailangan linisin ang mga sugat mo,” panimula ni Ethan. Hindi ako kumibo. Gusto ko sanang manatili rito sa ospital dahil narito si Sarah. May takot na naglalaro sa aking dibdib at hindi ako makatulog nang maayos dahil sa matinding pag-aalala. Natatakot ako na baka bigla na lang akong balitaan na wala na ang asawa ko, bumigay ang kanyang katawan o kung ano mang mga salita na hindi kanais-nais. Kaya lang, paano ang mga anak ko. Maraming bacteria at hindi maganda sa kalusugan ng apat na taong gulang ang ospital. Kailangan ko rin protektahan sina Iris at Rowan. Habang nagsusuot ako ng malinis na t-shirt, hindi napigilan ni Rowan ang magtanong. “Uncle Ethan, are we going home? Iiwan na ba namin si Mommy?” ani Rowan. Nakiki