KABANATA 161: Long Road Home

Sarah

Tila ako dumaan sa napakahabang panaginip. Noong panahon na nagluluksa ako sa pagkamatay ng unang anak ko, Isinarado ko ang isip ko sa lahat, walang bagay na nakapagpasaya sa akin dahil alam ko na hindi ako okay.

Tulad noon ay tila sarado ang isip ko at para bang may makapal na yelo na nakabalot dito.

Ngayon ay paulit-ulit ang pagmamaneho ko at makailang beses din na huminto daw ako para pagmasdan ang papalubog na araw. Patungo na ako sa dilim, ngunit sa tuwing madidinig ko ang tinig ng mga anak ko… si Philip… pinagpapatuloy kong magmaneho muli sa direksiyon ng liwanag.

Isa pa, bakit nadinig ko rin ang tinig ng aking ina?

Matapos iyon ay nagdrive muli ako, ngunit walang kulay, para akong nagd-drive sa napakahabang kalsada na disyerto ang magkabilang panig. Sa kabila ng walang kulay na kapaligiran, nakakita ako ng kapanatagan sa mahabang paglalakbay.

***

Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko.

Masyadong malabo at wala akong maaninag sa paligid, kasunod niyon ay ang pa