THE OTHER WOMAN OF THE CEO Chapter 7

Sa mga sumunod na araw, nagiging sunud-sunuran si Alona sa gusto ni Neil. Kahit ilang beses na niyang sinasabi ang mga salitang "mahal kita," tila bingi si Neil sa kanyang mga damdamin. Ang lahat ng magagandang sandali nila ay natatapos sa isang malamig na realidad—hindi siya mahal ni Neil. Masakit man, tinanggap na ni Alona ang kalagayan nila. Wala siyang kapangyarihan para baguhin ang puso ng taong minamahal niya. Sa mga oras na iyon, parang wala siyang ibang magawa kundi tanggapin ang bawat piraso ng pagmamahal na kaya lang ibigay ni Neil, kahit alam niyang hindi ito buo.

"Neil, mahal kita…," bulong ni Alona habang sila'y magkayakap sa kama.

Si Neil ay tahimik lang, patuloy na tumititig sa kisame. Hindi niya sinagot ang mga salita ni Alona, at hindi na rin nagulat si Alona. Ito na ang nakasanayan niya—isang malamig na katahimikan na tila isang sagot na hindi kailanman mabibigkas.

Sa tuwing aalis si Neil matapos ang gabi nila, laging may iniwang puwang sa puso ni Alona. Ang bawat pagbukas ng pinto ay parang pag-alis din ng kaunting bahagi ng kanyang dignidad. Hindi niya matanggap na unti-unti na siyang nagiging sunud-sunuran sa lalaki—isang nilalang na nagtitiis para lamang manatiling bahagi ng buhay nito, kahit pa minsan ay mistulang nagiging parausan lang siya ni Neil sa tuwing ito'y stressed o walang ibang mapagbabalingan ng pansin.

"Hindi ko na kayang magpanggap na okay lang ang lahat," bulong niya sa sarili isang umaga habang tinitingnan ang sarili sa salamin.

Tinanggap ni Alona na kailangang tuunan niya ng atensyon ang sarili. Kailangan niyang hanapin muli ang sarili niya sa gitna ng kalituhan. Kaya, nagsimula siyang bumalik sa kanyang karera bilang modelo. Pinuon niya ang oras sa pagmomodelo, sa pag-arte sa harap ng kamera, at sa bawat ngiti na kanyang ibinibigay, kahit pa minsan ay peke. Ginamit niya ang kanyang trabaho para makapag-ipon at makalayo mula sa relasyon na tila walang patutunguhan.

Ngunit isang gabi, muling bumalik si Neil. Lasing at halatang galing sa isang mahirap na araw. Agad niyang hinanap si Alona at walang paalam na kinarga ito papunta sa kama. Hindi na bago kay Alona ang ganitong mga eksena—mga gabing puno ng init, ngunit sa umaga, maglalaho rin lahat ng ipinaparamdam ni Neil.

"Neil... hindi ba pwedeng—" sinimulang tanong ni Alona habang sinisikap niyang pigilan ang mga luha habang nakahiga sa kama.

Ngunit tinakpan ni Neil ang kanyang mga labi ng isang mainit na halik. Hindi na siya nakapagsalita pa. Ramdam ni Alona ang bigat ng katawan ni Neil sa kanya, ang init ng kanilang mga balat na magkadikit. Nagpaubaya si Alona, tulad ng dati. Ngunit ngayong gabi ay tila mas mabigat ang lahat, parang masakit ang bawat halik, parang may kirot sa bawat hawak ni Neil.

Sa ilalim ng mga ulap ng kanilang mga katawan, naramdaman ni Alona ang panginginig ng kanyang puso. Hindi niya alam kung galit ba siya sa sarili o sa sitwasyon. Hindi niya kayang tanggihan si Neil, kahit alam niyang muli na naman itong aalis sa umaga, iiwan siyang walang laman.

Pagkatapos ng isang mapusok na sandali, hinarap siya ni Neil, humihingal pa mula sa kanilang p********k. Pero sa halip na yakapin siya o bigyan ng kaunting lambing, binitiwan ni Neil ang mga salitang tila kutsilyong tumarak sa puso ni Alona.

"Mag-pills ka," malamig na sabi ni Neil.

Napatigil si Alona. Ang mga salitang iyon ay nagpadurog ng kanyang puso. Wala man lang pangungusap ng pagmamahal, wala man lang pag-aalala. Naramdaman niyang parang isang bagay lamang siya sa buhay ni Neil, isang kasangkapan na walang silbi maliban sa pisikal na kaligayahan. Tila hindi na siya ang Alona na dati niyang kilala, kundi isang babae na nagmistulang alipin ng sarili niyang damdamin para sa isang taong hindi naman siya kayang mahalin.

"Oo...," sagot niya, halos pabulong, habang pinipilit pigilan ang kanyang mga luha. Lihim na napaluha si Alona.

Hindi na siya nagtanong pa. Tumalikod siya sa kama, humihikbi nang walang tunog, habang si Neil ay agad na nakatulog sa kanyang tabi.

Kinabukasan, tulad ng dati, si Neil ay agad na umalis nang hindi man lang nagpaalam. Iniwan siyang mag-isa sa malamig na kama, kasama ang mga naiwan niyang luha sa unan.

Habang nakahiga pa rin siya, bumalik sa kanyang isipan ang lahat ng mga sandaling nagdaan—lahat ng gabing napuno ng init at mga araw na puno ng kawalan. Alam niyang kailangan na niyang tapusin ang lahat ng ito, ngunit paano? Paano tatapusin ang isang bagay na, kahit walang kasiguraduhan, ay nagbibigay sa kanya ng kahit kaunting kasiyahan?

Habang nakatitig sa kisame, napansin niyang may kaunting punit sa gilid ng kurtina, tila simbolo ng kanyang sirang puso. Lahat ng bagay sa paligid niya ay sumasalamin sa kanyang sitwasyon—sira, wala sa ayos, at tila wala nang pag-asa.

Sa puntong iyon, naramdaman niya ang kirot sa kanyang puso, hindi lang dahil sa malamig na pagmamahalan nila ni Neil, kundi dahil sa katotohanang kahit anong gawin niya, tila walang patutunguhan ang lahat ng ito.