Gun II

“Ha? A-Ano po?” nauutal kong tanong. I was confused. 

  

Magkatitigan pa rin kami at ang masasabi ko lang talaga ay sobrang guwapo niya. Model ba siya? Siguro, kung ang ibang waitress ay nanghina na ang mga tuhod sa sinabi niya. Ako na ang unang nag-iwas ng tingin. Dumapo naman ang tingin ko sa babaeng kasama niya na masama ang tingin sa akin.

  

May nagawa ba akong masama sa kaniya? E itong kasama niya kung ano-ano ang sinasabi.

  

“Baby, ano ba’ng sinasabi mo? Ako na ang pipili ng pagkain if you want,” tanong ng babae habang hinahawakan ang kamay nito na nasa table. Girlfriend niya nga siguro talaga ito, akala ko ay nanay niya. Desisyon, e. Charot.

  

“Puwede ko na po bang malaman ang order nila? Baka po kasi matagalan kasi lulutuin pa ’yon,” wika ko. Bigla namang napatingin sa akin ang babae. 

  

May LQ na yata sila.

  

“Leave,” maawtoridad na wika ng binata habang itinuturo ang pintuan ng restaurant.

  

Pinalalayas niya ba ako?

“Hindi mo ba naririnig? Lumayas ka raw!” sigaw ng babae na hinawakan ang balikat ko kaya napatingin sa amin ang mga tao sa loob.

Aba, sila ba ang amo ko?

  

“Not you. Perry, get out!” usal ng lalaki na ikinalingon ng babae na halos palitan ang espasol dahil sa kapal ng foundation sa kaniyang mukha.

  

“What do you mean, baby?” tanong nito habang nakangiti nang pilit. Siya pala si Perry, akala ko ay kung sino.

  

“Are you deaf? I said leave or you want Brennon to carry you outside?” wika ng binata.

Napairap naman ang babae at binangga pa ang balikat ko. At bago siya tuluyang lumabas ay sumigaw ito. “Ang pangit naman ng taste mo. Hamak na mas maganda at sexy ako kumpara diyan! At saka kahit anong laki ng sa ’yo, wala ka pa ring binatbat sa pinsan mo!” sigaw ni Perry at nagdabog pa bago tuluyang umalis.

  

Nagtawanan tuloy ang mga tao sa restaurant na parang nakasaksi ng telenovela. Ano ba ang sinasabi ng babaeng ’yon? Nagulat naman ako noong nakatayo na ang lalaki sa harap ko.

  

Napapikit ako habang papalapit nang papalapit sa akin ang mukha niya. Hindi ko maiwasang kabahan sa gagawin niya lalo na’t hindi ko nga siya kilala at nandito ako sa restaurant kaya hindi ako puwedeng gumawa ng ikatatanggal ko.

  

Mga ilang minuto pa ay walang dumampi na labi sa akin kaya’t napadilat ako. Nakita ko naman ang pagngisi niya kaya napatalikod ako dahil sa kahihiyan.

  

Did I just expect him to kiss me?

  

“Woman, let's get married,” wika nito na ikinagulat ko. Kakikita pa nga lang namin, gusto niya na kaagad akong pakasalan? Nababaliw na ba siya? At isa pa, sa itsura kong ’to kumpara sa kaniya? 

  

Kinurot ko naman ang kamay ko, baka panaginip lang ito.

  

“Excuse me, sir? tanong ko. Kinuha ko ang basahan na nasa uniform ko at nagkunwaring pinupunasan ang table nila kahit hindi naman sila kumain.

  

“I know that you’re the daughter of Raymond Natividad. To be honest, my dad said that your father is the one who offered this marriage to pay his huge debt. Marry me if you don’t want to see your dad rot in jail,” bulong niya sa tainga ko. 

Tumaas naman ang balahibo ko sa batok sa sinabi niya. Naiwan naman akong tulala nang umalis siya.

  

Mas maganda siguro kung kauusapin ko si Ama tungkol sa bagay na ito dahil walang bakas sa mukha ng lalaki na iyon na prank lang ang mga sinabi niya. Bukod sa ibang utang ni Ama may mas malala pa ba r’on? Bakit wala siyang binabanggit sa akin tungkol dito?

  

Pagkauwi ko ay dahan-dahan akong pumasok sa silid dahil baka bigla akong gulati nina Venice at Elena, pero himalang hindi sila tumuloy na mag-overnight.

  

“Anak.”

Halos mapatalon ako sa gulat nang may bumulong mula sa likuran ko.

  

“A, ama. Bakit ho?”

  

“Nagpunta rito ang mga kaibigan mo, sina Venice. Ang sabi ay sa susunod na araw na lang sila mag-o-overnight dahil biglaan ang dating ng tiyahin niya galing Qatar,” usal ni Ama.

Napatango naman ako. 

  

Mas maganda siguro kung tanungin ko na siya tungkol sa sinasabing kasal ng lalaki kanina sa restaurant.

  

“Oo nga pala, Ama. May kumausap po sa akin kanina na nangako raw po kayo ng kasal sa pamilya niya para mabayaran ang utang mo,” sambit ko habang dahan-dahang naupo sa kama.

Malambot na ito kumpara sa lagi naming hinihigaan sa kabilang silid na ipinarenta ni Mang Pedro. 

Bakas ang gulat at kaba kay Ama sa sinabi ko. Kailangan kong malaman ang totoo.

  

“Naku, anak. Huwag mong pansinin ’yon, baka nantitrip lang.”

  

Namayani naman sa akin na alamin ang katotohanan, pero mukhang walang balak magsalita si Ama tungkol dito. Ano ba ang mayroon sa lalaking iyon? Masyado siyang palaisipan sa akin.

  

“Siguro nga po,” sagot ko na lamang at humiga sa kama. Lumabas naman si Ama sa silid. Hindi ko maiwasang mas ma-curious tungkol sa bagay na iyon.

  

Hahanapin ko ang lalaking iyon bukas at pagpapaliwanagin siya.

  

Nang magising ako ay bumangon ako para magtungo sa bathroom. Napahinto naman ako nang makitang prenteng nakaupo sa sala si Kaizer. May dala siyang mga bulaklak at ang masama ay hindi pa ako nakakapag-toothbrush! Dali dali akong tumakbo para pumunta sa banyo nang bigla niya akong hawakan. “Elaine.”

  

Nanatili akong tahimik dahil sure akong mabaho ang hininga ko at may tulo-laway pa ako kaya hinawakan ko ang bibig ko.

  

“May problema ba?” tanong ni Kaizer.

  

Ang hina niya naman maka-gets.

  

“Mabaho,” bulong ko. Napakunot naman siya ng noo at lumayo sa akin.

  

“Hindi mo ba gusto perfume ko? Papalitan ko,” ani ni Kaizer habang nagtatakang inaamoy ang suot niyang polo.

  

“Hindi. Kagigising ko lang, ligo muna ako,” sambit ko habang nakatakip pa rin ang kamay sa labi. Nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang balikat ko.

  

  “Akala ko ay ayaw mo sa perfume ko, pero Elaine kahit hindi ka na maligo. Iki-kiss pa rin naman kita kahit may tulo laway ka pa,” usal ni Kaizer at tinanggal ang kamay ko na nakatakip sa labi ko.

  

Mabilis ko naman siyang itinulak dahil ang lakas ng kabog ng dibdib ko.

  

Na-imahgine ko naman ang paghalukipkip niya pagpasok ko sa banyo.

  

Pagkatapos kong maligo ay nakita kong nakaupo siya habang si Ama naman ay may dalang tatlong plato na marahas na inilapag sa lamesa. Galit ba si Ama?

  

“Anak, kumain ka na,” wika ni Ama.

Hindi ko naman mapigilang matawa nang makita ang reaksiyon ni Kaizer.

  

Nang maupo ako ay sumandok na ako ng sinangag. Hindi ko suot ngayon ang salamin ko. Napansin ko rin na nadagdagan ng dalawa ang tigyawat ko sa noo.

  

“Ang ganda mo, Elaine,” papuri ni Kaizer sa akin na ikinatikhim ni ama.

  

Enebe.

  

Pagkatapos kong kumain ay kinuha ko ang bag ko. 

“Anak, aalis ka na ba? Ihatid na kita.”

  

“Huwag na po, Ama. Kaya ko naman na,” wika ko kahit ang totoo ay wala akong klase ngayon.

  

Balak kong pumunta sa Montemayor’s Building and Company, baka sakaling may lead roon dahil ito ang huling pinagtrabahuhan ni Ama bago mabaon sa utang.

  

“Kaizer, ayos ka lang ba? Parang namumutla ka,” tanong ko, pero binigyan niya lang ako ng pilit na ngiti.

  

“Nakakatakot lang papa mo, babycakes,” sagot ni Kaizer at kumindat pa sa akin. Napatawa naman kami parehas nang mapatingin sa amin si Ama kaya agad kaming umayos.

  

Nang makalabas ako ng apartment ay nagpumilit si Kaizer na ihatid ako, ngunit tinanggihan ko siya kahit anong pilit niya. Wala naman siyang nagawa kaya iniabot na lang niya sa akin ang bulaklak at nagpaalam na.

  

Kabado akong naglakad papasok sa isa sa mga old building ng Montemayor. 

  

This was the first time na makapupunta ako sa isa sa mga pag-aari nila kaya hindi ko alam kung saan ko uumpisahang kumuha ng clue. 

  

Nagulat ako nang bigla akong mapaligiran ng mga lalaki na nakasuot ng all black, ang isa ay bigla akong tinutukan ng baril.

  

“Ano’ng kailangan mo rito?” tanong niya.

Kaagad naman akong kinabahan.

  

“Sumama ka sa amin,” wika nila. Kinaladkad naman ako ng isa papasok sa building at piniringan ang mga mata ko.

  

Narinig ko na lang ang pagsakit ng likod ko nang bigla akong itulak ng isa sa upuan. “Ano, pre, ako na mauuna?” tanong ng isa na bigla kong ikinanginig sa takot.

  

Ano ang ibig sabihin nila?

  

“Gago ka, sabihin mo muna kay bossing, baka malintikan tayo,” wika ng isa pang boses na parang kinakabahan. 

  

Bigla naman akong napaiyak nang bigla nilang punitin ang damit ko. “Please . . . huwag po,” pagmamakaawa ko.

  

Bago nila matanggal ang panloob ko ay may sumigaw na lalaki. “Nandito na si bossing!”

  

“Baka mapagalitan tayo niyan, sabi na kasing sabihin muna kay bossing, baka gusto pala niya, edi siya muna mauuna,” sabi ng isa pang lalaki.

Tumawa silang tatlo na mas lalong dumadagdag sa takot ko.

  

Narinig ko ang yabag ng sapatos ng sinasabi nilang bossing, hindi ko maiwasang mapalunok. Paano kung may gawin siyang masama sa akin katulad ng iniisip ng mga tauhan niya? Hindi ko tuloy mapigilang mas lalong umiyak habang nakatakip ang mata ko. 

  

Naramdaman ko naman ang paghawak ng isa sa balikat ko. “Pakiusap. Pakawalan n’yo ako, wala naman akong gagawing masama,” pagmamakaawa ko kahit hindi alam kung sino sa kanila ang kaharap ko.

  

“Release her,” utos ng sinasabi nilang bossing. Hindi ko alam kung dapat ba akong maging kampante o mas lalong matakot dahil baka isa itong patibong.

  

“Pero, sir, mukhang espiya po itong babae dahil nakita namin siya sa labas ng building natin na pasilip-silip,” sagot ng isa.

Nagsalita rin ang nasa tabi niya, “Saka pangit naman ’yan, bossing, ipaubaya mo na lang sa amin.”

  

“Kung ikaw man si Mr. Montemayor, maniwala ka, hindi po ako espiya. Pakawalan n’yo na po ako, marami po akong gustong maabot sa buhay, please,” sambit ko. Tinadyakan naman ako ng isang lalaki sa mukha na ikinabagsak ko sa sahig.

  

Nagulat ako nang marinig kong kumalabog din sa sahig ang isa pang lalaki. “Release her!” sigaw ng bossing nila kaya nagmadali silang hatakin ako paupo sa upuan. Nanghihina ang katawan ko dahil sa tadyak na natamo ko.

  

Tinanggal nila ang piring sa mata ko at ang tali sa kamay. Nang idilat ko ang mata ko ay nakita ko ang lalaki sa restaurant na nasa harap ko.

  

Ibinuhos ko ang buong lakas ko para sampalin siya dahil sa galit. “Ikaw ba ang may pakana nito?” tanong ko. Tinutukan naman ako ng nasa tabi niya ng baril sa ginawa ko.

  

Mas inilapit ko pa ang baril sa noo ko. “Barilin mo ako. Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa gahasain n’yo. Nakakadiri kayo! Mga anak kayo ng demonyo!” sigaw ko.

Nagalit naman ang isa at akmang susuntukin ako nang hawakan ng lalaki ang kamay nito para pigilan.

  

“Stop it, Brennon and Alex. Ano’ng karapatan n’yong saktan ang future wife ko? Do you want to see death this instant?” sigaw ng lalaki. 

Naramdaman ko naman ang panghihina.

  

“But, boss . . . sinampal ka niya,” wika noong susuntok sana sa akin.

  

“Yeah, and I didn’t say anything. Move, we have unfinished things to discuss after this. You should all know the consequences of this. Dahil sa kagagawan n’yo, kamuntikan nang mapahamak ang future wife ko and worse, nagalit siya sa akin,” wika niya at binuhat ako pa-bridal style.

  

Bago ako tuluyang pumikit ay narinig ko ang ibinulong niya sa tainga ko. “I’m sorry.”