KABANATA 006

"Tutulungan kita na makalakad muli."

Ang mga katagang sinambit na iyon ni Aster ay tila kidlat na lumabas na lang mula sa kung saan.

Seryoso ang ekspresiyon ni Aster ngunit pakiramdam ni Dalton ay nagbibiro lamang ang babae.

Di na mabilang ang magagaling at kilalang doktor mula sa iba't ibang panig ng mundo ang tumingin at mag eksamin sa kondisyon niya, ngunit lahat sila ay walang kakayahan na matulingan na muling makalakad ang kalaki.

"Alam mo ba kung gaano kalaking kahibangan ang sinasabi mo sa isang baldado na tulad ko?"

Wala siyang pakialam kung magalit ito sa kaniya, ngunit wala itong oras makipagbiruan sa babae.

Kinuha ni Dalton ang kamay ni Aster na nakapatong sa hita niya at tinanggal ito.

"Seryoso ako." ani ni Aster.

Malamig na tumingin si Dalton sa babae, "Paano?, bakit gusto mo ako tulungan? At paano mo naman na isip na kaya mo akong tulungan?"

Panandaling nanahimik si Aster, at doon lamang niya napagtanto na nakalimutan sita ng lalaki.

"Hindi mo ba naalala ang nangyari sa Chinatown sa Amerika?" tanong ni Aster.

Tumingin si Dalton kay Aster, at sigurado itong hindi pa niya nakita o nakilala ang babae.

Sa gandang taglay nito ay kaya niyang kuhanin ang atensyon ng sino mang makakasalubong nito, kahit pa sa mataong lugar. Kung nakita man ni Dalton si Aster, ay imposibleng hindi niya ito mapansin.

Bahagyang umiling si Dalton, "Ilang beses na akong nagpunta sa Chinatown, pero hindi pa kita nakikita."

Huminga ng malalim si Aster, marahil, ito ay may kaugnayan sa kaniyang aksidente.

Hindi pa alam ni Aster ang tiyak na kondisyon ng lalaki sa ngayon, makakagawa lang siya ng desisyon kapag naobserbahan na niya ito.

Kahit gaano pa makakalimutin ang isang tao, paano nito makakalimutan ang babaeng ilang taon nitong hinabol, maliban na lang kung may amnesia ito.

Maliban rito, paano siya makakalimutan ng lalaki.

Ang pinakamalaking posibilidad ay nawala ang alaala nito.

"Dalton, hindi ako sigurado sa kondisiyon mo sa ngayon. Mabibigyan lamang kita ng tiyak na kasagutan kapag natapos ko na basahin at suriin ang mga medical records mo. Pero, maari bang huwag mo akong itulak ng ganito kabilis?"

Tumingin lamang sa kaniya si Dalton at hindi nagsalita. Bawat tingin niya rito, pakiramdam niya ay nakikita nito ang nasa puso ng sinumang kausap nito. Palagi siyang diretso na tumatanggi sa mga tao, ngunit panadalian itong nag-alinlangan.

Natapos ang mahabang katahimikan ay saka nagsalita si Dalton, "Sige..."

"Basta magagamot mo ang mga binti ko, kaya kong ibigay ang kahit na anong hilingin ng pamilya mo, ngunit ang sitwasyon ko ay hindi naaayon para sa kasal. Kung pakakasalan mo ako, magiging balo ka lamang."

Saglit na natigilan si Aster, pagkatapos ay nag-isip ito ng isang bagay at walang malay na tumingin sa mga binti ng lalaki. "Ikaw..."

Nakaramdam ng pagkahiya si Dalton sa mga sulyan na iyon. Nang magsalubong ang mga mata nila ni Aster at tila nais niyang tumakbo mula sa kinaroroonan.

Mahigpit na humawak ito sa armrests ng kaniyang wheelchair. " Gaya ng nasa isip mo, ang isang baldado ay mayroong medikal na kondisyon na kasama nito, at lahat ng iyon ay nasa akin." kalmadong turan nito.

Nilinaw nito ang lahat, at naintindihan ni Aster ang gusto niyang ipahiwatig.

Hindi maipaliwanag na sakit ang naramdaman ni Aster sa kaniyang puso.

Hindi nito lubos na maisip na ang dating marangal at kahanga-hangang panganay na anak ng mga Gonzales, ay magiging ganito ang kalagayan ngayon.

Hindi ito tumatanggi dahil sa ayaw nitong ikasal.

Kundi dahil sa inferiority complex niya.

Hinawakan nito ang mga kamay niya. "Dalton, bigyan mo ako ng pagkakataon. Huwag mo ako itulak papalayo."

Ito ang mga kataga na dating sinabi ng lalaki sa kaniya, at ngayon siya na ang nasasabi nito.

Mainit at nakakapaso ang mga titig nito sa lalaki, at ang mga titig na iyon ang pumaso kay Dalton.

Simula nang maaksidente siya sa sasakyan, inilayo niya ang sarili sa atensyon ng lahat. Dahil ayaw nitong makita na kinaaawaan siya.

Siya lang ang kaisa-isa na nagsabing huwag siyang itulak palayo, natapos nitong ilayo ang sarili sa kaniya.

Maging ang kaniyang ina ay nagkusabna itulak siya papalayo.

"Okay." sagot nito na tila sinapian ng kung anong di maipaliwanag na dahilan.

Ngumiti ng husto si Aster ng marinnig ang sagot ng lalaki. Ang mga ngiti nito ay maganda at banayad. "Ayos na, usapan iyan ah."

Nawala si Dalton sa matamis nitong ngiti at nawala ang kaniyang tunay na pakay sa usapan na iyon.

Hindi niya inakala na ang babaeng ngayon lang niya nakilala ay mapapapayag siya agad. Isang bagay na hindi nito basta bastang ginagawa sa iba.

Bandang huli, pinagusapan na rin nila ang tungkol sa kaniyang engagement at kasal.

Ang kaniyang tunay na pakay ay hikayatin ito na tanggihan ang kasal.

Ngunit, sa kasal pa rin napunta ang kanilang usapan .

-

Mahigit dalawang minuto nag-usap si Aster at Dalton bago napagkasunduan ang kanilang kasal.

Natapos ang kanilang blind date at umuwi na rin ang dalawang pamilya.

Nang makapasok sa kanilang kotse, agad na nawala ang mga ngiti sa labi ni Alice.

Nakakaramdam ito ng pagkahiya habang iniisip na muntik na silang mahuli ni Gng. Cruz na nagsisinungaling lamang.

Hindi na nito napigilan ang sarili at pinagalitan si Aster. "Walang hiya ka, hindi mo tinandaan lahat ng ipinapagawa ko sayo, hindi ba?. Gusto ko na sabihin mong sa Winston Medical University ka magtatapos, malaking karangalan na iyon. Pero sinabi mo talaga na sa Yale University ka nagtapos. Alam mo ba kung gaano kanigat ang kasinungalingan na sinabi mo."

"Hindi ako nagsinungaling." matipid na banghit nito sa ina.

Kalmado lamang ito at walang ekspresyon ang mga mata. Hindi siya nakaramdam ng kahit katiting na kahihiyan sa mga sinabi nito kanina.

Nang makita na walang balak umamin sa mga kasinungalingan ang anak, nakaramdam si Alice ng galit at pagka-disgusto.

Mukhang nasanay ito sa kinalakihang probinsiya at natutunan ang lahat ng mga masasamang pag-uugali.

"Tatlong taon nagpakahirap si Andrea bago siya natanggap sa Albert Medical University. Alam mo ba kung gaano kahirap makapasok sa isang prestihiyosong unibersidad? Lalo na mga nangungunang unibersidad gaya ng Yale?"

Sinulyapan nito si Aster sa gilid niya at nagmura, "Ngayon, isang malaking kasinungalingan ang mga sinabi mo, hindi mo man lang binawi. Napansin mo ba na hindi na sumagot muli si Gng. Gonzales nang sinabi mo na sa Yale University ka nagtapos. Sino bang maniniwala ganoong bagay? Isa kang malaking kakahiyan sa pamilyang ito."

Hindi na nagulat si Aster na ganoon ang pag-iisip ng kaniyang ina.

Kung tutuusin, para sa ina isa lamang siyang babae na walang pinag-aralan at ignorante.

Hindi man lang ninais nito na maunawaan siya. Isang malakinh kabiguan para sa isang ina ang kaniyang mga inasta.

Nakakatawa na nagawa nitong ikumpara siya sa kapatid niyang si Andrea.

Tatlong taon na pinaghirapan ni Andrea ang pagpasok sa Winston Medical University, ang unibersidad na matagal na siyang iniimbitahan upang maging isang panauhing pandangal.

Kung malaman ito ng ina, malamang ay magagalit ito.

Ngumisi ito at nagsalita, "Sinabi ko na nakapagtapos ako Yale University, at iniisip mo na kasinungalingan iyon. Ngunit, hindi ba't kasinungalingan rin kung sasabihin ko na Master Student pa lamah Ako sa Winston Medical University?"