CHAPTER 20Arkien Karz Sayvel POINT OF VIEW—It is Saturday morning but I'm still not planning to go out. Sabi kasi ni Velier ay magtatrabaho muna siya ngayon at bukas nalang daw mamamasiyal. I'm planning to court her but I don't know when. I'm finally sure about my feelings for her.It's hard for me to move since I'm not a romantic person, ganito siguro talaga kapag nagkulang sa pagpaparamdam ng pagmamahal ng isang pamilya. I don't want to blame them and just understand kaya pinili ko nalang manahimik and act like a heartless. I have a friends yes, but it's not enough hindi naman kami magkakasama lagi.But, Velier made me feel the love that I want. Hindi ko naman inaasahan na magugustuhan ko siya, I don't know the reason either. Basta ang alam ko I want her, I love her.Sa future ko ay nagpaplano na ako kaagad, if ever sinagot man ako ni Velier, do we need to build a business or a family first?Napatawa ako ng mahina sa kahit ano anong nasa scenario ang tumatakbo aa isip ko. I shoul
CHAPTER 21Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—TULALA ako mula kaninang umaga dahil sa sakit ng ulo ko ngayon. Wala ako sa mood pero pumasok ako sa school para maka pag practice. Hindi ko magawang lumingon sa araw dahil literal na masakit ang ulo ko ngayon kakaisip sa sinabi ni sir Adrius. Oo kailangan ko ng pera, pero hindi ko kailangang ipagpalit si Arkien dahil lang doon, ang tanong ay kung gaano ko nasisigurado na may gusto siya sa akin.Sapat na ba 'yong action niya kung wala namang salita. Sabi niya 'Action louder than speak' pero useless ang action kung 'yong speak kabaliktaran sa action. Malabo pa rin. Gusto ko ng sasabihin niya sa akin at hindi lang action. Ang gulo gulo.Dumating ang hapon at doon ko lang napansin na mag isa akong naglalakad papunta sa terminal ng bus para sa last trip. Doon ko rin lang napansin na walang ano mang text o missed call si Arkien sa akin. Hindi ko rin siya nakita buong araw sa school o kahit sunduin man lang ako. Naisip ko na baka busy lang si
CHAPTER 22Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—UMAGA nanaman pero hindi kagaya kahapon ay masaya ako ngayon. Pagkatapos kasi ng pag uusap namin doon at kaunting iyakan ay hinatid niya na ako rito para makapag pahinga na raw at makapag isip kung ano ang puwedeng idahilan para hindi matuloy ang binabalak na kasal.Isa-suggest ko sana na hindi ba puwedeng ipakilala na lang ako at sa akin siya ikasal ang kaso ang kapal naman ng mukha ko niyon. Pagkatapos ay baka wala pa ako sa kalingkingan ng paa pagdating sa yaman ng taong ikakasal para sa kaniya. Anong ihaharap ko? Ganda lang? Paano kapag nalugi ang kompanya anong gagawin ko? Rarampa sa harap nila? Hindi pa naman kasi tapos ng school year. 3 weeks or 4 weeks pa ata bago matapos. Ewan ko ba kung bakit ganito ang school na 'to napaka late at imposible.Pero nagpapractice naman na kami. Iniisip ko pa ang kapatid ko na papasok sa college next school year, walang mag po-provide sa kaniya kung 'di ako lang. Dahil sabi niya gano'n pa rin sila
“Good morning honey! How's your sleep hm?” Bungad ko sa anak ko na bagong gising. Niyakap ko naman siya ng mahigpit at hinalikan ko siya sa pisnge ng ilang beses. “Its okay mommy, is daddy still not home?” Napatigil ako sa biglaang tanong ng anak ko. Palagi niyang tinatanong ang bagay na iyan kapag gumigising, ngunit lagi ko namang idinadahilang matagal pa bago siya makakauwi kahit ang totoo ay wala ng kasiguraduhan kung uuwi o makikita niya ang ama niya. Dahil ngayon siguro'y nalimut na niya ng tuluyan ang alaala niya at kasalukuyan na siyang masaya ngayon sa iba.Bumuntong hininga naman ako bago sumagot. “Don't worry sweety, makikita mo rin ang daddy mo, come on, let's eat.” Pinatayo ko na siya at sabay kaming lumakad papunta sa kusina. Nadatnan naman naming hinahanda ng kasambahay ang mga pagkain.“Good morning madam.”“Good morning din po,” balik kong sagot.“Madam may tumawag po pala kanina.” Lumingon ako sa kaniya at seninyasan siyang ipagpatuloy.“May nag ha-hire po kasi sa in
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—“Alam mo, ikaw lang naman ang lumalaban una palang eh. Gusto mo malaman 'yong totoo? I used you. I didn't loved you, and I would never be. Tapos na ako sa 'yo. Let's break-up”Paulit ulit na katagang naririnig ko sa aking isipan magmula kahapon. I don't know how we end up like that. It hurts so much. Ang hirap pala bumangon sa umagang iisipin mong wala ng 'kayo' na babanggitin mo. Iyong alam mo sa sarili mong wala ng mayro'n sa inyo. Kahit gano'n ang ginawa niya ay minahal ko pa rin 'yong tao. Why I didn't notice na niluluko niya lang pala ako. Bakit hindi ko man lang naramdaman na hindi pala talaga totoo ang nararamdaman niya sa akin?Why do people still need to love someone kung sa huli ay maghihiwalay at magsasaktan din lang? Do love really need to feel pain in order to find the true meaning of this?He's my first love, Zackharu, almost 3 years na kami tapos mag e-end within minutes, gosh. We build
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—1 week past“Nandito ka nanaman?” Bungad ko sa taong nakita ko nanaman ng buong linggo. Walang ibang ginawa kung hindi pistehen ang buhay ko at hanapin ang utang na hindi ko naman mabayaran.“W-Wha—why? We're in the same school, it's normal.” Nginisian niya ako na pinalitan ko ng mapait na tingin.“Nye nye, hindi naman kita nakikita noon dito ah, saka ka lang nagpakita noong 4 year college ko na?”“Nakikita na kita noon, ikaw ang hindi para ka kasing walang pakialam sa paligid mo, I don't even know if you have a friend.”“So you mean, attractive ako sa 'yo?” Medyo makapal ang mukha kong tinanong sa kaniya.Ngumiwi siya sa akin. “I didn't say anything like that.” Humagalpak ako ng tawa sa sinabi niya. Deny pa eh.“Kahit na gano'n pa rin 'yon. It's rare.”“Im sorry babe, I'm late.” Kunwari akong nasuka dahil sa sinabi niya.“Kilabutan ka nga, lumayo ka sa akin allergic ako sa 'yo,” pabiro kong sabi at tumakbo paalis sa tapat ng library. Sa isang lin
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—“Hey, do you have something to do?” sabi ni Arkien. Lumingon naman ako sa kaniya.“Bakit?” maikli kong sagot.“Ang sagot dapat ay oo o wala—” Pagsisimula na naman niya sa walang katapusang bangayan.“Ewan ko, kailan ba?”“Later or tomorrow, kung kailan ka available.” Napaisip naman ako kung may gagawin pa ako bukas o mamaya. Hindi ako papasok sa trabaho bukas para may pahinga ako at sakto wala kaming klase. Dapat sigurong mag enjoy ako bukas.“Bukas wala,” sabi ko habang seryuso pa rin sa ginagawa ko. “Let's go outside tomorrow then.” Tumango lang ako ng walang imik. Tumawa naman siya dahilan para mapatingin ako sa kaniya. “Nalaglag mo ba utak mo?” Sinamaan niya ako ng tingin, akma niya akong hahampasin ngunit nakaiwas ako at kumaripas ng takbo._PAPAGABI palang ngunit hindi na ako mapakali sa higaan ko. Nahanda ko na ang mga gagamitin ko, mula sa damit at dadalhin ko. Hindi ko nga maintindihan kong anong nakain ko ngayon at bakit ganito ako kasay
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—"NANDITO ka nanaman! Stay away!" Sigaw ko habang tumakbo palayo kay Arkien na kanina pa ako hinahabol dito sa loob ng campus. Tuwang tuwa siya sa totoo lang.“I told you! I would never stop until you pay your dept again!” sabi niya pabalik. Oo, kanina pa 'yan ganiyan, nagsisingil nanamn sa utang ko raw na hindi ko alam kung kailan ko hiniram. Napatalisod ako sa isang malaking ugat ng puno na hindi ko namalayang mayro'n pala roon. Kamuntikan na akong tuluyang makakain ng lupa ngunit nasalo ako ni Arkien. Nang tuluyan niya na pala akong mahuli ay hinayaan ko nalang ang sarili kong buhat niya at 'di nalang ako tumayo o gumalaw. Tutal kahit anong gawin ko ay hindi ako makakaalis dito. Tumatawa siyang binuhat ako papunta sa isang bench. Umupo nalang ako roon at tulalang napatingin sa kawalan.“Hey, are you okay?”“Hindi, bakit naman ako magiging okay?” Sarkastiko kong sabi sa kaniya.Tumaqa siya. “Lagi mo kasing kinakalimutan ang utang mo. Hindi mo bag