CHAPTER 57 CONTINUATIONARKIEN PAST POINT OF VIEW—Nagising ako sa isang puting kuwarto at para akong bagong silang dahil wala akong maalala kahit isa. Napatingin naman ako sa isang tao na napaka pamilyar sa akin. Wait I think I know her name? Sa tingin ko ay nakita ko siya.“W-Who a. . . are y-y-you?” Nahihirapan kong tanong dahil sa tuyo ang lalamunan ko.“It's me your wife!” Napataka ako dahil sa sinabi niya. I know her name, but I don't feel like I'm safe with her. Who is she?Halo halong kaguluhan ang nangyari sa akin kagigising ko lang. I saw many people na subrang familiar. Hanggang sa may isang babaeng hindi na nakalapit at napaiyak nalang ngunit siya ang pinaka familiar sa lahat. Why do it feels like I really know her?Days past magmula nang magising ako. Hindi pa man ako tuluyang gumaling pero gusto kaagad ni Czein na lumabas na at sa bahay nalang magpagaling.“Don't believe them okay? Sila ang dahilan kung bakit ganiyan ang naranasan mom I don't want you to suffer again. P
CHAPTER 58—“Aray ko! Sh!t kasi hindi marunong umiwas si Eros ng patalim ako tuloy lahat sumalo. Sinalo ko pa siya nong tumilapon siya dahil sa sipa. Feeling ko madudurog ang bones ko.” Reklamo ni Queecy habang hindi makagalaw sa higaan niya.Napatawa naman ako dahil kahit ako ay puno ng benda ang katawan at hindi makagalaw.“Kakatawa nga eh puno sila ng benda sa katawan kaysa sa atin. Look at Fean he looks mami.” Tumawa si Nav at napatigil din kaagad dahil sa sugat niya. Wala namang nagawa ang tatlo kung hindi ang manahimik nalang.“We didn't expect na may gano'n ede nag sanay rin sana ako like Velier.” Gusto kong magkamot sa ulo kaso hindi ko pala maigalaw ang kamay ko.“Ah so kayo na pala ang princess ngayon? Sige kami na ang prince tanggap na namin.” Umiling iling nalang ako habang pinapakinggan ang bangayan nila.“Look at you guys, parang wala kayong nararamdaman sa ingay niyo.” Dumating si Zack na naka wheel chair at napatawa.“Anong klaseng proops 'yan?” Pagbibiro ni Jairo na
EPILOGUEWAKAS—1 year later“Kinakabahan ka?” Tinignan ko si Jairo kaya napatango ako.“Ewan ko kung anong klaseng kaba ito.”“Normal lang 'yan kapag ikakasal ka.” Tumawa ito kaya napailing ako.“Parang ikinasal ka na ah.”“Tara na nga naghihintay na groom mo.” Napangiti ako at kumapit sa kaniya. Oo siya ang maghahatid sa akin papunta kay Arkien. Nirequest niya ito at kahit ayaw ng iba na siya ang maghahatid sa akin at ang tatay ko nalang pero pinilit niya dahil gusto niya raw ako samahan.“Thank you.” Banggit ko sa kaniya at nagbukas na ang pintuan, dahan dahan kaming naglakad. 'Di ko naman maipaliwanag ang nararamdaman kong saya sa kalooban ko.“For what? I should be the one to thank you.” Napangiti ako lalo at nararamdaman ko na ng pangingilid ng luha ko.“No, ako dapat mag-pasalamat sa 'yo. Tinulungan mo akong makuha pabalik si Arkien, kahit na. . . ” Umiling iling siya at napatawa.“For you. Kahit gustong gusto kita, kung saan ka mas sasaya at kung sino talaga ang ama ng anak mo
“Good morning honey! How's your sleep hm?” Bungad ko sa anak ko na bagong gising. Niyakap ko naman siya ng mahigpit at hinalikan ko siya sa pisnge ng ilang beses. “Its okay mommy, is daddy still not home?” Napatigil ako sa biglaang tanong ng anak ko. Palagi niyang tinatanong ang bagay na iyan kapag gumigising, ngunit lagi ko namang idinadahilang matagal pa bago siya makakauwi kahit ang totoo ay wala ng kasiguraduhan kung uuwi o makikita niya ang ama niya. Dahil ngayon siguro'y nalimut na niya ng tuluyan ang alaala niya at kasalukuyan na siyang masaya ngayon sa iba. Bumuntong hininga naman ako bago sumagot. “Don't worry sweety, makikita mo rin ang daddy mo, come on, let's eat.” Pinatayo ko na siya at sabay kaming lumakad papunta sa kusina. Nadatnan naman naming hinahanda ng kasambahay ang mga pagkain. “Good morning madam.” “Good morning din po,” balik kong sagot. “Madam may tumawag po pala kanina.” Lumingon ako sa kaniya at seninyasan siyang ipagpatuloy. “May nag ha-hire po
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—“Alam mo, ikaw lang naman ang lumalaban una palang eh. Gusto mo malaman 'yong totoo? I used you. I didn't loved you, and I would never be. Tapos na ako sa 'yo. Let's break-up”Paulit ulit na katagang naririnig ko sa aking isipan magmula kahapon. I don't know how we end up like that. It hurts so much. Ang hirap pala bumangon sa umagang iisipin mong wala ng 'kayo' na babanggitin mo. Iyong alam mo sa sarili mong wala ng mayro'n sa inyo. Kahit gano'n ang ginawa niya ay minahal ko pa rin 'yong tao. Why I didn't notice na niluluko niya lang pala ako. Bakit hindi ko man lang naramdaman na hindi pala talaga totoo ang nararamdaman niya sa akin?Why do people still need to love someone kung sa huli ay maghihiwalay at magsasaktan din lang? Do love really need to feel pain in order to find the true meaning of this?He's my first love, Zackharu, almost 3 years na kami tapos mag e-end within minutes, gosh. We build
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—1 week past“Nandito ka nanaman?” Bungad ko sa taong nakita ko nanaman ng buong linggo. Walang ibang ginawa kung hindi pistehen ang buhay ko at hanapin ang utang na hindi ko naman mabayaran.“W-Wha—why? We're in the same school, it's normal.” Nginisian niya ako na pinalitan ko ng mapait na tingin.“Nye nye, hindi naman kita nakikita noon dito ah, saka ka lang nagpakita noong 4 year college ko na?”“Nakikita na kita noon, ikaw ang hindi para ka kasing walang pakialam sa paligid mo, I don't even know if you have a friend.”“So you mean, attractive ako sa 'yo?” Medyo makapal ang mukha kong tinanong sa kaniya.Ngumiwi siya sa akin. “I didn't say anything like that.” Humagalpak ako ng tawa sa sinabi niya. Deny pa eh.“Kahit na gano'n pa rin 'yon. It's rare.”“Im sorry babe, I'm late.” Kunwari akong nasuka dahil sa sinabi niya.“Kilabutan ka nga, lumayo ka sa akin allergic ako sa 'yo,” pabiro kong sabi at tumakbo paalis sa tapat ng library. Sa isang lin
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—“Hey, do you have something to do?” sabi ni Arkien. Lumingon naman ako sa kaniya.“Bakit?” maikli kong sagot.“Ang sagot dapat ay oo o wala—” Pagsisimula na naman niya sa walang katapusang bangayan.“Ewan ko, kailan ba?”“Later or tomorrow, kung kailan ka available.” Napaisip naman ako kung may gagawin pa ako bukas o mamaya. Hindi ako papasok sa trabaho bukas para may pahinga ako at sakto wala kaming klase. Dapat sigurong mag enjoy ako bukas.“Bukas wala,” sabi ko habang seryuso pa rin sa ginagawa ko. “Let's go outside tomorrow then.” Tumango lang ako ng walang imik. Tumawa naman siya dahilan para mapatingin ako sa kaniya. “Nalaglag mo ba utak mo?” Sinamaan niya ako ng tingin, akma niya akong hahampasin ngunit nakaiwas ako at kumaripas ng takbo._PAPAGABI palang ngunit hindi na ako mapakali sa higaan ko. Nahanda ko na ang mga gagamitin ko, mula sa damit at dadalhin ko. Hindi ko nga maintindihan kong anong nakain ko ngayon at bakit ganito ako kasay
Velier Traizy Prenco POINT OF VIEW—"NANDITO ka nanaman! Stay away!" Sigaw ko habang tumakbo palayo kay Arkien na kanina pa ako hinahabol dito sa loob ng campus. Tuwang tuwa siya sa totoo lang.“I told you! I would never stop until you pay your dept again!” sabi niya pabalik. Oo, kanina pa 'yan ganiyan, nagsisingil nanamn sa utang ko raw na hindi ko alam kung kailan ko hiniram. Napatalisod ako sa isang malaking ugat ng puno na hindi ko namalayang mayro'n pala roon. Kamuntikan na akong tuluyang makakain ng lupa ngunit nasalo ako ni Arkien. Nang tuluyan niya na pala akong mahuli ay hinayaan ko nalang ang sarili kong buhat niya at 'di nalang ako tumayo o gumalaw. Tutal kahit anong gawin ko ay hindi ako makakaalis dito. Tumatawa siyang binuhat ako papunta sa isang bench. Umupo nalang ako roon at tulalang napatingin sa kawalan.“Hey, are you okay?”“Hindi, bakit naman ako magiging okay?” Sarkastiko kong sabi sa kaniya.Tumaqa siya. “Lagi mo kasing kinakalimutan ang utang mo. Hindi mo bag