Chapter 1

“Sir, pahiram ako ng gamit mo?”

Isang mapang-akit na tinig ng babae ang nagmula sa nakaparadang itim na Sarao jeep sa gilid ng kalsada. Paos ngunit puno ng alindog, malambing ngunit may halong panunukso.

Sa loob ng malamlam na sasakyan, si Rico Velasquez ay malamig ang titig at walang bahid ng emosyon habang nakatingin sa babaeng nasa kandungan niya. Mabilis na kumalat naman agad sa maliit na espasyo ang amoy ng alak.

“Get out.”

Ang malamig na boses na iyon ay tila bumalik sa diwa ni Ella Gatchalian. Ngunit, palibhasa at lasing at wala sa sarili, kumapit pa siyang lalo sa leeg ng lalaki, desperado, habang ang mapuputing braso ay nanghihina at mahigpit ang pagkakakapit. Ang hininga niyang may samyo ng alak ay mapang-akit na dumadampi sa leeg nito.

“I beg you, please... tulungan mo ‘ko. Babayaran kita kahit magkano.”

Damang-dama ni Ella ang init na umaakyat sa kanyang katawan na siyang unti-unting sinisira ang kanyang katinuan. Hanggang sa ang mapuputi niyang kamay ay kusang gumalaw pababa.

“Click.”

Tunog ng bakal na sinturong tuluyan na niyang nakalas.

Hindi alintana ang nangunguyom na mukha ni Rico, hinawakan niya ito ng mahigpit at, hinalikan ang umbok sa ng leeg ng lalaki na siyang nakapag pa gulat dito.

Sa isang iglap nagising nito ang pinakamalalim na pagnanasa sa lalaki.

Makalipas ang ilang saglit, isang garalgal at paos na boses ang muling bumasag sa katahimikan sa loob ng sasakyan.

“Siguraduhin mo lang na hindi ka magsisisi.”

“Wag ka nang magsalita. Gagawin mo ba o hindi? Kung hindi, maghahanap ako ng iba—”

“Mmmp—”

Hindi na naituloy pa ni Ella ang kanyang sasabihin. Ang sasakyang Sarao na dati ay tahimik, ay bahagyang yumanig. Hindi ito huminto sa loob ng matagal na oras, hanggang sa may kumatok sa bintana ng jeep.

Tok! Tok!

Nagkaroon ng saglit na pag-impit ang pagyanig ng sasakyan. “May tao ba diyan? Ayos lang po ba kayo?” tanong ng dumaraang lalaki na bakas sa mukha ang pag-aalala.

“Get out!” malakas na sigaw ni Rico, mas malamig pa kaysa sa hamog ng taglamig.

Namutla sa gulat at agad ring namula ang dumadaang tao bago dali-daling nagtakbuhan palayo. Muli ay bumalik naman sa hindi pangkaraniwang ritmo ang loob ng sasakyan. 

Sa pagkakataong ito, walang sinumang nangahas na manggulo muli sa sumunod na kalahating oras.

Nakasandal si Rico Velasquez sa upuan, gusot ang damit at pulang-pula ang mga mata. Tinitigan niya nang walang emosyon ang babaeng nasa harapan niya na maingat na inaayos ang damit nito.

“Salamat sa gamit mo,” tipid na sabi ni Ella habang isinusuksok ang punit na stockings sa kanyang bag, tinitiis ang sakit ng katawan at halos kawalan ng boses.

Dahil madilim sa loob ng sasakyan, hindi niya maaninag nang maayos ang itsura ng lalaking nasa tabi niya. Ngunit ang matigas nitong mga linya sa mukha ay nagbibigay ng impresyong gwapo ito. Sa kaniya isip, mukhang hindi naman siya nalugi.

Samantala, itinaas ni Rico ang isang kilay. Nagtataka na hindi siya kilala ng babae.

Nang akmang bubuksan na ni Ella ang pinto para bumaba, nagsalita si Rico. Ang boses niya ay mababa, paos, at punong-puno ng magnetismo.

“Where’s my payment?”

Natigilan si Ella. Napalingon siya sa lalaking halos natatago sa madilim na parte ng sasakyan. Napapataas ang kilay dahil mukha naman itong hindi kinakapos sa pera.

Ngunit dahil pinilit niya ito, at pinangakoang babayaran, wala siyang magagawa. Kung tutuusin, para lang siyang nagbayad sa isang lalaking bayaran.

Iniabot ni Ella ang lahat ng pera sa loob ng kanyang bag—mga nakatiklop na 500 pesos—at isiniksik ito sa kamay ng lalaki. Pagkatapos ay mabilis siyang bumaba, diretsong lumakad palayo, dala-dala ang konting dignidad.

Tinitigan ni Rico ang nakasiksik na perang may lukot sa kaniyang kamay at napatawa siya nang bahagya.

“Hindi naman pala gaano kahalaga ang gamit na’to.”

Dahan-dahan niyang inunat ang mga pera, maingat na tinupi, at isinilid sa bulsa ng kanyang suit. Muli niyang ibinaling ang tingin sa bahid ng dugo sa upuan. Dumilim ang kanyang mga mata habang walang imik na kinagat ang loob ng pisngi.

Sa labas, malamig ang ihip ng hangin. Napapilig si Ella nang bumaba siya ng sasakyan. Hinila niya pababa ang suot na fitted na blazer, umayos ng lakad sa kanyang mataas na stilettos, at pumasok sa pinakamalapit na botika sa kanto.

“Pabili ng pills,” bulong niya sa tindera. Hindi na niya pinansin ang nagtatakang tingin nito. Kinuha niya ang gamot, tinungga ito sa mismong lugar, saka lumabas.

Ano bang klaseng teknik ‘yon? reklamo niya sa isip habang masakit ang balakang na naglakad pabalik sa tindahan. Kailangan rin niyang bumili ng ointment para sa pasa.

Hindi pa natapos ang gastos niya. Bumunot siya ng malaking halaga para sa taxi pauwi sa inuupahan niyang kwarto.

Mula sa maliliwanag na ilaw at maingay na gabi ng siyudad, ang kanyang tahimik at lumang tinutuluyang bahay ay tila naging dalawang linyang pumapagitan sa kanilang dalawa. 

Kinapa ni Ella ang switch ng ilaw sa dilim. Sa isang “click,” na tunog, sumiklab ang nakakasilaw na liwanag ng bumbilya at binaha ng liwanag ang buong kwarto. Tumambad sa harapan niya ang inuupahan niyang bahay ay may isang kwarto, sala, at banyo na halos 20 metro kuwadrado lamang ang sukat. Nagkalat rin ang samu’t saring gamit sa loob.

Pagkatapos maipikit nang saglit ang kanyang mga mata upang masanay sa liwanag, pagud na iminulat niya ito, saka hinubad ang suot na aprikot na high heels. Isinuksok niya ang kanyang mga paa sa lumang tsinelas na may disenyo ng ulo ng kuneho. Matapos nito, kinuha niya ang malambot na puting pantulog at dumiretso sa banyo.

Ang dilim ng gabing iyon ay tila mas mabigat kaysa karaniwan. Si Ella ay humihingal sa ilalim ng malamig na tubig ng shower. Ang malamig na pag-agos ay umaabot sa bawat sulok ng kanyang balat, ngunit hindi nito kayang tanggalin ang mga marka ng kabangisan sa kanyang katawan. Ang mga bakas ng daliri sa kanyang baywang ay sobrang halata, at ang kirot sa kanyang katawan ay tila hindi mapapawi ng malamig na tubig.

“Halimaw,” bulong niya habang ang tubig ay hinahaluan ng mga luha na tahimik na dumadaloy sa kanyang mukha. Sa kabila ng lahat, pilit niyang kinakalma ang kanyang sarili at, iwinawaksi sa isipan ang pangyayari kanina lamang.

Hindi niya malilimutan kung paano siyang nalasing habang nagkakaroon ng pagtitipon sa isang restaurant para sa trabaho. Isang kliyente mula sa isang kilalang grupo ng ospital ang kanyang kausap. Kung magtatagumpay siyang ma-secure ang kontrata para sa mga kagamitang medikal, malaki ang kanyang makukuhang komisyon. Ngunit pagkatapos ng ilang tagay, nagsimula siyang makaramdam ng kakaiba.

Nang maglaon, napagtanto niyang may inilagay na kung ano sa kanyang inumin. Sa gitna ng pagkakabighani at kawalan ng lakas, naramdaman niya ang mapanlinlang na kamay ng kliyente. Sa kabila ng kanyang kahinaan, nagawa niyang makawala sa pamamagitan ng malakas na pagsipa at mabilis na tumakbo palabas ng restaurant.

Sa kanyang pagtakas, nakita niya ang isang kotse na binubuksan ng isang lalaki. Walang pag-iisip, pumasok siya sa sasakyan at dito na nagsimula ang di-inaasahang kaganapan sa gabing iyon.

---

Pagkatapos maligo, isinuot ni Ella ang kanyang malinis na puting pajama at tinungo ang sala. Kailangan niyang kumilos, kaya tumawag siya sa restaurant upang kunin ang CCTV footage at nagdesisyon na magtungo sa ospital para magpa-test ng dugo. Ngunit bago siya makapagdesisyon na tumawag sa pulis, tumunog ang kanyang telepono.

Pag-tingin niya, si Lani Pascua ang tumatawag—ang kasamahan niya sa trabaho na nagdala sa kanya sa restaurant na iyon.

Sa kabila ng galit, sinagot niya ang tawag. Tahimik sa una, ngunit si Lani ang unang nagsalita.

“Ella, wala kang mapapala sa pagrereklamo. Kung gusto mo pang manatili sa industriya at kumita, huwag kang mang-involve ng mga bigatin,” madiing sabi ni Lani. “At tungkol sa nangyari kagabi, lahat tayo’y uminom. Sadyang naging agresibo si Mr. Miranda, pero hayaan na natin iyon. Sana alagaan mo na lang ang sarili mo.”

Hindi siya nakapagsalita dahil agad na ibinaba ni Lani ang tawag, ngunit malinaw ang mensahe: Walang CCTV footage na makakakita ng nangyari, at kung magrereklamo siya, malamang siya pa ang baligtarin.

Sa ilalim ng maliwanag na ilaw, nakaramdam si Ella ng malamig na pagkalos at ng kawalang pag-asa. Ngunit sa halip na sumuko, nagdesisyon siyang manahimik—hindi para magparaya, kundi upang mag-ipon ng ebidensya para sa tamang pagkakataon.

---

Kinaumagahan, suot ang isang pulang bestida ay maingat na inayos niya ang kanyang alon-alon na buhok. Ang kanyang pulang labi ay tila naghahamon habang naglalakad siya sa opisina.

“Grabe, Ella! Ang ganda mo ngayon ah!” bati ng ilang kasamahan.

Hindi niya pinansin ang mga ito at deretso siyang pumunta sa lamesa ni Lani Pascua, na walang kamalay-malay sa mga mangyayari.

“Ella, anong problema?” tanong ni Lani, na may bahagyang ngiti sa kanyang labi, tanda ng paniniwalang nagtagumpay ang babala niya kagabi.

Ngunit si Ella ay ngumiti lamang ng malamlam—isang ngiting puno ng tinik. “Salamat sa ‘pag-aalaga’ mo kagabi, Ate Lani. May regalo ako para sa’yo.”

Bago pa makapagsalita si Lani, mabilis na dumapo ang kamay ni Ella sa kanyang mukha.

“Plak! Plak!”

Dalawang malutong na sampal ang narinig sa buong opisina. Tumigil ang lahat sa ginagawa, at nanlaki ang mga matang, hindi makapaniwala sa eksena.