Chapter 3

Habang nag-iisip si Ella, biglang pumasok si Jasmine Ortiz, ang kanilang secretary general. Professional ito sa lahat ng kilos at nasa 30 years old na, masipag at matalas din ang diskarte. Matapos tanawin ang mga sekretarya sa opisina, malakas itong nagsalita, “Let’s move! All of you! Alam niyo naman kung gaano ka-strikto si President Velasquez. Huwag kayong tatamad-tamad dito.”

“Danika, ipadala mo kay Assistant Danceco ang schedule ni Mr. Velasquez para sa hapon. Clay, ayusin mo naman ang lahat ng mga dokumentong isinumite ng iba’t ibang departamento sa nakaraang dalawang buwan. May posibilidad na basahin ito ni Mr. Velasquez. At ikaw naman, Mariz, ikaw ang bahala sa report tungkol sa kasalukuyang kalagayan ng kumpanya.”

“At ikaw naman, Ella…” Napahinto si Jasmine nang banggitin ang pangalan niya.

Tumakbo sa kaniya isip ang insidente noong nasa Development Department pa si Ella—ang pagsampal niya sa kasamahan na mabilis na kumalat sa mga maliliit na grupo sa kumpanya. Kaya naman ang akala ni Jasmine noong una, isa itong padalos-dalos na tao.

Ngunit simula nang ma-assign si Ella sa secretarial office, napansin niyang maayos at organisado ito magtrabaho. Ang ugali nito ay magiliw at magalang, malayo sa imahe ng babaeng walang pakialam sa video. Sa halip, mukha itong mahinahon at maingat.

Sa loob ng dalawang buwang magkasama sila, unti-unti niyang nakilala ang pagkatao nito. Isa itong sensitibong tao. Ngunit dahil hindi pa nito nakikilala and Presidente ng kompanya, mas mabuting hindi ito masyadong bigyan ng mabibigat na gawain.

Lalo na’t kilala si Mr. Velasquez bilang taong hindi tumatanggap ng pagkakamali. Kung magkamali ito o mapahiya sa unang pagkikita pa lang, posibleng maapektuhan ang tiwala ng dalaga.

Samantalang malakas na kumakabog ang dibdib ni Ella habang pinagmamasdan ang bahagyang pag tigil ni Jasmine. Sa isip niya, ayaw niyang ma-assign sa mabababang gawain lamang.

Makalipas ang ilang sandali, nagdesisyon na si Jasmine. “Ella, magtimpla ka ng kape para kay Mr. President mamaya. Kilalanin mo ang mukha niya dahil sa mga susunod na trabaho, kailangan mong makipag-ugnayan sa kanya. Tandaan mo, ang iniinom lang ni Mr. Velasquez ay black coffee—walang asukal o gatas. Siguraduhin mo ring tama ang temperature.”

“Ugali ni President Velasquez na uminom ng kape pagdating sa kumpanya. Kaya once na dumating na siya, maghanda ka at dalhin ito sa opisina. Simula ngayon, ikaw na ang bahala sa gawaing ito,” bilin nito, matapos mapagpasyahang magsimula muna si Ella sa maliliit na bagay para hindi ito gaanong mabigatan.

Nagliwanag naman ang mga mata ni Ella, at bahagyang ngumiti ang kanyang mga labi. “Sige po, Ate Jasmine.”

Kung ikukumpara sa Development Department, mas magaan ang trabaho sa secretarial office. Walang masyadong pressure para magpakitang-gilas, at mas maayos ang samahan ng mga kasamahan. Naiintindihan din niya ang malasakit ni Jasmine Ortiz, at labis siyang nagpapasalamat sa ganitong ugali ng kaniyang leader.

Pagkatapos i-assign ang mga gawain, bumalik si Jasmine sa kanyang opisina. Lumapit naman si Trixie kay Ella at mahina ang boses na bumulong, “Ella, kaya mo 'yan! Sana maging successful ang unang araw mo!”

Isa lamang taon ang tanda ni Trixie kay Ella. Madalas rin silang magkasama at may plano pang maghapunan sa labas balang araw.

Hindi naman alam ni Ella kung matatawa o maiiyak. Lalo na’t hindi naman siya pupunta sa digmaan; magtitimpla lang siya ng kape. Pero kahit na ganun, na-appreciate niya ang suporta nito. “Sige, magpapasalamat ako para sa'yo.”

Napansin ni Trixie na tila hindi seryoso si Ella, kaya't nagbitaw ito ng paalala, “Huwag mong mamaliitin ang pagpapadala ng kape. Mahigpit si President Velasquez sa trabaho. Oobserbahan niya ang bawat galaw mo. Kaya huwag kang magkakamali.”

“At huwag kang magpakilala nang hindi ka tinatanong. Ayaw niya ng ganung tao. Mahilig siya sa tahimik. Huwag kang basta magsasalita sa opisina maliban na lang kung may ire-report ka o may trabaho kayong pag-uusapan.”

Naragdagan naman ang kaba ni Ella sa kanyang narinig, huminga ng malalim at pinaalalahanan ang sarili na kailangan niyang mag doble ingat. Unang beses pa naman niyang makikilala ang Presidente, kaya't nais niyang mag-iwan ng magandang impresyon.

Pagkatapos magsalita ni Trixie, tumingin ito sa paligid at ibinaba ang boses. “Pinakamahalaga, huwag mong subukang akitin siya. May isang sekretarya na nag-try dati, at sobrang sama ng kinahinatnan.” Umiling pa ito nang may panghihinayang. 

Si President Velasquez ay modelo ng isang perpektong bachelor—guwapo, matipuno, sobrang yaman, at maaga pang naging leader sa industriya.

Sayang nga lang, wala siyang interes sa mga babae. Hanggang ngayon, walang balita na may sinuman siyang karelasyon.

Dati, may isang sekretaryang nagtiwala sa sarili niyang ganda. Sa sobrang desperado, nagbihis siya ng sobrang ikli habang nagdadala ng kape. Ang mas malala, hinubad pa niya ang sarili niyang suot. Sa huli, tuluyan siyang tinanggal sa industriya.

Binanggit ito ni Trixie kay Ella dahil baka matuksong gamitin nito ang kanyang ganda. Lalo na't napapaisip siyang ang hitsura ni Ella ay mas bagay sa showbiz kaysa maging sekretarya.

Payat ang pangangatawan nito, at may tamang hubog. Sa tuwing nakikita siya ng ibang babae, naaakit ang mga ito sa malambot na kutis, maayos na hugis ng mukha, at maselang itsura.

Subalit para kay Ella, wala siyang intensyong umasa nang sobra. Lalo na’t nakita niya na ang larawan ni Rico Velasquez sa opisyal na website ng kumpanya. Ang matikas na tindig at matatalim na mga mata ay nagsusumigaw ng awtoridad.

“Okay, naiintindihan ko,” mahinahon niyang sagot. Matapos nito, nag-focus nalang si Ella sa kanyang trabaho. 

Makalipas ang halos isang oras, nakita niya ang pagdaan ng mga tao sa harap ng opisina. Mabibigat ang mga hakbang na siyang nagpatigil sa kaniyang ginagawa at bahagyang tumingin.

Si Rico Velasquez ang nasa gitna, mabilis na naglalakad. Kasama nito si Jasmine Ortiz na may dalang mga dokumento at tila may tinatalakay tungkol sa isang departamento.

Hindi pa man niya lubusang nakikita ang kanyang boss, mabilis itong nawala sa kanyang paningin.

“Sige na, Ella,” nakangiting sabi ni Trixie. Puno ng suporta ang kanyang mga mata.

Kahit bahagyang kinakabahan, pinanatili niya ang kalmadong ekspresyon habang lumalakad papunta sa pantry. Kinuha niya ang nakahiwalay na mga coffee beans at giniling ito. Sinunod niya ang bawat hakbang sa paggawa ng perpektong black coffee.

Ang amoy ng kape ay unti-unting kumalat sa paligid—may halong tamis at kaunting pait, misteryoso at kaakit-akit.

Sa pintuan ng opisina ni Mr. Velasquez, hawak ni Ella ang tasa ng kape. Huminga siya nang malalim bago kumatok. Nang marinig ang pahintulot, maingat siyang pumasok.

Dominado ng itim, puti, at kulay abo ang opisina—simple ngunit elegante. Malawak ang espasyo, may floor-to-ceiling window na tanaw ang distrito ng negosyo.

Tahimik siyang lumapit habang maingat na hawak ang tasa ng kape. Naroon ang ilang tauhan, nakikipag-usap kay Rico tungkol sa progreso ng trabaho. Hindi naman niya makita ng lubusan ang mukha ng kanyang boss, ngunit sa postura pa lamang nito ay bakas ang awtoridad at kakayahan.

Dahan-dahan niyang inilapag ang tasa sa tamang distansya mula sa lalaki. Ngunit dahil sa kulob na paligid, hindi maiwasan ang bahagyang tunog ng tasa sa ibabaw ng lamesa.

Nag-angat ng paningin si Rico, sapat para makita ang makinis at maputing kamay ni Ella na naglagay ng tasa.

“Salamat,” simpleng sambit nito na may tinig nang kalaliman ngunit banayad, parang tinutugtog ng isang instrumentong puno ng damdamin. Tumango si Ella at agad na umurong papalabas. Ngunit nang muling marinig niya ang boses nito, mahina ngunit puno na ng awtoridad.

“Teka, huwag ka munang umalis.”