R-18 Read at your own Risk
Serenity’s Point of View
Maaga akong nakauwi, medyo alanganin pa nga akong umuwi.
Pagdating sa bahay ay agad kong inayos ang sarili ko, papasok na sana ako sa CR nang lumabas sa kwarto si Vivian at halatang nagmamadali siya. “Ikaw lang pala iyan, akala ko kung sino na ang nakapasok sa bahay. Sige na, maligo ka na. Ayos lang ‘yan, lahat naman ng mga babae hindi talaga tumatagal sa kaniya.” Ramdam ko na kino-comfort niya ako. Kumunot naman ang noo ko.
“Masyadong mataas ang standard ng lalaking iyon, mukha kasing sobrang gwapo niya.” Dagdag pa nito.
“Huh? Anong ibig mong sabihin?” alanganin kong sagot sa kaniya.
“Hindi ba pinauwi ka kasi hindi ka nagustuhan ni Mr. pogi?” patanong niyang sabi sa akin halatang hinihingi ang kompirmasyon ko.
“Hindi ah!” pagtanggi ko saka tumuloy sa CR at nagbuhos. Nagmadali akong mag-half bath ng madali akong makatulog. Hindi naman ako napagod sa ginawa ko sa halip ay napagod ako dahil nilalabanan kong kaba sa halos apat na oras. “Anong ibig mong sabihin?” tanong ni Vivian at sumilip sa Cr. Hindi ako nabigla sa pagsilip niya, sanay na kaming dalawa, ganito kami ka-comfortable sa isa’t isa.
“Napagod lang naman ako dahil sa sobrang kaba, wala naman siyang ginawa sa akin.” Napa-isip pa ako at medyo pinilig ang ulo ko dahil may naalala akong ginawako. “Well, pinasayaw niya ako at pinaghubad then he fell asleep.” Kampante kong sagot sa kaniya.
“What?!!!” gulat niyang tanong.
Nagtaas-baba ako ng kilay bilang pagsang-ayon sa sinabi ko nang una. “Sanay naman akong maghubad kaya ayos lang sa akin na makita niya, natatakot lang akong baka hawakan niya ako—”
Napatango tango naman siya sa naging sagot ko saka naglakad palayo sa akin at pumunta sa lamesa malapit sa kusina. “Oh? Talaga? Nakatulog siya ng hindi ka hinahawakan? Talaga ba? Sure ka bang ang lalaking sinasabi ko ay ang lalaking nakasama mo?”
Lumabas ako sa Cr ng naka-towel na. “Siguro?” alinlangan kong sagot sa kaniya. “Hinatid kasi ako doon ng tauhan ni Ms. Glenda kaya sigurado ako na parehong lalaki ang nasa isip niya. Nagtataka nga ako kung bakit wala naman nangyari sa amin e pero nakatulog siya taliwas sa kinukwento mo sa akin.”
“Sobrang taliwas pero baka nasaktuhan na sobrang pagod niya lang kaya hindi ka niya ginalaw. Sobrang swerte mo naman ah.” Tanging nasabi ni Vivian saka naglakad papasok ulit sa kwarto ko. “Tulog naman si Miguel, hindi naman siya nagligalig. Ang galing mo magpatulog ng bata at ng matanda hahaha.” Biro pa ni Vivian sa akin.
“Salamat ah.”
“Ayos lang iyon, mukhang magiging regular job mo iyan ah! Ako na lang bahala kay Miguel habang nagpapahinga hehhehe. Matutulog na ako ah, ikaw din matulog na agad. Muaaaah!” nag-flying kiss pa siya bago tuluyang pumasok sa kwarto niya. Kumuha lang ako ng tubig saka tuluyang pumasok sa loob ng kwarto namin ng anak ko. Mahimbing siyang natutulog, payapa at mukhang walang sakit na nararamdaman. “Lahat gagawin ng mama para sa iyo. Gagaling ka din.” Hinalikan ko siya sa noo saka humiga sa tabi niya habang naka-bath rub lang ako.
“Giiiirrrrl!!!” napabalikwas ako ng bangon ng marinig ang sigaw ni Vivian mula sa pintuan ng kwarto namin. Tiningnan ko muna ang anak ko na mahimbing pa din ang tulog.
“Ano ba?” nakapikit kong tanong nang buksan ang pintuan.
“Ms. Glenda call me!!!” medyo mataas pa ang boses ni Vivian kaya seninyasan ko siya. “Wag ka ngang sumigaw!” Madiin kong sabi ko sa kaniya.
“Sorry, ano kasi!”
“What?!” tanong ko dahil medyo pabitin pa siya.
“May work ka daw mamaya! Ikaw pa din ang ni-request ni Mr. Pogi!” medyo kinikilig at may tiling sabi ni Vivian sa akin.
“Okay! Magpapahinga muna ulit ako, mag-iipon ng lakas para mamaya.” Walang gana kong sabi, medyo antok pa kasi ako.
“Tama! Tama ‘yan! Malay mo mamaya may mag-
Sinarado ko na ang pinto kaya naputol ang sinasabi ni Vivian. Kung ano-ano kasing kalokuhan ang sinasabi niya.
Nahiga pa ako ng ilang sandali ngunit hindi na ako nakabalik sa pagtulog ko. Pinagmasdan ko lang ang aking anak na mahimbing pa din ang pagkakatulog.
Makalipas ang ilang oras ay naghanda na din ako para maagang pumasok sa trabaho. “Nakapaglaba naman na ako, nakahanda naman ang mga gatas niya. May mga naka-ready ding diaper at mga damit na kung sakali kailangan siyang palitan. May pagkain ka na din dito. Basta kung may mangyari agad mo akong tawagan, agad akong uuwi.” Bilin ko kay Vivian.
Mahilig sa bata si Vivian ngunit ayaw niya pa magkaroon ng anak. Hindi pa daw niya kasi nakikita ang lalaking para sa kaniya kaya naman masaya siyang inaalagaan na lang ang anak ko. Tama naman siya, siya ang kumupkop sa amin mag-ina at nagtrabaho para sa amin kaya tama din kung ako naman ang kakayod at makapagpahinga siya.
Dumating ako sa casa. Nakita ko din ang mga babaeng magaganda na nakatira mismo sa loob ng casa na ito.
“Are you ready Serenity?” tanong ni Ms. Glenda sa akin. “Congrats pala dahil ikaw lang ang nakadalawang gabi sa kaniya, saan ko pala i-sesend ang unang sahod mo?” sunod niyang tanong.
“Salamat po, ito po ang bank details ko.” Nahihiyang sagot ko. Ilang sandali pa ay dumating na ang sasakyang sumundo sa akin kagabi. Tulad kagabi ay dumiritso ako sa isang kwarto. Kampante siyang naka-upo sa sofa habang nagsi-cellphone.
“Ikaw ba ang kasama ko kagabi?” tanong niya.
Hindi naman ako nakamaskara. Hindi ba niya naalala ang itsura ko. “I am asking!” may diin niyang tanong. “Yes po.” Magalang kong sagot.
“Lumapit ka!” mautoridad niyang utos sa akin. Kaya naman ay dahan-dahan akong lumapit kahit medyo kabado pa din.
“Lay down.” Itinuro pa niya ang queen size bed na nasa gilid namin. Nakadalawang balik pa ako ng tingin sa kaniya at sa kama ngunit isang walang emosyong mata lang ang natatagpuan ko sa mukha niyang nakabalot ng mascara.
Isang malalim na hininga ang binitawan ko bago umakyat sa kama. Naupo lang ako sa gilid at hinintay ang sunod niyang ipag-uutos. “Sa gitna!” muling utos niya sa akin. Agad naman akong sumunod. “Unwear!”
“Huh?” tanong ko dahil hindi ko naintindihan ang sinabi niya.
“Tsk!” ismid niya. Tumayo siya at naglakad. Kinuha niya ang upuan sa mini table niya at umupo sa may paanan ko. “Undress and touch yourself in front of me!”
Serenity's Point of ViewAng malamig na hangin sa kwarto ay tila nagpapalala ng aking nerbiyos habang hinihintay ko ang utos. Ang boses ng kliyente ko, matigas at puno ng awtoridad, ay parang nakatakip na pader sa pagitan namin.“Lay down and touch yourself,” utos niya.“Po?” tanong ko, kahit alam kong malinaw na ang utos. Ang pag-aatubili ay matindi sa aking dibdib, pero kailangan kong sumunod. Sinimulan kong gumapang papunta sa gitna ng kama, ang kamay ko ay nanginginig habang unti-unti kong inaalis ang butones ng aking longsleeve. Ang pakiramdam ng malamig na hangin sa balat ko habang tinatanggal ko ang aking mga damit ay nagbibigay sa akin ng kakaibang panghihina.Hindi ko kayang tingnan siya, kaya nakayuko ako habang binubuksan ko ang strap ng aking spaghetti sando. Ang pagtingin niya sa akin, puno ng pagtutok, ay tila isang presyon na nagpapalakas sa aking takot. "Undress faster and look at me. Seduce me now!” boses niya ay masungit at dumating sa punto ng galit.Napaigtad ako,
Serenity's Point of View “Anong nangyari?” tanong sa akin ni Vivian.Tumaas naman ang kilay ko dahil sa naging tanong niya sa akin. “Look, girl, halos dalawang taon na tayong magkasama sa iisang bubong. Sa tingin mo ba, hindi kita kilala?” Sumubo muna ako bago sumagot.“Hindi ko siya napatulog. Baka hindi na ibigay sa akin ni Ms. Glenda ang sahod ko. Nakalaan pa naman iyon sa pampa-opera ni Miguel,” sagot ko sa kaniya habang patuloy lang sa pagkain. Tiningnan ko si Miguel na nakatayo sa crib niya. Tahimik lang siyang nakatingin sa amin ni Vivian habang kumakain.“Huh? Anong nangyari nga?” curious na tanong ni Vivian.Hindi ko alam kung kailangan ko bang ikwento sa kaniya ang nangyari. Medyo nahihiya kasi ako sa naging asal ko. Alam kong mali ko iyon dahil naging impulsive ako sa naging aksyon ko. Huminga ako ng malalim bago muling nagsalita.“May nangyari sa amin,” bulong ko na para bang naririnig ako ng anak ko.“Then?” nakataas ang kilay na tanong ni Vivian. Halatang hinihintay niy
Serenity's Point of ViewNaglakad ako papunta sa mesa, pinipigilan ang sarili kong huwag ngumiti nang malaki. Paano ba naman, sino ba naman ang hindi kikiligin sa ganitong set-up? Ang daming ilaw na parang mga bituin na nagkalat sa paligid, may mga bulaklak na nakapaligid sa mesa, at naroon ang dalawang plato na nakatakip, na para bang sinasabi sa akin na espesyal ang gabing ito. "Wow, bumabawi talaga siya," bulong ko sa sarili ko. Akala ko, dahil sa nangyari kagabi, gusto niyang itama ang mga bagay-bagay.Habang nagpapalipas ng sandali, biglang tumunog ang musika, isang malambing at romantikong awitin na lalong nagpasidhi sa ambiance ng gabi. Napalingon ako at doon ko napansin ang isang babae—matangkad, payat, at napakaganda. Parang bumagal ang oras nang makita ko siya. Sa bawat hakbang niya, tila ba may kakaibang alindog na humahatak sa lahat ng atensyon sa kaniya.Ang lalaki na kasama ko kanina, ang siyang umaalalay sa babae habang lumalapit ito sa mesa. Wala akong nagawa kundi umu
Serenity's Point of View Pagod na ako sa lahat ng nangyari, ngunit ang isip ko ay gulong-gulo pa rin sa eksenang nasaksihan ko kanina. Pagbalik ko sa upuan ko, hindi ko mapigilang sundan ng tingin ang gwapong lalaking umalis. May kung anong pwersa sa loob ko ang nagtutulak na sundan siya, na alamin kung sino siya, ngunit nilabanan ko iyon. Sino ba naman siya sa akin? Wala akong karapatan, wala akong dahilan.Sa gilid ng mata ko, nakita kong papalapit ang butler na kanina'y kasama ng gwapong lalaki. Balak yata niya itong sundan, ngunit biglang iniharap ng lalaki ang palad niya, na tila isang tahimik na utos na huminto. Sumunod naman ang butler, tumigil ito sa paglakad at nanatiling nakatayo, tila walang imik at naghihintay ng susunod na ipag-uutos.Hindi ko maiwasang mag-isip: Sino kaya ang lalaking iyon? Anong kaugnayan niya sa kliyente ko? Maraming tanong ang nagsulputan sa isipan ko, ngunit wala akong sapat na impormasyon para sagutin ang mga ito.“Sumunod na po kayo, ihahatid ko n
Serenity’s Point of ViewTumigil ang sasakyan sa harap ng isang napakagarang mansyon, at agad kong naramdaman ang kakaibang kaba na sumiklab sa aking dibdib. Sa labas, nakatayo si Ricky Dave Montello, tinitingnan ang kanyang wristwatch na parang naghihintay ng isang mahalagang sandali. Nang bumaba ang butler at bumulong kay Ricky Dave, nakita kong agad siyang tumingin sa direksyon ko, mabilis na naglakad papalapit sa sasakyan.Nang buksan niya ang pintuan, ramdam ko agad ang bigat ng kanyang presensya. Tila ba kaya niyang kontrolin ang lahat ng nasa paligid niya, at sa sandaling iyon, ako ang sentro ng kanyang atensyon."Serenity," malamig niyang sabi, at tila tumigil ang oras. "Kailangan mong umakto ng tama. Sa loob ng bahay na ito, ikaw ang girlfriend ko, o fiancée. Bahala ka na kung ano ang mas madaling gawin. Pero dapat, umakto ka nang maayos."Napakabilis ng tibok ng puso ko. Ano ba ang pinasok ko? Alam kong walang ibang pagpipilian kundi sundin siya, kahit na hindi ko alam kung
Serenity's Point of ViewPagkarating namin sa condo ni Ricky Dave, hindi ko maiwasang mapansin ang kagandahan ng lugar. Moderno ang disenyo, malinis, at eleganteng-elegante—parang ipininta para maging tahanan ng isang taong may mataas na pamantayan sa buhay. Ngunit sa kabila ng lahat ng kagandahang ito, mayroong isang tensiyon sa pagitan namin ni Ricky Dave na hindi ko maipaliwanag.Pagkasara ng pinto, naramdaman ko agad ang bigat ng kaniyang presensya. Tumalikod siya upang ilapag ang kaniyang mga gamit sa lamesa, ngunit ang katahimikan ay nagsimulang bumalot sa amin. Humarap siya pabalik sa akin, at sa sandaling iyon, ang mga mata namin ay nagtagpo—mataas ang kaniyang mga kilay, parang may sinasabi na hindi ko mahulaan.“Ito ang lugar ko,” mahinahong sabi niya, habang unti-unting lumalapit sa akin. “Dito tayo mag-uusap, nang walang ibang makakasagabal.”“Anong gusto mong pag-usapan?” tanong ko, pero alam kong may mas malalim na usapan ang nais niyang ipahiwatig. Nakaramdam ako ng kab
Vivian's Point of View“Girl, ano pagod na pagod? Halos buong araw kang tulog,” puna ko kay Serenity pagkalabas niya ng kwarto. Hindi niya ako pinansin at diretsong pinuntahan si Miguel, ang kanyang anak, na naglalaro sa crib."Hindi ba nagliligalig si Miguel?" tanong niya habang nilalaro ang bata. Tumango ako at ngumiti.“Hindi naman,” sagot ko habang kumakain. “Sobrang behave niya alagaan. Akala mo hindi siya 1-year-old. Tuwing nagugutom siya, iiyak lang sandali, tapos matutulog. Kung may ginagawa naman ako at nagising siya, naglalaro lang siya o kaya nananatiling nakahiga. Hindi nga halatang anak mo siya e, hindi kasing kulit mo," biro ko habang nagpapatuloy sa pagkain.Napangiti lang si Serenity, pero hindi ko maiwasang magtanong tungkol sa nangyari kagabi. “Nga pala, anong koneksyon mo kay Ricky Dave? Hindi ba may kliyente ka kagabi? Bakit tauhan niya ang sumundo sa iyo dito?”"What you see is what you get!" simpleng sagot niya habang sinusubuan si Miguel ng cerelac. Sanay kaming
Ricky Dave's Point of View Sa ilalim ng maskara ko, pakiramdam ko’y nanginginig ang aking mga kamay habang inaabangan ang pagdating ng babaeng nakatakdang makakasama ko sa gabing ito. Hindi ko akalaing ganito ako kakabado—ito ang unang pagkakataon na nakakaramdam ako ng ganitong klase ng pag-aalala.Nakita ko siya habang papasok sa silid. Hindi ko pa man siya nakikita ng buo, ramdam ko ang tensyon at kaba na bumabalot sa kanya. Ang bawat galaw niya ay puno ng takot at pagdududa. Hindi ko rin alam kung bakit ang pag-aalinlangan at ang pakiramdam na tila may alam akong kakailanganin niya ay umabot sa ganito.Nang pumasok siya, nakita kong sumunod siya sa mga utos ng babae na nagdala sa kanya dito. Napansin ko ang kanyang mahigpit na pagtingin sa paligid, tila may hinahanap na sagot sa bawat sulok ng silid. Ang mga galaw niya, bagaman tahimik, ay puno ng pag-aalinlangan.Nang sinabi kong mag-umpisa na, nagpatugtog ako ng mabigat at seksi na musika sa mga speakers. Hindi ko alam kung ano
Serenity's Point of View Maaga pa lang, nagising na ako. Hindi na bago sa akin ang ganitong klaseng umaga—laging puno ng responsibilidad, laging may nakabinbing gawain. Pero sa bawat paggising ko, laging may kasamang pasasalamat. Pasalamat dahil hindi inaatake ng sakit ang anak ko, pasalamat na may isang araw pa akong pwedeng ibigay ang buong oras ko sa kanya. Dalawang oras ang kailangan ko para masiguradong naalagaan ko siya bago ko siya iwanan para sa trabaho. Habang nag-aasikaso ako ng almusal, hindi ko maiwasang mag-alala. Nakasanayan ko na ito—ang pagiisip ng lahat ng posibleng mangyari, lalo na’t alam kong hindi laging maaasahan ang kalusugan ng anak ko. Pero kailangan kong maging matatag. Kailangan kong magpakatibay para sa kanya. Naputol ang aking pag-iisip nang bigla kong marinig ang sunod-sunod na doorbell. Napaigtad ako, ang daming tumatakbo sa isip ko. "Ako na!" sabi ni Vivian, na kagigising lang. Tumango na lang ako, pilit na nagpapasalamat na may kasama ako sa bahay
**Serenity's Point of View** Habang nakaupo kami ni Vivian, hindi ko maiwasang kumunot ang noo ko sa narinig. “Ang sweet noh? Nalaman niya kasing birthday ko ngayon kaya ililibre niya daw ako,” sabi ni Vivian, may konting kilig sa boses niya. Medyo nagulat ako. "Ow! Happy birthday! Sorry, sobrang daming trabaho, nakalimutan kong birthday mo pala," sabi ko sa kanya, sabay hinging paumanhin. Hindi na ako nagkunwari pa na naalala ko; mas okay na ang maging tapat sa kaibigan kaysa magkunwari. Naputol ang usapan namin ni Vivian nang biglang magtanong si Ricky Dave, "Sinasabi mo bang masama akong boss?" Tiningnan ko siya, at gustong-gusto ko sanang barahin siya at sabihing, "Bakit? Hindi ba?" Pero naisip ko na huwag na lang, lalo na't special day ito ng kaibigan ko. "Nakapag-restday at beauty rest naman na ako kahapon kaya libre na lang niya ngayon. Wag na kayong magtitigan dyan! Sa akin na muna ang atensyon niyong dalawa," hatak ni Vivian sa akin paupo sa tabi niya. Sumunod ako kahi
Serenity’s Point of View Pagkatapos ng mahabang gabi na iyon, halos magkulang ang tulog ko sa lahat ng nangyari. Si Ricky Dave, sa kabila ng lahat ng hirap at tensyon ng event, ay nagbigay sa akin ng tatlong araw na pahinga. Ramdam ko ang pag-aalala niya sa akin, lalo na't alam niyang kailangan ko rin ng oras para makapagpahinga at makasama ang anak ko. Ginamit ko ang oras na iyon para mag-spend ng time kasama ang anak ko. Sa bawat minuto na magkasama kami, naramdaman ko ang lumalalim na ugnayan namin bilang mag-ina. Alam kong sa mga panahong ito, kailangan niya ang bawat suporta at pagmamahal na maibibigay ko. Bago kami lumabas upang pumunta sa mall, dumaan muna kami sa ospital. Alam ko na kailangan kong alamin ang kalagayan ng anak ko, lalo na't may sakit siya sa puso. Habang papalapit kami sa pinto ng ospital, hindi ko maiwasang maramdaman ang mabigat na kaba sa aking dibdib. Nang pumasok kami sa loob, ang amoy ng ospital ay parang nagpapalala ng aking takot. Gusto kong maging
Serenity's Point of View Serenity’s Point of View Habang tahimik akong naglalakad sa hardin ng event venue, huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili. Isang saglit na katahimikan lang ang hinihingi ko matapos ang lahat ng nangyari ngayong gabi. Pero sa kabila ng pag-iwas ko, alam kong hindi basta-basta matatapos ang gabing ito nang walang gulo. Nang bigla akong marinig ang malalim na boses sa likod ko, para akong binuhusan ng malamig na tubig. "Serenity," malamig at matalim ang boses ni Richard. "Kailangan nating mag-usap." Napakabigat ng hakbang ko habang humaharap ako sa kanya. Hindi ko pa rin makalimutan ang lahat ng sakit na dinulot niya sa akin noon. Pero sa kabila ng lahat, wala na akong ibang magawa kundi harapin siya. "Anong kailangan mo, Richard?" tanong ko, sinusubukang panatilihing kalmado ang aking tinig. Tinitigan niya ako nang matagal, para bang sinusuri ang bawat galaw ko. "Alam ko kung ano ang ginagawa mo, Serenity. Ginagantihan mo ako dahil sa nangyari
Serenity's Point of View Tambak na naman ako ng trabaho. Mula kaninang umaga, halos walang patid ang paglipat-lipat ng mga dokumento sa harap ko. Si Ricky Dave, tulad ng nakasanayan, ay walang kapatawaran sa pagbibigay ng mga tasks. Wala pa nga akong oras na mag-stretch o kahit lumingon man lang sa oras. "Makakahabol pa ba ako sa lunch break?" bulong ko sa sarili ko, habang patuloy ang pagtipa ko sa keyboard. Halos lahat ng tao sa opisina ay nag-lunch break na, pero naririnig ko pa rin ang tunog ng bawat keystroke ko sa buong kwarto. Walang pasabi, biglang may bumagsak na paper bag sa mga papel na hawak ko. Napatigil ako at napalingon nang bahagya. Inis na inis na akong nagtaas ng ulo, handa nang sumigaw sa kung sino mang mapang-asar na may gawa niyon. "Ano ba nang-aasar ka-...ba?" galit na tanong ko, pero natigilan din ako agad. Si Ricky Dave pala. Walang emosyon sa mukha niya, parang normal lang ang lahat. "You can take your lunch break there! Enjoy," malamig niyang sabi, sabay
Serenity's Point of View Nakangising umalis sa harapan namin si Richard kasama ang babaeng nakadikit sa kaniyang parang higad. Lahat ng taong madadaanan namin ay kilala si Ricky Dave. Pumunta kami sa designated table namin at tanging ngiti ang isinasagot ko sa mga taong ngumingiti din sa akin. Nang umakyat si Ricky Dave sa entablado para sa kanyang speech, ang buong venue ay tila nawala sa oras. Ang mga ilaw ay tumutok sa kanya, ang mga camera ay nag-click, at ang mga bisita ay naghintay sa bawat salitang binitiwan niya. Hindi ko maitatanggi ang kabang nararamdaman ko, lalo na't sa bawat sandali ay naaalala ko ang mga sinabi ni Richard kanina. "Magandang gabi sa inyong lahat," nagsimula si Ricky Dave, ang boses niya ay puno ng kumpiyansa at paggalang. Ang mga tao sa paligid ay tumahimik, naghintay sa susunod na bahagi ng kanyang pagsasalita. "Una sa lahat, nais kong magpasalamat sa inyong lahat sa pagdalo sa gabing ito. Ang event na ito ay napakahalaga sa akin, hindi lamang dah
Serenity's Point of View Nararamdaman ko na ang tensyon mula nang pumasok ako sa opisina. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may mabigat na presensyang dumating. Nasa gitna ako ng pag-organisa ng ilang papeles nang biglang bumukas ang pinto. Napatigil ako sa aking ginagawa, hindi pa man ako tumitingin, alam kong si Richard iyon. Hindi ko pa rin maiwasang sumikip ang dibdib ko tuwing nakikita ko siya, isang paalala ng lahat ng sakit at pagkakamali ng nakaraan.“Serenity,” malamig ang boses ni Richard nang tawagin niya ang pangalan ko. Nilingon ko siya, pilit na nagpapanatili ng kalmado. Kita ko ang kaseryosohan sa kanyang mukha. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero hindi ako nagpapakita ng takot.“Ano’ng ginagawa mo rito?” tanong ko, sinusubukan kong itago ang pagkabalisa. Kahit alam kong magkakaroon kami ng ganitong pagkakataon, hindi ko pa rin alam kung handa na ba akong harapin siya.Ngumisi si Richard, pero may halong pandidiri ang kanyang mga mata. “So, ito na pala ang buhay mo
Serenity's Point of View Sumapit ang alas-singko ng gabi, at dumating na ang butler ni Ricky Dave upang sunduin ako. "Dadaan po muna tayo sa condo niya bago dumiretso sa hotel kung saan gaganapin ang event," sabi ng butler nang magalang habang binubuksan ang pinto ng kotse para sa akin. Tumango ako bilang tugon, pilit na hinahanap ang aking composure sa kabila ng kabang bumabalot sa akin. Nang makapasok na ako sa loob ng kotse, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang na ginagawa ko ngayong gabi. Naka-red long gown ako, na fitted sa hulma ng katawan ko. Ang gown ay backless, na nag-iwan ng piraso ng balat na nakalantad sa paraang parehong empowering at vulnerable. Napatingin ako sa aking reflection sa salamin ng sasakyan. Alam kong maganda ako, na bawat detalye ng aking itsura ay pinag-isipan ni Ricky Dave. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, parang may bahagi ng sarili ko na hindi pa rin mapakali. Habang umaandar ang kotse, pilit kong binabalik-
Serenity's Point of View "Lilinawin ko lang sa'yo, Ricky, na hindi mo tunay na anak si Miguel. At wala naman tayong malinaw na relasyon, di ba? Para angkinin mo siya ng ganun-ganun lang. Hindi sapat yang 'I cared, I cared' mo," singhal ko sa kanya, pilit na pinipigilan ang galit na bumabalot sa akin. Kahit pa siya ang boss ko, wala ako sa trabaho ngayon kaya magsasalita ako nang hindi alintana ang posisyon niya. Tila hindi siya nagulat sa sinabi ko. Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at tumitig sa akin nang diretso, seryoso ang mga mata. "Anong gusto mong gawin ko, Serenity? Do I need to court you?" Natigilan ako sa sinabi niya. Bahagyang umurong ang dila ko, at parang nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa tanong na iyon. Hindi ako makapagsalita agad. Parang tumigil ang oras sa mga sinabi ni Ricky Dave. "Do I need to court you?" Nakapako ang mga mata ko sa kanya, hindi alam kung paano isasaayos ang nararamdaman ko. Huminga ako nang malalim, pilit na b