May mga text si Winston na hindi nya binasa, hinahanap din sya ng jowa nya. May text din si Ahya pati na ang isa nyang TL sa pinagtatrabahuan. “May pasok ka ba dapat ngayon?” tanong ko sa kanya. “Mayroon, mamaya. Actually after nito, papasok na ‘ko. Dumaan lang ako rito saglit para makita kita... Blooming ka, beks! Ganda ng cheeks, parang naka-blushon!” tudyo nya sa akin. Kinurot nya po ako nang bahagya sa pisngi. Alam na nyang nadiligan talaga akong nang bonggang-bongga kaya para akong masamyong bulaklak na namumukadkad ngayon. Napabungisngis ako pero agad ko ‘yon binawi. Inangilan ko sya, sabay irap ko nang pagkalagkit-lagkit sa kanya. “Oo nga. Glowing si Shobe ngayon, nag-date siguro kayo ng nanliligaw sa ‘yo kanina,” natatawang sinusugan naman sya ni Atsi. “Hindi po ah! Si Atsi naman…” tugon ko na napapakamot sa pisngi ko na kinurot ni Orlie. “Magagalit po si Mama.” Si Master Seiji ang pinatutungkulan nya, pero hindi sya ang dahilan kung bakit flushing ang beauty ko ngayon.
Lalo akong lumubog sa hiya nang bumunghalit ng tawa si Ahya Knives. “Oh my God! Okay,” Napapunas sya sa mukha nya. “So hindi na tayo magde-date?” “A-ano’ng date?!? Wala tayong date!” depensa ko agad. “I mean, hindi na tayo aalis? Aren’t we supposed to come over to Orlie’s apartment? He’s here safe and sound, so we’re not leaving? Kung hindi na, edi uminom na lang tayo... Magpakuha ka ng beer, Atsi,” pumangalumbaba si Ahya sa lamesa at sinulyapan ako sa gilid ng mga mata nya. Syet! Kinikilig talaga ako sa mga titig nyang gano’n. Naiilang na hinagod ko ng kamay ang aking nakatirintas pang buhok at nagbaling sa iba ng tingin. Sa tanang buhay ko, ngayon lang ako talaga kinikilig nang ganito sa isang lalake. Ako kasi ang madalas sumulyap ng pakilig. Ewan ko ba, ilang beses na kaming nagkasumpungan sa kama pero hindi pa rin nagbabago ang pakiramdam ko kapag tinitingnan nya ako. Nangingiti ako na parang may tumutusok sa tagiliran ko na hindi ko maintindihan. “Nice! Bonding tayo t
Okay rin naman pala sa palagay ko, basta h’wag lang akong ma-hangover bukas. Isip-isip ko pagkatapos kong lagukin ang isang baso ng malamig na beer. Hindi pa nakabalik si Atsi Olivia, umakyat daw ng kwarto para asikasuhin ang asawang umuwi ng lasing. Wala pa rin si Ahya, hindi pa sila nakabalik ng driver sa paglalakad-lakad nila. Masarap din ang mga pulutang hinatid nina Nanay Myrna at Pearl kasabay ng ilang bote ng beer na pinahanda ni Atsi Olivia na nakalagay sa cooler. "Ma'am, meron pang iniihaw roon, dadalhin ko po rito pagbalik ko," ani Nanay Myrna. "Sige po, salamat po. Kumuha na rin kayo ng sa inyo, marami naman na masyado eh hindi naman kami magmamagdamag ng inom." "Sige, Ma'am, salamat rin po," pagkuwa'y lumakad na sila ni Pearl pabalik sa mansyon. Itinaas ko ang isa kong tuhod sa upuan at sinimulang lantakan ang sisig na maraming siling green. Naging kumportable rin ako sa pagkakaupo ko kasi wala sina Atsi. Kapag naririto sila parang ang hirap kumilos lalo na
[Knives’s POV] “Ang bilis mo ah.” It was a little more than an hour passed noong inutusan ko syang kuhanin sa store ang in-order ko online and yet naririto na sya. “Walang trapik, ser!” sagot sa akin ng driver. “Nar’yan na rin daw po ang mga pina-i-install nyo.” Binuklat ko ang wallet ko and gave him a decent tip for the deed. Inalok ko sya ng isang bote ng beer na although hesitant ay tinanggap rin naman nya. “Salamat po, ser. Tsaka dito,” tukoy nya sa beer at sa isang libong piso na ngiting-ngiti sa akin. “Paki-carwash ang kotse ko. Gagamitin ko bukas ng umaga,” sunod ko pang utos sa kanya. “Sige, ser. Salamat po ulit.” Nagpasalamat din ako sa kanya sa mabilis na serbisyo nya tapos tumalikod na sya at umalis. And it was so satisfying to see the astonishment on her face habang pinagmamasdan nya ang malaking puting paper bag na inilapag ng driver sa harap ko. “You don’t need to buy her one, Orlie,” I said while I’m unboxing it. “Nakabili na ‘ko.” “Ooooh… Macbook
“Oooh… Nice one, Shoti!” Atsi patted me on the back when she returned and saw the laptop I bought.“Ayaw nya tanggapin,” pinagmamasdan ko sya habang nakatayo ako sa likod nya hawak ang bote ng beer na iniinom ko.“But why, Shobe? You don’t like it?” “Hindi naman po sa gano’n, mahal po kasi nito eh. Nakakahiya naman kay Ahya,” she awkwardly tucked her bangs at the back of her ears.“That’s no biggie, Shobe! I was about to give you my other Macbook nga, since hindi ko naman ginagamit... Tanggapin mo na ‘yan. Barya lang ‘yan kay Shoti,” Atsi chuckled. “H’wag kang mahihiya, we’re family. It’s very normal for siblings to help each other. I could give you one of my cars if you’d ask for it. I wouldn’t shrug a shoulder.”“Hindi po ako nagpapabili sa kanya,” depensa nya sa sarili, twitching her fingers. “Uhm… Thank you po, Ahya. Babayaran ko po, kapag nakaluwag,” kahit hindi nya ako nilingon ay alam ko ang nakarehistrong hiya sa mukha nya.I grinned. Alam kong mape-persuade sya agad ni Atsi
Napilit ko si Orlie na magpahatid na lang sa driver ni Dad kesa mamasahe pa pauwi, para magkaroon na rin ng peace of mind si Shobe kahit na medyo naiinis na naman ako sa kanya. “Tumawag ka o magtext man lang kapag nakauwi ka na, hindi ‘yung ni ha ni ho, wala! Baklang ‘to,” irap ni Shobe kay Orlie. “Ingat ka ha.”“Oo na!” pakli nya. Naririnig ko ang pagbubulungan nila ng salitang sila lang ang nakakaintindi pero sa tantiya ko ay nagbibilin si Orlie sa kanya na mag-ingat sya pero tinatawanan lang nya.“Knives, ditey na akis! Shelemet!” tinanguan ko lang sya nang mag-wave sya sa akin bago sya sumakay sa sasakyan. Tinanaw muna namin si Orlie ng tingin ni Shobe saka sabay kaming pumasok ng mansyon.“So Mike have seen your ‘shelf full of these’, huh?" I quoted Mike sa sinabi nya kanina.“Oo. May pinakisuyo lang ako sa kanya, tapos pumasok lang saglit,” she says, she keeps on cuddling the stuffed toy na para bang nang-aasar pa. “Bakit ako, hindi pwede?” “Isang beses lang ‘yon, Knives, h’w
In just seconds, binuksan nya rin ang pinto nya. I started grinning foolishly at her sa likod ni Atsi. Iniwasan nya lang ako ng tingin at binuksan nang maigi ang pinto para makapasok kami.“Sorry po, nagliligpit po kasi ako sa closet. Hindi ko narinig,” pagdadahilan nya. Kaswal na kaswal ang paghakbang ko sa loob ng dungeon nya. Inilapag ko ang Macbook sa kama nyang kulay green ang bedding at mabilis na iginala ang tingin sa kabuuan ng kwarto. Nakita ko ang makitid na shelf na sinasabi ni Mike na halos nagkakapatong-patong na lang ang mga maliliit na stuffed toys na nasa loob. And I saw the framed sketch that looks exactly like her na nakasabit sa gilid ng kama nya. Napakaganda, pang-exhibit ang dating. I can tell the artist was so inspired while he's doing it. I could've been more impressed kung hindi ko lang alam kung sino ang nagbigay nito sa kanya. “Hmmm… magpalinis ka ng kwarto sa maid. Marami kang gagawin, ‘di ba? May katulong naman. Tomorrow I’ll book a cleaning service, magp
I thought galit sya sa akin, hindi pala. I played it cool as I reach for the door to push it close. I prevented a smile to hide my delight but I knew my eyes betrayed me. I was standing right beside her for a good few minutes habang tinitingnan sya sa pagtutupi ng mga damit bago nya ako napansin. “Oh?” parang nagulat sya sa ‘kin, nagulat rin ako sa kanya. “Yes? You told me to close the door.” “Sabi ko isarado mo ang pinto paglabas mo,” turan nya na papantig ang pagsasalita na parang maliit na bata ang kausap nya. “Oooh! Ikaw, huh! Akala ko ano,” I laugh as if she’s telling me a joke tapos hinawakan ko ang mga kamay nya. Baka sakaling mabago ng ngiti at lambing ko ang isip nya at hayaan na nya akong tumambay sa kwarto nya. “Oooh!” tumawa rin sya pero may hint of sarcasm dahil bahagya syang napapangiwi. “Nakita mo na ang loob ng kwarto ko. Makalat, ‘di ba? Hindi gaya ng kwarto mo. Satisfied?” “I don’t care, gusto mo ako pa’ng maglinis eh,” I fondle her long hair. Hindi sya
Tumahimik ang paligid ng ilang segundo na tila napakatagal para sa akin, hanggang sa sinagot na rin nya ang tanong ni Kataleia. “Uhm, oo, nauntog. Nauntog ako. Hindi ko kasi nakita… Madilim dito,” napakahinang bulong ni Veronica na halos hindi bumuka ang mga namamaga nang labi. Para akong nabunutan nang malaking tinik sa lalamunan. “See? Nauntog. Nagulat na nga lang ako pag-akyat ko dito umiiyak na sya eh. Hay naku! Ipapalipat ko na nga 'yang pasong ‘yan, laging na lang may nadidisgrasya rito,” natatawa na naiiling ako. Daig ko pang nakapasa sa bar exams nang maibsan ang kaba ko. “Magpahinga ka na Veronica. Ipapasunod ko na lang sa kwarto mo ang first aid kit... ‘Lika na, love.” yakag ko sa kanya. “Gutom na ‘ko, baka hindi pa sila kumakain kakahintay sa ‘tin,” Hinawakan ko syang muli sa braso pero tinapik nya nang malakas ang aking braso. “Hindi pwede! Anong first aid kit?! Kelangan ‘tong matahi,” although may pagpa-panic, marahan nyang sinapo ng panyo ang tumulong dugo sa pisngi ni
“Hindi ba sinabi kong h’wag mong aalisin ang tingin mo sa kanya?!” gumaralgal ang boses ko sa lakas ng aking hiyaw. “Napakawala mong silbi!” “Pa-pasensya na, Boss. A-aalis na po ako nga-ngayon— hahanapin ko si Madame,” nagkakandautal sya sa takot sa nag-aapoy kong titig. Tumalikod sya sa akin at akmang lalayasan ako kaya hinablot ko ang maiksi nyang blonde na buhok, hinatak ko ‘yun at naglakad patungo sa bahay. Hanggang sa napahiga sya sa semento ay hindi ko binitawan ang buhok nya at nagpatuloy sa bilis ng paglalakad. Dumidilim ang utak ko sa nagpupuyos kong galit. Hindi ko na naririnig ang mga matitinis nyang tili sa sakit na dulot ng pagkakakaladkad ko sa kanya paakyat sa hagdan patungo sa ikatlong palapag. “Saan sya nagpunta??!” nanggagalaiting hiyaw ko pagbalibag ko sa maliit nyang katawan sa gilid ng sofa, nauntog pa sya sa matulis na gilid ng kwadradong paso ng halaman kaya dumugo ang malapit sa kanyang kilay . “Nasampal na kita kanina bago kayo umalis, ‘di ba? Hindi ka p
Ilegal ang mga laban sa aking flight club. Mga puganteng kriminal ang aking mga manlalaro—mga itinakwil ng batas at itinulak sa aking teritoryo. Walang anunsyo sa TV o radyo, walang media, walang permit. Isa lang ang batas dito: lumaban hanggang sa huling hininga. Ang gantimpala? Kalayaan para sa nag-iisang mabubuhay na higit pang mahalaga kesa sa pera. At tanging mga high-definition na kamerang nakakonekta sa bahay ni Yasou at ng ilan pang kasapi ng pamilya ang tahimik na nagmamasid sa bawat laban. Sa aming pamilya, death boxing is a sport— a tradition. A challenge of courage. The definition of honor. Isang tournament kung saan ang bawat igkas ay hindi lang pagsubok ng lakas, kundi pati na rin ng tapang at paninindigan. Dito, ang bawat manlalarong nasa loob ng ring ay hindi lumalaban para lang manalo, kundi para patunayan ang kanilang sarili at para sa kanilang kasarinlan. Sa ring na ito, hindi sapat ang bilis ng kamao o tigas ng katawan. Kailangan ng tibay ng loob, dahil ang bawa
[Seiji’s POV] “Aniki! Faito Kurabu o katte ni shimeru nante arienai! Koko de sore ga wakattara, watashitachi no pātonā ga dore dake okoru ka wakatteru no ka!? (Older brother! You can’t just close the fight club like that! Do you know how frustrated our family will get?!) “Kore wa watashi no bijinesu da. Shimeru ka dou ka wa watashi no jiyuu da. (This is my business. Whether I close it or not is my choice.)” mahinanong tugon ko sa kausap ko sa malaking monitor. Bumuntung-hininga ako at hinila ang aking buong bigat sa nakalaglag na lubid. I can feel my muscles flexing with each pull. “No, we cannot do that. The cards have already been laid out, and it is not possible to return their money so easily. That is not how things are done!” Gumusot pang lalo kulubot nyang mukha sa galit nya nang ibalita ko sa kanya na isasarado ko na ang club na matagal kong pinagyaman. Kanina pa nya ako sinisermunan. Paulit-ulit na ang pagpapaliwanag ko, mapa-English, Tagalog, o Nihongo, wala syang mai
Nang makahuma ako sa pagkagitla ay lumabas ako ng kotse. Lumakad pa ako ng may ilang metro para habulin ng tingin ang kumakaripas na motor. Napakabilis nyang nakalayo, gatuldok na lang sya sa aking paningin na nagpapasingit-singit sa trapik. Syet! Sya ba ‘yun??! Napakapit ako banda sa aking dibdib para pigilan ang pagwawala ng puso ko. Natutulala sa kawalang nakatayo lang ako sa gitna ng kalsada sa ilalim ng malakas na ulan. Maya-maya narinig kong sumigaw ang pasahero ko pagbaba nya ng bintana. “Hoy praning! Hindi mo ba nararamdamang umuulan?!” “Ang tanga mo naman! Ginitgit ka na nga, hinabol mo pa. Isusumbong talaga kita kay Boss. Kung nagasgasan lang 'tong kotse pati ako yari kay Boss! Hindi ka nag-iisip...” naiinis na turan nya pagbalik ko sa kotse na tila basang sisiw sa pagkakaligo ko sa ulan. Halos bumula ang kanyang bibig sa kung anu-anong pinagsasabi nyang hindi ko na inintindi. Tahimik at nangangaligkig sa lamig na ipinagpatuloy ko ang pagtahak ko sa daan habang na
“Kung dudang-duda ka, edi tawagan mo. Tawagan mo si Boss, tanungin mo. Ngayon na, hangga’t nandito pa tayo kasi baka nga naman mali ako.” Nagngingitngit ang loob kong dinampot ko ang aking cellphone. Tatanungin ko talaga si Seiji. Sasabihin ko na ring ihahatid ko na ang bruhang ito kung saan pa ito pwedeng tumira bukod sa bahay namin kesa maibusal ko sa matabil nyang bibig ang cellphone at kamao ko. “Ni isang beses hindi pa ako nagkamali sa utos sa ‘kin. Sinu-sure ko lahat ‘yun. Bawal akong magkamali. Kung nagkamali na ako noon edi sana matagal na sana akong patay! Bente-dos lang ako, wala akong pinag-aralan pero hindi naman ako gano’n katanga.” “May galit ka ba sa ‘kin?!” hindi ko na talaga natiis at kinompronta ko na sya. “Kung makapagsalita ka parang kilalang-kilala mo na ‘ko eh. Wala akong ginawang masama sa ‘yo para sagut-sagutin mo ‘ko ng ganyan!” “Wala ka ngang ginagawang masama, pero lalo lang bumigat ang buhay ko mula noong dumating ka!” malakas na singhal nya sabay du
“Ikaw ha, inano mo?” kagyat kong hinampas si Seiji sa braso bago sumakay sa bagong bili nyang kulay pulang sedan. Natatawang ikinibit nya ang kanyang balikat sa pagmamaang-maangan nya. “Wala akong ginawa, ano?” Bumunghalit sya ng tawa sa pagpapalatak ko na nagpapailing-iling. “Abnormal ka ba? Tawa ka nang tawa?!” dagli akong nainis sa OA nyang tawa. Nagi-guilty na nga ako sa pag-atungal ni Veronica, tinatawanan pa ako. “Hindi ako abnormal, love. Ang abnormal eh ‘yung paalis na lang, nagagalit pa… Hay nako! Teka nga pala,” dumukot sya sa kanyang bulsa ng kanyang shorts at iniabot sa akin ang kumpol ng pera na naka-rubber band. “Tapos bumili ka na rin ng gamit mo, love. Kumain na rin muna kayo ng gusto n'yo bago kayo umuwi.” “Oh, may pang-grocery na ako, ‘di ba? Baka wala ka nang pera d’yan?” “Meron akong tinabi dito panggasolina ko. Kung may matitira ka pa, ilagay mo sa ipon mo para sa baby natin... Lumakad na kayo, love. Maaabutan n’yo na ang trapik sa daan kapag hindi pa kayo u
“Sumama ka na. Wala ring magda-drive sa ‘yo papunta sa bangko dahil isasama ko si Ibiza, may pupuntahan kami,” ani Seiji. “Kaya ko namang pumunta ng bangko nang mag-isa eh, mamamasahe na lang ako. Bakit kaylangang sumama pa d’yan?! Marunong ba talagang mag-drive ‘yan?” naiinis na turan nya. Paalog-alog ang suso nyang walang panapo sa papadyak-padyak nya. Tumutulis ang nguso ko habang tinitingnan ko sya sa pagmamarakulyo nya, ‘kung matadyakan ko lang ‘tong maliit na babae na ‘to talaga…’ gigil na nasabi ko na lang sa aking sarili. “Hindi ka pwedeng mamasahe, Veronica. Please, gumayak ka na lang. Pagkatapos naming kumain magbibihis na si Kataleia… Pasensya ka na, love, nagkaro’n ng emergency sa bar eh,” nagi-guilting hinawakan nya ang aking pisngi. “Magkita na lang tayo rito mamaya para makapunta tayo sa mansyon. Nag-promise ako kay Mama na du’n tayo magdi-dinner at matutulog,” “Okay lang, love. Kaso parang ayaw nya kasi,” tinapunan ko ng tingin ang pabulung-bulong na mestizang pins
Lumabas ako sa kwarto at binuksan ang katapat naming kwarto at binuksan ang ilaw nito na nasa gilid ng pinto. Ito ang drawing room ni Seiji. Puno ang bawat dingding ng kanyang mga obra. Gustung-gusto kong tumatambay rito kasi ang tahimik tsaka natutuwa ako sa pagtingin-tingin sa mga larawang iginuhit nya halos puro pagmumukha ko—iba’t ibang anggulo at facial expressions. Napaka-passionate nya sa pagpipinta. Kung gagawa nga lang si Seiji ng art gallery mapupuno nya iyon ng mga display kaso naisip ko baka walang pumunta kasi puro ako rin lang naman ang maidi-display nya. Napasimangot ako nang makita ang canvas na huli nyang iginuhit na nakalagay na naman sa painting stand. “Sabi ko itago eh, nakakahiya! Pa’no kung may makakita. Dyusko!” nagigiba ang aking mukha habang ibinabalik ko ang larawan ng aking hubad na katawan sa likuran ng aparador kung saan ito nakalagay. “Did Veronica bother you again? Ay! I told you I’ll dust it off myself,” ani Mamancona pagsilip nya at nadatnan nya ako