Kabanata 004

"S-salamat po, sir."

"You..." Tumigil ang lalaki at tinitigan nang mariin si Yunifer. Matapos niyang paalisin ang tatlong lalaking nangharass kay Yunifer, nanatili siya sa lugar at nagsindi ng sigarilyo. "Magkano ang utang mo?"

Hindi pa rin maalis ang takot ni Yunifer habang kaharap ang estrangherong ito. Kanina lang ay halos mabali ang braso ng isa sa mga lalaking nanggulo sa kanya nang mabagsak ito ng gwardiya ng lalaking ito. Narinig din niyang pag-aari nito ang buong gusali, na nangangahulugang hindi lang ito makapangyarihan—sobrang yaman din nito.

“Nakakahiya man pong sabihin, pero... napakalaki po ng utang ko sa kanila. Ako po’y humihingi ng paumanhin sa abala.” Yumuko siya bilang pagpapakita ng pinakamalalim na paghingi ng tawad. Nanginginig ang tuhod niya, at halatang kinakabahan ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya. “Hindi na po ito mauulit.” Nangako siya sa sarili, pagkatapos ng limang oras na trabaho sa hotel na ito, hinding-hindi na siya babalik. Ang engrandeng lugar na ito ay nagdulot ng matinding takot sa kanya.

Umikhim ang lalaki, at saka tumawa nang bahagya. Hindi niya maintindihan—ano ang nakakatawa sa sinabi niya? Wala naman siyang intensyong patawanin ito. Sa totoo lang, nagdarasal na lang siya na sana’y payagan na siyang umalis at makabalik sa trabaho.

“Paano mo nasabing hindi na mauulit?” tanong nito, tila nanunukso. “Kung totoong malaki ang utang mo, hanggang kailan mo balak magtago para takasan ang responsibilidad mo?”

Namilog ang mga mata ni Yunifer. Paanong parang nababasa ng lalaking ito ang lahat ng iniisip niya? Napalunok siya, ramdam ang matinding hiya at takot. Tama siya—ang buhay niya ngayon ay tunay na kahiya-hiya. Hindi nakapagtatakang pagtawanan siya ng isang tao mula sa itaas.

“Alam mo ba? Halos pagmamay-ari ng pamilya ko ang buong lungsod na ito. Malay mo, baka pati ang lupang kinatitirikan ng bahay mo ay amin din.”

Nanginig ang buong katawan niya. Mahigpit niyang hinawakan ang apron na suot niya. Ano ang layunin ng lalaking ito? Bakit napakadali para sa kanya ang mangutya ng isang tulad niya?

“Sir... maraming salamat po sa pagligtas sa akin mula sa mga lalaking iyon. Huwag po kayong—”

“Ballard. I am Ballard Andres,” putol nito sa kanya. 

“Si-sir Ballard. Kung maaari po, nais ko na pong bumalik sa trabaho. Sigurado pong kanina pa ako hinahanap ng mga kasamahan ko,” pakiusap niya, umaasang pakakawalan na siya nito. Nagmakaawa siya sa kanyang isip, nawa'y makalabas siya sa madilim na sitwasyong ito. Wala na siyang natitirang lakas ng loob upang magtagal pa at tanggapin ang anumang insulto na itatapon pa sa kanya ni Ballard Andres.

“No. I won’t let that slide so easily.”

“S-sir?” Tanong niya, nagulat at tila binagsakan ng malamig na tubig.

“Here’s the thing. Those guys—I already threatened them not to come after you. Can’t you see? I practically saved your life,” sabi nito, puno ng kumpiyansa. “And since I’m a businessman, I expect something in return.”

Nanlaki ang mga mata niya. Ito na ba ang kinatatakutan niya? Kukuhanin ba nito ang kanyang puri bilang kabayaran sa sinasabi nitong pagliligtas? 

Hindi naman matagal na ang nakalipas nang sampalin niya ang isang lalaki dahil sa kabastusan nitong magtangkang humiling ng gabi kasama siya. Hindi siya nagkukunwari—alam niyang maraming lalaki ang nasisilaw sa kagandahan niya, naghahangad na masolo siya, pero ang magkaroon ng kasamahan sa buhay ay hindi siya tinatablan ng kahit na kaunting tukso na magkaroon kailanman. Marahil dahil pakiramdam niya, wala siyang karapatang maranasan ang pagmamahal ng iba, lalo na't wala naman siyang maipagmamalaki o maipapakita. Isa siyang kabiguan, isang kahihiyan, at wala na siyang pamilya na maipakilala pa.

“Mr. Ballard Andres... hindi niyo po kailangang—”

“May asawa ka ba?” putol ulit nito.

Nanatili siyang tahimik, hindi makasagot. Ano ba ang pakialam nito? Kung sasagutin niya bang wala ay titigilan na siya nito?

“Kung meron, discard him as early as now” dagdag pa nito, seryoso ang tono.

Parang gumuho ang mundo ni Yunifer. Totoo ba ito? Labis na siyang nagdudusa simula pa lang, bakit kailangan niya pang maranasan ang ganitong banta. Wala siyang ibang magawa kundi maghanap ng paraan upang makatakas. Ngunit kahit magmadali siyang tumakbo, alam niyang wala siyang laban sa mga malalaking gwardiya nito. Isa pa, napakalayo ng exit, tiyak maaabutan rin siya kapag nagtangka siyang tumakbo.

“I have a son. He’s probably older than you,” simulang sabi ni Ballard.  “Don’t worry. I’ll pay you a generous sum—enough to help settle some of your debts. A hundred thousand? Maybe two or three hundred a month? We can discuss that.” He shrugged nonchalantly, as if he were offering a simple business proposition. “All I need from you is to say yes.”

“At kung tumanggi ako?”

“No, you can’t,” he said firmly. “It’s a payment. Like those bastards, you owe me now, so you’ll repay me.” sagot niya nang matigas. Desperado na si Ballard ngayon. Simula nang lubos niyang mapansin ang angking kagandahan ng babaeng ito, doon nag-umpisang umilaw ang ideya kung paano niya masosolusyunan ang problemang idinulot ng anak niyang si Arkin. Napakaganda niya. Hindi niya lubos maisip kung paano ang isang napakagandang babae ay nagtatrabaho lamang bilang isang tagahugas ng pinggan sa F&B department. Sa kutis nito, halatang maalaga siya sa sarili.

Labis ang paghanga niya sa kagandahan ng babae—napakaaliwalas pa rin kahit ang suot lang ay isang luma at kupas na apron, isang fitted na puting t-shirt, at maong na pantalon. Hinahangaan niya ang taglay nitong ganda, ngunit hindi sa puntong nais niya itong angkinin para sa sarili. Ang tanging layunin niya ay para ito sa anak niyang si Arkin.

Sa sitwasyong ito, kahit pa magmatigas siya, sigurado siyang hindi siya basta tatanggihan nito. Kahit pa humingi siya ng isang milyong kapalit, hindi siya magdadalawang-isip—hanggang mahimasmasan ang anak niya. Hindi dapat puro pagmamahal ang pairalin para pilitin itong pakasalan ang anak ng mga Binonzo.

Biglang nagising si Yunifer mula sa malalim na pagkakatulog. Apat na araw na ang lumipas mula nang alukin siya ng lalaking iyon na maging tagapag-alaga ng nag-iisa nitong anak. Ngunit tila araw-araw pa rin siyang binabagabag ng bangungot. Sa bawat gabi, muling bumabalik ang takot—ang kaba sa maaaring mangyari at sa mga hindi niya kayang kontrolin.

Pumayag na siya. Magbabayad si Ballard Andres ng isang daan at limampung libong piso kada buwan bilang kabayaran sa kanyang serbisyo. Titira siya kasama ang anak nitong kilalang arogante, bastos, at walang modo—bagay na mismong ama niya ang nagbabala. Alam niyang pagtutulakan siya nito palabas, ngunit determinado siyang magpumilit. Gagawin niya ang lahat upang makuha ang loob ni Arkin Andres.

Magagawa niya kaya? Kung hilingin nito na ibigay ang kanyang katawan, magagawa kaya niyang sundin? "Perhaps he wouldn’t even think of doing that to someone of your lowly status" naalala niya ang sinabi ni Ballard Andres. At kung totoo nga iyon, walang dahilan para mabahala siya. Baka ang pagkuha ng loob nito lang ang kanyang gagawin—isang bagay na kaya niyang daanin sa galing sa pag-arte.

Walang duda, totoo ang sinabi ni Ballard. Apat na araw na ang lumipas, ngunit hindi pa rin bumalik ang mga lalaking nanakit at naniningil sa kanya. Ngayon ang araw na magtatagpo sila nang personal. Ito ang magiging unang hakbang sa pagsisimula ng isang bagong yugto sa kanyang buhay, kahit pa puno ito ng pangamba at kawalang-katiyakan.

Kung magtutuloy-tuloy ito, baka magawa niyang bayaran kahit kalahati ng kanyang utang. Tama. Kailangang tibayan niya ang kanyang loob. Hindi puwedeng magpadaig sa takot o alinlangan. Sa bawat hakbang, kailangan niyang isipin na ito ang paraan para makaalpas sa kumunoy ng kanyang mga problema.

Matapos ang lahat ng paghahanda, dumating ang driver ni Ballard upang sunduin siya. Ihahatid siya nito sa penthouse na tinitirhan ni Arkin. Isinuot niya ang kanyang pinakamaganda at paboritong damit upang madagdagan ang kumpiyansa sa sarili. Maingat niyang inayos ang buhok at naglagay ng bahagyang pampaganda sa mukha. Kailangan niyang magmukhang kaaya-aya—dahil alam niyang ang araw na ito ang unang impresyon ni Arkin kung tatanggapin ba siya o hindi.

Binigyan siya ng susi ng ama ni Arkin, dahil pinaalam nitong nagtatrabaho ang anak tuwing araw at uuwi lamang ng alas-singko ng hapon. Gayunpaman, pinihit pa rin niya ang doorbell upang masiguro kung may tao sa loob. Sampung minuto na ang lumipas, ngunit wala pa ring nagbubukas ng pinto. Kompirmado, wala si Arkin. Sa huli, napilitan siyang gamitin ang susi upang tuluyang makapasok sa bahay.