Kabanata 003

"Yunifer, tatlong tao na ang kumatok diyan sa pinto ng apartment mo. Akala ko ba mag-isa ka lang sa buhay? Bakit parang araw-araw may naghahanap sayo?" tanong ng landlady habang sumilip sa nakaawang na pinto ng apartment niya.

Nanlamig ang mga kamay ni Yunifer. Kumurap-kurap siya, pilit itinatago ang kaba sa boses habang kaharap ang matandang babae. Hanggang dito sa bagong apartment niya, natunton pa rin siya ng mga kolektor ng sandamakmak niyang utang. Ngayon naman, ang renta niya ang pinoproblema niya—wala pa rin siyang maibayad sa due date. Parang nagsabay-sabay ang lahat ng mga problema pagkatapos niyang grumaduate.

"Kumusta pala ang mga sinalihan mong auditions? May kumuha ba sa'yo?"

Bahagya siyang napaiktad sa tanong. Ang katotohanan? Wala pa. Sa dalawang linggong pag-audition at paghahanap ng raket, kahit simpleng extra role, wala pa rin tumatanggap sa kanya. Mahirap nang makapasok ngayon, lalo na't kakatapos lang ng isang sikat na reality show. Ang daming bagong mukha—anak, pamangkin, kapatid ng mga artista—o kaya'y mga baguhang may koneksyon sa direktor o producer na obvious namang mga ginamit lang bilang panandaliang aliw o kaya'y mga kabet.

Isang beses, inalok siya ng madaling daan: isang gabing kasunduan kapalit ng simpleng role. Pero hindi niya kayang ibenta ang dignidad niya. Hindi ngayon, at kailanman. Pinag-aralan niya ang propesyon na ito, pinagkautangan niya para lang makapagtapos. Ibibigay niya ba ang sarili para mapabilis ang proseso? Hinding-hindi. At kung malalaman yan ng lola niya ay baka hinampas na siya ng dos por dos kung baka sakali man.

"Sa ngayon po, nasa props team muna ako," palusot niya, pilit pinapanatili ang ngiti. "Pero 'di bale, pag naging artista ako, ikaw ang una kong babatiin sa interview ko. Pangako yan. Hehe."

Napatawa ang landlady, halatang nahiya. "Ay nako, kailangan pa ba yun? Pero sana nga, hija. Sayang ang ganda mo. Sigurado akong itatambal ka sa isang gwapo at sikat na leading man!"

"Ah, sigurado yun! Gagalingan ko sa pag-arte!"

Ngunit sa totoo lang, ni hindi niya alam kung saan patungo ang buhay niya. Ang lola niyang nagtulak sa kanya para maging artista? Iniwan siya bago pa man makita itong magtagumpay.

Matapos ang usapan, naupo siya sa sahig, itinukod ang ulo sa mga brasong nakapatong sa tuhod. Apat na taon na mula nang pumanaw ang lola niya, ang tanging taong naging kasangga niya sa buhay. Hindi maitatangging sobrang namimiss na niya ito. 

Simula nang maospital ang lola niya, baon siya sa utang—1.5 milyon para sa ospital, bukod pa ang mga gastos sa araw-araw. Ang bahay na naisangla nila? Hindi na niya natubos. Ngayon, kahit magtrabaho siya ng lampas-lampas, mukhang imposibleng mabayaran niya agad ito lahat.

Natawa na lamang siya sa sarili. Kahit naman na ngayong nakagraduate na siya, wala pa rin siyang silbi. Isa parin siyang walang kwenta at talunan sa buhay. Kahit pa sguri nabubuhay pa ang lola niya, naghihirap pa rin siguro sila ngayon.

Pinahid niya ang luha sa pisngi. Tumayo siya at nagbihis para sa part-time job na naghihintay sa kanya.

A-Park Hotel and Casino

"Boss, hanggang ngayon po, hindi pa rin pinapayagang makapasok ng anak ninyo ang mga Binonzo. Lalong-lalo na ang miss," ulat ng sekretaryo niyang si Lerion.

"Hmm," tugon ng matandang Andres, iniikot-ikot ang yelo sa baso ng alak.

Hindi niya inaasahang ang katigasan ng anak niyang si Arkin ay magdudulot ng mas malaking problema. Tulad ng inaasahan, hindi nagustuhan ng mga Binonzo ang pagputol nito ng komunikasyon. Tulad nila, naging misteryo sa kanila ang bigla nitong pagkawala. 

Ayaw din niyang pilitin si Arkin na magpakumbaba dahil kapag nagrebelde ito, baka pati kumpanya nila ang maapektuhan.

Upang maresolba ang sigalot sa panig ng mga Binonzo, siya mismo ang kumilos. Kinabukasan, personal siyang nakipag-usap sa kanila, dala ang isang mapanlinlang na kwento. Sinabi niyang ang dahilan ng biglaang pagkawala ng anak ay dahil may nagbabantang panganib sa buhay nito. Ayon sa kanya, napilitan ang anak na putulin ang komunikasyon sa loob ng tatlong araw upang mapatatag ang seguridad nito.

Nag-alala ang mga Binonzo sa balitang iyon. Agad nilang ipinahayag ang kanilang pagkabahala at, sa tulong ng maingat na pagpapaliwanag niya, napapayag niya ang mga ito na magbigay ng karagdagang palugit. Sa kondisyon, tiniyak niya sa kanila na maibabalik ang normal na sitwasyon at ang kasal ay maitutuloy sa takdang panahon.

Alas nuwebe na ng gabi. Sinindihan niya ang sigarilyo habang sinisignal ang mga tauhan niyang ihanda ang sasakyan.

"Boss, nakahanda na po ang sasakyan."

Tumango siya at nagsimulang maglakad palabas ng hotel. Pero napahinto siya sa boses na umalingawngaw sa parking lot.

"Akala mo ba makakatakas ka? Ha? Kahit tumakbo ka, sisiguraduhin naming hindi ka na magkakaroon ng isa pang pagkakataon!"

Lumingon siya. Sa madilim na bahagi ng parking lot, nakita niyang may lalaking sinasakal ang isang babae. May tatlo pang nakapaligid na tila mga bantay.

"Boss?" tanong ni Lerion, hinihintay siyang pumasok sa sasakyan.

Nagtaas siya ng kamay, senyas na huwag siyang istorbohin. Lumapit siya sa eksena, tahimik ngunit puno ng awtoridad.

Nakangisi ang lalaking nananakal, pero bumitaw ito nang lapitan ng mga bodyguard ni Andres. Napasalampak sa sahig ang babae, habol ang hininga, nanginginig.

Bahagyang sinulyapan ng matandang Andres ang babae—duguan ang labi, nangingilid ang luha. Pero binaling niya agad ang atensyon sa mga lalaki.

"Kaya mong gamitin ang lakas mo para saktan ang isang babae. Napaka-ingat mo naman sa pagpili ng kalaban," malamig ngunit mapanuyang sabi niya. Ang mga salitang iyon ay nagpatindig sa balahibo ng lalaki. Parang kahit anong sagot ay ikapapahamak nito.

Binaling ang tingin sa babaeng nakasalampak sa sahig.

Nanginginig si Yunifer. Ang malamig na semento sa likod niya ay hindi na niya maramdaman dahil sa takot na bumalot sa buong katawan niya. Ang mga mata ni Mr. Andres ay parang tila nakakakita ng mas malalim pa sa kanyang kaluluwa.

Natigilan ang lalaki, nanginginig sa takot. "A-ang babaeng yan! May utang siya sa amin! Huwag kang makialam!"

Ngumisi si Andres, mas mapanganib kaysa maamo. "Really, to put a stain of blood here in my own property?"

Nag-urong ang mga lalaki, pero hindi nila magawang tumakas habang hawak sila ng mga bodyguard. Ang babae naman sa sahig ay natigilan. Tinitigan siya ni Andres—ang mga mata nito'y matalim, puno ng intimidasyon.

"And this woman?" Tumigil siya sa harap ng babae, nakapulupot ang mga braso nito sa tuhod. "She works here. That makes her my property."