Four

"HINDI mo kinain ang hapunan mo, Signorina?" tanong ni Carla nang puntahan niya ako sa kwarto ko ngayong umaga.

"Sino gaganahang kumain ngayong nandito ako sa lugar na hindi pamilyar sa'kin?"

Nagbuntong-hininga siya tsaka may dinukot sa bulsa niya. Napatingin ako sa cellphone na inaabot niya sa'kin.

"Pwede mong tawagan si Sir Calil," aniya na lalo kong ipinagtaka.

Napabangon ako mula sa pagkakahiga. "Kilala mo si Calil?" tanong ko.

"Oho, Signorina. Alam kong nagkausap na rin kayo at inaasahan ko na ang pagdating mo rito."

Lalo akong naguguluhan sa mga nangyayari. Pero kahit naguguluhan pa ako, kinuha ko ang cellphone mula sa kamay niya. Itatanong ko sana kung meron ba siyang number ni Calil nang magsalita siya.

"Nandyan na ang contact number niya," aniya.

Nasa pinakauna ng list ang number ni Calil kaya hindi na ako nahirapan pang hanapin ang pangalan niya. Hindi na ako nag-aksaya ng oras, dali kong tinawagan si Calil at hindi naman nagtagal ay sinagot nito ang tawag.

"Carla?"

"It's me," sabi ko.

"Dane? I'm glad you called me."

I rolled my eyes. "Stop it. I know you expect me to call you. Now tell me what's your plan?"

"Okay. We can't talk on the cellphone. I will go there tomorrow."

"Here? You're allowed to go here?"

"Why not? I'm your personal secretary after all."

"My personal secretary? You know I'm not-"

"Don't say that. You are Dane and I'm your secretary. Understood?"

"Y-yeah..."

"Good. See you tomorrow." Iyon lang at ibinaba na nito ang tawag.

"So, you already know that I'm not the real signorina?" kunot noong tanong ko kay Carla nang ibalik ko sa kanya ang cellphone.

"Yes. I'm sorry for that."

Nagbuntong-hininga ako. Ngayong nandito na ako sa mundong iniwan ni Dianna, hindi ko maiwasan na hindi matakot dahil sa mga posibilidad na mangyayaring pagbabago sa buhay ko. At sa oras na pinanindigan ko ang pagpapanggap bilang kakambal ko, hindi ko alam kung papaano ako makakalis sa sitwasyong ito.

"Alam kong natatakot ka pero kailangan mong maging matapang para sa kapatid mo. Kung gusto mo talagang mahanap ang kakambal mo at maibalik ang dati mong buhay, kailangan mong maging matatag."

Kaya ko nga bang gawin 'yon? I'm not that strong like Dianna. Kahit noong mga bata pa kami, palaging sinasabi na malayong malayo ang pag-uugali naming dalawa ng kakambal ko dahil siya matapang at palaban, habang ako naman ay palagi lang nasa sulok, umiiyak at tahimik.

"Sa ngayon, habang hindi mo pa nakakausap si Sir Calil, sumunod ka na lang muna sa mga gusto ni Signore Dark. Huwag mong sagarin ang pasensya niya. Kung inaakala mong hindi ka niya magagawang saktan, nagkakamali ka. He's not a saint, Signorina."

Ano pa nga ba ang magagaw ko? Kundi ang sangayunan ang sinabi niya.

"Mag-ayos ka, sabayan mo si Signore Dark sa almusal," anito bago lumabas ng kwarto bitbit ang pagkaing hindi ko kinain kagabi.

Imbis na magmatigas pa ako, umalis ako sa kama at dumiretso sa banyo para maligo. Pagkatapos ay naghanap ako ng masusuot sa walk-in closet ni Dianna. Halos wala akong mapili dahil parang dadalo ng party ang lahat ng damit na meron si Dianna. Hanggang sa nakita ko ang damit na nasa sulok ng kabinet. Iyon ang tanging dress na simple at hindi masyadong revealing. Kinuha ko iyon at agad na sinuot. Sinuklayan ko lang ang mahaba at may pagka-curly kong buhok pagkatapos ay agad na rin akong lumabas ng kwarto at dumiretso sa dining area ng kastilyo.

"I thought I had to drag you here to join me for breakfast," agad na sabi ni Dark nang maupo ako sa kabilang dulo ng may pagkamahabang lamesa. Typical sa mga mayayaman. Agad naman akong inasikaso ng mga kasambahay na nandoon.

"I thought you didn't like that dress?" maya'y sabi pa ni Dark.

Kunit ang noong napatingin ako sa kanya. "Excuse me?"

"That dress. I didn't make a mistake in buying that. It looks good on you."

So, ito pala ang bumili ng damit na ito? Hindi ko na lang din siya sinagot dahil ayoko rin naman siyang makausap.

"What are your plans now that you're here again after a months of being not here in Sicily?" tanong nito na akala ko mananahimik na lang siya kapag nanahimik din ako.

Ibinaba ko ang mga kubyertos at tumingin sa lalaki. He's still wearing a black mask on half of his face. Actually, kahit ang suot nitong damit walang nagbabago sa kulay. Itim pa rin lahat mula ulo hanggang paa. Pero ang lubos kong pinagtataka, bakit meron siyang suot na maskara sa kalahati ng mukha nito?

"I don't have any plans. Tutal ayaw mo naman maniwala na hindi ako ang babaeng hinahanap mo, all I want is to lock myself in my room." Wala na akong pakialam kung naiintindihan ba niya ang pagtagalog ko.

Tumaas ang isa nitong kilay. "That's new. Every time you come back here to Sicily, you do nothing but go shopping and spending money everyday."

"Well that was before. Everybody can change, Dark."

Bahagyang naningkit ang mga mata nito tila ba mali ang pagbanggit ko sa pangalan niya. "But not you, my Cara."

Nakuyom ko ang aking kamao. Bakit kung magsalita ito parang ang kakambal ko ang naging masama? Bakit parang si Dianna ang gumawa ng pagkakamali? Gusto kong sumagot pero wala naman akong maisagot dahil wala rin naman akong alam sa mga nangyari, kaya minabuti ko na lang ang manahimik.

"We have a birthday party to attend tonight," sabi nito na pinunasan ng napkin ang sariling bibig.

"Just call Steffi and Charlotte. I'll expect you to be the most beautiful woman at the party tonight, Cara mia." Iyon lang at umalis na ito at iniwan akong nag-iisa sa mahabang lamesa.

Kurap-kurap naman akong napasunod lang ng tingin sa kanya. The way he mentioned the word 'Cara mia' it seemed that something in my heart fluttered, kahit pa hindi ko maintindihan ang lengwaheng iyon.

Masarap pakinggan? Diyos ko! Nahihibang na ata ako sa isiping iyon.

Pinilig ko ang aking ulo at minabuti na lang na kumain at muling bumalik sa kwarto ko. Doon kasi alam kong mas ligtas ako at komportable.

Pagdating ng hapon, kumatok sa pinto ng kwarto ko si Carla para sabihin na dumating si Steffi and Charlotte na siyang mag-aasikaso sa'kin para sa dadaluhan namin ni Dark na party.

"Buon pomeriggio, signorina," bati sa akin ng nagngangalang Steffi.

God! I don't know how to speak Italian!

"H-hi," bati ko sa pinaka-safe na salita.

"Ciao, signorina. È molto tempo che non ci si vede," sabi naman ng babaeng nagngabgalang Charlotte.

Tumingin ako kay Carla bilang paghingi ng tulong. Naglakad naman siya palapit sa akin at ibinulong niya ang ibig-sabihin ng mga sinabi ng mga ito.

"Signorina is not feeling good today. Just do your job. Signore wants her to be the most beautiful woman in the party tonight," si Carla na ang nagsalita para sa akin.

"Ohhh... That's not impossible. We all know how beautiful Signorina Dane is," sagot ni Charlotte na tiningnan ako mula ulo hanggang paa.

"It seems that something has changed a little in her," sabi pa ni Charlotte na ikinakaba ko.

Sobrang lakas ng tibok ng puso ko habang titig na titig pa rin siya sa akin. Hinihiling ko na sana hindi ito makahalata na hindi ako ang kakambal kong kilala nila.

"His skin becomes tanned compared to before," anito na medyo ikinakalma ng puso ko.

Buti iyon lang ang napansin niya. Kumpara kasi talaga sa amin ni Dianna, kayumaggi ang kulay ko habang siya ay may kaputian. Unat naman ang buhok niya habang ang sa akin ay may pagkakulot.

Hindi na ito muling nagsalita pa at sinimulan na akong ayusan at bihisan ng magarbong damit na sa tanang buhay ko ngayon ko lang naranasang masuot.