Three

WALA nga akong nagawa nang isama ako ni Dark sa Sicily. Ultimo sa passport pangalan ko ang ginamit ni Dianna kaya walang kahirap-hirap akong nakalabas ng bansa. Gusto kong magalit sa kakambal ko pero baliwala rin naman iyon dahil nga nawawala ito.

Pagkarating namin sa Sicily ay agad kami dumiretso sa bahay ni Dark, kung bahay nga bang matatawag iyon. Alam ko na mayaman siya tulad ng sinabi ni Calil pero hindi ko ine-expect na sa isang kastilyo ito nakatira. Kulang ang salitang mayaman para mailarawan ang yaman na taglay ng isang Dark De'Longhi.

Hindi ako makapaniwala habang inililibot ko ang aking mga mata sa buong paligid ng palasyo. Nagawa na bang tumira rito ng kakambal niya?

"Is what I'm seeing real? you are amazed at what you see, as if you haven't here, Dane," malamig ang boses na sabi ni Dark mula sa aking likuran.

Tiningnan ko siya. "Because I'm not Dane you're looking for," mariin kong sabi.

"Are you still going to insist that you are not, Dane I know?"

"Oo! Gagawin ko 'yan ng paulit-ulit kasi hindi talaga ako ang hinahanap mo!" sigaw ko sa kanya.

Tumaas ang sulok ng labi niya. "Okay. I'm tired," aniya pagkatapos ay nilagpasan na ako at nagsimula ng umakyat sa malawak at mahabang hagdan.

"I'm leaving. No matter what you do, I will find a way to get out of this place!" sigaw ko.

"Do as you please," sabi lang niya at nagpatuloy sa pag-akyat hanggang sa mawala na siya sa paningin ko.

"Kainis!" sabi ko na parang bata na pumadyak.

Kailangan kong tawagan si Calil. Sabi ko sa aking isipan pero laking dismaya ko nang hindi ko man lang magamit ang cellphone ko sa lugar na ito.

"Welcome back, Signorina Dane."

Napatingin ako sa babaeng bumati sa akin. Sa itsura niya alam kong isa siyang Filipino.

"Filipino ka?" hindi ko mapigilang itanong.

Nangunot ang noo niya. "Oho, kayo ho ang kumuha sa'kin para pagsilbihan ko po kayo."

Tipid na ngiti lang ang isinagot ko sa kanya. "G-gusto ko ng magpahinga," sabi ko na lang.

Tumango siya. "Iatid ko ho kayo sa kwarto mo," aniya na kinuha ang dala kong bag at pagkatapos ay nagpatiuna na siyang umakyat sa hagdan. Sinundan ko lang siya hanggang sa dalhin niya ako sa malaking kwarto.

"Kasing laki na ito ng bahay ko..." bulong ko habang pinag-aaralan ang bawat sulok ng silid na iyon.

Hindi naman ako maalam sa mga interior design kaya wala akong ibang masabi kundi maganda ang bawat disenyo ng kwarto na ito, mula sa interior hanggang sa mga kagamitan. Kung sino man ang nagdesisyon ng disenyo ng palasyo na ito ay masasabi niyang mabusisi ito at magaling.

"May sinasabi ho kayo, Signorina?" nagtatakang tanong ng babaeng nasa harapan ko.

Ano kaya ang pangalan niya?"

"W-wala."

"Akala ko ho talaga hindi na kayo makakabalik dito, Signorina, pagkatapos ng mga nangyari," sabi nito habang isa-isang inaayos ang mga damit ko sa loob ng kabinet.

Ano naman kaya ang ibig nitong sabihin? Magpanggap kaya ako na may amnesia para hindi siya magtaka kung bakit wala akong maalala?

"Umh... Pasensya na. Wala kasi akong maalala. Naaksidente kasi ako sa Pilipinas dahilan para magkaroon ako ng amnesia," pagsisinungaling ko.

Napahinto siya sa ginagawa. "Ganu'n ho ba? Kung ganu'n hindi niyo ho maalala ang pangalan ko?"

Tumango ako. "Ganu'n na nga."

"Ako ho si Carla, Signorina. Ako na ho ang nangalaga sa inyo mula nang manirahan na kayo rito sa Sicily."

Tumango ako. "Anong klaseng tao si Damon?" curious kong tanong.

"Pasensya na, Signorina kung hindi ko masasagot ang tanong mo," nakayukong sagot nito.

"Bakit naman hindi? Hindi naman kita isusumbong. Pangako."

Muli siyang nagtaas ng tingin sa'kin. "Ang masasabi ko lang ho, hindi mo gugustohin na magalit si Signore Damon."

Tila nagsitaasan ang mga balahibo ko dahil sa sinabi niya. Sa sinabi niya parang hindi ako magiging ligtas sa lugar na ito.

"Pwede pa bang magtanong?" maya'y tanong ko.

"Ano ho 'yon, Signorina?"

"Kumusta ang pagsasama namin ni Damon?"

Saglit siyang hindi nagsalita, tila iniisip kung ano ang dapat niyang sabihin.

"Pwede mong sabihin sa'kin ang lahat, Carla."

"Ano ho kasi... Hindi ho kayo magkasundo ni Signore Damon. Palagi ho kayong nagtatalo. Hindi ho ito ang unang beses na naglayas kayo. Pero parati niya kayong naibabalik dito."

"Ganu'n ba?"

"Kung wala na ho kayong kailangan sa'kin lalabas na ho ako. Ipatawag niyo na lang ho ako kapag kailangan niyo ako. Welcome back again, Signorina Dane." Yumukod siya bago humakbang palabas ng kwarto.

-----

NAGISING ako dahil sa malakas na kulog. Nagpupungas na idinilat ko ang aking mga mata. Nang makita kong madilim sa loob ng kwarto ay pabalikwas akong bumangon kasabay ni'yon ay ang pagkidlat dahilan para mabigyan ng liwanag pansamantala ang buong silid na kinaroroonan ko. Doon ko naalala na nandito ako sa Sicily ngayon.

Mariin kong ipinikit ang mga mata ko. Kailangan kong tatagan ang loob ko dahil ibang mundo ang kinasasadlakan ko sa mga oras na ito.

Napapiksi ako nang may kumatok sa pinto. "Signorina, pinapatawag ho kayo ni Signore Damon. Gusto niya raw kayo makasabay sa hapunan," sabi ni Carla mula sa likod ng pinto.

Tumikhim ako. "Pakisabi, hindi ako kakain. Mas gugustohin ko pang mamatay sa gustom kaysa makasabay siya sa pagkain!"

Hindi na nagsalita pa si Carla. Narinig ko ang yabag ng mga paa niya papalayo tanda na umalis na ito.

Muli akong nahiga sa kama at doon ay mahinang umiyak. Pinapangarap ko noon na muling makita ang kakambal ko at makasama siyang muli, pero hindi sa ganitong pagkakataon. Everything is far from what I want. Sa nangyari, magugulo pa ang tahimik kong buhay.

Nagtuloy-tuloy lang ako sa pag-iyak at hindi alintana kung gaano na ako katagal sa ganu'ng sitwasyon nang biglang bumukas ang pinto at iniluwa ni'yon ang galit na mukha ni Damon.

"Why didn't you join me for dinner?"

Pumihit ako ng higa patalikod sa kanya. "Ayokong kasabay kang kumain."

"What?"

"I don't want to eat with you!" walang gana kong sagot.

"Whether you like it or not, you will eat with me!"

Inis na bumangon ako at tiningnan siya. "Sa ayokong sabayan kang kumain. May magagawa ka ba?!"

"You-"

"Sasaktan mo 'ko? Go hit me!" mas inilapit ko pa ang mukha ko sa kanya.

Tila naman natigilan ito.

"I told you, I'm not your fiancee, Dark. I'm Dianna's twin sister. Dianna used my name when she lived here. How many times do I need to tell you that?"

Habang sinasabi ko ang mga katagang iyon hindi ko mapigilan ang mga luha kong hindi pumatak dahil sa pinaghalong inis at galit.

Inaasahan ko na iintindihin niya ang sasabihin ko pero natigilan ako nang tumawa siya ng pagak. "Dane, Dane, Dane... Do you expect me to fall for that lie of yours? You already told me that before. How many more lies will you tell just to get away from me?"

Lalo akong natigilan sa narinig ko. So, ginamit na ring dahilan ni Dianna ang tungkol sa pagkakaroon nito ng kambal?

Damn you, Dianna!

"I already asked your dad about it. He told me you're just lying."

Nanlaki ang mga mata ko nang mabanggit niya ang aking ama. Nabuhayan naman ako dahil nagbabakasakaling matulungan niya ako.

"Where's my dad? I want to see him."

"No, you can't."

"Why I can't?"

"That is part of our agreement, my Cara."

He's using other language.

"Whatever you say I'm not your fiancee!"

"Just keep being stubborn, Dane. You'll never get what you desire."

Dianna's desire? Ano naman kaya iyon?

"You can't be free from me if you are being stubborn," tiim ang bagang sabi niya.

"Because you are stubborn too!" singhal ko sa kanya.

Doon pumasok si Carla bitbit ang hapunan ko at inilapag nito iyon sa maliit na lamesa na pabilog tsaka muling lumabas.

"Eat your dinner. Let's just talk tomorrow," aniya na tinalikuran na ako at iniwang mag-isa.