Chapter 2

Habang nagpapatuloy ang seremonya, pilit kong pinapanatili ang kalmado kong ekspresyon, kahit pa ang loob ko ay parang binabayo ng samu’t saring emosyon—galit, takot, at higit sa lahat, pagkalito.

Biglang nagsalita ang lalaking nasa tabi ko, mahina lang ngunit sapat para marinig ko.

"Huwag masyadong kiligin."

Napatigil ako. Napatingin ako sa kanya, bahagyang nakakunot ang noo.

"Excuse me?"

Ngumisi siya, ang ngiting iyon ay hindi pangkaraniwang ngiti—may halong pang-aasar at kumpiyansa na parang alam niyang naaapektuhan ako sa presensya niya.

"Temporary lang naman ang kasal na 'to." Tumikhim siya, saka muling nagsalita. "Pagkatapos nito, mag-uusap tayo tungkol sa deal. Kung paano tayo magsasama.”

Napasinghap ako. Deal? Paano magsasama? Para ba akong isang empleyado na kailangang sundin ang kontrata?

Muli akong napatingin sa kanya. Sa guwapo niyang mukha, sa malalim niyang mga mata na hindi ko matukoy kung ano ang iniisip.

Pero isang bagay ang sigurado ako—hindi ko siya gusto.

At hinding-hindi ako kikiligin sa kanya.

Nanginginig ang mga kamay ko habang nakatayo sa harapan ng altar. Hindi ko pa rin matanggap ang nangyayari. Ang buong buhay ko, pinangarap kong ikasal sa tamang tao—sa lalaking mahal ko. Pero ngayon, narito ako, nakatayo sa tabi ng isang estranghero, nakaputing trahe de boda, habang isang pari ang bumibigkas ng mga panalangin para sa kasal namin.

Sa paligid, nakangiti ang mga bisita—tila ba isa itong masayang okasyon para sa kanila. Pero para sa akin, isa itong panaginip na gusto ko nang magising.

“Narito tayo ngayon upang pagsamahin sa banal na sakramento ng kasal sina—”

Hindi ko na narinig ang kasunod. Nanginginig ang tuhod ko habang pinipilit kong intindihin ang sitwasyon. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit pumayag ang mga magulang ko.

Hanggang sa nagsalita ang lalaking katabi ko.

“Let’s just get this over with.” Malamig ang boses niya, walang emosyon, parang kasal lang ito sa papel para sa kanya.

Napalunok ako.

“Sienna Fernandez, tinatanggap mo ba si Zachary Montevista bilang iyong asawa?”

Nanlaki ang mga mata ko. Ngayon ko lang napagtanto ang buong pangalan niya. Zachary Montevista.

Parang may pumipigil sa akin para sumagot. Gusto kong sumigaw, gusto kong tumakbo palayo, pero hindi ko magawa. Naramdaman ko ang malamig na tingin ni Zachary sa akin, tila hinihintay ang sagot ko.

"Sagutin mo," mahinang bulong ng ina ko sa likod ko.

Pumikit ako, pinigilan ang luhang gustong pumatak.

“…O-oo.”

Halos hindi ko nakilala ang sarili kong boses.

Nakita ko ang bahagyang pag-angat ng sulok ng labi ni Zachary, isang pahiwatig ng pagwawagi.

At sa isang iglap, isa na akong Mrs. Montevista.

Pinilit kong ipakita ang matamis na ngiti habang isa-isa akong ipinakilala sa pamilya ni Zachary. Pero sa loob-loob ko, gusto kong tumakbo at magtago. Pakiramdam ko, para akong isang panauhin sa sarili kong kasal—walang kaalam-alam kung ano ang susunod na mangyayari.

"Siya ang asawa ni Zachary," pakilala ng isang matandang lalaki, na sa tingin ko ay ama niya.

Napansin kong nakatingin sa akin ang karamihan, sinusuri ako mula ulo hanggang paa. May ilang nakangiti, ngunit ramdam ko ang mga matang may halong pagtataka, pagdududa, at siguro, panghuhusga.

"Napakaganda mo, hija," sabi ng isang matrona, ngunit hindi ko alam kung totoo o sarkastiko ang tono nito.

“Salamat po,” sagot ko nang magalang, pilit pinapanatili ang mahinhing postura ko.

Sa gilid ng mata ko, nakita ko si Zachary—walang emosyon, parang walang pakialam sa nangyayari. Hindi ko alam kung inis ako o natatakot sa kanya.

“Sana hindi ka mahirap pakisamahan,” biglang sabi ng isang babae na mukhang malapit kay Zachary.

Napatingin ako sa kanya. Diretsong titig, walang halong takot.

"Depende po siguro kung paano ako pakikitunguhan," sagot ko, hindi nagpatalo.

May narinig akong bahagyang tawa mula kay Zachary. Lumingon ako sa kanya, at nakita kong bahagyang nakataas ang isang sulok ng labi niya—isang pilyong ngiti na hindi ko maintindihan kung may ibig sabihin.

Napakapit ako sa laylayan ng damit ko.

Simula pa lang ito. At alam kong hindi magiging madali ang buhay ko bilang asawa niya.

Nang matapos ang pagpapakilala sa akin, sa wakas ay nakaupo na rin kami ni Zachary sa isang mesa na kami lang dalawa ang naroon. Sa paligid namin, abala ang mga bisita sa kani-kanilang pag-uusap at pagkain, pero pakiramdam ko, kahit paano, ako pa rin ang sentro ng atensyon.

Hindi ko alam kung paano sisimulan ang usapan namin ni Zachary, pero nauna na siyang magsalita.

"Ngayon na tapos na ang seremonya, pag-usapan natin ang deal natin," diretsong sabi niya, nakasandal sa upuan at may hawak na baso ng alak.

Napatingin ako sa kanya, pilit na pinapanatili ang kalmado kong ekspresyon. "Ano bang gusto mong pag-usapan?"

"Itong kasal natin." Umikot ang baso sa pagitan ng mga daliri niya. "Temporary lang 'to, Sienna. Huwag kang masyadong magpaka-babaeng kasal na sa akin."

Napakuyom ako ng kamao sa ilalim ng mesa. Ang kapal ng mukha! Para bang ako ang may gustong pakasalan siya!

"Aba, mabuti naman at pareho tayo ng iniisip," sagot ko nang may bahagyang asim sa tono. "Hindi ko rin gugustuhin na manatili sa isang kasal na hindi ko ginusto."

Ngumisi si Zachary, tila ba naaaliw sa sagot ko. "Good. At least, malinaw tayo."

Bago pa ako makapagsalita ulit, biglang may naglakad papalapit sa gitna ng venue at sumigaw—

"KISS! KISS! KISS!"

Napalingon kami pareho. Isa sa mga bisita—isang lasing na tito yata—ang nakangising aso habang tinuturo kami. Maya-maya lang, sinabayan na siya ng iba pang bisita.

"KISS! KISS! KISS!"

Nanlaki ang mga mata ko. Ano? Hindi, hindi pwede! Hindi ako papayag!

Napatingin ako kay Zachary, at lalo lang bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ang pilyong ngiti sa labi niya.

"Well, asawa na kita," bulong niya habang unti-unting lumalapit. "Tingin mo, dapat ko bang bigyan ng show ang mga bisita natin?"

Parang tumigil ang mundo ko nang unti-unting lumapit si Zachary. Ramdam ko ang init ng hininga niya habang papalapit ang kanyang labi sa akin. Hindi ako makagalaw—parang napako ako sa kinauupuan ko.

"Hindi, hindi pwede ‘to!" sigaw ng isip ko. Pero huli na.

Nang dumampi ang kanyang labi sa akin, napasinghap ako. Isang magaan ngunit matigas na halik—hindi mariin, ngunit sapat para magliyab ang pisngi ko sa hiya at gulat.

Ang sigawan at hiyawan ng mga bisita ang bumalot sa paligid.

"Sht! Totoo bang hinalikan niya ako?"*

Napapikit ako, hindi alam kung anong dapat kong gawin. Pero bago pa ako makapag-react, mabilis din siyang lumayo, may bahagyang ngiti sa kanyang mga labi—parang nang-aasar.

“See?” bulong niya habang nakatingin sa akin. “Wala namang mawawala sa’yo, Mrs. Montevista.”

Mas lalong nag-init ang mukha ko, hindi dahil sa kilig kundi sa inis!

"Hayop ka, Zachary Montevista. Hindi mo alam kung anong gulo ang pinasok mo!"

Parang sasabog ang dibdib ko sa kaba at galit habang nakatitig kay Zachary. Hindi ko alam kung bakit ko siya hinalikan pabalik kanina—siguro dala ng pressure at gulat. Pero wala na akong oras para isipin iyon dahil sa sunod niyang sinabi.

“Talaga?” May bahagyang pang-aasar sa tono niya. “Paano kung sabihin ko sa’yo na ang nobyo mo ang nag-umpisa ng gulo kaya ka narito sa akin?”

Nanlaki ang mga mata ko. “Ano?”

Nag-angat siya ng baso at uminom bago ako tinitigan nang diretso. “Ikaw ang naging kapalit ng paglaya niya.”

Mas lalong kumunot ang noo ko. Hindi ko maintindihan ang sinasabi niya. “Anong pinagsasasabi mo?”

Umiling si Zachary, tila ba naaaliw sa pagkaignorante ko. “Alam mong bagsak na ang kompanya niya, Sienna. At walang ibang dahilan para gawin ito…” Pinanood ko ang mga mata niyang puno ng kumpiyansa. “Binenta ka niya sa akin.”

Natigil ang paghinga ko.

Hindi. Hindi pwedeng totoo ‘to.

Umiling ako, pilit na hindi tinatanggap ang sinabi niya. “Hindi… hindi gagawin sa akin ni—”

“Wala ka nang magagawa roon para baguhin ang lahat,” putol ni Zachary. “Kasado na ang kasal. At ngayon, ikaw na ang asawa ko.”

Nanghina ang buong katawan ko. Parang bigla akong nalunod sa isang bangungot na hindi ko alam kung paano tatakasan.