Chapter 4

Sienna’s POV

"AHHH!" Napabalikwas ako ng bangon nang maramdaman kong may malamig na likidong bumuhos sa mukha ko.

"Tangina!" Napamura ako habang mabilis na pinahiran ang mukha ko.

"Good morning, sweetheart," natatawang bati ni Zachary habang hawak ang isang baso—obviously, siya ang may kagagawan nito.

"Gago ka ba?! Anong problema mo?!" sigaw ko habang nanginginig sa lamig.

Umirap siya. "Ang problema ko? Ikaw. Tinanghali ka na ng gising. Dapat tapos mo nang linisin ang bahay."

Napasinghap ako. "Ano?! Gusto mong maging maid ako?"

Hindi man lang siya natinag sa tono ng boses ko. Sa halip, inilapag niya sa lamesa ang isang tray ng pagkain. "Dinalhan kita ng breakfast. Pero dahil ang sungit mo, baka hindi mo na lang kainin." Umupo siya sa gilid ng kama, nakangisi habang nakatitig sa akin.

Hirap akong paniwalaan ang ginagawa niya. Siya na nga ang may kasalanan kung bakit ako nandito, tapos siya pa ang may ganang utusan ako?!

"Tangina mo, Zachary!" Ibinato ko sa kanya ang unan, pero mabilis niyang nailagan iyon.

"Bakit ba ang init ng ulo mo?" nakangising tanong niya. "Akala ko ba, sanay ka nang iniiwan ng mga taong mahal mo?"

Para akong sinampal sa sinabi niya. Ang sakit.

Nagpanting ang tenga ko. "Putangina mo talaga—"

Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil bigla siyang lumapit. Halos isang pulgada lang ang pagitan ng mukha namin.

"Watch your mouth, sweetheart," bulong niya. "Ayokong bastos ang asawa ko."

Halos hindi ako makahinga sa sobrang inis. Pero imbes na sagutin ko siya, kinuha ko ang tray ng pagkain at mariing ibinagsak sa lamesa. "Kung gusto mong maglinis ako, sige! Pero siguraduhin mong hindi kita makikita buong araw, kundi baka may masira sa bahay mo."

Tumawa siya. "That’s my girl."

At bago pa ako makapagsalita ulit, tumayo siya at lumabas ng kwarto—iniwan akong galit na galit at handang magwala anumang oras.

Napatingin ako sa tray ng pagkain sa harapan ko. Kanina lang ay halos ibato ko na ito sa pader dahil sa inis kay Zachary, pero ngayon… parang biglang nagbago ang ihip ng hangin.

Isa-isa kong tiningnan ang mga ulam—sinangag, tuyo, itlog na maalat na may kamatis, at isang mangkok ng mainit na champorado na may gatas.

Halos malaglag ang panga ko.

Ito… ito yung mga pagkaing matagal ko nang namimiss!

Nang nasa ibang bansa ako, puro fast food at instant noodles lang ang kinakain ko sa dami ng trabaho ko. Ni hindi ko man lang natikman ulit ang mga simpleng pagkain na nagpapasaya sa akin noon.

Napalunok ako. Gusto ko mang ipagpatuloy ang pagkainis kay Zachary, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Kumuha ako ng isang kutsara ng champorado at isinubo ito.

Napapikit ako.

Ang init. Ang tamis. Ang sarap.

Para akong dinala pabalik sa pagkabata, sa bahay namin kung saan ako pinagluluto ng nanay ko ng ganito tuwing umuulan.

Hindi ko alam kung bakit, pero parang biglang may bumara sa lalamunan ko.

Si Zachary ba ang pumili ng mga pagkaing ito?

Napailing ako. Imposible. Wala siyang pakialam sa akin.

Pero… paano niya nalaman?

Hinayaan ko na lang ang pag-iisip at nagpatuloy sa pagkain. Alam kong kailangan ko ng lakas para sa paglilinis na ipinagpipilitan ni Zachary. Pero habang sumusubo ako, hindi ko maiwasang magtaka.

Kung talagang demonyo si Zachary Montevista, bakit parang alam niya kung ano ang mga gusto ko?

Matapos kong kumain, kinuha ko ang tray at dinala ito sa kusina. Napansin kong malinis naman pala ang buong bahay—walang alikabok, walang dumi. Pero nang lumingon ako sa sala…

"Tangina…" Napapikit ako sa sobrang inis.

Magkakapatong ang mga unan sa sofa, may mga papel na nakakalat sa sahig, at may ilang gamit na halatang sinadyang ihagis kung saan-saan.

Alam kong hindi ito natural na kalat. Sinadya ito.

At sino pa ba ang ibang gagawa kundi si Zachary?

Napakagat ako sa labi para pigilan ang pagmumura.

Doon ko siya napansin—nakatayo sa tabi ng bintana, may hawak na baso ng alak kahit umaga pa lang. Nakangisi siya habang pinagmamasdan ako.

"Did you enjoy the food?" tanong niya, may bahid ng panunukso sa boses.

Napairap ako. "Bakit, ikaw ba ang nagluto?"

Tumaas ang kilay niya. "Hindi. Pero pinili ko kung ano ang ipapaluto. Alam kong miss mo 'yun."

Natigilan ako. Ano?!

Nagpatuloy siya. "Sino ngayon ang mas sweet sa amin ng nobyo mo?" Inilapag niya ang baso sa lamesa at dahan-dahang lumapit sa akin. "Siya, na iniwan ka para maligtas ang sarili niya? O ako, na ngayon ay may-ari na ng buong pagkatao mo?"

Gusto kong suntukin ang ngiti sa mukha niya.

"Ayoko sa 'yo," sagot ko nang matigas.

Napangisi siya, saka yumuko para bumulong sa tainga ko. "Sigurado ka bang ako ang ayaw mo? O natatakot ka lang dahil nagsisimula mo nang gustuhin ang pagiging asawa ko?"

Damn it.

Pinanood ko siyang lumakad palayo habang nanginginig ang kamay ko sa sobrang inis.

Alam kong pinaglalaruan lang niya ako. Pero bakit parang ako ang natatalo sa larong ito?

Napabuntong-hininga ako habang sinisimulan nang ayusin ang mga gamit sa sala. Inisa-isa kong ibalik ang mga unan sa sofa, pinulot ang mga papel sa sahig, at inayos ang mga gamit na sinadyang ikalat ni Zachary.

"Anong trip ng lalaking ‘to? Wala na ngang silbi, perwisyo pa!" bulong ko sa sarili ko.

Nang matapos ako sa sala, dumiretso ako sa kusina para tingnan kung may iba pang kailangang ayusin. Pero bago pa ako makaupo para magpahinga kahit sandali, biglang lumabas si Zachary mula sa kwarto niya, may dalang malaking basket ng maruruming damit.

"Tapos ka na?" tanong niya.

Nagmamadali siyang lumapit at inilapag ang basket sa harapan ko. Napaatras ako.

"Ano ‘to?" tanong ko, kahit halata namang mga damit ang laman.

"Labahin mo," sagot niya, kaswal na nakapamulsa.

Napasinghap ako. "Ano?! Bakit ako? Hindi ako katulong dito, Zachary! Mag-asawa tayo, ‘di ba? Dapat nagtutulungan tayo sa mga gawain!"

Napangisi siya at tumitig sa akin na parang aliw na aliw sa inis ko. "Tama ka. Mag-asawa tayo," aniya, sabay lapit sa akin. "Kaya nga ako nagtatrabaho para sa ating dalawa. Ako ang naghahanap ng pera para may kainin ka."

Napalunok ako.

"Tapos ikaw," itinuro niya ako gamit ang daliri niya, "ang mag-aasikaso ng bahay. Fair enough, hindi ba?"

Napakuyom ang mga kamay ko.

"Hindi ako sanay sa ganito," mariing sabi ko.

Nagkibit-balikat siya. "Sanayin mo na sarili mo, sweetheart."

Tinalikuran niya ako at naglakad paalis, pero bago pa siya tuluyang mawala sa paningin ko, huminto siya at nilingon ako.

"At kung gusto mong tulungan kita…" aniya, saka bumaba ang tingin niya sa katawan ko at napangisi, "alam mo naman kung paano kita matutulungan, hindi ba?"

Nanlaki ang mata ko. "Manyak ka!"

Tumawa lang siya at nagpatuloy sa paglalakad.

Tangina!

Galit na galit akong dumampot ng isang piraso ng damit sa basket at ibinalibag iyon sa sahig.

Pwes, kung gusto niya ng gulo, maghahanda na rin ako.

Habang sinasabon ko ang mga damit, napansin kong karamihan dito ay sa akin—mga blouse, palda, at ilan sa mga pambahay kong damit. Pero nang hukayin ko pa ang iba, may ilang piraso ng brief at boxer shorts na halatang kay Zachary.

Napangiwi ako. Ano naman ako, labandera?

Pero mas lalo akong nainis nang mapadako ang kamay ko sa isang polo. Hinugot ko iyon mula sa tubig at bahagyang piniga. Napakunot-noo ako nang mapansin kong amoy pa rin ito ng mamahaling pabango, kahit basa na.

Napatingin ako sa may bandang kilikili ng polo at hindi ko alam kung bakit ko biglang inilapit iyon sa ilong ko.

Mabango pa rin.

Napapikit ako saglit at napailing. Ano ba ‘tong ginagawa ko?!

Pero bago pa ako makapag-react nang maayos, isang malalim na boses ang narinig ko sa likuran ko.

"Enjoying the smell, sweetheart?"

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig sa hiya. Mabilis akong napaatras, muntik nang mahulog sa planggana ng tubig.

Nakatayo si Zachary sa may pintuan ng bakuran, nakapamulsa, at may nakakalokong ngiti sa labi. Nakatingin siya diretso sa akin, sa kamay kong mahigpit pa ring nakakapit sa polo niya.

Nanlaki ang mata ko at agad ko iyong ibinalibag pabalik sa planggana. "Hindi!" mariin kong sagot.

Umiling siya at dahan-dahang lumapit. "Talaga? Kasi parang ang saya mo habang inaamoy ‘yan."

"Tinitingnan ko lang kung malinis pa," palusot ko, pilit na iniiwas ang tingin.

Natawa siya. "Hmm… kung gusto mo ng bago, sabihin mo lang. Baka gusto mong isuot ko muna bago kita bigyan ng isa pang pang-amoy mo?"

Napalunok ako at sinamaan siya ng tingin. "Ang kapal ng mukha mo!"

Ngumisi lang siya at lumapit pa lalo. "Bakit? Hindi mo ba gusto ang amoy ko?"

Nag-init ang mukha ko, pero imbis na sagutin siya, mabilis kong hinugot ang isang boxer shorts mula sa planggana at ibinalibag sa mukha niya.

"Ayan! Ikaw na mismo ang lumanghap ng amoy mo!" sigaw ko.

Narinig ko ang malakas niyang halakhak habang ako naman ay mabilis na tumalikod at nagpatuloy sa paglalaba, pilit na itinatago ang namumulang pisngi ko.

Nang matapos siyang maglaba, agad niyang isinampay ang mga damit at planong magpahinga muna, pero hindi pa man siya nakakalayo ay tinawag siya ni Zachary.

"Halika rito, sweetheart. Magmeryenda ka muna."

Hindi siya sumagot. Ayaw niyang makipag-usap kay Zachary, lalo na't panay ang pang-aasar nito sa kanya kanina. Pero nang mapalingon siya sa lamesa, biglang kumulo ang tiyan niya.

Nasa harap niya ang isang plato ng mainit na pansit bihon—umuusok pa, punong-puno ng sahog na gulay, hipon, at hiniwang pritong lumpia sa ibabaw. May katabi pang malamig na baso ng juice na may yelo.

Napalunok siya. Gutom pa naman ako...

Napansin ni Zachary ang pag-aalinlangan niya at ngumisi ito. "Ano? Tititigan mo na lang ba ‘yan? Baka matunaw."

Padabog siyang naupo sa mesa, kunwaring walang gana. "Kakain lang ako dahil nagutom ako sa ginawa mong pagpapatrabaho sa akin."

Hindi siya sumagot. Sa halip, dumampot siya ng tinidor at agad sumubo. Nang malasahan niya ang alat-tamis ng bihon na sakto lang sa panlasa niya, napapikit siya sa sarap.

"Tsk. Kahit galit, hindi mo kayang itago na masarap ‘yan, ano?"

Bumuka ang mga mata niya at nakita niyang nakapangalumbaba si Zachary, nakatingin sa kanya na tila aliw na aliw sa reaksyon niya.

Mabilis siyang umiwas ng tingin at pasimpleng sumimsim ng juice. "Hindi naman gano’n kasarap," mariin niyang sabi, kahit gustong-gusto na niyang ubusin ang pagkain.

"Talaga?" Napangisi ito. "Aba, dapat lang. Ako pa mismo ang nagluto niyan."

Napahinto siya sa pagnguya at napatingin kay Zachary nang mabilis. "Ikaw?"

Tumango ito, mayabang ang ngiti. "Bakit? Hindi ka makapaniwala na marunong akong magluto?"

Hindi siya sumagot. Ang totoo, hindi nga siya makapaniwala. Mukha kasing tipong hindi humahawak ng kahit anong gawaing bahay si Zachary, pero ngayon ay pinagluto pa siya nito.

Bumaba ang tingin niya sa pagkain. Bigla, hindi niya alam kung bakit, pero may kung anong mainit na pakiramdam ang gumapang sa dibdib niya.

"Hindi porke't mayaman ako, wala na akong alam sa buhay," dagdag pa nito. "At isa pa, gusto kong makita kung paano mo tatanggihan ang pagkain na mismong ako ang naghanda."

Hindi alam ni Siena kung dahil ba sa gutom o sa sinabi ni Zachary, pero parang mas sumarap pa lalo ang pansit bihon sa panlasa niya.

Habang patuloy na kumakain si Siena, hindi niya mapigilang mag-isip ng maraming tanong. Bakit nga ba siya dinala sa ganitong lugar? At paano kung may magtanong tungkol sa kanila?

Napatingin siya kay Zachary, na kasalukuyang nagkakape habang nakataas ang isang paa sa upuan, parang walang pakialam sa mundo. Hindi na niya natiis at biglang nagtanong.

"Zachary, bakit mo ako dinala rito?" diretsong tanong niya. "Hindi ba dapat sa isang malaking bahay tayo nakatira? O kahit sa isang mas matinong lugar?"

Napangisi si Zachary at nilapag ang tasa ng kape. "Bakit? Hindi ba komportable rito?"

"Seryoso ako," aniya, sinuklay ng mga daliri ang bahagyang basang buhok mula sa pawis. "Paano kung magtanong ang mga magulang ko? Paano kung magtanong ang pamilya mo—ang mga kaibigan mo, mga pinsan mo, at lalo na ang kapatid mo?"

Sa halip na sumagot agad, tumayo si Zachary at tumingin sa kanya nang diretso. "Hindi nila kailangang malaman ang tungkol sa atin."

Napalunok si Siena. "Ano'ng ibig mong sabihin?"

"Ibig sabihin, sa ngayon, walang makikialam sa buhay natin. Wala kang magulang na magdidikta sa’yo. Wala rin akong pamilya na magtatanong tungkol sa’yo. At kung magtanong man sila…" Pumikit ito saglit, tila inip. "Sasabihin ko lang na busy tayo sa ‘honeymoon.’"

Namilog ang mata ni Siena. "Honeymoon?"

Ngumiti si Zachary, pero hindi ito yung tipong nakaka-kilig—ito yung tipong nakakainis. "Anong problema ro’n? Hindi ba ‘yan naman ang dapat na ginagawa ng bagong kasal?"

Nanlamig ang kamay ni Siena. Pakiramdam niya, naisahan na naman siya ni Zachary.