Chapter 7

Siena’s POV

Naupo si Siena sa sofa habang kausap ang kanyang mama. Ramdam niya ang bigat sa kanyang dibdib habang tinatanong ito.

"Mama, alam mo ba kung saan na nakatira si Louis ngayon?" tanong niya, pilit na pinapanatiling kalmado ang kanyang tinig. "Iba na raw ang nakatira sa malaking bahay nila."

Napatingin ang kanyang ina sa kanya, bakas sa mukha nito ang pag-aalinlangan. "Iha… bakit mo siya hinahanap? Hindi mo pa rin ba matanggap ang nangyari?"

Kumuyom ang kamao ni Siena. "Gusto ko lang siyang makausap, Mama. May gusto akong itanong sa kanya."

Nagpalipat-lipat ang tingin ng kanyang ina sa kanya, tila iniisip kung sasabihin ba nito ang totoo o hindi. Ilang saglit ang lumipas bago ito muling nagsalita.

"Ang alam ko, umalis siya pagkatapos ng kasal mo. Hindi ko alam kung saan siya tumuloy, pero may narinig akong umalis siya ng bansa."

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Siena. "Umalis?" bulong niya sa sarili. "Bakit?"

"Hindi ko alam, iha. Pero baka ito na ang pagkakataon mong mag-move on. Isa pa, asawa mo na si Zachary—"

"Mama, huwag mong ipaalala sa akin," mabilis niyang putol, mahigpit na nakapikit. Hindi niya kayang tanggapin ang sitwasyon, lalo na ngayong mukhang may tinatago ang lahat sa kanya.

Ano ang dahilan ng pagkawala ni Louis? At bakit parang may mali sa lahat ng nangyayari?

Nag-aalangan pa rin si Mama nang biglang tumunog ang doorbell. Naputol ang usapan nila at agad siyang tumayo upang silipin kung sino ang dumating.

"Siena!" masayang bati ng kanyang matalik na kaibigan na si Hannah nang bumukas ang pinto. "Ang tagal mong nawala! Dapat talaga lumabas tayo ngayon. Mamasyal tayo!"

Napabuntong-hininga si Siena. Gusto niyang tapusin ang usapan nila ni Mama, ngunit sa kabilang banda, kailangan din niya ng kahit kaunting pahinga mula sa gulong pinapasok niya ngayon.

"Saan naman tayo pupunta?" tanong niya, nagdadalawang-isip kung sasama ba siya.

"Ikaw bahala! Basta mag-relax tayo. Kailangan mong makalimot kahit sandali." Kinindatan siya ni Hannah. "Ayoko ng reklamo. Magbihis ka na!"

Napatingin si Siena kay Mama, na tahimik lang na nakamasid sa kanila. Mukhang may gustong sabihin ang kanyang ina, pero sa huli, tumango na lang ito.

"Sige na, iha. Lumabas ka muna, baka sakaling gumaan ang pakiramdam mo."

Sa huli, napilitan siyang sumang-ayon. "Fine, pero saglit lang, ha?"

Habang nagbibihis siya, hindi niya maiwasang mapaisip. Pansamantala lang ba talaga ang lahat ng ito? O may mas malaking katotohanang itinatago sa kanya?

Pagkatapos magbihis, tumingin si Siena sa salamin. Fitted na pants at spaghetti strap—simple pero sexy. Napangiti siya nang bahagya.

"Sino nga ba ang sinayang ni Louis?" tanong niya sa sarili habang hinahagod ng tingin ang repleksyon niya. "Ako?"

Napailing siya at kinuha ang maliit na shoulder bag niya. Wala siyang balak magmukmok. Kung may isang bagay siyang natutunan sa lahat ng nangyari, ito ay ang huwag nang maghabol sa isang lalaking hindi na siya pinili.

Lumabas siya ng kwarto at nadatnan si Hannah na nakaupo sa sofa, abala sa pagse-selfie.

"Damn, girl!" Napanganga si Hannah nang makita siya. "Seryoso ka? Ganyan ka kasexy tapos magpapakita ka sa madlang people? Sure ka bang mamamasyal lang tayo? Baka may magka-heart attack sa daan!"

Napatawa si Siena. "Tara na nga bago pa ako magbago ng isip."

Sabay silang lumabas ng bahay, hindi alam ni Siena na ang simpleng pamamasyal na ito ay magiging simula ng isang bagay na hindi niya inaasahan.

Paglabas ni Siena kasama si Hannah, agad niyang hinanap ang sasakyan na binili niya noon. Pero kahit anong lingon niya sa kanilang bakuran, wala ito roon.

"Nasaan na ‘yung sasakyan ko?" tanong niya, napakunot ang noo.

"Hay naku, wag mo nang hanapin. Hindi mo na ‘yan magagamit ngayon," sagot ni Hannah habang nilalabas ang susi mula sa bag. "May dala akong sasakyan, kaya ito na lang muna ang gamitin natin."

Wala nang nagawa si Siena kundi sumakay. Habang nasa loob ng kotse, hindi niya napansin na may isang pares ng mga mata ang nakamasid sa kanila mula sa di kalayuan.

Si Louis.

Tahimik itong nakatayo sa tapat ng isang tindahan, nakapamulsa at seryoso ang ekspresyon habang sinusundan ng tingin ang papalayong sasakyan nina Siena at Hannah.

Habang nagmamaneho si Hannah, pasimpleng sumulyap ito kay Siena. "Balita ko kasal ka na?" tanong nito, may halong paninigurado sa tono. "Totoo ba? At sino naman ‘yung mister mo?"

Napabuntong-hininga si Siena. Walang gana ang ekspresyon niya at halatang inis pa rin sa sitwasyon. "Oo, kasal na ako," sagot niya nang walang emosyon.

"Wow, parang ang saya mo, ah," natatawang puna ni Hannah. "Sino ba ‘yung mister mo? Bakit parang wala kang gana pag-usapan siya?"

Umirap si Siena at nilaro-laro ang singsing sa daliri niya, tila nainis pa lalo nang maalala kung paano siya pinilit nitong isuot iyon. "Huwag mo nang itanong. Isang mayabang at mapilit na lalaki. At ang mas nakakainis? Hindi ko man lang ginusto ang kasal na ‘to."

Napakunot-noo si Hannah. "Ha? Paano nangyari ‘yun?"

"Mahabang kwento," iwas ni Siena. "Basta ang alam ko, gusto ko lang lumabas ngayon at kalimutan muna ang lahat."

"Alam ba ito ni Louis?" tanong muli ni Hannah, halatang hindi pa rin makapaniwala.

Dito lalo nang nag-init ang ulo ni Siena. "Huwag mo ngang banggitin ang pangalan ng walanghiyang ‘yon," iritadong sagot niya. "Binenta niya ako, Hannah! Binenta niya ako na parang isang bagay lang na puwedeng ipagpalit!"

Nanlaki ang mga mata ni Hannah. "Ano?! Anong ibig mong sabihin?"

Napasandal si Siena sa upuan at mariing pumikit, pilit pinipigilan ang luha. "May balak pa naman sana akong sorpresahin siya, pero ako ang nasorpresa. Ang akala ko, mahal niya ako. Pero nung dumating ang problema sa kompanya niya, hindi ako ang pinili niyang ipaglaban—pinili niyang iligtas ang sarili niya."

Tahimik na napatingin sa kaniya si Hannah, tila hindi alam kung ano ang sasabihin. "Siena…"

"Huwag na nating pag-usapan ‘yon," mariing putol ni Siena. "Gusto ko lang kalimutan ang lahat, kahit sandali lang."

"Sige, sa bar tayo para makalimot ka," masiglang yaya ni Hannah, na tila ba excited pang makalimutan ni Siena ang lahat sa alak.

At doon nga sila nagtungo sa isang sikat na bar sa siyudad. Maingay ang musika, kumikislap ang mga ilaw, at puno ng masasayang tao. Pero sa kabila ng lahat, si Siena ay tila ba nag-iisa sa lungkot na nararamdaman niya.

"Shot pa!" sigaw niya, habang inaabot ang baso sa bartender. "Huwag kang titigil hangga’t hindi ako nakakalimot!"

"Sigurado ka ba diyan, girl?" natatawang tanong ni Hannah. "Baka bukas, mas lalo mo lang maalala ‘yan!"

Pero wala na siyang pakialam. Isang shot pa. Isa pa. Hanggang sa naramdaman niyang umiikot na ang paligid. Napahagikhik siya at marahang tinapik si Hannah sa balikat. "Alam mo ba? Ang tanga-tanga ko! Kasi minahal ko siya nang sobra! Pero ano? Siya? Binenta lang ako! Ang sakit, Hannah! Ang sakit-sakit!"

Nagsimula nang umiyak si Siena, drama queen mode on, habang si Hannah ay napapailing na lang. "Diyos ko, girl. Ang bigat mo nang kasama!"

Pero bago pa siya tuluyang bumagsak sa mesa, isang mainit at matigas na bisig ang biglang sumalo sa kaniya. "Ano na namang kagaguhan ‘to, Siena?" malamig ngunit puno ng inis na tinig ang narinig niya.

Napaangat siya ng tingin, at sa kabila ng malabong paningin dulot ng alak, nakilala niya agad ang lalaking iyon.

Zachary.

Napangiwi si Zachary sa sinabi ni Siena. "Ang pangit mo talaga, asawa ko."

Sa halip na mainis, natawa lang siya. Pati si Hannah ay napailing habang tumatawa. "Grabe ka, girl. Asawa mo 'yan tapos sinabihan mong pangit?" biro ni Hannah.

Ngunit tila walang pakialam si Siena. Bumaling siya kay Zachary na bahagyang nakakunot-noo ngunit nakangiti. "Hoy, Zachary… ihiii na akoooo!" inireklamo niya habang gumigewang-gewang sa kinatatayuan.

Napailing si Zachary. "Hindi mo na talaga kaya, no?"

"Hindi naaa! Baka dito pa 'ko maihi!" reklamo niya, halos mamilipit sa sobrang pigil.

Napabuntong-hininga si Zachary bago hinawakan ang braso ni Siena. "Halika na nga. Sasamahan kita."

Napadilat si Hannah at agad sumingit. "Uy, uy, uy! Bakit ka sasama? Hindi naman niya kailangan ng bantay!"

Ngunit nagtaas lang ng kilay si Zachary. "Alam mo bang ilang beses na ‘kong naloko ng babaeng ‘to? Hindi ako magpapakampante. Lalo na at lasing siya."

Napairap si Siena habang nakahawak sa tiyan niya. "Ano ako, bata?"

"Aba, parang oo," natatawang sagot ni Zachary bago siya hinila papunta sa restroom.

Sa bawat hakbang, hindi niya alam kung dahil lang ba sa alak o sa inis, pero para siyang lalong naiihi!

Napamura si Siena habang pilit niyang binababa ang zipper ng fitted pants niya. "Walang hiya! Hindi ko maibaba ang zipper!" reklamo niya, bahagyang sumisipa-sipa sa inis.

Narinig iyon ni Zachary mula sa labas ng restroom. "Ano na naman 'yan, Siena?" Napailing siya bago pumasok sa loob, wala nang pakialam kung pambabae ang banyo.

"Ano ba? Wala akong oras sa kaartehan mo. Halika nga rito!" Agad niyang hinila si Siena palapit at marahas—pero maingat—na binaba ang zipper ng pantalon nito.

Habang ginagawa niya iyon, may ilang babae ang nakatingin sa kanila, pabulong-bulong at tila kinikilig. Hanggang sa isang babaeng may pulang lipstick ang lumapit at pabirong sinabi, "Pwede bang ako naman ang babaan mo ng zipper, gwapo?"

Biglang naningkit ang mga mata ni Siena. Kahit hilo pa siya sa alak, agad siyang napikon.

"Hoy! Asawa ko ‘yan!" malakas niyang sabi, dahilan para mapatingin ang ibang tao sa kanila.

Nakangisi lang si Zachary, ngunit nagulat siya nang biglang yakapin siya ni Siena at isubsob ang mukha sa dibdib niya, tila isang batang inaangkin ang laruan niya.

"Sa'kin lang 'to! Kahit anong sabihin niyong lahat, akin 'to!" dagdag pa niya, bago tinapunan ng matalim na tingin ang babae.

Natawa si Zachary. "Akin lang pala, ha? Sabi mo ‘temporary’ lang tayo?" bulong niya sa tenga ni Siena.

Pero imbes na sagutin siya ni Siena, mabilis itong bumalik sa ulirat at napangiwi. "T*ngina, ihing-ihi na ‘ko! Labas!"

"Sabi ko na nga ba, arte mo lang ‘yan!" Tawang-tawa si Zachary habang lumabas ng banyo, pero hindi na niya mapigilan ang ngiti niya.

"Mukhang may selosa akong asawa, ah?" bulong niya sa sarili.