ตอนที่ 3

Single Dad คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว

Writer : Aile'N

ตอนที่ 3

หลังกลับจากส่งอลันที่โรงเรียนทั้งสองคนก็แยกย้ายกันตามหน้าที่ ร่างสูงออกไปทำงาน ส่วนอิงเอยก็กลับบ้านมาและหยิบตารางงานขึ้นมาดูอีกครั้งและพบว่างานต่อไปคือทำความสะอาดห้อง ของใช้และของเล่นให้อลัน รวมทั้งซักเสื้อผ้าและรีดไว้ให้ทุกชุด ไม่ว่าจะเป็นชุดอยู่บ้านหรือชุดนักเรียน

ร่างบางก็ทำได้อย่างสบายๆ เพราะทำอยู่เป็นประจำ ในตอนนี้เลยยังไม่มีอะไรยากสำหรับเธอ พอทำเสร็จก็มีเวลาพักให้หนึ่งชั่วโมง ก่อนจะต้องไปทำห้องของคนเป็นพ่อต่อ ซึ่งจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าตกลงเธอถูกจ้างมาเป็นพี่เลี้ยงให้อลันจริงๆ หรือเปล่า ทำไมจะต้องมีส่วนของไบรอันพ่วงมาด้วยทุกที =_="

เสร็จจากห้องเจ้าของบ้านอิงเอยก็ได้พักยาวจนถึงเที่ยง ข้าวเที่ยงเธอได้กินบนโต๊ะใหญ่อีกครั้งแต่คราวนี้ได้นั่งคนเดียวโดดๆ เลยค่อนข้างเกร็งและขัดเขินสายตาของบรรดาสาวใช้ชุดเมดที่คอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้เธอเป็นอย่างมาก เลยทำให้ฉุกคิดได้ว่าเธอต้องหาเพื่อนสักคนไว้คลายเหงาบ้าง ให้อยู่คนเดียวแบบนี้มันอึดอัด.. แน่นอนว่าเป้าหมายที่ร่างบางคิดไว้ก็คือ 'เพลง' หัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ โชคดีที่หล่อนไม่ได้น่ากลัวเท่าวันแรกที่เธอเหยียบเข้ามาอีกทั้งอายุไม่ห่างกันนัก เลยทำให้คุยกันง่ายขึ้น

และพอได้คุยกันอิงเอยก็ได้รู้อีกว่าที่เพลงชอบทำหน้าขรึมก็เพราะว่าเป็นหัวหน้าแม่บ้าน เพื่อที่คนอื่นๆ จะได้เคารพและเกรงใจเนื่องจากเธอได้รับตำแหน่งหัวหน้าตั้งแต่อายุยังน้อย และได้เพราะสืบทอดมาจากบรรพบุรุษที่อยู่รับใช้ตระกูลของไบรอันมาหลายต่อหลายรุ่น หลายคนเลยมองว่าเธอได้ตำแหน่งมาเพราะเส้นสายเลยอาจจะยังมีคนที่ไม่ค่อยชอบหน้าหรือเคารพเธอสักเท่าไร เพลงจึงต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเพื่อพิสูจน์ตัวเองให้ทุกคนยอมรับ เลยกลายเป็นว่ามันทำให้เธอกลายเป็นคนเงียบขรึมไม่สดใสสมวัยอย่างคนอื่นที่อายุเท่าๆ กัน

"ถามอะไรหน่อยได้มั้ยอ่ะ" เสียงใสเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากตีสนิทกับเพื่อนคนแรกในบ้านได้สำเร็จโดยใช้ลูกตื้อครองโลก

"พี่เลี้ยงคนก่อนๆ เขาเป็นแบบนี้มั้ยอ่ะ พักข้างบน กินข้าวร่วมโต๊ะกับเจ้านาย มันเกินไปนะบางที" คนตัวเล็กพูดต่อไปอีกเมื่อคนฟังอนุญาตให้ถามผ่านการพยักหน้า อิงเอยเลยไม่มีความเกรงใจอีกต่อไปเพราะตั้งแต่มาในหัวเธอก็มีความสงสัยอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด

"ก็เป็นแบบนี้แหละ คุณไบรอันสั่งมาแบบนี้" เพลงตอบกลับมานิ่งๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ แม่บ้านก็ส่วนแม่บ้าน พี่เลี้ยงก็ส่วนพี่เลี้ยง ไม่ว่าบ้านไหนๆ ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น ส่วนเจ้านายจะให้อภิสิทธิ์อะไรบ้างนั้นก็เป็นเรื่องของเขา

"จริงดิ? แล้วคนก่อนๆ ลาออกทำไมอ่ะ เงินดีขนาดนี้ ที่พักก็ดี" น้ำเสียงเจื้อยแจ้วถามต่อด้วยความสงสัยใคร่รู้ตามประสาคนไม่เคยทำงานแบบนี้ แต่สำหรับเธอพอได้มาลองทำแล้วมันก็ไม่มีปัญหาอะไร ค่อนข้างจะสบายอกสบายใจด้วยซ้ำ เพราะใช้แรงงานอย่างเดียว ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับใคร แถมได้อยู่ห้องใหญ่ๆ กินอาหารดีๆ เงินก็ดีอีกต่างหาก งานดีกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว

"ไม่ได้ลาออก แต่ถูกไล่ออก" ร่างสูงกว่าหันมาบอกและมองสบตากันแวบเดียวก็ก้มลงสนใจเช็ดแก้วในมือต่อ ในใจก็คิดไปก่อนแล้วว่าจะเล่าให้คนตัวเล็กฟังดีไหมถ้าเกิดหล่อนถามต่อมาอีก แต่เท่าที่ได้คุยกันอิงเอยก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ติดจะซื่อๆ ด้วยซ้ำไป หล่อนคงไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่ผ่านมาหรอก.. มั้ง แถมเจ้านายของเธอยังฉลาดเป็นกรด ถ้าหล่อนคิดจะทำอะไรนอกเหนือไปจากหน้าที่มีหรือที่เขาจะไม่รู้

"เอ้า ทำไมอ่ะ ดูแลลูกเขาไม่ดีงี้หรอ? อลันก็เป็นเด็กดีนะ ไม่เห็นจะซนตรงไหนเลย น่ารักจะตาย" ยิ่งฟังก็ยิ่งสงสัย ดวงตากลมโตฉายแววงุนงงออกมาก่อนถามต่ออย่างหยุดไม่ได้ ขณะพูดถึงลูกเจ้านายก็นึกถึงหน้าตาน่ารักๆ ของร่างนั้นไปด้วย

"ก็ใช่.. แต่เธอคิดว่าคนอื่นๆ จะสมัครเข้ามาเพื่อเป็นพี่เลี้ยงเด็กจริงๆ น่ะหรอ? " เพลงย้อนถามกลับ หวังจะให้คนฟังคิดได้เองแต่อีกฝ่ายก็สุดแสนจะซื่อบื้ออย่างที่เธอคิดจริงๆ เพราะใบหน้าขาวใสนั้นยังคงมองมาที่เธอด้วยความสงสัย

"เข้าใจยากจริงนะ.. ก็ที่สมัครๆ มาก็หวังจะจับคุณไบรอันเพื่อหวังรวยทางลัดกันทั้งนั้นแหละ หล่อรวยปานนั้น" ร่างสูงบอกออกมาตรงๆ เป็นสิ่งที่ทุกคนในบ้านต่างรู้ดี เพราะไม่ว่าจะรับมากี่คนๆ ก็เจอแต่พิมพ์เดียวกันทั้งนั้นคือหวังจะไต่เต้าเป็นคุณนายของบ้านนี้

"อ่าว แล้วภรรยาเขาล่ะ" ปากเล็กๆ แดงๆ ยังคงเจรจาเสียงใสไม่หยุด จนเหมือนคนพูดมากแต่หากคนถูกถามก็ไม่ได้รำคาญแต่อย่างใด เพราะอยู่ที่นี่เธอก็ใช่จะมีเพื่อน ตอนแรกที่อิงเอยเข้ามาคุยด้วยก็ค่อนข้างแปลกใจไม่น้อยเลยเหมือนกัน

"เธอเสียไปเมื่อสองปีที่แล้ว" เพลงเอ่ยหน้าเศร้า เธอไม่ได้สนิทสนมกับอดีตภรรยาของเจ้านายหรอกแต่สงสารอลันมากกว่าที่ต้องมาเสียแม่ไปตั้งแต่อายุยังน้อย

"เฮ้ย.. จริงหรอเนี่ย สงสารอลันอ่ะ" คนฟังทำหน้าอึ้งระคนเศร้าสลดใจที่ได้รู้ว่าเด็กชายหน้าตาน่ารักที่เธอเพิ่งจะรู้จักกำพร้าผู้เป็นแม่ตั้งแต่ยังเล็ก

"อืม ยังเด็กอยู่เลยแท้ๆ " เพลงพึมพำเสียงเบา ก่อนถอนหายใจแล้วสลัดความรู้สึกมัวๆ ในใจออกไป

"ว่าแต่เธอเถอะ เข้ามามีจุดประสงค์อะไรกันแน่ห้ะ? เหมือนยัยพวกนั้นหรือเปล่า? " ร่างสูงเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นคนตัวเล็กนิ่งอึ้งไปนานเพราะยังคงไม่หายอึ้งกับเรื่องราวน่าเศร้าของเจ้านายตัวน้อย

"ห้ะ? แล้ว.. เธอคิดว่าฉันเหมือนป้ะล่ะ" อิงเอยทำหน้างงเพราะเพิ่งหลุดจากภวังค์ แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรก็นึกอยากแกล้งขึ้นมา ทำเป็นสะบัดผมที่มัดมวยสูงไว้ข้างบนแล้วส่งตาหวานใส่เพื่อนให้เหมือนผู้หญิงพวกนั้น ทำคนฟังมองนิ่งก่อนส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา และก็มั่นใจว่าถึงอิงเอยจะเข้ามาเพื่อจับไบรอันจริงๆ เจ้านายเธอก็คงไม่มีวันหลงเสน่ห์ยัยผู้หญิงบ้าๆ บอๆ คนนี้แน่ =_="

"ฮ่าๆ ๆ ล้อเล่นน่า ฉันไม่ได้บ้าผู้ชายอย่างยัยพวกนั้นสักหน่อย ฉันก็แค่ตกงานเพราะเจอแต่เพื่อนร่วมงานหัวงู จ้องแต่จะลวนลาม ก็เลยหางานไม่ได้สักที จนมาเจอประกาศของเจ้านายเธอน่ะแหละ" ร่างบางยิ้มร่าเมื่อกวนประสาทเพื่อนร่วมงานหน้าขรึมได้สำเร็จ พูดมาถึงตรงนี้ก็อดเล่าเรื่องตัวเองให้เพลงฟังบ้างไม่ได้ว่าเส้นทางการทำงานของเธอมันยากลำบากแค่ไหน แต่ก็นับว่าโชคยังดีที่มาได้งานที่นี่ (?)

"ก็สมควรโดนอยู่หรอก" คนตัวสูงแขวะออกมาเสียงเบา ไม่ได้แปลกใจกับเรื่องที่อีกฝ่ายเล่ามาเท่าไรกับภาพลักษณ์หญิงสาวตัวเล็กๆ ขาวๆ หน้าตาอย่างกับตุ๊กตาอย่างที่เห็นในตอนนี้ แม้นิสัยจะบ้าๆ บอๆ ก็ตาม.. สิ้นคำพูดนั้นของเพลงคนฟังก็มองมาอย่างงงๆ ว่าจะถามก็ดันนึกเรื่องอื่นขึ้นมาได้เสียก่อนเลยทิ้งเรื่องก่อนหน้าไป

"เออ ถามไรอีกหน่อยได้ป้ะ ทำไมแค่ทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กจะต้องหาแต่คนสวยๆ อย่างกับจะเอาไปประกวดนางงามด้วยอ่ะ" นี่เป็นอีกเรื่องที่คนตัวเล็กสงสัยเป็นอย่างมากกกก แบบก.ไก่ล้านตัว เพราะงานพี่เลี้ยงก็ใช่จะต่างจากงานแม่บ้านนัก ทำงานอยู่แต่ในบ้าน ไม่รู้จะคัดเอารูปร่างหน้าตาดีๆ ไปทำไม เลยทำให้เธอกลัวจนเกือบจะไม่มาสมัครอยู่แล้วเชียว!

"ก็ตามประสาผู้ชายอ่ะ เขาก็ต้องชอบของสวยๆ งามๆ มองแล้วเจริญหูเจริญตานั่นแหละ ใบปลิวนั่นคุณไบรอันเป็นคนพิมพ์เอง ภาษาก็เลยอาจจะแปลกๆ ไปบ้าง" เพลงบอกอย่างไม่ใส่ใจ เพราะรู้จักเจ้านายของตัวเองดี ไม่ใช่แค่เธอทุกคนในแวดวงธุรกิจหรือสื่อบันเทิงก็รู้ทั้งนั้นว่า 'ไบรอัน คอร์เนอร์' ก็คือเสือตัวพ่อคนหนึ่งที่ได้หน้าที่การงานทางธุรกิจกับหน้าที่คุณพ่อลูกอ่อนมาบังหน้าไว้ ทำให้นิสัยด้านมืดมันเบาบางลงไปได้มากเลยทีเดียว ใครรู้จักเพียงผิวเผินก็คงจะเข้าใจไปตามภาพลักษณ์ภายนอกของเขา

"ชิ.. หัวงูน่ะสิไม่ว่า ผู้ชายแม่งก็เหมือนกันหมด! " อิงเอยเบ้ปากออกมาด้วยความหมั่นไส้ มิน่าเธอถึงว่าใบปลิวนั่นมันแปลก ใครที่ไหนจะพิมพ์อะไรแบบนั้นออกมาเพื่อเชิญชวนคนไปสมัครงานกัน! =_=*

"แต่คุณไบรอันทั้งหล่อทั้งรวย ก็น่ายอมมั้ยล่ะ" เพลงย้อนถามพลางยิ้มเยาะ เพราะมั่นใจว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเจ้านายของเธออย่างแน่นอน รวมทั้งคนตรงหน้านี้ก็ด้วย

"เธอเองก็บ้าผู้ชายเหมือนกันนะเนี่ย" ร่างบางหรี่ตามองพลางยิ้มล้อทันทีเมื่อเห็นเพื่อนสปอยล์เจ้านายตัวเองราวกับหลงเสน่ห์เขาเหมือนกัน

"นี่.. ฉันเปรียบเทียบหรอก ฉันมีแฟนของฉันอยู่แล้ว ต่อให้หล่อให้รวยยังไงฉันก็ไม่สนใจหรอก" คนที่ยิ้มเยาะเขาในตอนแรกชักสีหน้าดุๆ และรีบแก้ตัวทันทีเมื่อถูกเล่นงานกลับ

"หึหึ ให้มันจริงเถ้อะ~" อิงเอยยังคงไม่หยุดล้อ ทั้งคำพูด สีหน้าและแววตา ทำให้คนถูกล้อเริ่มอยู่ไม่สุขเพราะกลัวคนอื่นจะเข้ามาได้ยินและเอาไปพูดเสียๆ หายๆ เพราะเธอไม่เคยมีความคิดแบบนั้นกับเจ้านายของตัวเองเลยสักนิด สเป็คของเธอคือชายไทยแท้ไม่ใช่ฝรั่งจ๋าอย่างเขา ต่อให้หล่อรวยแค่ไหนก็เถอะ

"โว้ย! ไปๆ ไปทำงานได้แล้ว" ร่างสูงผลักไสไล่ส่งคนล้อเพื่อตัดความรำคาญ อีกทั้งคุยกันมานานมากแล้วจนละเลยต่อหน้าที่ เดี๋ยวคนอื่นจะเอาไปพูดเสียๆ หายๆ ได้ก็เลยต้องรีบตัดบท แต่ท่าทางร้อนรนนั้นกลับทำให้ร่างบางเข้าใจว่าเธอเขินเลยพยายามเปลี่ยนเรื่องไปเสียได้

"ฮ่าๆ ไปก็ได้" เสียงใสหัวเราะขำเพื่อนสนิทหมาดๆ ของตัวเองด้วยความเอ็นดูก่อนจะยอมจากไปแต่โดยดี เดินมาถึงกลางบ้านก็ล้วงเอาใบตารางงานขึ้นมาดูอีกทีเพราะดูรวดเดียวแล้วจำไม่ได้ และหน้าที่ต่อไปก็คือต้องพาหมาไปเดินเล่น.. (?) แม้จะอดสงสัยไม่ได้ว่าหน้าที่นี้เป็นงานของพี่เลี้ยงเด็กตรงไหน? แต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้เพราะเป็นแค่ลูกจ้างแถมเงินเดือนยังสูงด้วย เจ้านายสั่งอะไรก็ต้องทำแหละนะ ทว่ากลับเจอปัญหาใหญ่คือ.. หมาที่ว่าอยู่ที่ไหนเพราะยังไม่เคยเห็น ก็เลยต้องกลับไปถามเพลงอีกครั้ง..

"เพลง.."

"อะไรอีกล่ะ! " เสียงห้วนถามกลับอย่างใส่อารมณ์เพราะคิดว่าคนตัวเล็กจะมากวนอะไรอีก แม้คนฟังจะแอบขำแต่ก็ต้องทำหน้านิ่งแล้วโบกมือปฏิเสธพัลวัน

"ไม่ๆ ไม่ได้มากวน แค่จะมาถามว่าหมาอยู่ไหน ต้องพาไปเดินเล่นด้วยหรอ? " ร่างเล็กถามถึงงานที่ได้รับมอบหมายด้วยความสงสัย เพราะก็อย่างที่บอก.. งานเลี้ยงหมาไม่น่าใช่หน้าที่พี่เลี้ยงเด็ก =_="

"อืม มานี่เดี๋ยวพาไป" เพลงตอบรับเก้อๆ ก่อนเดินนำไปหาสัตว์เลี้ยงสี่ขาของเจ้านายที่มีถิ่นอาศัยอยู่บริเวณหลังบ้าน เป็นบ้านอีกหลังขนาดย่อส่วน สร้างไว้เป็นที่อยู่อาศัยของสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ตัวโตเต็มไวจำนวนห้าตัวด้วยกัน

"จะรวยไปไหนเนี่ย สร้างบ้านให้หมาไม่พอ ติดแอร์ให้มันด้วย" คนข้างหลังพึมพำออกมาอย่างอึ้งๆ หลังจากได้เห็นภายนอกของบ้านจนเข้ามาถึงข้างในที่บอกได้เลยว่าหรูหรามีราคาว่าบ้านเธออีก =_="

"นั่นน่ะ พาไปทั้งหมดเลย" คนเดินนำหยุดเดินแล้วชี้ไปที่สุนัขหนุ่มรูปงามทั้งห้าตัวที่กำลังเล่นกันอยู่ในห้องนอนของพวกมันอย่างสนุกสนาน

"ห๊า! ? ทั้งหมดเนี่ยนะ?? ฉันจะถูกลากไปไหนมั้ยเนี่ย! " ภาพสุนัขหนุ่มตัวโตเต็มวัยทั้งห้าตัวตรงหน้าทำคนตัวเล็กอ้าปากค้างเมื่อได้รู้ว่าเธอจะต้องพาพวกมันออกไปเดินเล่นพร้อมกันทั้งหมด แค่ยืนก็สูงเท่าเอวเธอแล้ว.. นี่มีกันตั้งห้าตัว! แต่เธอตัวคนเดียว แค่มองก็เห็นอนาคตแล้วว่าเธอเอาพวกมันไม่อยู่แน่ๆ

"ไม่หรอก มันไม่ดื้อ.. ต้องทำความคุ้นเคยกับมันก่อน ตัวแรกฝั่งนั้นชื่อแม่ทัพ สองชื่อนักรบ สามชื่อขุนพล สี่ชื่อกษัตริย์ ห้าชื่อจอมทัพ จำได้มั้ย? " เพลงยังคงไม่เดือดร้อนใจกับท่าทางกระสับกระส่ายโวยวายของอิงเอย เธอเริ่มแนะนำพวกมันให้คนตัวเล็กรู้จักไปทีละตัวจนครบก็หันมาถามหน้านิ่งๆ

"โห เจ้าของฝรั่งจ๋าเชียว แต่ตั้งชื่อหมาโคตรไทย" เสียงใสบ่นออกมาด้วยความไม่เข้าใจว่าเจ้าของบ้านคิดอะไรอยู่ถึงตั้งชื่อหมาราวกับจะสร้างกองทัพสี่ขาไปสู้กับใครแบบนี้ =_=^

"บ่นไม่หยุดเลยนะ แก้มป่องๆ นี่มันน่าตีจริงๆ " เพลงว่าเสียงดุพลางทำท่ายกมือเตรียมจะฟาดใส่แก้มป่องพองลมของคนตัวเล็กด้วยความหมั่นไส้เพราะตั้งแต่เดินเข้ามาก็บ่นไม่หยุดปาก

"โหดร้ายอ่ะ" มือเล็กรีบยกขึ้นกุมแก้มตัวเองไว้พร้อมกับรีบถอยหนีด้วยความตกใจ ตั้งหลักได้ก็มองค้อนใส่อีกคนอย่างงอนๆ

"ไปทำความรู้จักพวกมันไว้ซะ แล้วก็พาออกไปเดินเล่น อาทิตย์แรกก็พาเดินในสวนบ้านก่อนก็ได้ คุ้นเมื่อไรค่อยพาออกข้างนอก" ร่างสูงส่ายหน้าก่อนตัดบทสนทนาที่มีแววจะยืดยื้อไปไกล เพราะเธอยังมีงานต้องทำอีกเยอะ

"โอเค แต่เธออย่าเพิ่งไปนะ กลัวมันกัดอ่ะ" อิงเอยยอมก้มหน้ารับกรรมแต่โดยดี สิ้นคำบอกก็เข้าไปทำความรู้จักกับสัตว์เลี้ยงสี่ขาทั้งห้าตัวของเจ้านายโดยมีเพลงยืนอยู่ใกล้ๆ โชคดีที่มันเป็นมิตร ไม่นานก็สนิทกัน เพลงจึงปล่อยให้คนตัวเล็กพาพวกมันไปเดินเล่นและกลับเข้าบ้านไปทำงานต่อ

จนถึงตอนนี้อิงเอยก็ยังไม่เข้าใจว่าตกลงเธอมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรืออะไรกันแน่.. ทำไมต้องทำทุกอย่างเลย กระทั่งเล่นกับหมา! แอบบ่นนิดหน่อยแต่ก็เล่นกับมันโดยหยิบของเล่นในตะกร้าโยนไปให้มันคาบกลับมา ซึ่งมันก็ไม่ได้สนใจเธอนัก =_=^

บางตัวก็วิ่งไล่กันเองจนกลายเป็นจลาจลย่อมๆ ที่เรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดของเธอรั้งพวกมันไว้ไม่อยู่ เลยต้องปล่อยไปพลางนึกบ่นเพลงในใจเรื่องที่บอกว่าพวกมันไม่ดื้อ!

"แม่ทัพเอามานี่ มาทางนี้ เร็วๆ เข้า.. นักรบ! ? อย่าดึง! " แต่ด้วยความรักสัตว์ที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วร่างบางก็พยายามเล่นกับพวกมันอย่างสุดกำลัง ขว้างของไปให้คาบ แรกๆ ก็ไม่สนแต่นานเข้าก็ยอมเล่นด้วยแต่ดันเล่นพร้อมกันเสียนี่ พอตัวหนึ่งมาดึงเสื้อของเธอ ตัวอื่นๆ ก็มาดึงช่วย..

"อย่าดึงโว้ย! ปล่อยๆ! ? "

แควก!

ตุ้บ!

ร่างเล็กๆ กระแทกลงพื้นเสียงดัง ไม่นานความจุกร้าวก็เข้ามาเล่นงาน เจ็บ.. แต่ก็ไม่มีโอกาสได้สนใจอาการเจ็บของตัวเองนักเพราะหลังจากที่รุมดึงทึ้งเสื้อจนทำเธอล้มหน้าคว่ำได้สำเร็จ เจ้าสัตว์สี่ขาทั้งห้าตัวนั้นก็เข้ามารุมเลียหน้าเธอจนกระดิกตัวหนีไปไหนไม่ได้

"อื้อ~ หยุด! อย่าเลียๆ อืื้มม ฮ่าๆ ๆ อย่า! หยุด! ไอ้หมาบ้า! " คนตัวเล็กพยายามดิ้นรนหาทางรอดแต่ช่างยากเย็น.. คำพูดของเธอไม่เป็นผลกับหมาตัวโต ยิ่งดิ้นพวกมันยิ่งระริกระรี้ดีใจคิดว่าเธอสนุกด้วย ทั้งที่ความจริงแล้วใกล้หายใจไม่ออกเข้าไปทุกที

และระหว่างที่คนกับหมานัวเนียกันอยู่นั้น.. เสียงรถยนต์ที่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ก็ทำให้อิงเอยได้อากาศหายใจคืนมาอีกครั้ง เมื่อหมาพวกนั้นเปลี่ยนความสนใจและปล่อยเธอเป็นอิสระ คนตัวเล็กนอนหอบหายใจแรงๆ อยู่กับพื้นหญ้าจนหายเหนื่อยก็พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งด้วยสภาพสะบักสะบอม มองไปหาต้นเหตุก็เห็นว่าหมาพวกนั้นวิ่งไปหาเจ้านายของมันที่กลับเข้ามาหลังจากออกไปทำงานหลายชั่วโมง

ร่างสูงนั้นมองมาเห็นเธอพอดี เลยพาหมาพวกนั้นเดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าเหมือนคนกำลังกลั้นขำ เพราะคนตรงหน้าไม่เหลือเค้าเดิมที่เขาเคยเห็น ร่างเล็กๆ นั้นนั่งจุ้มปุ๊กอย่างหมดเรี่ยวแรงอยู่บนพื้นหญ้า ผมเพ้ากระเซอะกระเซิงเหมือนไม่ได้ผ่านการหวีมาเป็นสิบๆ ปี เสื้อผ้าขาดวิ่น มีใบไม้ใบหญ้าทั้งรอยเท้าหมาประทับอยู่เต็มตัวไปหมด

"หึหึ บ้านฉันได้หมาตัวใหม่มาเลี้ยงตั้งแต่เมื่อไหร่" เสียงต่ำหัวเราะเยาะในลำคอ ก่อนพูดแขวะออกมาขำๆ แต่คนฟังกลับไม่ขำด้วย!

"ไม่ตลกเลยนะคะ! " อิงเอยหน้างอ ว่ากลับเสียงห้วนขณะมองค้อนร่างแกร่งกับหมาของเขา

"อืม.. จริงๆ ก็.. ไม่ได้น่าตลก" ใครคนนั้นนิ่งไปนิดก่อนเอ่ยเนิบๆ ขณะไล่สายตามองต่ำลงมาด้วยสายตากรุ้มกริ่มแปลกๆ เป็นเหตุให้คนตัวเล็กต้องมองตาม จนพบว่าเสื้อที่ใส่ติดกายอยู่ขาดวิ่นเป็นทางยาวเห็นไปถึงเสื้อชั้นในสีหวานที่ซ่อนอยู่ใต้ร่มผ้า! ทรวงอกอวบอิ่มสีขาวผ่องประจักษ์ต่อสายตาคนมอง ที่แม้จะถูกห่อหุ้มด้วยชั้นในตัวจิ๋วแต่ก็สามารถดึงดูดสายตาของร่างสูงให้หยุดนิ่ง..

"ยะ อย่ามองนะ!! ? ทะลึ่ง!! " ร่างบางตะโกนห้ามพร้อมคว้ามือดึงเศษหญ้าข้างตัวขว้างใส่เขาก่อนยกแขนปิดหน้าอกของตัวเองไว้อย่างอายๆ แก้มนวลขึ้นสีแดงปลั่งลามไปถึงใบหูยิ่งทำให้คนมองรู้สึก.. 'สนใจ' มากยิ่งขึ้น

"เอ้า.. เธอเปิดให้ฉันดูเองนะ" ไบรอันว่าอย่างไม่เดือดร้อนใจ และไม่หนีไปไหนทั้งที่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังเขินอายจนแทบจะมุดแผ่นดินหนี

"ฮึ่ย! เพราะหมาคุณนั่นแหละ! แม่ง.. ดื้อชิบหาย! " อิงเอยโวยวายออกมาด้วยความโกรธเคือง สิ้นคำก็รีบลุกขึ้นวิ่งดุ๊กดิ๊กหนีเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ไบรอันมองตามขำๆ ก่อนก้มลงมองหมาทั้งห้าตัวของเขาแล้วก้มลงลูบหัวมันอย่างพึงพอใจ..

"หึหึ ทำดีมาก"

..

..

..

..