ตอนที่ 8

Single Dad คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว

Writer : Aile'N

ตอนที่ 8

ตุ้บ~

"อิงเอย..อลันช่วย" เจ้าของห้องตัวเล็กยืนมองตาโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นพี่เลี้ยงล้มคว่ำอยู่ตรงหน้าประตู เพราะตุ๊กตาตัวใหญ่ที่แบกมามันติดขอบประตูดึงยังไงก็ไม่เข้า ไม่รอช้าเด็กชายก็รีบวิ่งมาบอกและช่วยดึงแขนตุ๊กตาเข้าไปข้างใน แต่มันแทบจะไม่กระดิกไปไหน

"งื้อ~ ต่อไปอลันจะไม่เอาน้องตุ๊กตุ่นตัวใหญ่แล้ว" เสียงใสเริ่มงอแงเมื่อไม่ได้ดั่งใจ สิ้นคำก็นั่งจุ้มปุ๊กเฝ้าตุ๊กตาอยู่ตรงนั้นเนื่องจากลากไม่ไหว

จากอารมณ์ไม่ดีเห็นแบบนั้นร่างบางก็ยิ้มออก ลุกขึ้นเดินเอาของอย่างอื่นไปเก็บในห้องให้ก่อน แล้วค่อยกลับมาแบกกระต่ายตัวยักษ์ไปวางไว้บนเตียงให้ คนเดินตามก็ปีนขึ้นเตียงไปล้มตัวลงกอดด้วยรอยยิ้มสดใส

"อลันมาอาบน้ำก่อนครับค่อยไปกอด เดี๋ยวน้องตุ๊กตุ่นเหม็นเหงื่อแย่เลย" อิงเอยกวักมือเรียกคนน่ารักให้ไปหา แต่เจ้าตัวยังคงนิ่ง ลุกขึ้นมานั่งแล้วดึงเสื้อตัวเองขึ้นมาดมพร้อมทำจมูกฟุดฟิด

"ไม่เหม็นสักหน่อย" อลันแย้งออกมาหน้ามุ่ย งอนที่พี่เลี้ยงบอกว่าตัวเหม็นทั้งที่ได้กลิ่นตุๆ แค่นิดเดียวเอง

"จริงหรือเปล่าาาา" คนฟังแกล้งทำหน้าประหลาดใจ ก่อนถามกลับเสียงยาว

"อื้อๆ ไม่เชื่ออิงเอยมาหอมดูสิ" คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกๆ ก่อนลุกเดินมาหาตรงปลายเตียงและจับชายเสื้อเลิกขึ้นสูงเพื่อให้อีกคนดมจนเห็นพุงป่องๆ น่าฟัด

ฟอดดดดด

"หื้ม~ หอมจริงด้วย แต่เด็กดีจะต้องอาบน้ำทุกวันนะครับ ป้ะ" อิงเอยก้มลงฟัดแก้มนิ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว แม้อีกคนจะมีข้ออ้างแต่เธอไม่หลงกล.. สิ้นคำอลันจึงทำหน้างอแงเพราะยังไม่อยากอาบน้ำ แต่สุดท้ายพอถูกจ้องหนักเข้าก็ต้องยอมเชื่อฟัง ชูแขนขึ้นให้ร่างบางถอดเสื้อให้

"อ๊ะๆ คราวนี้อิงเอยจะสอนให้อลันอาบน้ำแต่งตัวเองครับ ฉะนั้นอลันต้องถอดเสื้อผ้าเอง เหมือนที่อิงเอยเคยทำให้ ไหนลองทำสิคะ" อิงเอยยกนิ้วชี้ส่ายไปมาตรงหน้าคนฟัง ก่อนอธิบายเหตุผล แม้อลันจะยังเด็กแต่การฝึกให้ช่วยเหลือตัวเองคือพัฒนาการแรกเริ่มที่สำคัญ เด็กวัยนี้ควรเริ่มฝึกได้แล้ว ไม่ใช่รอคนอื่นทำให้อย่างเดียว

"เอ๋? ทำไมต้องทำเองด้วยล่ะครับ" คนฟังทำหน้าสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องทำเองด้วยในเมื่อมีคนทำให้

"เพราะสักวันหนึ่งอลันจะต้องโตขึ้นไงครับ ถ้าโตขึ้นจะมาให้คนอื่นอาบน้ำแต่งตัวให้ไม่ได้แล้วนะ อลันต้องช่วยเหลือตัวเองให้เป็น เริ่มจากอาบน้ำแต่งตัวและทานข้าวเอง อิงเอยจะค่อยๆ สอนให้นะครับ" เสียงหวานเอ่ยบอกพลางระบายยิ้ม เธอเป็นลูกคนเดียวจึงไม่เคยเลี้ยงหรืออยู่ใกล้เด็กเล็กเลยตั้งแต่เกิดมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะงั้นทุกสิ่งอย่างที่เธอบอกสอนอลันจึงเป็นสิ่งที่มันออกมาจากสัญชาติญาณและความตั้งใจที่เธอคิดเอาไว้ว่าถ้าแต่งงานมีลูกเธอจะสอนลูกของเธอแบบนี้

"อลันไม่โตก็ได้ครับ จะได้ไม่ต้องทำเอง ให้อิงเอยทำให้^0^" เสียงใสบอกด้วยความไร้เดียงสา สิ้นคำก็ฉีกยิ้มแป้นตาเป็นสระอิ

"ไม่ได้ครับ ยังไงอลันก็ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ เหมือนแดดดี๊ไงครับ อลันไม่อยากโตเหมือนแดดดี๊หรอหื้ม? " อิงเอยพยายามพูดบอกอย่างใจเย็น การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขาพร้อมจะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และมีแต่คำถามอยู่ตลอดเวลา เธอจึงต้องใจเย็น..

"อยากคร้าบ! อลันอยากโตเหมือนแดดดี๊ แดดดี๊หล๊อ~หล่อ มีฉาวฉวยมาหาตลอดเลย จุ๊บกันด้วย อลันอยากโดนจุ๊บบ้าง คิกคิก" คนฟังคิ้วขมวดทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น ด้วยความเป็นเด็กเห็นอะไรก็พูดออกมาด้วยความใสซื่อ แต่คนเป็นผู้ใหญ่ฟังแค่นี้ก็รู้แล้วว่าคืออะไร.. อิงเอยคิ้วกระตุกด้วยความโกรธ เป็นพ่อภาษาอะไรถึงได้ทำพฤติกรรมประเจิดประเจ้อให้ลูกเห็น!

"..อาบน้ำกันเนาะ" ร่างบางตัดบทชวนคนตัวเล็กอาบน้ำ โดยเริ่มสอนให้หัดช่วยเหลือตัวเองอย่างที่ตั้งใจ กว่าจะเสร็จก็ทุลักทุเลพอดู เพราะเวลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจอลันจะงอแงไม่อยากทำอีก เธอจึงต้องหาทางปลุกใจให้เด็กชายฮึดสู้เป็นระยะ เหนื่อยหน่อยแต่ก็ภูมิใจ ถือว่าหัดไว้เผื่อตอนที่มีลูกเป็นของตัวเองจะได้ไม่มีปัญหาอะไรก็แล้วกัน..

..

..

"ทำไมดื่มแต่หัววันจังเลยล่ะคะ เดี๋ยวก็ทานข้าวไม่ได้พอดี" เพลงทักขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นเจ้านายกลับบ้านมาก็พาตัวเองมานั่งกระดกน้ำสีอำพันอยู่คนเดียวที่บาร์เครื่องดื่ม ซึ่งเชื่อมติดกันกับห้องรับประทานอาหาร ใบหน้าหล่อคมนิ่งเรียบทว่าคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลาราวกับมีอะไรต้องครุ่นคิด

"ฉันไม่กิน ไม่ต้องเผื่อ" คนฟังขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งผู้เป็นนายได้ จึงปล่อยเลยตามเลย

สักพักพี่เลี้ยงตัวเล็กก็เดินจูงมือคุณหนูของบ้านลงบันไดมาเพื่อทานข้าวเย็น พอเจอหน้ากันตากลมก็มองค้อนใส่ร่างสูงก่อนจนเพลงแปลกใจเลยยืนสังเกตการณ์เงียบๆ

"แดดดี๊~" พอเห็นผู้เป็นพ่อนั่งอยู่คนตัวเล็กก็เรียกหาพร้อมกับจะวิ่งเข้าไปใกล้

"อย่าไปลูก" แต่ไม่เป็นดั่งใจหวังเมื่อร่างบางดึงไว้พร้อมสั่งกำชับเสียงนิ่ง

"มีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้เด็กมาหาพ่อของเขา" เสียงเข้มพูดขึ้นพร้อมจ้องร่างบางเขม็ง บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนมาคุอย่างเห็นได้ชัด แม้ต่างฝ่ายจะนิ่งแต่สายตากำลังฟาดฟันกันอย่างดุเดือด

"สิทธิ์ของพี่เลี้ยงที่เห็นว่าพฤติกรรมของคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อของอย่างคุณมันไม่เหมาะสมไงคะ มีอย่างที่ไหนมานั่งกินเหล้าโทงๆ ให้ลูกเห็น" อิงเอยสวนกลับเสียงแข็งหลังจากเอามือปิดหูคนไร้เดียงสาที่ยืนกอดขาอยู่ไม่ให้รับรู้สิ่งที่ผู้ใหญ่กำลังคุยกัน ตากลมจ้องคนเป็นเจ้านายอย่างไม่เกรงกลัว ความโกรธที่มีมาตั้งแต่ตอนเย็นกำลังประทุขึ้นมาอีก ยิ่งเขามาพูดแบบนี้เธอก็ยิ่งโกรธ กล้าพูดได้ยังไงว่าเธอมีสิทธิ์อะไรก็ในเมื่อเธอเป็นพี่เลี้ยงของลูกชายเขา ไม่ใช่ว่าเธอมีสิทธิ์ทุกอย่างในการดูแลอลันหรือไง! ?

"สักวันอลันก็ต้องโต เรื่องแบบนี้มันห้ามไม่ได้" ไบรอันยักไหล่ บอกผ่านอย่างแยแส ยิ่งทำคนฟังปรี๊ดหนัก ปิดหูคนตัวเล็กแน่นขึ้นอีก

"ก็เพราะสักวันจะต้องโตไงคะ คุณควรจะปลุกฝังจิตสำนึกดีๆ ให้ลูก! ทำตัวเป็นแบบอย่างให้เขาเห็นเพราะเด็กจะซึมซับและจดจำพฤติกรรมพวกนี้จากคนรอบข้าง มันก็ใช่! ว่าเรื่องแบบนี้สักวันเขาจะต้องพบเจอ แต่มันควรจะเป็นไปตามธรรมชาติ เป็นไปตามช่วงวัยของเขา ไม่ใช่มาทำให้เขาเห็นและซึมซับตั้งแต่ยังเล็กแบบนี้ เพราะเด็กอายุสี่ขวบยังแยกแยะชั่วดีไม่เป็น! คุณก็โตเป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะคิดอะไรเองได้แล้วนะคะคุณไบรอัน ฉันหวังว่าจะไม่เห็นพฤติกรรมแบบนี้อีก ถ้าคิดว่าฉันไม่มีสิทธิ์ยุ่ง คุณจะไล่ฉันออกก็ได้ มันสิทธิ์ของคุณ.. ไปครับอลัน ทานข้าว" อิงเอยสูดหายใจลึกแล้วพ่นคำพูดออกมารัวๆ ไม่หยุดให้อีกคนได้โต้ตอบ เป็นเหตุให้ยืนตัวโยน หอบแฮ่กเมื่อพูดจบ แต่ก็ไม่รอให้หายเหนื่อยก้มลงหิ้วร่างเล็กขึ้นมาอุ้ม ก่อนพาเดินต่อไปที่ห้องรับประทานอาหารอย่างรวดเร็ว

ทิ้งคนตัวสูงที่กำลังนิ่งอึ้งไว้เบื้องหลัง แม่บ้านสาวที่ยืนอยู่ด้วยกันมองตามแผ่นหลังบางอย่างทึ่งๆ ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจทั้งนึกขำ ยิ่งเห็นใบหน้าเจ้านายเหวอมากเท่าไรเพลงก็ยิ่งขำ ขนาดเดินตามอิงเอยมาที่โต๊ะอาหารแล้วก็ยังไม่หยุดขำ เธอไม่ได้กระโตกกระตากแต่กลั้นยิ้มอยู่อย่างเงียบๆ

"ขำอะไร เธอนี่ก็แปลกคน ฉันเพิ่งด่าเจ้านายเธอไปนะ" อาการนั้นไม่สามารถรอดพ้นสายตาของร่างบางไปได้ เพราะเพลงต้องเป็นคนตักข้าวให้ทุกคน ไม่รู้ว่าหล่อนขำอะไรแต่ดวงตากลมโตกลับมองค้อนไปก่อนเนื่องจากในความรู้สึกของเธอไม่มีอะไรน่าขำเลยสักนิด!

"หึหึ เธอไม่แปลกเลยเนอะ กล้ายืนเถียงเจ้านายปาวๆ แบบนั้น ไม่กลัวถูกไล่ออกหรือไง" เพลงย้อนถามกลับด้วยคำถามแทงใจดำคนฟังสุดฤทธิ์ เพราะได้ด่าไปแล้วถึงมานึกขึ้นได้ว่าถ้าไบรอันไล่เธอออกตามคำท้าจริงๆ เธอจะทำยังไง แต่มันยอมไม่ได้นี่.. เขาทำตัวน่าโมโหซะขนาดนั้น!

"ก็พูดไปแล้วหนิ ไม่ทันได้คิดหรอก คนกำลังหงุดหงิด! ตอนกลับจากรับอลันก็ไม่รู้เป็นห่าอะไร ขับรถเร็วปาดไปปาดมาเหมือนจะรีบไปตาย ฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าในรถไม่มีอลันอยู่ด้วย! " ร่างบางเล่าให้เพื่อนฟังด้วยความโมโห หน้าตาที่ใครๆ ต่างก็บอกว่าน่ารักหงิกงอจนเด็กชายตัวน้อยแอบมองอย่างหวั่นๆ เพราะไม่เคยเห็นพี่เลี้ยงทำหน้าแบบนี้มาก่อน

"ฉันได้ยินนะ" คนถูกนินทาลับหลังเดินตามเข้ามาทันได้ยินประโยคเหล่านั้นพอดีจึงแสดงตัว แต่คนโกรธกลับไม่สนใจว่าเขาจะได้ยินหรือไม่

"ได้ยินก็ดีค่ะ จะได้รู้ไว้! " อิงเอยลอยหน้าลอยตาบอกอย่างอวดดี ภาพนั้นทำคนฟังคิ้วกระตุกและทำการคาดโทษหญิงสาวไว้ในใจ

"ปากดี.." คนตัวใหญ่คำรามเสียงต่ำในลำคอ ตาคมจ้องหน้าตาสวยๆ ของคนฟังอย่างไม่ค่อยพอใจนัก เพราะโดนลูบคมอย่างที่ไม่เคยโดนมาก่อน แถมคนๆ นั้นยังเป็นเพียงผู้หญิงตัวกะเปี๊ยกที่อายุน้อยกว่าเขาถึงเจ็ดปี!

"ขอบคุณที่ชมค่ะ" เสียงห้วนตอบกลับโดยไม่ได้มองสบตา เพราะง่วนอยู่กับการใส่ผ้ากันเปื้อนตัวจิ๋วให้อลัน

"ฉันดูเหมือนชมหรือไง" ได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอด้วยความหงุดหงิดไม่น้อย ก่อนที่เสียงต่ำจะถามกลับมาอย่างเอาเรื่อง

ร่างบางยักไหล่อย่างไม่สนใจ เพราะตอนนี้มีสิ่งที่น่าสนใจกว่าคือการสอนอลันกินข้าวโดยไม่ให้หกรดตัวเองให้ได้มากที่สุด ความจริงแล้วเด็กชายก็กินเองได้ แต่จากที่สังเกตมาหลายมื้อก็มักจะทำหกรดตัวเองเสียเป็นส่วนใหญ่จึงต้องมีผ้ากันเปื้อนสวมตลอด

"คำเล็กๆ ค่ะ ตักแค่นี้พอ" น้ำเสียงอ่อนลงกว่าตอนที่คุยกับคนตัวใหญ่เอ่ยบอกพร้อมกับจับช้อนคันเล็กตักข้าวในจานให้ดู ก่อนจะให้คนตัวเล็กจับช้อนกินเอง ซึ่งอลันก็ทำตามอย่างตั้งใจแต่ก็ทุลักทุเลไม่น้อยจนอยากจะตัดใจ

"งื้อ~ อิงเอย อลันไม่อยากทำแล้ว อิงเอยป้อนไม่ได้หรอคร้าบ" ปากสีชมพูเบะออกอย่างงอแง เพราะขนาดตั้งใจแล้วก็ยังทำข้าวในช้อนหล่นจนได้ จะกินแบบไม่สนใจก็ไม่ได้เพราะคนข้างๆ สั่งกำชับว่าต้องกินให้หกรดตัวเองน้อยที่สุด พอไม่ได้ดั่งใจเด็กชายจึงไม่อยากทำต่อ และลงท้ายด้วยการพยายามใช้สายตาเว้าวอนมองอ้อนพี่เลี้ยงคนสวยให้เป็นคนป้อนอย่างที่เคยทำ

"อิงเอยบอกแล้วไงคะว่าให้หัดไว้ ทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็เก่งขึ้นเอง อย่าเพิ่งท้อสิ สู้ๆ ครับคนเก่ง" เสียงหวานพยายามหว่านล้อมและให้กำลังใจ มากไปกว่านั้นคือต้องยับยั้งชั่งใจไม่ให้ใจอ่อนไปกับลูกอ้อนน่ารักๆ นั้น

"อลันทำก็ได้ แต่พรุ่งนี้อิงเอยต้องพาอลันไปกินไอติมอีกนะครับ" เด็กชายผุดข้อต่อรองขึ้นมาพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนอย่างมีความหวัง แต่ไม่นานความหวังก็ดับวูบอีกครั้ง..

"ไม่ครับ เราเพิ่งจะกินไปวันนี้เองนะครับ อลันกินเข้าไปตั้งเยอะ รู้มั้ยว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ" ร่างบางปฏิเสธออกมาอีก ไม่เพียงแต่ขัดใจคนฟังแต่ขัดใจคนเป็นพ่อที่นั่งเงียบอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วย เพราะเขาไม่เคยขัดใจลูกเวลาอยากได้หรืออยากกินอะไร อย่างที่อิงเอยกำลังทำ หนำซ้ำยังอยู่ต่อหน้าเขาอีกด้วย

"แต่.. อลันอยากกิน.." พอถูกขัดซ้ำอีกคนตัวเล็กก็เบะปากจะร้องไห้ ดวงตากลมเอ่อคลอน้ำตาจ้องมองร่างบางอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนไป ไม่ยอมตามใจเขาอีก..

"เปลี่ยนเป็นผลไม้ดีกว่านะคะ มีประโยชน์กว่าไอติมตั้งเยอะ" เสียงหวานพยายามโน้มน้าวใจเด็กน้อยด้วยความลำบากใจ ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่สงสาร แต่ถ้าให้อลันกินมากๆ มันจะส่งผลเสียต่อสุขภาพของเจ้าตัวเอง พวกลูกอมและขนมขบเคี้ยวก็เหมือนกัน วันแรกที่เธอมาเจอเป็นถุงใหญ่ในห้องของเด็กชายเยอะมาก ก็เลยโยนทิ้งลงถังขยะหมด โชคดีที่อลันยังไม่รู้ตัวแต่ถ้ารู้เมื่อไรไม่รู้จะร้องหาหรือเปล่า

"แต่ว่า.."

"อลันครับ.. ถ้าอลันไม่เชื่อฟัง อิงเอยก็ไม่อยากเป็นพี่เลี้ยงให้อลันแล้วนะครับ อิงเอยไม่ชอบเด็กดื้อนะรู้มั้ย" ร่างบางแกล้งทำเสียงดุ เป็นทีเด็ดที่เพิ่งคิดได้สดๆ และมั่นใจด้วยว่าอลันจะต้องยอมแน่

"ไม่เอา.. อิงเอยอยู่กับอลัน อลันไม่ดื้อแล้ว อลันเป็นเด็กดี" ตามคาด.. เด็กชายส่ายหน้าดิก ใช้สองมือจับแขนพี่เลี้ยงไว้แน่นไม่ยอมให้ไปไหน

"จริงนะ? " อิงเอยทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ ซึ่งอลันก็รีบพยักหน้ายืนยันจนหัวสั่นคลอน

"เด็กดี" ร่างบางยิ้มขำ กล่าวชมพร้อมลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดู

"อิงเอยไม่ไปแล้วใช่มั้ยครับ" คนตัวเล็กถามขึ้นมาอย่างหวั่นๆ เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่แน่ชัด สองมือน้อยๆ ยังคงจับแขนเรียวของอีกคนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

"ใช่ครับ ถ้าอลันเป็นเด็กดี เชื่อฟังอิงเอยกับคุณพ่อ อิงเอยก็จะไม่ไปไหน" ร่างบางบอกยิ้มๆ บทสนทนาของทั้งคู่อยู่ในสายตาของไบรอันตลอด เขารู้สึกได้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปภายในเวลาไม่กี่วัน..

"คร้าบ อลันจะเป็นเด็กดี เชื่อฟังอิงเอยกับแดดดี๊ครับ^0^" คนตัวเล็กยิ้มกว้าง ปฏิญาณตนอย่างแน่วแน่ว่าจะเป็นเด็กดี เพราะยังไงก็จะไม่ยอมเสียพี่เลี้ยงคนนี้ไปเด็ดขาด

"เก่งมากครับ.. มา ทานข้าวกันต่อดีกว่า" อิงเอยกล่าวชม ก่อนชวนกันทานข้าวต่อเพราะเสียเวลามามากแล้ว

"แต่.. อลันไม่กินคุณผักได้มั้ยครับ คุณผักไม่อร่อยเลย" เสียงอ่อยแย้งขึ้นมาเบาๆ ขณะมองสบตาพี่เลี้ยงกับจานข้าวตรงหน้า ทำให้อิงเอยต้องมองตามอย่างพิจารณาก็เห็นกว่ามีผักหลายอย่างที่เด็กวัยนี้ไม่ชอบกินเพราะคนทำไม่ได้เลือกและใส่ใจทำให้เหมาะสมกับวัยของคนกินเท่าไร

"ก็ได้ครับ แต่แค่มื้อนี้มื้อเดียวนะ ต่อไปอิงเอยจะบอกพี่เพลงให้ทำคุณผักอร่อยๆ ให้ อลันจะได้กินได้" ร่างบางยอมตามใจพลางคิดคร่าวๆ ไปด้วยว่าเธอคงจะต้องช่วยดูแลเรื่องอาหารการกินของคนตัวเล็กด้วย แต่ในสมองยังไม่มีความรู้ใด สงสัยคงต้องหาข้อมูลแล้วปรึกษากับเพลงอีกทีว่าจะทำยังไงให้อลันได้รับสารอาหารครบทุกหมู่โดยไม่อิดออดที่จะกิน วันนี้ปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน

"คร้าบ" เด็กชายยิ้มแป้นเมื่อถูกตามใจ พอทานข้าวเสร็จ พี่เลี้ยงก็พาไปนั่งเล่นตัวต่ออยู่ที่ห้องนั่งเล่น สักพักเจ้าของบ้านก็เดินมานั่งด้วย ทำเหมือนมีอะไรจะพูด แต่คนตัวบางทำเป็นไม่สนใจ

"ฉัน.. ขอโทษ.." นั่งเงียบอยู่นานเสียงต่ำก็เอ่ยขึ้นมาแบบขาดๆ หายๆ และไม่ค่อยจะเต็มเสียงนักราวกับคนพูดไม่ได้เต็มใจพูด

"เรื่องอะไรคะ" เสียงหวานถามกลับห้วนๆ

"ก็.. ทุกเรื่อง" ตาคมมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวบางที่ไม่ยอมหันมามองสบตาเขาก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพูดบอก

"รู้ตัวด้วยหรอคะว่าตัวเองผิด" คราวนี้ดวงตากลมโตหันขวับมามองอย่างรวดเร็วคนร่างสูงผงะ

"คุยดีๆ ได้มั้ยล่ะ.. ฉันไม่เคยบากหน้ามาขอโทษใครก่อนแบบนี้เลยนะ" เห็นได้ชัดว่าคนไม่เคยวางฟอร์มเริ่มจะหมดความอดทน เขากะว่าจะมาขอโทษดีๆ แต่ร่างบางก็เป็นเสียอย่างนี้ ไม่รู้จะหาเรื่องกันไปถึงไหน ปากเล็กๆ นั่นนะ.. น่าจับมาขยี้เสียจริง!

"ทำไมคะ มันเสียฟอร์มมากเลยหรอ แค่ยอมขอโทษคนอื่นก่อน คุณก็มนุษย์คนหนึ่ง ทำผิดก็ต้องขอโทษ ไม่ถูกหรือไง" เสียงหวานยอกย้อน ทำคนฟังหน้าชาไปชั่วขณะ แต่อยู่ในสถานะที่เถียงอะไรไม่ได้ เลยจำต้องยอม

"รู้แล้วๆ ขอโทษ.. คราวนี้จะเลิกทำตาขวางได้หรือยัง" คนตัวใหญ่ยอมศิโรราบอย่างไม่มีข้อแม้ ก็ใช่.. ว่าเขาไม่พอใจเพราะไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขา แต่พอได้มานั่งคิดพิจารณาด้วยเหตุและผลแล้ว หญิงสาวก็พูดถูก.. เธอหวังดีต่อเขาและลูกจนน่าเหลือเชื่อ เล่นเอาเขารู้สึกอายตัวเองไปเลย ที่เป็นพ่อแท้ๆ กลับดูแลลูกให้ดีไม่ได้ ก็เลยต้องยอมทิ้งฟอร์มเพื่อมาขอโทษก่อนนี่แหละ

"ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้นะคะ"

"ไม่ เธอเป็นแค่กับฉัน" คนฟังสวนกลับอย่างไม่ต้องเสียเวลาฉุกคิด เพราะในบ้านนี้นอกจากเขาแล้วก็ไม่มีคนอื่นอีกที่ร่างบางจะทำหน้างอและพูดจาห้วนใส่ ตลกไหมล่ะ.. ทั้งๆ ที่เขาเป็นเจ้านายแท้ๆ

"ก็ใครใช้ให้ทำนิสัยแบบนั้นล่ะคะ ถามหน่อยเถอะว่าตอนเย็นไปโกรธอะไรใครมา แล้วทำไมต้องเอามาลงที่คนอื่นด้วย มันไม่ยุติธรรมเลยนะคะ" คนตัวบางยอมรับออกมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ ยิ่งพูดก็ยิ่งขุ่นเคืองคนตัวใหญ่ที่ทำตัวพาลใส่คนอื่นแบบไม่มีเหตุผล

"ฉันไม่พอใจ.." ไบรอันพูดเสียงนิ่ง คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากันจนใบหน้ายุ่งเหยิง

"เรื่อง? " ร่างบางเอียงคอถามด้วยความสงสัย อยากรู้เหมือนกันว่าเขาไม่พอใจอะไร

"เธอทำตัวสนิทกับไอ้คิน" ใครคนนั้นบอกมาอีกพร้อมกับจ้องมองหน้าคนฟังนิ่ง ท่าทางของเขาจริงจังแต่ในแววตาที่มองมากลับมีความสับสนอยู่ลึกๆ

"ห้ะ? แค่นี้? แล้วทำไมคุณจะต้องไม่พอใจด้วย ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย" อิงเอยยังคงไม่เข้าใจสิ่งที่คนตัวใหญ่กำลังจะสื่อให้รู้ เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่สมเหตุสมผลเลยสักอย่าง ก็แค่ลูกจ้างสนิทกัน..

"ฉันหึง.." คุณพ่อลูกหนึ่งเอ่ยเสียงเบา จากที่เคยมองสบตากันตลอดกลับเริ่มจะไม่กล้าสู้สายตา ทำเป็นมองนู่นนี่นั่นรอบตัวไปเรื่อย

"หึง?? บ้าน่า! คุณจะมาหึงฉันได้ยังไง" ร่างบางโพล่งเสียงหลงออกมาด้วยความมึนงงขณะจ้องมองอีกคนตาถลน เขาจะมาหึงเธอทำไมในเมื่อเธอกับคินไม่ได้เป็นอะไรกัน และที่สำคัญ.. เธอกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย!

"ไม่รู้.. ฉันอาจจะชอบเธอมั้ง"

"บ้าาาาา"

..

..

..

..

น้องอิงสติแตกไปแล้วค่ะ 555555