ตอนที่ 11

Single Dad คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว

Writer : Aile'N

ตอนที่ 11

"หึหึ.. ใจเย็นสิ ก็ช่วยอยู่นี่ไง" คนตัวใหญ่หัวเราะขำเบาๆ ในลำคอก่อนก้มหน้าลงมาพูดใกล้ๆ

"อ๊ะ.. ปล่อยเลยนะ! " ระยะห่างทำร่างบางได้สติและรู้สึกตัวว่ารอบเอวถูกลำแขนแกร่งโอบรัดอยู่ ไม่เท่านั้นยังรั้งเข้าไปแนบชิดกับแผงอกกำยำและซิกแพ็คแน่นๆ แม้จะมีเสื้อผ้าของเธอขวางกั้นไม่ให้เนื้อมันแนบเนื้อแต่ตอนนี้มันเปียกน้ำและแนบติดไปกับลำตัว อิงเอยจึงสัมผัสได้ถึงสัดส่วนของร่างแกร่งอย่างชัดเจนแทบจะไม่ต่างจากการไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่เลยสักนิด

พรึ่บ!

"อื้ออออ! ? " คนท้าสิ้นสภาพอย่างไม่เป็นท่าเมื่อคนตัวใหญ่ปล่อยมือออกจากตัวเธอจริงๆ เป็นเหตุให้ร่างผอมบางจมดิ่งลงก้นสระตามแรงโน้มถ่วงของโลก..

คนว่ายน้ำไม่เป็นตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำด้วยความตกใจ พยายามจะพาตัวเองขึ้นมาเหนือน้ำให้ได้แต่ไม่ว่าจะแหวกว่ายยังไงร่างก็ยิ่งจมดิ่งลงเรื่อยๆ แต่ก่อนที่จะขาดใจก็ถูกดึงขึ้นมาอยู่ที่เดิมอีกครั้ง

"อะ แค่กๆ ๆ " พอโผล่พ้นน้ำได้อิงเอยก็รีบกอบโกยอากาศเข้าปอดพร้อมกับโก่งคอไออย่างหนักจนใบหน้าแดงก่ำ

"อวดดี.." ไบรอันดุก่อนยกยิ้มมุมปาก เมื่อกี้ก็แค่สั่งสอนให้ร่างบางรู้ว่าอยู่ในสถานะที่ไม่ควรอวดดีปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขาได้ก็เท่านั้นแหละ แต่ไม่คิดว่าจะกลายเป็นเรื่องดีไปได้เมื่อคราวนี้กลายเป็นเธอเสียเองที่ยกแขนขึ้นโอบกอดรอบต้นคอเขาไว้ กันหล่นหายลงไปในน้ำอีก

"พาฉันขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะ! " คนเสียฟอร์มหน้าแดงก่ำ ไม่วายอวดดีสั่งให้เจ้าของบ้านพาไปส่งตรงบันไดหรือขอบสระ เพราะไปเองไม่ได้ นอกจากจะขาไม่ถึงพื้นแล้วระยะห่างจากจุดที่อยู่กับขอบสระยังกว้างไกลมากเสียด้วย

"อ๊ะ.. นี่คุณ! " อิงเอยผวาจิกเล็บลงบนไหล่แกร่งด้วยความตกใจเมื่อรู้สึกได้ว่ามีมือปริศนาสอดเข้ามาใต้ชายเสื้อของเธอแล้วลูบไล้ไปมาด้วยสัมผัสลามก ครั้นเงยหน้าขึ้นหมายจะพ่นคำด่าใส่เจ้าของมือใบหน้าหล่อเหลากลับอยู่ห่างจากกันไม่ถึงคืบ แถมยังเหมือนจะเคลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ ซ้ำร้ายไปกว่านั้นคืออยากจะหนีก็หนีไม่ได้ เลยต้องกอดคอเขาไว้แต่ใช้ปากร้องโวยวายแทน

"อื้อ.. คุณ! ฉันบอกให้หยุดไง! อื้มม~" น้ำเสียงเล็กแหลมสร้างความรำคาญให้ไบรอันไม่น้อย เลยจบปัญหาด้วยการก้มลงปิดปากที่กำลังร้องโวยวายไว้ด้วยริมฝีปากของตัวเอง มือก็ลูบไล้ไปตามเรือนร่างอ่อนนุ่มอย่างย่ามใจ

ริมฝีปากร้อนบดขยี้ปากบางนุ่มอย่างหื่นกระหาย ความหอมหวานในรสจูบทำเอาลุ่มหลงบีบบังคับคนตัวบางให้ยอมเปิดปากจนสำเร็จ ก่อนสอดแทรกเรียวลิ้นสากเข้าไปเกี่ยวรั้งลิ้นเล็กของเธออย่างอุกอาจ.. ไม่ว่าจะพยายามหลบหนียังไงพื้นที่คับแคบก็ไม่เอื้ออำนวยให้หนีพ้นเลยสักทาง จนเริ่มจะหมดแรงขัดขืนอิงเอยจึงปล่อยให้คนตัวใหญ่ลิ้มรสความหอมหวานจากเธอจนกว่าจะสาแก่ใจเขา

"อะ อื้ออ.." สัมผัสเร่าร้อนถูกถอนออกไปนำพาลมหายใจกลับคืนมาต่อชีวิตคนตัวบางอีกครั้ง แต่กว่าจะตั้งสติได้สมองเธอก็เบลอไปหมด เปิดโอกาสให้คนตัวใหญ่ซุกไซ้ซอกคอขาวได้ง่ายๆ ไรหนวดบางๆ กับความร้อนจากริมฝีปากหนาลากผ่านผิวอ่อนใส ฝากฝังร่องรอยไว้จางๆ ราวกับมีกระแสไฟวิ่งผ่าน.. อิงเอยขนลุกเกรียวทั่วทั้งร่าง พยายามรวบรวมสติและพละกำลังเพื่อผลักเขาออกแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ จนกระทั่ง...

"คิกคิก แดดดี๊จู๋จี๋อิงเอย~" เสียงหัวเราะคิกคักของอลันลอยมากระทบโสตประสาท เรียกพละกำลังที่หายไปกลับคืนมาได้อย่างมหาศาล

"คุณไบรอัน! หยุดค่ะ! อย่ามาทำแบบนี้ต่อหน้าอลันนะ! " สำนึกชั่วดีทำให้ร่างบางกลับมามีแรงขัดขืนโดยใช้เสียงดุดันนำทางไปก่อน เพราะถึงเรี่ยวแรงจะกลับมาครบถ้วนเธอก็สู้แรงของผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์ไม่ได้อยู่ดี

"อลันหันไปทางอื่นเร็วๆ " ไบรอันส่งเสียงฮืมฮัมในลำคอด้วยความขัดใจ ก่อนพูดบอกลูกหน้าตาเฉยแล้วเตรียมจะพุ่งเข้าหาซอกคอหอมของคนในอ้อมแขนอีกครั้ง แต่คราวนี้ถูกมือบางดันปลายคางไว้

"ถึงงั้นก็ไม่ได้! คุณไม่มีสิทธิ์ล่วงเกินฉันนะ! " เสียงหวานสั่งห้ามเด็ดขาด นึกโกรธตัวเองไม่น้อยเลยที่เผลอไผลไปกับสัมผัสวาบหวิวของคนตรงหน้าจนทำให้เขาได้ใจ กล้าลวนลามเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

"แต่เธอก็รู้สึกดีไม่ใช่หรือไง" เสียงต่ำย้อนถามพลางยกยิ้มมุมปาก มองมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

"อะ.. อย่ามามั่วนะ! ปล่อย! ฉันจะพาอลันขึ้นแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย" คนถูกกล่าวหารีบกลบเกลื่อนอย่างลนลาน ความร้อนที่ไม่รู้มาจากไหนต่างวิ่งกรูมารวมตัวกันอยู่ที่ใบหน้า ทั้งที่น้ำในสระเย็นจนหนาวแต่ร่างทั้งร่างกลับร้อนวูบวาบอยู่ตลอด หรือเธอจะเป็นไข้..

"อลันพอแล้วลูก เดี๋ยวไม่สบาย" คนถูกห้ามมองดวงหน้าสวยอย่างขัดใจ แต่สุดท้ายก็ยอมพาไปที่ขอบสระก่อนหันมาพูดกับลูกชาย พอเป็นอิสระอิงเอยก็รีบถอยห่างจากรัศมีอันตรายทันที แต่ยังคงไม่ไปไหนเพราะต้องดูแลคนตัวเล็กตามหน้าที่

"แต่อลันอยากเล่น.." น้ำเสียงอ่อยๆ เอ่ยตอบพลางมองอ้อนคนเป็นพ่อที่กำลังเดินไปหาเพื่อขอต่อเวลาเล่นสนุกให้ยาวนานขึ้น

"พอแล้วครับ แด๊ดก็จะขึ้นแล้วเหมือนกัน" ลูกอ้อนใช้ไม่ได้ผลเมื่อคนเป็นพ่อเห็นว่าเล่นสนุกกันมานานมากแล้ว ขืนเล่นต่ออาจจะทำให้ไม่สบายได้ เลยเดินไปอุ้มร่างเล็กๆ นั้นขึ้นจากห่วงยางพามาส่งให้พี่เลี้ยงที่ขอบสระ

ร่างบางก็รับมาแล้วอุ้มอลันเดินนำเข้าบ้านไปก่อนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวให้ใหม่ ก่อนจะพานอนกลางวันซึ่งเด็กชายก็หลับไปอย่างรวดเร็วเพราะความเหนื่อย.. ถ้าไม่นับเรื่องที่ชอบลวนลามเธอวันนี้ไบรอันทำหน้าที่พ่อได้ดี เขาใช้เวลาอยู่กับลูกทั้งวัน อลันก็ดูสนุกมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..

..

..

Truuuu.. Truuuu..

"ฮัลโหล" เจ้าของโทรศัพท์กรอกเสียงเอื่อยๆ เข้าไปในสายทันทีที่กดรับ

[ไอ้อิง.. แกมาหาฉันหน่อยได้มั้ยวะ] เสียงปลายสายงอแงขั้นสุด ทำคนฟังแปลกใจไม่น้อย ครั้นหันไปมองนาฬิกาข้างผนังก็พบว่าเป็นเวลากว่าสองทุ่มเข้าไปแล้ว แถมฟังจากเสียงรอบข้างที่เล็ดลอดเข้ามาก็เหมือนเพื่อนจะไม่ได้อยู่ที่ห้องเสียด้วย

"หืม? ตอนนี้เนี่ยนะ แกอยู่ไหนอ่ะ เสียงเพลงโคตรดัง" อิงเอยวางมือจากหนังสือนิทานที่กำลังอ่านกล่อมเจ้านายตัวเล็กซึ่งเพิ่งจะนอนหลับไปได้ไม่นาน ก่อนลุกเดินไปคุยที่ระเบียงเพื่อไม่ให้รบกวนคนหลับ

[อยู่ร้านเหล้า]

"เห้ย ไปทำไมอ่ะ แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย แล้วไปกับใคร" คิ้วคนฟังขมวดเข้าหากันทันทีที่รู้ว่าแพรวไม่ได้อยู่ที่ห้องจริงๆ แถมเสียงยังฟังดูแปลกๆ ราวกับมีอะไรเกิดขึ้น..

[ฉันอกหักจากพี่พลว่ะ ฮื่ออออ..] บอกเท่านั้นปลายสายก็ปล่อยโฮออกมาเสียงดัง

"เห้ยๆ ใจเย็นเว้ย แกอยู่ร้านไหนอ่ะ เดี๋ยวฉันไปอยู่เป็นเพื่อน" การโทรมาหากับท่าทางที่ไม่ค่อยจะดีของเพื่อนรักทำให้อิงเอยไม่ลังเลที่จะไปหาด้วยความห่วงใย ห่วงทั้งความรู้สึกที่เป็นอยู่และห่วงความปลอดภัยด้วย แพรวไม่เคยไปร้านเหล้าคนเดียวถ้าไม่มีเธอหรือเพื่อนร่วมงานไปด้วย และที่โทรมาหาแบบนี้ก็คงจะไปคนเดียวแน่ๆ

[ร้านเดิม โต๊ะแปด ฮึ่ก.. รีบมานะเว้ย] คนร้องไห้ตอบกลับมาพร้อมเสียงสะอื้นอย่างหนักจนแทบจะฟังกันไม่รู้เรื่อง

"เออๆ แต่งตัวก่อน" อิงเอยตอบรับก่อนวางสายไป แล้วกลับเข้ามาในห้อง ห่มผ้าและเบาแอร์ให้คนหลับ เสร็จก็ปิดไฟแล้วกลับมาที่ห้องตัวเองเพื่อแต่งตัว เธอสวมชุดเดรสเสมอเข่าสีดำที่คิดถูกหยิบใส่กระเป๋ามานี่ด้วยและแต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางเพียงบางเบาเพื่อไม่ให้หน้าดูซีดเซียวจนเกินไป พอเรียบร้อยก็มาคิดได้ว่าต้องบอกกล่าวเจ้าของบ้านให้รับรู้ จึงเดินไปเคาะประตูห้องของเขา

แกรก..

"เอ่อ ฉันขอออกไปหาเพื่อนนะ" เสียงหวานเอ่ยบอกเมื่อร่างสูงเดินมาเปิดประตู คนฟังไม่ได้ตอบในทันทีแต่เลื่อนสายตามองไล่ตั้งแต่ดวงหน้าสวยจรดปลายเท้าเรียวเล็ก ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู

"ที่ไหน.. นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว" เสียงต่ำเอ่ยขึ้นมาเชิงตำหนิ หน้าเคร่งขรึม มองตาดุเหมือนคุณพ่อกำลังคาดโทษลูกสาวที่มาขออนุญาตออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ในตอนกลางคืน

"เพื่อนฉันมีปัญหาชีวิตนิดหน่อยอ่ะ อยากให้ไปอยู่เป็นเพื่อน" น้ำเสียงเล็กตอบไปด้วยท่าทางเป็นกังวล แต่ตาคมกลับทอดมองมาเหมือนกำลังประเมินอะไรบางอย่างในคำพูดของเธอ

"ผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วต้องแต่งตัวแบบนี้ด้วยหรือไง" ไม่มีคำตอบรับใดๆ นอกจากถามแล้วก็ถามอีกจนอิงเอยเริ่มจะหงุดหงิด เพราะแค่เธอแต่งตัวก็เสียเวลามากพอแล้วไหนจะเวลาเดินทางอีก กลับต้องมาติดแหง็กอยู่กับเขาทั้งที่ไม่มีเหตุจำเป็นเลยสักนิด เธอแค่มาบอกให้รับรู้เฉยๆ ไม่ได้มาขออนุญาตเพราะอลันก็เข้านอนไปแล้ว นี่จึงเป็นเวลาส่วนตัวของเธอ!

"คุณจะมาเซ้าซี้อะไรนักหนาเนี่ย ฉันรีบ! " สองเท้าเล็กย่ำไปมาพลางมองค้อนคนตัวใหญ่ด้วยความขัดใจ เธอเป็นห่วงเพื่อน กลัวจะดื่มจนเมาแล้วถูกลากไปไหนต่อไหน

"ไปยังไง" ไบรอันกลับมาทำหน้านิ่งก่อนเอ่ยถามดีๆ ไม่ยียวนกวนใจคนฟังให้หงุดหงิดไปมากกว่านี้อีก

"คงแท็กซี่อ่ะ" เสียงหวานตอบ พลางล้วงเอาโทรศัพท์มาโทรเรียกแท็กซี่เจ้าประจำที่ใช้บริการบ่อยจนคุ้นเคยกันดี

"ฉันไปส่ง" โทรศัพท์ในมือบางถูกคว้าไปกดวางสายเมื่อคนตัวใหญ่เห็นชื่อที่เมมไว้ก่อนจะส่งคืนกลับมาหน้าตาเฉย

"ไม่เป็นไร ฉันไปเองดีกว่า" ร่างบางยืนเหวอไปชั่วขณะ กำลังจะอ้าปากว่าร่างสูงก็ดันตัวเธอให้เดินไปทางบันไดเหมือนจะไปส่งอย่างที่ว่าจริงๆ แต่เธอปฏิเสธ

"มันอันตรายนะรู้มั้ย" คนตัวใหญ่พูดเสียงเข้ม มองตำหนิคนขี้เกรงใจตาดุจนเธอเริ่มลังเล

"แต่.."

"ฉันไปส่ง! " จากเสนอตัวก็กลับกลายเป็นการบีบบังคับ สิ้นคำสั่งมือใหญ่ก็คว้าจับข้อมือเล็กแล้วดึงให้เดินตามไปที่รถยนต์คันหรู ก่อนยัดคนดื้อดึงเข้าไปนั่งหน้างอเป็นตุ๊กตาหน้ารถ..

ใช้เวลาพอสมควรก็มาถึงจุดหมายผ่านการบอกทางของคนข้างๆ ไบรอันจึงรู้ว่ามันคือร้านเหล้านั่งชิวที่บรรยากาศการตกแต่งร้านค่อนข้างเก๋ไก๋มีสไตล์เลยทีเดียว

"คุณจะตามฉันมาทำไมเนี่ย" เสียงหวานบ่นกระปอดกระแปดเมื่อมาส่งแล้วแทนที่คนตัวสูงจะกลับบ้านไปแต่กลับเดินตามเธอเข้ามาในร้านหน้าตาเฉย

"ฉันจะได้รับกลับไง ไม่ต้องไปๆ มาๆ " คำบอกกล่าวทำคนฟังทำหน้าเหม็นเบื่อกับความเอาแต่ใจที่ไม่คิดจะถามไถ่ความต้องการของเธอเลยสักนิด

"แต่ฉันกลับเองได้ ไม่อยากรบกวน" อิงเอยปฏิเสธความช่วยเหลือที่ไบรอันพยายามยัดเยียดให้ แค่มาส่งเธอก็เกรงใจ (และแอบรำคาญ) มากพอแล้ว อีกอย่างมันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเขาที่จะต้องอยู่ด้วย

"ฉันไม่ไปกวนเธอกับเพื่อนหรอกน่า จะหาไรดื่มแก้เซ็งเหมือนกัน" คนตัวใหญ่ชักสีหน้าด้วยความรำคาญบ้าง.. รำคาญที่อีกคนเอาแต่ปฏิเสธนี่แหละ!

เพราะขี้เกียจจะต่อปากต่อคำให้เสียเวลาร่างบางก็รีบเดินไปหาเพื่อน ปล่อยให้เขาจัดการตัวเองตามใจเขาไป.. ซึ่งร่างสูงก็แยกไปนั่งโต๊ะอื่นอย่างที่บอกจริงๆ แต่เลือกโต๊ะใกล้ๆ กับโต๊ะของเธอ และสั่งแอลกอฮอล์มากระแทกปากเพื่อดับอารมณ์หงุดหงิดในตอนก่อนหน้า แต่ถ้าเขาหงุดหงิดอิงเอยก็คงจะหงุดหงิดกว่าหลายเท่าที่ทั้งถูกบังคับและยังถูกตามติดต้อยๆ ยิ่งเธอพยายามจะหนีห่างจากไบรอันมากเท่าไรเขาก็ยิ่งพยายามเข้าใกล้เธอมากขึ้น คิดดูว่าใครควรจะหงุดหงิดกว่ากัน!

การมาของร่างบางก็แค่มาอยู่เป็นเพื่อนและนั่งฟังคนอกหักพร่ำพรรณนาถึงผู้ชายที่แอบรัก ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานในบริษัทเดียวกัน อิงเอยเองก็รู้จักและรู้ด้วยว่าแพรวชอบเขามาก แถมฝ่ายชายก็ดูเหมือนจะเอนเอียงมาหาเพื่อนเธอด้วย แต่ความจริงที่สองสาวไม่รู้ก็คือเขามีภรรยาและลูกน้อยรออยู่ที่บ้าน แพรวเพิ่งรู้เมื่อวันก่อนตอนที่ภรรยาเขาพาลูกมาหาที่บริษัท เป็นเหตุให้ต้องมานั่งกระดกเหล้าย้อมใจจนเมามายแบบนี้

"ทำไมวะ ฮึ่ก.. ทั้งๆ ที่มีเมียมีลูกอยู่แล้ว เอิ๊ก.. ยังมาทำเจ้าชู้ใส่ผู้หญิงอื่นอีก ฮื่อออ ไอ้พี่พล ไอ้บ้า~"

อิงเอยแทบจะไม่ได้พูดอะไรเลยนอกจากนั่งฟังเพื่อนระบายความทุกข์ออกมาจนเหล้าที่ดื่มเข้าไปหลายต่อหลายแก้วทำให้ฟุบหลับคาโต๊ะทั้งที่คราบน้ำตายังเปรอะเปื้อนใบหน้า.. เห็นแล้วก็สงสารจับใจ นานๆ ทีจะรักใครกลับต้องมาผิดหวังในตอนสุดท้าย ทั้งที่กลางทางดีมาตลอด ผู้ชายก็เป็นเสียแบบนี้ เจ้าชู้.. มีครอบครัวอยู่แล้วก็ยังมาให้ความหวังผู้หญิงคนอื่น น่าจับมาหักคอนัก!

"ฉันอุ้มเอง" เมื่อเห็นคนตัวบางหาทางหอบร่างคนเมาขึ้นจากโต๊ะ ไบรอันก็เคลียร์บิลแล้วเข้าไปช่วย

"เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ" อิงเอยปฏิเสธอีกครั้ง เพราะแพรวเป็นเพื่อนของเธอ คนที่ต้องดูแลก็ควรจะเป็นเธอมากกว่าจะปล่อยให้เป็นภาระของคนอื่น

"มาเถอะน่า พยุงไปแบบนี้เมื่อไรจะถึง" คนตัวสูงบอกพร้อมแย่งร่างไร้สติมาอุ้มแล้วเดินนำออกไปจากร้านด้วยท่าทีสบายๆ ผิดกับคนตัวเล็กที่กว่าจะขุดเพื่อนขึ้นมาจากโต๊ะได้ถึงกับเหงื่อซึม..

เมื่อขึ้นรถได้ไบรอันก็ขับไปส่งคนเมาที่ห้องพักโดยผ่านการบอกทางจากร่างบาง ซ้ำมาถึงยังอุ้มขึ้นบันไดไปถึงชั้นสามเนื่องจากไม่มีลิฟต์ และพาเข้าห้องไปวางลงบนเตียงเสร็จสรรพ ก่อนจะถอยออกมายืนหอบหายใจเบาๆ อยู่ข้างเตียงจนอิงเอยรู้สึกขอบคุณและเกรงใจเขาจากใจจริง เพราะถ้าเธอพามาเองไม่รู้เมื่อไรจะถึง..

"ขอบคุณนะคะที่ลำบากพามาส่ง.. แล้วก็คืนนี้ฉันขออนุญาตอยู่เฝ้าเพื่อนนะคะ พรุ่งนี้จะรีบกลับ" เสียงหวานเอ่ยบอกและขออนุญาตอยู่เฝ้าเพื่อน ทั้งที่พรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์เป็นวันหยุดของเธอ แต่กลับไม่อยากจะหยุดเพราะงานเลี้ยงเด็กเธอคิดว่ามันต้องทำทุกวัน พรุ่งนี้จึงจะรีบกลับแต่เช้า

"งั้นเดี๋ยวฉันมารับ" คนฟังแสดงน้ำใจที่มีให้แค่คนตรงหน้าออกมาอีกครั้ง แต่ดวงหน้าสวยก็ส่ายปฏิเสธกลับมาอีกอยู่ดี

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับแท็กซี่ได้ ลำบากคุณเปล่าๆ แค่นี้ก็รบกวนมากพอแล้ว" อิงเอยบอกด้วยความเกรงใจจริงๆ วันนี้เขาก็อยู่เป็นเพื่อนจนดึกดื่นแล้วพรุ่งนี้ก็ยังจะตื่นมารับอีก ใจดีแปลกๆ เนอะ..

"ฉันเต็มใจ.." ร่างสูงพูด ก่อนละสายตามามองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาตีหนึ่งกว่าเข้าไปแล้ว ร่างบางก็มองตามแต่เป็นนาฬิกาบนหัวเตียง

"ว่าแต่คุณเถอะ.. ดื่มไปเยอะเหมือนกันนะ จะกลับไหวหรอ นี่ก็ดึกมากแล้วด้วย" อิงเอยถามไถ่ เธอนั่งเฝ้าเพื่อนแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มองเขาเลยเพราะโต๊ะก็ไม่ได้อยู่ไกลกันนัก จึงเห็นว่าเขาเองก็ดื่มไปเยอะเลยเหมือนกัน แถมยังดื่มเก่งจนเธออึ้ง..

"เล็กน้อยน่า.. ทำไม หรือจะให้ฉันนอนนี่? " มุมปากหนายกยิ้มขึ้นมานิดๆ ขณะถามกลับ เรื่องนอนนี่เขาก็แค่เปรยๆ ไปอย่างนั้น แต่ที่ยิ้มเพราะร่างบางพูดเหมือนห่วงใยเขาต่างหาก

"เอ่อ ก็ถ้าคุณไม่รังเกียจห้องแคบๆ แบบนี้น่ะนะ ฉันมีฟูกอยู่ เดี๋ยวปูให้" คนฟังไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็รู้สึกกระดากอายไม่น้อยที่จะให้คนเคยนอนเตียงคิงไซส์ราคาแพงต้องมานอนบนฟูกเก่าๆ ของเธอ แถมห้องก็คับแคบ ฝรั่งร่างยักษ์อย่างเขามายืนยิ่งดูแออัดจนไม่น่าอยู่ เขาคงไม่นอนแน่..

"ฉันนอนได้.. ถ้าเธอมานอนด้วยกัน" ดวงตาคมกวาดมองตามสายตาของคนตัวเล็กไปรอบๆ ห้อง ก่อนมาหยุดที่ใบหน้าสวยอีกครั้งแล้วพูดออกมา

"เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ" คนฟังขมวดคิ้วสงสัยระคนตกใจ

"แล้วเธอจะนอนไหน เตียงเล็กนิดเดียว เดี๋ยวก็ถูกเพื่อนถีบตกเตียงหรอก" เขาให้เหตุผล ซึ่งความจริงแล้วเตียงในห้องที่แพรวนอนอยู่มันกว้างพอสมควร เมื่อก่อนเธอนอนกับเพื่อนได้สบายๆ แต่ตอนนี้คนเมานอนสะเปะสะปะครอบครองพื้นที่บนเตียงไปจนหมดซ้ำยังนอนดิ้นอีกต่างหาก เลยมีแววว่าเธอจะถูกเพื่อนรักถีบลงมานอนข้างล่างได้ง่ายๆ

"ห้ามทำทะลึ่งใส่ฉันก็แล้วกัน! " พอไม่มีทางเลือกมากนักอิงเอยจึงตั้งเงื่อนไขขึ้นมาปาดหน้าคนตัวใหญ่พลางมองสบตาเขาอย่างหวาดระแวง จะไม่ให้ระแวงได้ยังไงกันล่ะ ขนาดพยายามอยู่ห่างๆ แล้วเขาก็ยังหาเรื่องมาลวนลามเธอได้ทุกที แล้วนี่ต้องนอนอยู่ในฟูกเล็กๆ ด้วยกัน.. เขาจะยอมอยู่เฉยงั้นหรอ! ?

"ไม่รับปาก" ไบรอันยักไหล่ยิ้มๆ ราวกับจงใจแกล้ง แต่คนฟังเชื่อว่าเขาคิดจะทำจริง!

"นี่คุณ! " ร่างบางแยกเขี้ยวใส่พร้อมกับยืนเท้าเอวมองใครคนนั้นตาถลน ท่าทางเหมือนแมวตัวจ้อยกำลังขู่สิงโตตัวใหญ่นั้นทำเอาคนฟังหลุดขำออกมาอย่างอดไม่ได้

"หึหึ ก็ได้ๆ ไหนละที่นอน" ไบรอันยกมือยอมแพ้ก่อนถามหาที่นอน เจ้าของห้องจึงทิ้งสายตาค้อนๆ ไว้ให้แล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าใบเล็กหอบเอาฟูกนอนอันเก่าที่ตัวเองเคยนอนเมื่อตอนอยู่ที่นี่มาปูลงตรงพื้นที่ว่างข้างๆ เตียงให้

"เชิญค่ะ อดทนเอาหน่อยก็แล้วกัน" พอปูเสร็จอิงเอยก็เชิญเจ้านายมานอน ส่วนเธอต้องลุกไปเช็ดตัวให้เพื่อนก่อน เพราะที่นอนไม่นิ่งอยู่ในตอนนี้คงเพราะไม่สบายตัวแน่..ร่างสูงมองตามเล็กน้อยพอรู้ว่าอีกฝ่ายไปทำอะไรก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนตะแคงมองร่างนั้นไปเพลินๆ

"มีกลิ่นของเธอด้วยแฮะ" เสียงทุ้มทำคนที่กำลังเช็ดตัวให้เพื่อนหันมามอง ก่อนทำหน้าบึ้งเมื่อเห็นใครคนนั้นกำลังซุกหน้าเข้าหาหมอนกับผ้าห่มของเธอด้วยท่าทางเหมือนคนโรคจิต

"ก็ฟูกของฉันหนิ ก่อนจะไปนอนบ้านคุณฉันก็นอนนี่" อิงเอยบอกหลังจากหันหลับไปสนใจคนบนเตียงตามเดิม

"พักด้วยกันหรอ" คนฟังถามต่อไปด้วยความสนใจ ความจริงเขาแอบสืบประวัติของร่างบางอย่างที่เธอจับได้ในตอนนั้น แต่ก็แค่บางส่วน.. มีอีกหลายเรื่องที่เขายังไม่รู้

"ค่ะ ถ้าฉันไม่ได้งานที่บ้านคุณก็คงไม่ต้องแยกกันให้ต้องคอยเป็นห่วงแบบนี้" ตากลมมองหน้าคนหลับด้วยความห่วงใยและรักใคร่.. ชีวิตเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนและทำงานในเมืองหลวงมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ต้องห่างพ่อห่างแม่ ห่างสังคมธรรมดาๆ ที่เคยอยู่อย่างสงบสุขมาทนอยู่ในสังคมลวงๆ ที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่คนไม่จริงใจ เจอหน้าทำดีแต่ลับหลังนินทาดูถูกสารพัด เธอจึงรู้สึกโชคดีที่ได้มาเจอเพื่อนดีๆ อย่างแพรว

"ก็ชวนเพื่อนเธอไปอยู่ด้วยกันสิ' ไม่รู้อะไรดลใจให้ไบรอันพูดออกไปแบบนั้น แต่เห็นสายตาและคำพูดที่อิงเอยมีให้เพื่อนแล้วเขารับรู้ได้ถึงความรักที่บริสุทธิ์.. เลยอยากช่วยให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันและดูแลกันได้เหมือนเดิม

"จะบ้าหรอ? จะให้ไปอยู่ในฐานะอะไรล่ะ ฉันเป็นลูกจ้างคุณนะ! " ร่างบางหันมามองหน้าตาตื่น ก็รู้อยู่หรอกว่าเขารวยจะทำอะไรก็ได้ แต่การมาชวนเพื่อนของลูกจ้างที่เป็นคนแปลกหน้าเข้าไปอยู่ในบ้านแบบนี้ คนดีๆ เขาไม่น่าจะทำกัน =_="

"ก็ที่นี่มันทั้งแคบ และไม่น่าจะปลอดภัยกับผู้หญิงตัวคนเดียว" ร่างสูงให้เหตุผลที่ค่อนข้างจะน่าฟัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้อยู่ดี แค่เขามาช่วยในคืนนี้อิงเอยก็เกรงใจมากพอแล้ว

"ฉันรู้.. แต่จะทำไงได้ พวกฉันไม่ได้ร่ำรวยอย่างคุณหนิ แถมยังเป็นเด็กต่างจังหวัดด้วยกันทั้งคู่อีก ไม่มีทางเลือกนักหรอก" เสียงเบาเอ่ยและอดตัดพ้อในโชคชะตาไม่ได้ที่ทำให้เธอกับเพื่อนต้องดิ้นรนสารพัดเพื่อความอยู่รอดของตัวเองและครอบครัว แต่ถ้าคิดในแง่ดีก็ต้องขอบคุณเพราะการที่เกิดมาจน.. ไม่มีโอกาสหรือหน้าตาทางสังคมเหมือนพวกคนรวยๆ มันก็ทำให้เธอรู้จักอดทนต่อสู้จนกลายเป็นคนเข้มแข็งเลี้ยงตัวเองเลี้ยงพ่อแม่ได้แม้จะเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ

"ฉันถึงบอกให้ไปอยู่บ้านฉันนี่ไง" เสียงต่ำย้ำคำเดิมออกมาอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าทำไมร่างบางถึงเอาแต่ปฏิเสธน้ำใจจากเขานัก ทั้งที่เธอจะมีแต่ได้กับได้

"เลิกพูดเรื่องนี้เถอะค่ะ จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้นแหละ" อิงเอยตัดบทเสียงห้วน ไม่ได้ยินดีกับสิ่งที่อีกคนพยายามยัดเยียดให้เลยสักนิด เธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใครให้เขากลับมาทวงทีหลังนักหรอก..

"นั่นก็ไม่เอา นี่ก็ไม่เอา.. แปลกคน" คนตัวใหญ่บ่นพึมพำหน้านิ่วคิ้วขมวด แค่วันนี้วันเดียวอิงเอยปฏิเสธเขาไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ น่าโมโหจริงๆ!

"แล้วคุณน่ะ สมองกลับหรือไงถึงชวนคนอื่นเข้าไปอยู่บ้านทั้งที่ไม่รู้จัก" บ่นมาบ่นกลับไม่มีโกงอยู่แล้ว แค่รู้สึกชอบนิดๆ หน่อยๆ เขาก็ไว้ใจเธอกับเพื่อนง่ายเกินไปนะบางที เดี๋ยวแม่ก็ยกเค้าบ้านให้วอดวายเสียเลยหนิ!

"แต่ยัยนี่เป็นเพื่อนของเธอนะ" ไบรอันแย้งกลับมาด้วยความไม่เข้าใจ เขารู้น่าว่าทำอะไรอยู่ และที่ชวนนี่ก็เห็นว่าเป็นเพื่อนของร่างบางหรอก ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าไปอยู่ในบ้านเขาเลย เกะกะลูกกะตา!

"ฉันก็เป็นแค่ลูกจ้างของคุณมั้ยล่ะ ไม่ต้องดูแลดีขนาดนั้นหรอก" อิงเอยย้ำชัดในสถานะระหว่างกัน แม้ร่างสูงจะลวนลามเธอไปแล้วนักต่อนักหรือพยายามจะแสดงน้ำใจมากมายที่ทำเหมือนเธอพิเศษกว่าลูกจ้างคนอื่นๆ แต่ในสายตาของเธอในตอนนี้เขายังคงเป็นนายจ้างส่วนเธอก็แค่ลูกจ้างธรรมดาๆ ทั่วไป

"เธอไม่ยอมมาเป็นเมียฉันนี่" ใครคนนั้นพูดหน้าตายออกมาพลางยักไหล่ นี่คือวิธีการขอความรักจากผู้หญิงของพวกคนรวยหรือไง น่าหมั่นไส้ชะมัด!

"พูดมาก.. นอนได้แล้ว! " อิงเอยบอกปัดด้วยความรำคาญ สิ้นคำก็ลุกเอากะละมังใส่น้ำกับผ้าไปเก็บ ก่อนปิดไฟแล้วเดินมานอนลงข้างๆ กัน โดยขยับห่างจากเขาจนชิดริมฟูก..

..

..

..

..

ยาวมากเลยอ่ะตอนนี้