ตอนที่ 10

Single Dad คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว

Writer : Aile'N

ตอนที่ 10

"ทำไมหน้าเครียดจังวะ มึงมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" สังเกตอยู่นาน 'พยัคฆ์' ก็เอ่ยถามเพื่อนขึ้นมาด้วยความสงสัยใคร่รู้ เพราะไอ้คนที่ชวนเขากับ 'ลอฟ' มาดื่มตั้งแต่หัววันอย่างมันดันนั่งทำหน้าตาขวางโลก ไม่ยอมพูดยอมจาอะไร ผิดนิสัยไปจากทุกที

"กูโดนผู้หญิงปฏิเสธ.." ตาคมปราดมองคนถามนิ่งๆ ก่อนยกแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันขึ้นดื่มแล้วยอมบอกออกมาอย่างไม่กลัวเสียฟอร์ม เพราะสนิทกันมานมนาน รู้ไส้รู้พุงกันถึงไหนต่อไหน ต่อให้วางฟอร์มยังไงพวกมันก็รู้ทันอยู่ดี

"What Happened? " ลอฟ.. หนุ่มหล่อตาน้ำข้าวที่ฟังภาษาไทยออกแต่พูดไม่ค่อยได้ถามขึ้นบ้างเมื่อได้ยินคำบอกกล่าวชวนน่าฉงน เช่นเดียวกับพยัคฆ์.. หนุ่มหล่อเข้มสัญญาติไทยแท้ที่กำลังนั่งทำหน้ามึนงงไม่แพ้กัน

"She doesn't like me.." คนตัวสูงถอนหายใจรุนแรงด้วยความเคร่งเครียด ไม่ได้เครียดเรื่องที่ว่าทำไมตัวเองถึงไปชอบอิงเอยได้ แต่เครียดเรื่องที่โดนปฏิเสธต่างหาก ทำไมอ่ะ.. เขามีอะไรบกพร่องตรงไหนวะ?

"มึงเล่นตลกอะไรอยู่วะ อย่างมึงเนี่ยนะจะถูกปฏิเสธ ไม่มีทาง! " พยัคฆ์หัวเราะขำพลางส่ายหน้าไม่ยอมเชื่อ แน่นอนว่าลอฟก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกัน เพราะเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หรือถ้าจะเกิดคงมีสิทธิ์เกิดกับพวกเขาทั้งสองมากกว่าจะเกิดกับไบรอันแน่ๆ

"ท่าทางกูเหมือนคนเล่นตลกอยู่หรือไง" ร่างสูงหันไปเขม่นเพื่อนเสียงดุ ท่าทางหงุดหงิดงุ่นง่านที่แสดงออกอย่างจริงจังทำพยัคฆ์กับลอฟเริ่มจะเชื่อนิดๆ

"Really? " หนุ่มอังกฤษถามย้ำเพื่อความมั่นใจ ก่อนจะผงะเมื่อถูกดวงตาคมกริบตวัดมามองอย่างรวดเร็ว

"เออ! เลิกเซ้าซี้ได้แล้ว กูกำลังใช้ความคิด" สิ้นน้ำเสียงหงุดหงิดไบรอันก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมด แล้วทิ้งแผ่นหลังลงกระแทกพนักพิงโซฟานั่งหน้าเคร่งอย่างใช้ความคิด.. คิดว่าจะทำยังไงถึงจะรวบหัวรวบหางอิงเอยให้ได้เร็วที่สุด! เพราะถึงจะปฏิเสธยังไงเขาก็จะไม่ปล่อยผ่าน มันคือความท้าทาย.. และเขานี่แหละจะทำให้รู้เองว่าไม่มีใครปฏิเสธคนอย่างเขาได้แม้แต่คนเดียว!

"ไอยักเหน her.." ลอฟพูดเสียงอ่อนลงเพราะกลัวจะไปสะกิดต่อมอารมณ์เพื่อนอีก แต่เรื่องนี้ไม่ขยายไม่ได้! เพราะมันถือเป็นปรากฏการณ์ครั้งประวัติศาสตร์ (?)

"เออ กูก็อยากเห็น สวยป้ะวะ กล้าดียังไงปฏิเสธเพื่อนกูได้เนี่ย เสียหมาหมด" พยัคฆ์ยิ้มเย้ยบางๆ ยิ่งพูดก็ยิ่งอยากเห็นว่าต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนถึงได้กล้าปฏิเสธคนที่เพียบพร้อมสุดๆ อย่างไบรอันได้

"Nope.. ไม่มี ก็เห็นหน้ากันอยู่ทุกวัน.." คนตัวใหญ่บอกกลับมานิ่งๆ คำบอกกล่าวยิ่งทำคนฟังทั้งสองสนใจ

"ยังไง? "

"พี่เลี้ยงคนใหม่ของลูกกูเอง.. ไม่สวยหรอก แต่ก็.. น่ารัก" คนพูดเผลอยกยิ้มมุมปากขึ้นมานิดๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าขาวกับแก้มป่องๆ ของใครอีกคน รอยยิ้มนั้นทำเพื่อนทั้งสองสะกิดกันดูจนมือเป็นประวิง

"เหยดดด เดี๋ยวนี้มึงชอบแบบนี้หรอวะ สเป็คมึงต้องสวยต้องคมไม่ใช่หรือไง" พยัคฆ์หรี่ตามองจับผิดอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ ยิ่งรู้ว่าไม่ใช่สเป็คยิ่งไม่อยากเชื่อใหญ่ ผู้หญิงในสต็อกของไบรอันไม่ระดับนางแบบก็ดาราแถวหน้าทั้งนั้น แล้วอยู่ๆ มาบอกว่าชอบพี่เลี้ยงของลูกชายตัวเองเนี่ยนะ ใครจะอยากเชื่อ!

"เออ กูก็งงๆ ตัวเองเหมือนกันเนี่ย" คนตัวใหญ่ก็ยังคงสับสนมึนงงกับตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่ถ้าถามว่าอะไรบ้างที่ทำให้เขารู้สึกดีเวลาอยู่ใกล้อิงเอยก็คงจะเป็นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายยามแสดงออก ทั้งเวลาที่ถูกเขาแกล้ง เวลาเถียงน้ำไหลไฟแลบ เวลาโกรธหรืองอน กระทั่งยามที่อยู่กับอลัน เขาก็ชอบทั้งหมด..

"เลี้ยวทำมายถูก Say no? "

"พูดไม่ชัดก็ขยันพูดนะมึงเนี่ย! " น้ำแข็งก้อนเล็กถูกปาใส่หนุ่มฝรั่งลิ้นเปลี้ยด้วยความหมั่นไส้ ขนาดว่าเป็นเพื่อนกันมานานได้ยินจนบ่อยก็ยังลดความรำคาญหูเวลาฟังเพื่อนพยายามพูดภาษาไทยไม่ได้เลย ดีหน่อยที่ไบรอันเกิดที่ประเทศไทยเลยซึมซับภาษาไทยกับภาษาอังกฤษไปพร้อมกัน จึงทำให้พูดชัดเสมือนเป็นคนไทยคนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นเวลาคุยกันสามคนแบบนี้ชายไทยแท้อย่างพยัคฆ์คงจะปวดหัวมากกว่านี้แน่ๆ

"ยูโบกไอห้ายพูด" ลอฟประท้วงออกมาหน้ายุ่งๆ ก็ไม่ใช่พยัคฆ์หรือไงที่เป็นคนบังคับให้เขาพยายามพูดภาษาไทยเวลาอยู่ด้วยกัน แต่พอพูดแล้วกลับโดนด่าเสียได้

"บอก! โบกพ่อง" พยัคฆ์ด่ากลับ เลยกลายเป็นว่าทั้งคู่ปะทะคารมกันไปมา ใครอีกคนเลยมีเวลากลับมานั่งครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอีกครั้ง

"มึงจะคิดมากทำไมวะ วางยาแม่งก็จบละ" พยัคฆ์หันมาบอกไบรอันพลางแสยะยิ้มร้ายกาจ ซึ่งเขาพูดจริงไม่ได้แค่หยอกเล่นเพื่อนทั้งสองต่างรู้ดี พยัคฆ์ขึ้นชื่อเรื่องใช้ยากับคู่นอนเพื่ออรรถรสในการเสพสม ผู้หญิงต่อให้ยากสักแค่ไหนถ้าลองโดนยาปลุกอารมณ์เข้าไปแล้วรับรองว่าเชื่องยิ่งกว่าแมว ยิ่งได้ยินว่าไบรอันกับอิงเอยอยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้วยิ่งง่ายดายใหญ่

"F*ck! สันดานหมา" ลอฟด่าออกมาเสียงดังฟังชัด และที่สำคัญภาษาไทยที่เคยผิดเพี้ยนพอมาเป็นคำด่าทีไรเขาพูดชัดทุกคำจนคนถูกด่าชักสีหน้า

"เชี่ย.. ทีคำด่าละพูดชัดเชียวนะมึง" พยัคฆ์แขวะเพื่อนอย่างไม่จริงจัง ร่างนั้นก็เพียงยักไหล่น้อยๆ และยิ้มกวนตอบ ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมาสนใจไบรอันอีกครั้ง

"กูไม่ค่อยอยากทำแบบนั้น เพราะคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น แม้ปากจะน่าโดนก็เถอะ" คนตัวใหญ่พูดบอก อดไม่ได้ต้องนึกถึงใบหน้าของใครคนนั้นขึ้นมาอีก ผู้หญิงอะไร.. ตัวเล็กอย่างกับเด็กประถมแต่ดันรั้นเอาเรื่อง ถ้าไม่ใช้เล่ห์กลก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรเหยื่อจะติดเบ็ด คนอย่าง 'ไบรอัน คอร์เนอร์' ไม่เคยรู้สึกไร้ค่าแบบนี้มาก่อนเลยบอกตรงๆ =_="

"ยิ่งมึงพูดกูยิ่งอยากเห็นนะเนี่ย" หนุ่มไทยผิวสีเข้มพูดขึ้นพลางลูบคางตัวเองด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ ทำคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวถึงกับร้อนรน

"ไม่ต้องเสือก" เสียงต่ำรีบเบรกอีกฝ่ายไว้พร้อมกับจ้องมองอย่างเอาเรื่อง เขาจะไม่แสดงอาการแบบนี้เลยถ้าคนตัวบางที่บ้านไม่ใช่สเป็คของพยัคฆ์ แต่เพราะรู้ว่าอิงเอยตรงสเป็คของเพื่อนทุกอย่างต่างหาก! เลยกลัวว่าถ้าได้เจอกันมันจะ.. แย่งไป =_=*

"หึหึ หวงซะด้วย.. แต่ระวังหน่อยก็ดีนะ ถ้ามึงไม่รีบรวบหัวรวบหาง ระวังหมาจะคาบไปแดก! เผลอๆ หมาที่ว่า.. อาจจะเป็นกูก็ได้ หึหึ" คนรู้ทันจงใจแกล้งแหย่ให้คนฟังเนื้อเต้น ดูก็รู้ว่าไบรอันหวงผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่น้อย ถึงขนาดรีบออกตัวห้ามเขายุ่งทั้งที่ยังไม่ทันได้ทำอะไร

คำบอกกล่าวทำคนฟังจ้องหน้าคนพูดตาเขม็ง พลันใบหน้าของคนขับรถก็ลอยผ่านเข้ามาในหัว.. เขาไม่ได้อยากจะเขม่นคินหรอกนะเพราะรายนั้นทำงานกับเขามานาน ไม่เคยมีปัญหาอะไร แต่เริ่มจะมีก็ตอนที่อิงเอยเข้ามานี่แหละ ไม่รู้ว่าเวลาที่เขาไม่อยู่ทั้งสองจะสนิทสนมกันและพัฒนาความสัมพันธ์กันไปถึงไหนต่อไหน ถ้าเขาไม่รีบทำอะไรสักอย่างล่ะก็.. ได้กินแห้วกระป๋องแน่ๆ

"เหมือนมึงจะตัดสินใจได้แล้วนะ.. หึหึ อ่ะนี่ ตัวใหม่ รับรองเด็ด" หนุ่มไทยหน้าหล่อแสยะยิ้มร้ายขึ้นมาพร้อมกับดันซองยาปลุกเซ็กส์ตัวใหม่ไปตรงหน้าเพื่อนรัก ไบรอันมองหน้าคนพูดสลับกับซองยาบนโต๊ะอย่างพิจารณา ไม่พูดอะไรแต่ก็หยิบใส่กระเป๋าไว้แล้วนั่งดื่มกันต่อ..

วันต่อมา..

"อร่อยมั้ยครับ" อิงเอยก้มลงถามคนตัวเล็กอย่างสนใจ หลังจากที่ได้พูดคุยกับเพลงไปเมื่อวานเรื่องอาหารการกินของอลัน วันนี้แม่บ้านสาวก็ช่วยดูแลเรื่องนี้ให้จนเด็กชายทานได้โดยไม่อิดออดว่าผักขมอีก

"อร่อยคร้าบ คุณผักไม่ขมแล้ว" อลันเงยหน้าขึ้นมาบอกพลางฉีกยิ้มแป้น จังหวะเดียวกันนั้นเจ้าของบ้านที่ไม่ได้กลับมานอนบ้านเมื่อคืนก็เดินเข้ามาร่วมโต๊ะ

"แดดดี๊~" เสียงใสร้องเรียกคนเป็นพ่อด้วยความตื่นเต้นดีใจที่เห็นมาทานข้าวด้วย ผิดกับตอนก่อนหน้าที่รู้ว่าพ่อไม่อยู่ลิบลับ

"อรุณสวัสดิ์ครับ ตื่นเช้าจัง วันนี้วันหยุดนี่นา" ร่างสูงยิ้มให้ลูกบางๆ ก่อนถามขึ้นด้วยความแปลกใจที่เห็นตื่นมาร่าเริงแต่เช้า ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดอลันจะนอนตื่นสายแค่ไหนก็ได้

"วันหยุดก็ต้องทานข้าวให้ครบทุกมื้อนี่คะ" ร่างบางเป็นคนบอกแทน บอกดีๆ ไม่ได้ประชดประชัน แต่น้ำเสียงและใบหน้านิ่งสนิท ไม่แปลกที่คนฟังจะเข้าใจไปอีกอย่าง

"ส่วนเธอก็หน้าบูดเป็นตูดแต่เช้า" คนตัวใหญ่แขวะกลับมานิ่งๆ ไม่รู้หน้าเขามันมีอะไรที่ทำให้อีกคนไม่พอใจ เห็นทีไรเป็นต้องหน้าบึ้งทุกที

"อยากรู้มั้ยล่ะคะว่าทำไม.." ตากลมจ้องหน้าคนฟังก่อนถามออกมานิ่งๆ ไบรอันมองตอบแต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงพยักหน้าให้อีกฝ่ายพูดต่อได้เลย

"งั้นก็ขอพูดเลยแล้วกันนะคะ ไม่ได้จะว่าหรอกเพราะฉันรู้ว่าคุณทำงาน และงานก็คงจะยุ่ง.. แต่ฉันอยากให้คุณเจียดเวลามาอยู่กับอลันบ้าง เพราะแกมีคุณอยู่คนเดียว เด็กวัยนี้น่ะต้องการความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่ ไม่ใช่ให้อยู่แต่กับคนอื่น.." อิงเอยเปิดโหมดจริงจัง ไม่มีการแดกดันหรือหาเรื่องคนตัวใหญ่อย่างเช่นทุกที

เธอสังเกตมาหลายครั้งแล้วว่าคนตัวเล็กไม่ค่อยสดใสเวลาที่ถามมาว่าพ่อไปไหนแล้วได้คำตอบว่าทำงานตลอด เธอเข้าใจดีเลยแหละว่าเด็กชายรู้สึกยังไง ถึงจะดูติดเธอมากแต่เธอก็แค่คนอื่น ไปแทนที่พ่อแม่เด็กไม่ได้ ยิ่งอลันเหลือแต่พ่อก็ยิ่งขาดความอบอุ่นกว่าเด็กทั่วไปอีกเท่าตัว ซ้ำพ่อยังไม่ค่อยมีเวลาให้อีก เห็นแล้วเธออดสงสารไม่ได้จริงๆ

"เธอก็มาเป็นแม่ของอลันสิ จะได้คอยดูแลอลันแทนฉัน.." มองหน้าสวยสลับกับหน้าลูกชายสักพัก เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นก่อนยกยิ้มกรุ้มกริ่ม

"เย้ อิงเอยจะเป็นหม่ามี้~" เด็กชายตัวเล็กรีบแสดงตัวว่าเห็นด้วยทันทีราวกับนัดกันมา

"นี่คุณ! ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ! " ร่างบางจ้องหน้าคนตัวใหญ่ตาถลน พูดเสียงห้วนฟังไม่ระรื่นหูแต่ทว่าคนฟังกลับกำลังยกยิ้ม..

"แต่ฉันอยากให้เป็นแบบนั้นหนิ.. บางที ฉันอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าทำไมฉันถึงชอบเธอ" ไบรอันเอ่ยบอกอย่างจริงจัง ตาคมมองสบตากลมนิ่งไม่วอกแวก ก็อย่างที่บอก.. บางทีเขาอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าทำไมเขาถึงชอบคนตรงหน้าแม้จะไม่เคยมองหาคู่ครองอย่างจริงจัง แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะเลือกผู้หญิงที่ตรงสเป็ค ตรงใจตัวเอง แต่วันนี้เขาเริ่มจะเปลี่ยนความคิด.. ลืมไปหรือเปล่าว่าเขาไม่ได้มีตัวคนเดียว เพราะงั้นคนที่จะมาเป็นคู่ชีวิตของเขาจะต้องไม่ได้รักแค่เขา แต่รักลูกชายของเขาด้วย

"...ก็อย่างที่ฉันบอกนั่นแหละค่ะ! หาเวลามาอยู่กับอลันบ้าง ส่วนเรื่องอื่นๆ ต่อจากนั้น ไม่เกี่ยว! " อิงเอยตัดบทเสียงห้วน เพียงเท่านั้นก็ก้มลงทานข้าวต่อเพื่อหลีกหนีสายตาคมๆ ที่เหมือนจะมองทะลุเข้ามาในใจได้ของคนตัวใหญ่..

เจ้าของบ้านอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นริ้วสีแดงปรากฏขึ้นบนพวงแก้มใสจางๆ ท่าทางเลิกลั่กหลบสายตามันฟ้องอาการจนหมดเปลือกว่าใครคนนั้นกำลังเขิน..

พอทานข้าวเสร็จคนที่ว่าจะเข้าประชุมต่อก็เลื่อนประชุม และยกเลิกงานทุกอย่างที่มีในวันนี้ เพื่อใช้เวลาอยู่กับลูกชายเพียงคนเดียวตามคำแนะนำของร่างบาง อลันดีใจใหญ่ที่รู้ว่าวันนี้พ่อจะอยู่ด้วยทั้งวัน ส่วนคนนอกอย่างอิงเอยก็หลบฉากออกมาทำหน้าที่ของตัวเอง จนเสร็จก็เดินมาดูสองพ่อลูกที่เพลงบอกว่าพากันไปว่ายน้ำอยู่ที่สระหลังบ้าน..

ได้ยินเสียงหัวเราะด้วยความสนุกสนามดังมาแต่ไกล พลอยทำให้เธอยิ้มตามไปด้วยที่เห็นเด็กชายสนุกสุดเหวี่ยง แต่พอเดินมาถึงก็ต้องตกใจเมื่อในสระไม่ได้มีแค่หนึ่งร่างสูงกับอีกหนึ่งร่างเล็ก แต่มีตัวขนปุยลอยละล่องอยู่ในสระด้วยอีกห้าตัว!

อิงเอยถอนหายใจพลางยืนกุมขมับอย่างปวดประสาทกับความวุ่นวายตรงหน้า ถ้าเป็นเจ้าของบ้านเธอคงจะไล่ตะเพิดทั้งคนทั้งหมาขึ้นมาหมดแล้วเพราะทำพื้นที่ทั้งในและรอบสระเกลื่อนไปด้วยคราบน้ำ ห่วงยาง ลูกบอลและอีกสารพัดของเล่นทั้งของคนและของหมา แต่พอดีเป็นลูกจ้าง.. เลยไม่มีสิทธิ์ว่า =_="

"อ๊ะ อิงเอยยยยย~ มาเล่นน้ำกับอลันเร็วๆ คร้าบ" คนตัวเล็กหันมาเจอพี่เลี้ยงก่อนใคร เลยตะโกนเรียกเสียงดังจนทำให้คนเป็นพ่อหันมามองตาม

"ไม่ดีกว่า อลันเล่นกับแดดดี๊เถอะ" ร่างบางยิ้มแห้ง ปฏิเสธคำชวนอย่างจำใจ เพราะ.. เธอว่ายน้ำไม่เป็น! แต่ถึงว่ายเป็นก็ทำใจลงไปร่วมวงกับคนและตัวอื่นๆ ไม่ได้

โฮ่งๆ ๆ

"เห้ยๆ อย่านะ! " คนว่ายน้ำไม่เป็นร้องห้ามเสียงหลง เมื่อกองทัพขนปุกปุยเห่าแข่งกันเสียงดังและพากันขึ้นจากน้ำวิ่งกรูเข้ามาหาเธอ.. ส่วนเจ้านายของพวกมันก็รีบเคลียร์พื้นที่รอเหมือนรู้กัน ร่างเล็กถูกพ่ออุ้มไปเกาะห่วงยางสำหรับเด็กไว้ แล้วว่ายไปรอรับสมาชิกใหม่ที่ถูกกองทัพสี่ขาฉุดกระชากชายเสื้อมาทางสระท่ามกลางเสียงโวยวายของเจ้าตัว

"ปล่อยนะเว้ย! ไม่เอา ไม่ไป! ปล่อยยย! "

ตู้มมมมมม~

ในที่สุดร่างบางๆ ก็ถูกหมาตัวใหญ่รุมดึงจนร่วงหล่นลงไปในสระเป็นผลสำเร็จ พวกมันก็ช่างแสนรู้.. พอดึงลงเสร็จก็พากันว่ายหนีไปเล่นที่อื่น ปล่อยคนเป็นเจ้านายจัดการต่อราวกับรู้กัน.. ไบรอันยืนมองอิงเอยขำๆ แต่พอเห็นไม่โผล่ขึ้นจากน้ำสักทีจึงดำลงไปอุ้มขึ้นมา

"อึก อะแค่กๆ ๆ " พอเห็นอีกคนสำลักอย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างสูงก็รู้ในทันทีว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น เลยกอดประคองไว้ด้วยท่อนแขนกำยำที่สามารถยกร่างนั้นขึ้นได้อย่างสบายๆ แม้จะใช้เพียงข้างเดียว

"อึก.. คะ คุณมันบ้า! หมาคุณก็บ้า! " พอหยุดไออิงเอยก็ตวาดใส่เจ้าของบ้านกับหมาของเขาด้วยความโมโห เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอดถึงสองครั้งสองคราก็เพราะหมาของเขานั่นแหละ! ส่วนคนเลี้ยงก็ยืนขำเธอทั้งสองครั้งด้วยเช่นกัน!

..

..

..

..

อิป๋ามันร้ายยย หมามันก็ร้ายยย 55555