ตอนที่ 7

Single Dad คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว

Writer : Aile'N

ตอนที่ 7

"อิงเอย~" ใครบางคนส่งเสียงมาก่อนตัว เมื่อเห็นพี่เลี้ยงคนสวยมารอรับกลับจากโรงเรียนในตอนเย็น สิ้นเสียงนั้นร่างกลมๆ ก็รีบวิ่งเข้ามากอดอีกคนไว้แน่น

"เหนื่อยมั้ยครับ" ร่างบางถามยิ้มๆ เมื่อผละออกจากกันแล้ว

"ไม่เหนื่อยเลยคร้าบ^0^" คนถูกถามส่ายหน้าบอกพลางฉีกยิ้มแป้นแล้น เหลือพลังอยู่เต็มเปี่ยมราวกับมีแบตสำรองติดตัว

"หึหึ ป้ะ กลับบ้านกันครับ" คนฟังหัวเราะขำ มือบางยกขึ้นลูบศีรษะกลมด้วยความเอ็นดู สิ้นคำก็รับกระเป๋านักเรียนใบน้อยมาถือแล้วลุกขึ้นยืน จูงมือเล็กพาเดินไปที่รถ

"แดดดี๊ไม่มาหรอครับ? " อลันเงยหน้าขึ้นถามพลางมองหาคนเป็นพ่อด้วยความสงสัย

"แดดดี๊ติดงานครับ" เสียงหวานเอยบอก

"แต่แดดดี๊บอกว่าจะพาอลันไปกินไอติมนี่ครับ" ใครคนนั้นแย้งขึ้นมาด้วยใบหน้าซึมๆ ความสดใสในแววตากลมเลือนหายไปอย่างน่าใจหาย

"หรอครับ? " คนฟังถามกลับเสียงเบาพลางทำหน้าครุ่นคิด เพราะคนตัวใหญ่ไม่ได้สั่งไว้ว่าให้ทำอะไรอีกนอกจากพาลูกชายเขากลับบ้าน คาดว่าสิ่งที่อลันบอกมาเขาน่าจะหลงลืมมันไป แต่คนรอนี่สิ จำได้แม่นไม่มีลืม..

"เพราะแดดดี๊ติดงานสำคัญไงครับ แดดดี๊เลยบอกให้อิงเอยพาอลันไปกินไอติมแทน" พอเห็นคนตัวเล็กพยักหน้ารับหงอยๆ คนมองก็อดสงสารไม่ได้ จึงตัดสินใจจะพาอลันไปเองเพราะไหนๆ เขาก็ให้เครดิตการ์ดมาแล้วก็คงหมายถึงให้พาไปได้ตามความต้องการของเจ้าตัว

"จริงหรอคร้าบ? " ความสดใสในแววตากลมโตกลับคืนมาอีกครั้งเมื่อสิ้นคำบอก

"ครับผม" ร่างบางยิ้มรับด้วยความเอ็นดู เพราะไม่ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรก็ดูน่ารักน่าชังไปหมด

"เย้ๆ ไปกันเลยคร้าบ" คนตัวเล็กกระโดดดึ๋งๆ ด้วยความดีใจ สิ้นคำก็จูงมือเธอวิ่งนำไปที่รถเพื่อให้ถึงเร็วๆ อิงเอยก็เลยต้องวิ่งตามอย่างช่วยไม่ได้

"เอ่อ พี่ชื่ออะไรหรอคะ? " พอขึ้นรถได้ร่างบางก็เอ่ยถามคนขับรถที่มาด้วยกัน ที่แม้จะขับรถให้เธอนั่งมาสองวันแล้วเธอก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาอย่างจริงจังเสียที

"คณิณครับ" น้ำเสียงนุ่มลึกเอ่ยบอกเพียงสั้นๆ

"ชื่อเล่นล่ะคะ" ใช้เวลาคิดคำนวณไม่นานอิงเอยก็ถามออกไปอีกเนื่องจากคณิณคงไม่ใช่ชื่อเล่นของอีกฝ่ายแน่

"คินครับ"

"หนูชื่ออิงเอยนะคะ เรียกอิงเฉยๆ ก็ได้ พี่คิน อิงจะพาอลันไปทานไอติมก่อนกลับน่ะค่ะ ไม่รู้ว่ามีร้านประจำหรือเปล่า" พอรู้ชื่ออีกคน ร่างบางก็แนะนำตัวเองกลับเพื่อจะได้ต่อไปประเด็นอื่นได้สะดวกขึ้น

"มีครับ ร้านในห้างระหว่างทางกลับ" คินตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพน่าฟัง แม้อีกคนจะพูดจาเป็นกันเองด้วยแต่เขาก็ยังคงพูดอย่างเป็นทางการกับเธอราวกับไม่ใช่ลูกจ้างเหมือนกัน นั่นทำให้คนฟังรู้สึกขัดหูและไม่ชอบใจนัก

"เยี่ยมเลยค่ะ" ร่างบางบอกยิ้มๆ เพราะมัวแต่คุยกันเลยยังไม่ได้ออกรถไปไหน

"คุณไบรอันรู้เรื่องนี้มั้ยครับ" คินถามมาอีก

"ต้องบอกด้วยหรอคะ" คนฟังทำหน้างงๆ ขณะถามกลับ เพราะไม่คิดว่าแค่พาลูกชายเขาแวะกินไอศกรีมก่อนกลับแค่นี้จะต้องรายงานคนเป็นพ่อด้วย

"ทางที่ดีก็ควรจะเป็นอย่างนั้นครับ" ความสุขุมและรอบคอบในหน้าที่ของคินทำร่างบางเหวอไปนิด แต่จะบอกยังไงในเมื่อเธอไม่มีเบอร์โทรของใครคนนั้น

"อิงไม่มีเบอร์เขาเลยค่ะ พี่มีก็โทรบอกเขาเลยก็ได้" อิงเอยโยนให้คนต้นคิดจัดการตามความต้องการ เพราะเธอไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกับลูกชายของเจ้านายอยู่แล้วเลยไม่ติดขัดอะไรถ้าเขาจะโทรรายงานให้ทราบก่อน

"ครับ" เสียงทุ้มรับคำ เท่านั้นก็ล้วงเอาโทรศัพท์มาต่อสายถึงเจ้านาย รายงานทุกอย่างกระทั่งสถานที่และเวลากลับ ทำคนที่นั่งฟังอยู่แอบบ่นอุบอิบถึงคนที่อยู่ปลายสายด้วยความหมั่นไส้

"คุณไบรอันอยู่ห้างที่เรากำลังจะไปพอดีเลยครับ ตอนกลับสั่งว่าให้รอกลับพร้อมกันครับ" พอคุยเสร็จคินก็กลับมาพูดบอกอิงเอยโดยมองสบตากันผ่านกระจกมองหลังแทนการเอี้ยวตัวมาบอกเพราะเธอกับอลันนั่งอยู่เบาะหลัง

"เขาไม่ได้ทำงานหรอคะ" คำบอกล่าวทำคนฟังติดใจสงสัย ที่บอกไม่ว่างเธอก็นึกว่าเขาติดงานเสียอีก แล้วทำไมไปโผล่อยู่ห้างฯ ได้กันล่ะ

"น่าจะไปพบลูกค้าครับ" ร่างสูงบอกมาอีก เท่านั้นก็เป็นอันเข้าใจ พอไม่มีอะไรสงสัยอีกคินก็เริ่มออกรถ โดยมีห้างสรรพสินค้าชื่อดังระหว่างทางกลับบ้านเป็นจุดหมาย สักพักก็มาถึง..

"อลันต้องกินให้หมดนะคะ สั่งเยอะขนาดนี้ถ้ากินไม่หมด อิงเอยดุจริงๆ ด้วย" ไล่หลังพนักงานรับออเดอร์ไปนิ้วเรียวยาวก็ยกขึ้นชี้หน้ากลมๆ ของคนที่มาด้วยกันอย่างคาดโทษ เพราะรายการที่คนตัวเล็กสั่งไปมันเยอะเอาการจนไม่คิดว่าเด็กตัวเล็กๆ คนเดียวจะกินหมด

"อิงเอยก็กินกับอลันไงครับ หมดแน่นอน" ใครคนนั้นยิ้มแฉ่ง บอกกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน

นั่งรอเพียงไม่นานไอศกรีมหลากสีสันก็ถูกยกมาเสิร์ฟ ตอนแรกร่างบางก็แค่กะว่าจะพาอีกคนมากินเฉยๆ แต่สุดท้ายก็ถูกอ้อนให้กินด้วยกันจนได้ กินไปก็นั่งฟังเด็กนักเรียนตัวน้อยเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังอย่างเพลิดเพลิน ไม่เพียงแค่ตอนอ้อนหรือตอนยิ้มกว้างเท่านั้นตอนนี้อิงเอยยังค้นพบอีกว่าตอนที่อลันเล่าสิ่งที่ไปเจอมาให้ฟังด้วยดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับตลอดเวลานั้น เด็กคนนี้น่ารักมากแค่ไหน.. จะทำยังไงดีล่ะ? เธอกำลังหลงเด็ก! ><

"คุณไบรอันเขาอยู่ไหนแล้วคะพี่คิน" พอกินเสร็จทั้งคู่ก็ออกมาหาคินที่รออยู่ด้านนอก ใช่เธอจะใจจืดใจดำ.. แต่ชวนเขาเข้าไปกินด้วยกันแล้วเขาปฏิเสธหัวชนฝา บอกไม่ถูกชะตากับของหวานเลยแยกไปหาอย่างอื่นรองท้องแทน

"อีกหนึ่งชั่วโมงถึงจะเสร็จครับ ให้คุณอิงเอยกับคุณหนูอลันไปเดินเล่นซื้อของรอก่อนได้ครับ" คินยกนาฬิกาขึ้นมองก่อนบอกออกมาด้วยน้ำเสียงและถ้อยคำสุภาพสุดๆ จนคนฟังหน้าบึ้ง

"คุณอิงเอยอะไรกันล่ะพี่ อิงก็ลูกจ้างเขาเหมือนกัน เรียกอิงเฉยๆ ก็พอแล้วค่ะ" เสียงหวานมีความนอยด์อยู่เต็มเปี่ยม จนร่างสูงเองก็ลำบากใจที่จะปฏิเสธ

"แต่.. "

"ไม่มีแต่ค่ะ ไม่ต้องพูดเพราะด้วย ทำตัวสบายๆ เถอะนะคะ" ร่างบางรีบห้ามขึ้นมาอีก ก่อนผ่อนเสียงเบาตอนท้ายประโยค ราวกับกำลังอ้อน..

"...ครับ" คินยอมแพ้ในที่สุด ไม่พอคนตรงหน้ายังส่งรอยยิ้มหวานๆ มาทำให้ใจเขวอีก

"อลันอยากได้อะไรมั้ยครับ อิงเอยจะพาไปซื้อ" พอตกลงกับคนตัวสูงเสร็จ อิงเอยก็ก้มลงถามคนตัวเล็กที่ยืนท้องป่องอยู่ข้างกัน

"อลันอยากได้น้องตุ๊กตุ่นครับ แต่อิ่มจนเดินไม่ไหวแล้ว~" อลันโอดครวญด้วยท่าทางน่ารักน่าชัง ตัวกลมๆ ยืนเซกอดขาคนเป็นพี่เลี้ยงด้วยความอิ่มจัดจนคนมองอดขำไม่ได้ ร่างบางจึงย่อตัวอุ้มร่างนั้นขึ้นแล้วพาเดินไปยังแผนกตุ๊กตา โดยมีคินเดินตามไปห่างๆ

"อิงเอย อลันจะเอาตัวนี้" เดินวนอยู่นานในที่สุดคนที่อุ้มอยู่ก็เจอตุ๊กตาตัวที่ถูกใจ แต่ขนาดตัวของมันใหญ่จนเธอเห็นแล้วห่อปาก

"มันตัวใหญ่ไปมั้ยครับ เอาตัวเล็กๆ ไม่ดีกว่าหรอ" อิงเอยมองเจ้าตุ๊กตากระต่ายขนาดตัวเท่าคนจริงด้วยใบหน้าเหรอหรา เพราะดูขนาดตัวคนเล่นแล้วห่างกันลิบลิ่ว กลัวจะถูกทับตายเข้าสักวัน เลยพยายามโน้มน้าวใจให้คนตัวเล็กไปหาตัวอื่นที่มันขนาดพอดีๆ ตัวแทน

"อลันจะเอา.." เด็กชายส่ายหน้าดิกก่อนบอกเสียงหงอยๆ ออกมา ทำให้คนฟังไม่กล้าขัดอีกเช่นเคย

"โอเคครับ เอาก็เอา" ร่างบางบอกพลางหันซ้ายหันขวามองหาคนที่ตามมาด้วย จนเจอก็กวักมือเรียกให้เข้ามาหาใกล้ๆ

"พี่คินช่วยอิงถือเจ้าตัวนี้หน่อยสิคะ อลันจะเอา" เพราะอุ้มกันอยู่และขนาดของเจ้ากระต่ายไม่เอื้ออำนวยให้ถือควบคู่ไปพร้อมกันได้ คนตัวบางจึงขอความช่วยเหลือจากคิน ซึ่งเขาก็อุ้มมันเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์คิดเงินให้อย่างสบายๆ อิงเอยจึงตามไปก่อนที่ระหว่างทางจะเหลือบไปเห็นลูกบอลยางหลากสีที่ถูกใส่รวมกันไว้ในถุงตาข่ายประมาณสี่ถึงห้าลูก จู่ๆ เธอก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้เลยถือติดมือไปด้วย

พอจ่ายเงินเสร็จพี่เลี้ยงคนสวยกับเด็กน้อยน่ารักก็พากันเดินดูอะไรต่ออีกสักพักเพื่อใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงให้มันหมดไป

"ดูสิเนี่ย.. อลันใจร้ายกันพี่คินมากๆ เลยน้า จะถือไม่ไหวแล้วนะนั่น หนักแย่เลย" รูดบัตรไปหลายครั้งข้าวของพะรุงพะรังก็มารวมกันอยู่ที่ร่างสูงของคินเพียงคนเดียว อิงเอยจึงแกล้งแหย่เด็กชายตัวน้อยหน้าเศร้าๆ เพราะของทุกอย่างเป็นของเจ้าตัว แถมเธอยังช่วยเขาถือไม่ได้อีกเนื่องจากอลันไม่ยอมลงเดินเองบนพื้นจึงต้องอุ้มอยู่ตลอดจนแขนเล็กเริ่มจะชาแล้วเหมือนกัน .. สิ้นคำบอกใครคนนั้นก็ทำหน้าหงอยก่อนมองคินตาแป๋วๆ

"งั้น.. อลันถือเองครับ คินจะได้ไม่หนัก" นิ่งคิดอยู่สักพักอลันก็ชูสองมือขึ้นหมายจะขอตุ๊กตาตัวใหญ่มาอุ้มเอง ทำทั้งสองคนหัวเราะขำด้วยความเอ็นดู อย่าว่าแต่อุ้มเลย ให้เดินลากไปกับพื้นตุ๊กตาจะขยับหรือเปล่าเถอะ =_="

"ไม่เป็นไรครับ พี่คินไม่หนักเลยครับ คุณหนูถูกอิงเอยแกล้งแล้วแหละ" คินส่ายหน้าก่อนบอกกลับยิ้มๆ เป็นเหตุให้คนฟังไขว้เขว.. หันไปมองหน้าคนเป็นพี่เลี้ยงตาแป๋วในทันที

"เอ๋? อิงเอย.. แกล้งอลันหรอครับ งื้ออ~" ใครคนนั้นส่งเสียงงุ้งงิ้งขณะซุกหน้าเข้าหาไหล่บางอย่างเขินๆ

"หึหึ โอเคครับ อิงเอยไม่แกล้งแล้ว" ร่างบางยิ้มขำทั้งเอ็นดู ก่อนยอมเลิกแกล้งแล้วเดินกันต่อไป เดินผ่านไปทางไหนไม่ว่าใครเห็นต่างก็มองมาที่คนทั้งสามด้วยความเอ็นดูปนอิจฉา เพราะช่างเป็นภาพครอบครัวที่แสนอบอุ่น ไม่แค่นั้นยังหน้าตาดีกันทั้งครอบครัวอีก แต่สำหรับใครบางคนที่บังเอิญมาเห็นภาพนั้นพอดีกลับทำหน้าเคร่ง ผิดแผกแปลกไปจากคนอื่น..

"แดดดี๊~" น้ำเสียงสดใสเอ่ยเรียกใครอีกคน ทำอิงเอยกับคินหันไปมองตาม จนเห็นว่าเป็นเจ้านายที่เดินมากับสาวสวยคนหนึ่ง.. ไบรอันมองสบดวงตากลมสวยเล็กน้อย ก่อนปราดไปมองคินด้วยสายตานิ่งๆ ร่างสูงนั้นก้มหน้าหลบสายตาและถอยห่างออกไปอย่างรู้หน้าที่ ผิดกับคนตัวบางที่จ้องดวงตาคมกลับอย่างไม่เกรงกลัว

"ลูกชายคุณใช่มั้ยคะ น่ารักจริงๆ " ผู้หญิงที่มากับไบรอันพูดขึ้นมายิ้มๆ ขณะมองมาที่คนตัวเล็กด้วยสายตาเอ็นดู

"ครับ.. งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยแล้วกันนะครับ แล้วเจอกันใหม่" ร่างสูงยิ้มให้บางๆ ก่อนตัดบทขอแยกทางกับคนที่มาด้วยกันตรงนี้ ซึ่งหล่อนเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเพราะคุยกันจบหมดทุกอย่างแล้ว

"แล้วเจอกันค่ะ" สิ้นคำลาผู้หญิงคนนั้นก็แยกตัวออกไป และทิ้งความเงียบงันไว้กับคนที่อยู่ข้างหลัง คนตัวใหญ่ยืนมองสบตากลมนิ่งอยู่ชั่วอึดใจก็หมุนตัวเดินนำออกไปก่อน

"กลับ" เสียงเข้มทิ้งท้ายไว้แบบนั้น อิงเอยก็เลยต้องอุ้มอลันรีบเดินตามเขาไป นั่นเพราะช่วงความยาวของขาที่แตกต่างกันเธอจึงต้องเร่งรีบกว่า

"สนิทกับมันดีนะ.." ตาคมมองตามคนขับรถหน้าหล่อที่เดินนำไปก่อนเพื่อเคลียร์พื้นที่ขณะเอ่ยกับคนที่ตามหลังมาเสียงเรียบ

"ใครคะ? พี่คินหรอ? " เพราะจู่ๆ ก็เปิดประเด็นมาแบบไม่มีเกริ่นนำอะไรก่อน ร่างบางจึงต้องถามย้ำเพื่อความแน่ใจ แต่ดูเหมือนถ้อยคำนั้นจะไปสะกิดใจคนฟังโดยไม่ได้ตั้งใจ

"พี่คิน.." เสียงต่ำเล็ดลอดไรฟันที่กำลังขบกันแน่นจนสันกรามคนพูดนูนชัดขึ้นมา แต่คู่สนทนากลับฟังไม่ถนัดว่าเขาพูดว่าอะไร

"คะ? ถ้าคุณหมายถึงพี่คินมันก็ปกตินะคะ คนต้องทำงานร่วมกัน จะไม่ให้สนิทกันไว้ได้ยังไง" เสียงหวานพูดบอกอย่างไม่คิดอะไร แต่ทว่ายิ่งฟังกรามหนาก็ยิ่งบดเบียดกันแน่นขึ้น รู้สึกไม่พอใจอะไรบางอย่าง.. แต่ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร!

"ฉันขับเอง นายไปขับรถฉันกลับ อยู่ล็อกบี" พอมาถึงรถคินก็เก็บของทุกอย่างเสร็จพอดีและกำลังจะมาประจำที่คนขับ แต่กลับถูกผู้เป็นเจ้านายสั่งให้ไปขับรถอีกคันกลับพร้อมกับโยนกุญแจรถให้ในระดับสายตา.. ก็คือถ้าคว้าไว้ไม่ทันก็กระแทกหน้าคนรับเต็มๆ แต่คนสั่งกลับไม่สนใจใยดีว่าใครจะเป็นอะไรยังไง..

อารมณ์หุนหันแปลกๆ จากร่างสูงนั้นทำอิงเอยมองงงอย่างไม่ค่อยจะเข้าใจว่าเขาเป็นอะไร แต่ถึงจะเป็นมาจากไหนก็ไม่ควรจะเอามาลงกับคนอื่นไหมล่ะ!

"มานั่งหน้า! " เสียงอำมหิตดังขึ้นมาจากเบาะหน้าพร้อมกับใช้สายตาคมกริบจ้องผ่านกระจกมายังคนตัวบาง ที่พอเปิดประตูรถให้เด็กชายตัวเล็กขึ้นไปนั่งก่อนแล้วก็ขึ้นตามกันไป แต่กลับต้องมาถูกสั่งย้ายที่.. อิงเอยหน้าตึงนิดๆ กำลังจะอ้าปากค้านแต่พอเห็นสายตาที่กำลังจ้องมองมาอย่างคุกคามจึงเปลี่ยนใจ ปล่อยอลันไว้กับกระต่ายตัวยักษ์ที่เบาะหลัง แล้วย้ายตัวเองมานั่งคู่กับคนขับที่เบาะหน้า

บรื้นนนน!

"เป็นอะไรของคุณเนี่ย! ? " การกระชากรถออกจากลานจอดรถอย่างรุนแรงและรวดเร็งของคนขับทำร่างบางใจหายใจคว่ำ นั่งตัวเกร็งเกาะขอบเบาะรถหรูไว้แน่น พยายามจะส่งสายตาตำหนิใส่เขาแต่ไบรอันไม่มีท่าทีว่าจะหันมาสนใจเลยสักนิด

"นะ นี่คุณ.. มีเด็กอยู่นะ อย่าขับเร็วสิ! ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง! " คนตัวสูงไม่ตอบ ไม่พูดอะไร แม้แต่จะหันมามองหน้ากันสักนิดก็ยังไม่ทำ อิงเอยพยายามอย่างสุดกำลังที่จะเตือนสติเขาให้ยั้งคิดให้ดีว่าในรถไม่ได้มีแค่เขากับเธอ แต่มีอลันอยู่ด้วย ถ้าเขายังไม่ลดความเร็วอาจจะทำให้เกิดอันตรายขึ้นได้ แต่พูดไปก็เหมือนคุยกับลมฟ้าอากาศ เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจเธอเลยสักนิด ร่างบางไม่รู้หรอกว่าเขาหงุดหงิดอะไรมา แต่ตอนนี้เขากำลังทำให้เธอโกรธมาก!

"อลัน ลงครับ! ขึ้นไปรออิงเอยบนห้องนะ เดี๋ยวตามไป" โชคดีที่ถึงจุดหมายปลายทางโดยปลอดภัย พอรถจอดสนิทอิงเอยก็รีบเปิดประตูลงไปพาคนตัวเล็กลงจากรถแล้วสั่งกำชับให้ขึ้นห้องไปก่อน ส่วนเธอก็พยายามหอบเอาข้าวของของร่างนั้นออกจากรถ โดยไม่ลืมส่งสายตามองเคืองใส่เจ้าของบ้านด้วยความโกรธจัด ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วกอบโกยเอาข้าวของทุกอย่างเดินเข้าบ้านไปอย่างทุลักทุเล เพราะลำพังแค่ตุ๊กตาตัวเดียวก็ใหญ่กว่าตัวเธอทั้งตัวแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะขอให้ใครช่วย โดยเฉพาะคนอย่างเขา!

..

..

..

..

อิป๋าาาาาาาาาาา แกต้องใจเย็นกว่านี้ 55555555