Kabanata 0001

Busy si Amy sa kanyang laptop nang biglang tumunog ang kanyang phone, halos hindi na dapat niya papansinin ang tawag dahil abala nga siya pero nagpasya siyang tingnan ang screen ng telepono nang malapit nang matapos ang tawag.

Nang makitang ang caller ID ay si Joan, ang secretary ng asawa niya, mabilis niyang kinuha ang telepono habang nagtataka kung bakit siya nito tinawagan. Nai-save lang niya ang numero ni Joan dahil secretary ito ng asawa niya at sa mga araw na hindi niya makontak ang asawang si Callan, sa trabaho, tatawagan na lang niya si Joan para ipasa ang dito.

Pero ito ang unang pagkakataon na tinawagan siya ni Joan. Sinagot niya ang tawag habang dahan-dahang inilagay ang telepono sa kanyang tainga, pero ikinagulat niya ang maruruming tunog na kanyang narinig.

Tinignan niya muli ang screen ng telepono para masigurado na si Joan ang tumawag, muli niyang inilagay ang telepono sa kanyang tainga at narinig ang parehong maruruming tunog, ang mga ito ay matigas at malalakas na ungol at malinaw na may nagtatalik sa kabilang linya.

Sa ilang beses na nakausap ni Amy si Joan, nakilala niya ang boses nito at alam niyang ang mga ungol na yun ay tiyak na kay Joan. Nagkamali ba siya sa pag-dial ng kanyang numero sa gitna ng intimate session nila ng kanyang boyfriend? Naisip ni Amy na maaring magkamali ito kaya gusto niya nang ibaba ang tawag pero ang sumunod na narinig ni Amy ay halos ika-atake ng puso niya.

Kinailangan niyang itabi ang laptop para lang makasigurado na tama ang narinig niya, nakinig ulit siya ng malinaw at inulit ni Joan, "Fuck me, baby....sige pa Callan, go deeper, gusto ko yan...oh my gosh!"

Nabagabag ang puso ni Amy, nabalisa siya at kailangan niyang tumayo. Hindi pwede yun! Natahimik siya at ibinaba na ang tawag. Pinagkatiwalaan niya si Callan ng kanyang buhay at mahal na mahal niya ito. Bagama't hindi pa sila nakakabuo at di pa siya nagbubuntis para sa kanya, pareho silang nagpakita ng pagmamahal at pagmamahal sa isa't isa.

Imposibleng niloloko siya ni Callan. Hindi pwede yun. Iniling niya ang ulo dahil hindi siya naniniwala. Siguro, napagdesisyunan lang ni Joan na maging kontrabida ang sarili sa kanilang pagsasama pero sa kasamaang palad, hindi iyon gagana.

Umupo ulit si Amy at gusto niya sanang huwag nang pansinin ang nangyari pero isang malumanay na boses na nagsasalita sa loob niya ay hindi nagpapahinga sa kanyang isip. Sa mundo kung saan posible ang anumang bagay, paano kung niloloko nga siya ni Callan?

Habang malalim ang iniisip niya ay biglang tumunog ang phone niya at nakita niyang may isang bagong text message, kinuha niya ito. Bumilis ang tibok ng puso niya nang mapagtantong ang nagpadala ng mensaheng ito ay walang iba kundi si Joan.

Nabasa niya ang text na nagsasabi sa kanya na pumunta sa isang lokasyon, ito ay isang hotel at ang eksaktong kwarto na kanyang pupuntahan ay nakasaad din sa text.

Ano ang nangyayari? Lalong gumulo ang isip ni Amy. Isinara niya ang kanyang laptop at mabilis na naglakad patungo sa kanyang closet. Nakasuot siya pa siya ng pambahay kaya kailangan niyang magpalit ng damit.

Nang matapos siya, lumabas siya ng kanyang kwarto at gustong sabihin sa mother-in-law niyang kasama nila sa iisang bahay na may kailangan siyang puntahan.

Naglakad si Amy papunta sa kwarto nito at kumatok pero wala doon ang biyenan niya, saan pa kaya siya naroon maliban sa kusina? Mabilis siyang humakbang patungo sa kusina at nang malapit na siya sa pinto ay narinig niya ang isang malakas na tawa mula doon. Ito ay mula sa kanyang biyenan.

Matapos humalakhak, nagsalita ang mother-in-law niya, wala itong kamalay-malay na si Amy ay nasa labas lang, "Napakabobo talaga ng baog na babaeng 'yun, di ko nga alam ano bang nakita ng anak ko sa kanya. Kumokonsumo lang naman yun ng pera ng anak ko at hindi namang magawang makabuo man lang ng apo ko. Napakakapal ng mukha!"

Natawa na naman siya pagkasabi nun, halatang may kausap siya sa phone.

Hindi makapaniwala si Amy na masasabi ito ng kanyang biyenan, halos tumulo ang mga luha sa kanyang mga mata pero pinigilan niya ito, bigla siyang sumugod sa loob ng kusina at ang kanyang biyenan na si Wilma ay biglang napalingon sa kanya na may kalabog na puso.

Thirty minutes lang ang nakalipas, sinabihan ni Amy si Wilma na magiging busy siya sa loo ng kwarto hanggang gabi, hindi inaasahan ni Wilma na nandito siya sa ganitong oras. Ito ang dahilan kung bakit siya nakakapagsalita nang malaya at walang ingat sa telepono.

Iniisip ni Wilma kung narinig ba ni Amy ang kanyang sinabi, pagkatapos ng maikling sandali ng matinding katahimikan sa pagitan nila, nagpeke si Wilma ng ubo at sinabing, "Amy, erm...Akala ko ba nasa...Aalis ka?"

"Ma, bakit parang natakot ka bigla?" Nakangiting tanong ni Amy na parang walang sakit.

"Natakot...bakit?...bakit? Bakit ako ma-- matatakot?" Nauutal niyang sabi.

"Aalis na ako, may importante akong gagawin, ma," sabi ni Amy at tumalikod, sinadya niyang iwan ang babae na nalilito. Hindi niya alam kung narinig ni Amy ang sinasabi niya sa telepono o hindi.

Maya maya lang ay na dumating si Amy sa hotel at naglakad patungo sa mismong pintuan na nakasaad sa text ni Joan.

Gustong kumatok ni Amy noong una pero mukhang hindi iyon isang matalinong hakbang. Pinihit niya ang knob at bumukas ang pinto, halos lumuwa ang mga mata niya nang makitang hubo't hubad sina Callan at Joan. Sa katunayan, sa oras na pumasok siya, binibigyan ni Joan si Callan ng bl*w job.

Nalaglag ang handbag ni Amy at nanlambot ang mga binti niya, sabay dasal na sana ito ay panaginip lang. Ang mainit na luha ay dumaloy sa kanyang pisngi at naramdaman niya ang matinding sakit na nagpapasikip sa kanyang dibdib.

"Call...an!" Nagawa niyang tumawag sa pagitan ng kanyang sakit at paghihirap.

Gayunpaman, natawa si Callan na ikinagulat niya, nakisabay na rin si Joan sa pagtawa, nakasandal na ngayon si Joan kay Callan at wala ni isa sa kanila ang nakaramdam ng pagsisisi.

"Bakit ka umiiyak, ikaw baog ka?" tanong ni Callan. "Akala mo ba titiisin kita habambuhay? Naku! Ayaw mo ba akong magkaanak? Tadhana mo siguro na hindi magkaanak kailanman pero hindi ko yun kapalaran."

Lalong umiyak si Amy, hindi siya makapaniwala na masasabi ng kanyang pinakamamahal na asawa ang mga yun. Niloloko lang ba siya nito sa lahat ng panahon? Nagsimula lang ba ito kamakailan? Pero dati naman nagmamahalan sila, ano ang nagbago?

"Ang galing niya pa palang umiyak," sabi ni Joan kay Callan at nginisian.

Parang gustong sumugod si Amy kay Joan at hampasin ang ulo niya pero kasalanan ba ni Joan kung bakit niloko siya ng asawa niya? Ang kasalanan ay kay Callan. Ipinagkanulo niya ang pagmamahal at tiwala nito sa kanya.

Napangisi si Amy at itinigil ang pag-iyak. "Pinagtaksilan mo ako, Callan. Tapos na tayo."

Dinampot niya ang kanyang handbag at lumabas ng kwarto, pero halos hindi pa siya nakakalakad ng ilang hakbang sa pasilyo nang sumubsob na lang siya sa dingding at umiyak nang husto. Ang sakit na nararamdaman niya sa mga sandaling ito ay ang pinakamatinding sakit na naranasan niya sa buong buhay niya.

Para bang ang tanging paraan para malagpasan ito ay ang magpakamatay, hindi nagtagal ay pumasok siya sa kanyang sasakyan, galit na nagmaneho sa korte, nagsampa ng divorce paper at nagmaneho pauwi.

Nakita niya ang kanyang biyenan na umiinom ng mainit na tsaa sa kainan. Inilagay niya ang divorce paper sa harap ni Wilma. Si Amy pa lang ang pumirma pero pipirmahan pa iyon ni Callan pag nakauwi siya, "Ma, narinig ko ang sinabi mo sa telepono bago ako umalis."

Halos mabulunan si Wilma nang marinig iyon. Tinuro ni Amy ang divorce paper sa harap niya, "Nahuli ko rin si Callan na niloloko ako kasama ng secretary niya. Halatang hindi na ako nirerespeto sa pamilyang ito. Eto yung divorce paper, pinirmahan ko na. Pag nakauwi na siya sabihin niyo na lang sa kanya na pirmahan ito at sabihin niyo na rin na umalis na ako."

Tuwang-tuwa si Wilma sa loob dahil sa wakas ay iiwan na ni Amy si Callan pero umasim ang mukha nito na parang malungkot.

"Wag ka nang umarte na parang malungkot ka, ma. Alam naman natin pareho na di mo ako gusto para sa anak mo," sabi ni Amy at tumalikod na para umalis pero tumayo si Wilma at nagsalita.

"Saan ka pupunta?" Tanong ni Wilma, wala nang kwenta pang itago ang tunay niyang kulay.

Bumalik si Amy sa kanya at sumagot, "para kunin ang mga gamit ko syempre."

"Wala ka ngang dapat kunin diyan eh kasi wala naman iyo diyan. Lahat ng meron ka dito ay binili ng pera ng anak ko, kaya umalis ka na lang," walang pusong sabi ni Wilma.

Lalong kumirot ang naramdaman ni Amy nang marinig iyon pero nagawa niyang magtanim ng ngisi sa kanyang mga labi, "Okay sige!"

Ang pinakamahalagang bagay sa kanya ay ang pulseras na ibinigay sa kanya ng kanyang ina ilang taon na ang nakakaraan. Dahil nasa kamay naman niya ang bracelet, tumingin siya sa pintuan na patungo sa labas at dahan-dahan na lumabas at lumayo sa kabila ng sakit.