Everisha’s POVTahimik kong sinundan ng tingin si Czedric habang abala siya sa paghahanda ng kung anong tila pagkain. Ang kubo niya ay simpleng-simple, walang anumang modernong bagay na makikita. Kahit na parang imposible, mukhang kaya niyang mabuhay mag-isa rito sa bundok. Pero paano niya kinaya?“So…” bungad ko habang nakaupo sa sahig ng kubo niya. Hindi ko na natiis ang tanong na kanina ko pa gustong itanong. “How do you survive here? Like, what do you eat? How do you… bathe? And—” napatigil ako, napaisip kung paano ko sasabihin ang susunod.Nakita kong napangiti siya habang hinihiwa ang isang piraso ng prutas gamit ang kutsilyo. “You mean, how do I poop?” tanong niya, diretsahan pero may halong biro sa boses.Napalunok ako at napangiwi. “Yeah… that too,” sagot ko nang mahina.Umupo siya sa harapan ko, hawak ang hiwa-hiwang prutas na inilahad niya sa akin. Tumanggi ako, pero nilapag niya ito sa lamesa sa pagitan namin bago sumagot.“It’s not as bad as you think,” sabi niya nang kal
Everisha’s POVHabang naglalakad kami ni Czedric papunta sa kung saan man niya ako balak dalhin, hindi ko maiwasang mapansin ang kabuuan ng paligid. Ang hangin ay malamig talaga, sariwa, at may kakaibang halimuyak ng mga dahon at lupa. Ang mga puno ay napakataas, ang mga ugat nito ay tila lumalabas sa lupa na parang sinasabi sa akin na ito ang kanilang teritoryo. Ang plano ay camping, pero tila ang plano ni Lord sa akin ay mahaba-habang camping dito sa Abula-bula mountain.“Where are we going?” tanong ko habang nililingon ang likuran ko, umaasang baka bigla akong makakita ng helicopter na dumarating para sagipin na ako.“To the stream,” sagot niya nang walang alinlangan sa boses. “You’ll need water, and I’ll show you where to get it.”Wala akong nasabi. Napilitan na lang akong sumunod sa kaniya habang ang ingay ng mga dahon sa ilalim ng sapatos ko ay parang tumatambol sa pandinig ko. Sa bawat paglalakad, nararamdaman ko ang bigat ng sitwasyon. Ang lahat ng alam kong paraan ng pamumuha
Everisha’s POVNagising ako sa malamig na simoy ng hangin at sa tunog ng mga ibon na tila nag-aawitan sa paligid. Sa isang saglit, nakalimutan kong nasa gitna ako ng bundok na ‘to. Inisip ko, nasa bahay na ako, nakahiga sa malaki at malambot kong kama, nasa malamig na kuwarto at gigising ng may masarap na almusal. Pagmulat ng mga mata ko, bumalik ang katotohanan. Ang mga dingding na gawa sa kahoy, ang kisame na gawa sa dahon, at ang simpleng kutson na hiram lang sa kalikasan. Hindi ito panaginip. Nasa bundok pa rin talaga ako.“You’re awake,” boses ni Czedric ang bumasag sa katahimikan.Nakaupo siya sa isang bangko malapit sa pintuan ng kubo. Ang liwanag ng araw ay tumama sa mukha niya na nagbibigay-diin sa matitigas na linya ng kaniyang panga at sa tila laging malungkot niyang mga mata.“Yeah,” sagot ko, sabay bangon mula sa higaan. “I think I slept better than I expected.”“That’s good,” sabi niya habang naghahanda ng kung anong tila almusal. “You’ll need energy for today.”“Energy?
Everisha’s POVPagdilat ng mga mata ko, isang panibagong umaga na naman ang sumalubong sa akin. Pero sa halip na mapayapang simoy ng hangin ang magdala ng aliw sa akin, bumungad ang bigat sa dibdib ko. Wala pa rin akong ibang maisip kundi kung paano makakabalik sa dati kong buhay. Hindi ko kayang tanggapin na habang buhay na lang akong magliliwaliw sa bundok na ito, malayo sa lahat ng nakasanayan ko.Tiyak kasi na nag-aalala na ang mga magulang ko, ang mga kaibigan ko. Pati ang mga business na kailangan kong attend-an ng meeting, nauntol dahil sa pagkawala ko.Hindi ako mabubuhay dito, hindi kaya ang buhay na ginagawa rito ni Czedric.Pagkatapos naming mag-agahan, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Kailangan kong malaman kung may pag-asa pa akong makaalis dito.“Czedric,” panimula ko habang nagliligpit siya ng pinagkainan. “Can you take me down the mountain? I can’t stay here forever.”Napatingin siya sa akin habang seryoso ang mukha. Naghintay ako ng sagot, pero halata sa mata niya
Everisha’s POVAgad kong naalala ang sinabi ko kahapon kay Czedric—kailangan naming hanapin ang maleta ko. May mga gamit ako roon na makakatulong sa amin habang wala pa kaming maayos na plano kung paano makakababa ng bundok. Habang kinakain namin ang umagang agahan—isang simpleng pagkain na gawa sa mga ligaw na prutas at tuyong karne na nakuha ni Czedric mula sa kung saan—nagsimula akong magtanong.“Do you think we can find my suitcase?” tanong ko sa kanya habang hinuhugasan niya ang kamay gamit ang tubig mula sa kawayan.Tumingin siya sa akin habang bahagyang nakakunot ang noo. “I’m not sure, but we can try. Do you remember where it might have landed?”Sumandal ako sa isang kahoy na upuan at pilit inalala ang nangyari. “The last thing I remember before the crash was grabbing it tightly. It might have fallen somewhere near where I jumped off.”Tumango siya na parang nag-iisip. “Alright. Let’s check that area first.”Matapos ang ilang saglit, nag-ayos na kami para simulan ang paghahana
Czedric’s POVMatapos ang halos sampung taon na nakalipas, ngayon lang ulit ako nakaramdam ng pagiging tao ulit. Ang pagligo gamit ang sabon at shampoo ay tila isang ritwal na matagal nang nawala sa buhay ko. Habang tumutulo ang malamig na tubig mula sa talon at bumubula ang sabon sa balat ko, hindi ko maiwasang mapangiti. Ang bango ko na, hindi na nakakahiyang tumabi kay Everisha kapag tanghali, hapon o gabi na. Kaya rin siguro napilitan siyang hanapin ang maleta at camping tent niya, hindi na niya siguro matiis ang amoy kong parang pulubi, ako kasi ay sanay na, siya na galing sa city at baguhan lang dito ay hindi pa. Pero tiyak na sakaling maubos ang sambon at shampoo, magiging magkaamoy din kami.“Ang bango naman nito,” bulong ko sa sarili ko habang hinuhugasan ang buhok ko gamit ang shampoo na dala ni Everisha. Matagal-tagal na rin mula nang huli kong maranasan ang makaamoy ng sabon at shampoo. Ang dami nang pagkakataong iniisip ko kung posible pa bang bumalik ang normal kong buha
Everisha’s POVHabang iniinom ko ang sabaw ng buko na hinanda ni Czedric, napansin ko ang simpleng ngiti niya habang abala sa pag-aayos ng mga halamang ugat na tinanim niya malapit sa kubo. Ilang araw na rin mula nang ma-stranded ako rito, at kahit paano, nasasanay na rin ako.Pero may isang bagay na hindi ko kayang tiisin, ang diet ko na puro prutas at gulay.“Czedric,” bungad ko habang pinagmamasdan siyang nagkakalikot ng palakol na gawa sa matibay na kahoy at talim ng bato.“Yes?” tanong niya nang hindi man lang nilingon, abala kasi ito sa ginagawa niya.“Do you think we can eat something else? Like… meat or fish?” diretsahan kong tanong habang nakapamewang, umaasang makukuha niya ang ibig kong sabihin.Napatingin siya sa akin habang bahagyang nakakunot ang noo. “You’re tired of fruits already?”Tumango ako. “Yes, and the leaves. I feel like a goat,” sagot ko sabay kindat para medyo mas magaan ang dating. Pero seryoso ako! Kung makakain lang siguro ako ng chicken drumstick o kahit a
Everisha’s POVMaagang-maaga pa lang ay gising na ako. Wala akong orasan, wala na rin kasing battery ang phone ko kaya hindi na magamit. Tinignan ko ang kalangitan paglabas ko ng camping tent ko, sa tingin ko ay baka alas singko at ala sais palang ng umaga. Medyo mahimbing pa ang tulog ni Czedric sa maliit na kubo niya. Naisip ko, bakit hindi ko naman siya gulatin ngayong umaga? Palagi na lang siyang ang bida sa mga survival adventures namin. Ngayong umaga, ako naman. Kahit baguhan ako, alam kong kaya kong magpakitang gilas sa kaniya.Hindi na rin ako nakakapag-gym kaya iisipin kong ito na lang ang exercise ko ngayong umaga.Habang inaayos ko ang buhok ko gamit ang daliri at kinukuha ang tsinelas na ipit-ipit ng tent ko, biglang pumasok sa isip ko: Ano kayang pakiramdam ng makahuli ng isda? Kaya ko kaya?Umalis na ako sa kubo at camping tent ko para pumunta sa target ko, pagdating doon, nakita ko ang maliit na ilog malapit sa waterfalls. Ang linaw ng tubig, at kitang-kita ko ang mga i
Samira POVNagising ako nang maaga, gaya ng nakasanayan. Pagkababa ko ng kama, agad akong nag-ayos ng sarili bago lumabas ng kuwarto. Pagdating ko sa kusina, nakita ko na si Manang Luz, tahimik na naghihiwa ng gulay sa may counter. Ang dating mayabang at feeling may-ari ng mansyon ay tila nawala na. Ngayon, siya na ang laging inuutusan at pinagtatrabahuan ng mabibigat na gawain dito sa bahay.“Manang Luz, pakihugasan mo nga itong mga plato,” utos ni Manang Cora ng nakangiti pero halatang may bahid ng pang-aasar. Binabalik na ni Manang Cora kay Manang Luz kung anong ginagawa nito sa kaniya noon.“Opo,” mahina ang sagot ni Manang Luz na walang reklamo. Bawal siyang umangal, kundi malalagot siya kay Manang Cora. Alam na kasi ni Manang Luz ng patakaran, kapag sumuway sa mayordoma, may karapatan ang mayordoma na manakit, at ang utos na iyon ay galing kay Don vito.Nagpalitan kami ng tingin ni Manang Luciana. Pareho kaming napangiti nang palihim. Ang dating mataray na si Manang Luz, ngayon
Samira POVNagising akong bigla sa malakas na sigaw ni Don Vito. Halos sabay-sabay kaming napabangon ng ibang mga kasambahay habang ramdam ang tensyon sa buong mansyon.“Everyone, downstairs! NOW!” sigaw niya mula sa hagdanan na para bang raratratin na kami ng baril.Hindi na namin kailangan pang magtanong. Isa-isang naglabasan ang mga staff mula sa kani-kanilang silid, mabilis na bumaba sa grand staircase kung saan naroon si Don Vito, kasama sina Lolo Lito, Lola Emilia, Sir Vic at Ma’am Via. Nakapamulsa si Sir Vic habang nakataas ang isang kilay at si Ma’am Via naman ay mukhang hindi natuwa na ginising ng ganito kaaga. Pero walang makakapantay sa galit sa mukha ni Don Vito.“Marami sa mga alahas ni Donya Ria ang nawawala!” sigaw niya na dahilan para may ilan sa amin na mapaatras sa kaba.Nagkatinginan kaming lahat. Alam naming hindi kami ang may gawa, pero iba ang takbo ng utak ni Don Vito. Kapag may nawala, siguradong may magbabayad. At sure kong ligtas ang lahat, puwera na lang kay
Samira POVSa kalagitnaan ng gabi, gumalaw ako ng sobrang tahimik. Ang dilim ay naging kakampi ko at ang bawat anino ay nagmistulang panangga sa akin. Tahimik kong ginawa ang sarili kong plano, ang pangalawang hakbang para kay Manang Luz, para mapatalsik na siya. Ito na ang tamang gabi para kumilos ako.Dahan-dahan akong pumasok sa kuwarto ni Don Vito. Ang malakas niyang hilik ang pumuno sa paligid, isang palatandaan na mahimbing ang kaniyang tulog. Lasing siya ng umuwi kanina, badtrip dahil sa mga ginawang panggugulo ni Miro sa bakasyon niya. Akala ko nagsisinungaling lang talaga si Miro, pero totoo nga palang nasira niya ang masaya dapat na bakasyon ni Don Vito, dinig na dinig ko kanina kung gaano siya kagalit kasi hindi nila nakilala o nahuli manlang si Miro. Ibig sabihin, mukhang magaling din si Miro at mas lalong kailangan ko siya para sa labang ito.Hindi na ako nag-aksaya ng oras. Binuksan ko ang pinto ng kanilang walk-in closet, nandito pa rin ang mga damit at gamit ni Donya R
Miro POVKinabukasan, madaling-araw pa lang ay nakaalis na ako sa condo. Naka-motor ako papunta sa beach resort. Mabilis lang ang biyahe, walang gaanong sasakyan sa daan. Habang nagmamaneho ako, iniisip ko na ang mga posibleng mangyari, paano ko sisirain ang tahimik na bakasyon ni Don Vito? Paano ako makakahanap ng impormasyon nang hindi nila napapansin?Pagdating ko sa resort, malayo pa lang ay nakita ko na ang convoy ng sasakyan ni Don Vito. Maraming security, pero hindi iyon magiging hadlang sa akin. Inikot ko ang lugar at naghanap ng puwesto kung saan ako puwedeng mag-observe nang hindi nila napapansin. May isang bahagi ng resort na under renovation, doon ako nagpunta at nagmamasid mula sa mataas na bahagi ng scaffolding.Mula roon, nakita kong may tatlong babae na kasama si Don Vito, mukhang mga high-class escorts. Nagtatawanan sila, habang ang ilang bodyguards ay alerto sa paligid. Ang funny lang talaga ng hayop na tulad ni Don Vito. Kakalibing lang ng asawa niya pero heto, nagp
Miro POVPagkarating ko sa campus, agad kong nakita ang delivery boy na may-ari ng motor. Halata sa mukha niya ang kaba at inis, pero bago pa man siya makapagsalita, iniabot ko na ang sampung libong piso sa kaniya.“I’m really sorry, bro. I had no choice, nasa panganib ang kapatid ko kaya niligtas ko lang,” sabi ko habang iniaabot sa kaniya ang pera.Nagulat siya at saglit akong tinignan bago niya tinanggap ang pera. “No worries, man! This is more than enough. Thanks!” Napatawa pa ito na halatang tuwang-tuwa.Nagpasalamat ako at agad na tumakbo papunta sa loob ng campus. Habol ang hininga ko nang makarating ako sa classroom, pero sa kabutihang-palad, hindi pa pala nag-uumpisa ang klase.“Mr. Miro, glad you could join us,” biro ng professor ko.Napangiti lang ako at dahan-dahang naupo. Mabuti na lang talaga at hindi siya strict pagdating sa attendance.Pagkatapos ng klase, agad akong umuwi para kausapin sina Mama Ada at Papa Mishon. Pagpasok ko ng bahay, nakita ko silang nakaupo sa sal
Miro POVTumunog ang cellphone ko habang naglalakad ako papasok sa campus. Sinilip ko ang screen at nagulat nang makita kong pangalan ni Ahva ang taong tumatawag sa akin ngayon. Hindi siya tumatawag nang ganito kaaga, kaya agad akong kinabahan. Sa gitna ng daan, dali-dali kong sinagot ang tawag niya.“Kuya…” humihikbing boses niya ang sumalubong sa akin. Halos pabulong ang boses niya at naawa pa ako kasi parang nanginginig siya. “May sumusunod sa akin… lima sila… gusto nila akong kunin. Tinawagan ko sina mama at papa pero hindi sila sumasagot, busy ata, ikaw lang ang sumagot sa tawag ko ngayon.”Para akong binuhusan ng malamig na tubig. “Nasaan ka?” dali-dali kong tanong sa kaniya.“Ise-send ko sa ’yo ang location ko… Kuya, bilisan mo, ha! May mga sandata silang dala at natatakot na talaga ako rito!”Pagbaba ko ng linya ko, dali-dali kong tinignan ang pinasa niya sa akin na kinaroroonan niya ngayon. At kahit kailangan ko nang pumasok, mas mahalaga ang buhay ng kapatid ko.Mula sa camp
Samira POVHabang nagluluto ako ng agahan sa kusina, pasimple akong sumulyap kina Manang Cora at Manang Luciana. Pareho silang abala sa mga gawain, ngunit alam kong naghihintay lang sila ng senyas ko. Ngayon ang araw na namin sisimulan ang planong napag-usapan namin. Hindi pa ito ang katapusan ni Manang Luz, pero siguradong bibitak na ang pundasyon niya sa mansiyon ni Don Vito. At sisiguraduhin naming mababawasan ang angas sa katawan niya.“Samira, bilisan mo diyan! Hindi lang ikaw ang may ginagawa rito!” singhal ni Manang Luz habang abala akong nagtitimpla ng kape. Kapag talaga alam niyang tulog pa o wala sa manisyon si Sir Vic, ganito siya ka-bossy. Eh, tina-timing ko na hinahayaan ko lang na masungit siya, hindi ako lumalaban dahil kailangan niyang mag-stay sa ganoon kasi iyon ang dapat makita ni Sir Vic mamaya.Alam kong anumang oras ay gigising na si Sir Vic. Kanina ko pa siya hinihintay na magparamdam. Dapat makita niya ang ginagawang pang-aapi sa akin. Kaya naman sinadya kong b
Samira POVNgayong araw na ililibing na si Donya Ria. Tanghali ang libing at gaya ng inaasahan namin, si Manang Luz lang ang pinayagang lumabas para sumama. Ayos sana kung pati sa mismong libing ay ibaon na rin kasama ang buwisit nabida-bidang iyon.Kami, siyempre, maiiwan sa bahay at bawal lumabas gaya ng nakasanayan ng lahat. May utos pa nga ang bruhang Manang Luz na linising mabuti ang buong mansiyon. Nakakasura, para talagang siya ang amo dito na akala mo ay siya na ang papalit na Donya Ria. Pero, ayos lang, humanda siya kasi kuha ko na ang loob ni Vic, magagamit ko rin si Vic para tanggalin ng isa-isa ang sungay sa ulo ni Manang Luz.Hindi pa nga halos kami nakababawi sa puyat sa lamay, heto’t parang mga alipin na naman kaming babad sa trabaho.Pinagpag ko ang basahan sa kamay ko habang lumilinga sa paligid. Seryoso ang lahat sa paglilinis, pero alam kong tulad ko, sawa na rin sila sa utos ni Manang Luz. Nagsalitan ang tingin ko kina Manang Cora at Manang Luciana. Bahagya silang
Samira POVHalos sumisirit pa ang init ng kape nang bitbitin ko ang tray at maglakad papunta sa dining hall. Maaga pa, pero punong-puno na agad ng tao ang mansiyon. Ang ingay ng mga usapan, halakhak at pabulong na sumbatan. Nakakairita lang talaga kasi kulang na kulang ang tulog ko, kapag ganito pa naman, nakakainit talaga ng ulo. Ang bigat ng talukap ng mga mata ko at parang may humihila sa akin pababa sa bawat hakbang ko. Para akong magco-collapse, gusto ko pang mahiga talaga.“Samira,” may malamig na boses ang tumawag sa akin.Napatingin ako sa likuran ko. Si Sir Vic. Agad akong tumigil at para magalang na tumango sa kaniya. Pero sa isang iglap, bago pa ako makapag-react, hinawakan niya ang aking braso at mabilis niya akong hinila papunta sa isang sulok ng mansiyon, malayo sa ingay at mga mata ng mga tao.Nagulat ako. “Sir, bago po?”His sharp eyes bore into mine. “Did you even sleep?”Napakurap ako. Hindi ko alam kung paano sasagutin ang tanong niya. Halos alas tres na ng madaling