Everisha’s POVNagising ako sa malamig na simoy ng hangin at sa tunog ng mga ibon na tila nag-aawitan sa paligid. Sa isang saglit, nakalimutan kong nasa gitna ako ng bundok na ‘to. Inisip ko, nasa bahay na ako, nakahiga sa malaki at malambot kong kama, nasa malamig na kuwarto at gigising ng may masarap na almusal. Pagmulat ng mga mata ko, bumalik ang katotohanan. Ang mga dingding na gawa sa kahoy, ang kisame na gawa sa dahon, at ang simpleng kutson na hiram lang sa kalikasan. Hindi ito panaginip. Nasa bundok pa rin talaga ako.“You’re awake,” boses ni Czedric ang bumasag sa katahimikan.Nakaupo siya sa isang bangko malapit sa pintuan ng kubo. Ang liwanag ng araw ay tumama sa mukha niya na nagbibigay-diin sa matitigas na linya ng kaniyang panga at sa tila laging malungkot niyang mga mata.“Yeah,” sagot ko, sabay bangon mula sa higaan. “I think I slept better than I expected.”“That’s good,” sabi niya habang naghahanda ng kung anong tila almusal. “You’ll need energy for today.”“Energy?
Everisha’s POVPagdilat ng mga mata ko, isang panibagong umaga na naman ang sumalubong sa akin. Pero sa halip na mapayapang simoy ng hangin ang magdala ng aliw sa akin, bumungad ang bigat sa dibdib ko. Wala pa rin akong ibang maisip kundi kung paano makakabalik sa dati kong buhay. Hindi ko kayang tanggapin na habang buhay na lang akong magliliwaliw sa bundok na ito, malayo sa lahat ng nakasanayan ko.Tiyak kasi na nag-aalala na ang mga magulang ko, ang mga kaibigan ko. Pati ang mga business na kailangan kong attend-an ng meeting, nauntol dahil sa pagkawala ko.Hindi ako mabubuhay dito, hindi kaya ang buhay na ginagawa rito ni Czedric.Pagkatapos naming mag-agahan, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Kailangan kong malaman kung may pag-asa pa akong makaalis dito.“Czedric,” panimula ko habang nagliligpit siya ng pinagkainan. “Can you take me down the mountain? I can’t stay here forever.”Napatingin siya sa akin habang seryoso ang mukha. Naghintay ako ng sagot, pero halata sa mata niya
Everisha’s POVAgad kong naalala ang sinabi ko kahapon kay Czedric—kailangan naming hanapin ang maleta ko. May mga gamit ako roon na makakatulong sa amin habang wala pa kaming maayos na plano kung paano makakababa ng bundok. Habang kinakain namin ang umagang agahan—isang simpleng pagkain na gawa sa mga ligaw na prutas at tuyong karne na nakuha ni Czedric mula sa kung saan—nagsimula akong magtanong.“Do you think we can find my suitcase?” tanong ko sa kanya habang hinuhugasan niya ang kamay gamit ang tubig mula sa kawayan.Tumingin siya sa akin habang bahagyang nakakunot ang noo. “I’m not sure, but we can try. Do you remember where it might have landed?”Sumandal ako sa isang kahoy na upuan at pilit inalala ang nangyari. “The last thing I remember before the crash was grabbing it tightly. It might have fallen somewhere near where I jumped off.”Tumango siya na parang nag-iisip. “Alright. Let’s check that area first.”Matapos ang ilang saglit, nag-ayos na kami para simulan ang paghahana
Czedric’s POVMatapos ang halos sampung taon na nakalipas, ngayon lang ulit ako nakaramdam ng pagiging tao ulit. Ang pagligo gamit ang sabon at shampoo ay tila isang ritwal na matagal nang nawala sa buhay ko. Habang tumutulo ang malamig na tubig mula sa talon at bumubula ang sabon sa balat ko, hindi ko maiwasang mapangiti. Ang bango ko na, hindi na nakakahiyang tumabi kay Everisha kapag tanghali, hapon o gabi na. Kaya rin siguro napilitan siyang hanapin ang maleta at camping tent niya, hindi na niya siguro matiis ang amoy kong parang pulubi, ako kasi ay sanay na, siya na galing sa city at baguhan lang dito ay hindi pa. Pero tiyak na sakaling maubos ang sambon at shampoo, magiging magkaamoy din kami.“Ang bango naman nito,” bulong ko sa sarili ko habang hinuhugasan ang buhok ko gamit ang shampoo na dala ni Everisha. Matagal-tagal na rin mula nang huli kong maranasan ang makaamoy ng sabon at shampoo. Ang dami nang pagkakataong iniisip ko kung posible pa bang bumalik ang normal kong buha
Everisha’s POVHabang iniinom ko ang sabaw ng buko na hinanda ni Czedric, napansin ko ang simpleng ngiti niya habang abala sa pag-aayos ng mga halamang ugat na tinanim niya malapit sa kubo. Ilang araw na rin mula nang ma-stranded ako rito, at kahit paano, nasasanay na rin ako.Pero may isang bagay na hindi ko kayang tiisin, ang diet ko na puro prutas at gulay.“Czedric,” bungad ko habang pinagmamasdan siyang nagkakalikot ng palakol na gawa sa matibay na kahoy at talim ng bato.“Yes?” tanong niya nang hindi man lang nilingon, abala kasi ito sa ginagawa niya.“Do you think we can eat something else? Like… meat or fish?” diretsahan kong tanong habang nakapamewang, umaasang makukuha niya ang ibig kong sabihin.Napatingin siya sa akin habang bahagyang nakakunot ang noo. “You’re tired of fruits already?”Tumango ako. “Yes, and the leaves. I feel like a goat,” sagot ko sabay kindat para medyo mas magaan ang dating. Pero seryoso ako! Kung makakain lang siguro ako ng chicken drumstick o kahit a
Everisha’s POVMaagang-maaga pa lang ay gising na ako. Wala akong orasan, wala na rin kasing battery ang phone ko kaya hindi na magamit. Tinignan ko ang kalangitan paglabas ko ng camping tent ko, sa tingin ko ay baka alas singko at ala sais palang ng umaga. Medyo mahimbing pa ang tulog ni Czedric sa maliit na kubo niya. Naisip ko, bakit hindi ko naman siya gulatin ngayong umaga? Palagi na lang siyang ang bida sa mga survival adventures namin. Ngayong umaga, ako naman. Kahit baguhan ako, alam kong kaya kong magpakitang gilas sa kaniya.Hindi na rin ako nakakapag-gym kaya iisipin kong ito na lang ang exercise ko ngayong umaga.Habang inaayos ko ang buhok ko gamit ang daliri at kinukuha ang tsinelas na ipit-ipit ng tent ko, biglang pumasok sa isip ko: Ano kayang pakiramdam ng makahuli ng isda? Kaya ko kaya?Umalis na ako sa kubo at camping tent ko para pumunta sa target ko, pagdating doon, nakita ko ang maliit na ilog malapit sa waterfalls. Ang linaw ng tubig, at kitang-kita ko ang mga i
Czedric’s POVNapansin kong kanina pa nagrereklamo si Everisha tungkol sa likod niyang masakit dahil sa tent na laging ang lupa lang ang sapin. Natural lang naman, hindi siya sanay sa ganoong kondisyon. Kaya naisip kong ipakita sa kaniya ang isang bagay na siguradong ikakabilib niya, ang paggawa ng banig.Nang dumating ang oras ng hapon, sinama ko siya sa isang bahagi ng bundok kung saan tumutubo ang puno ng buri. Ang mga dahon nito ang ginagamit ko para gumawa ng banig.“Czedric, what are we doing here?” tanong ni Everisha habang iniangat ang kamay niya para protektahan ang mukha niya mula sa mga sanga. “Don’t tell me you’re going to make me climb that tree.”Tumawa tuloy ako. Mainam talaga na umaalis kami sa kubo para makapaglibang, nang hindi rin siya nalulungkot. “Relax. Hindi ka naman kailangan umakyat. Ako na bahala. Panoorin mo lang ako para matuto ka.”Tinuro ko ang mga dahon ng buri na mataas at malalapad. Tumalon ako, hinila ang isa at mabilis na pinutol ito. “Ganito lang ‘y
Czedric’s POVMainit ang tanghali nang bumalik ako sa kubo dala ang ilang sanga’t kahoy na gagamitin para sa bonfire mamayang gabi. Nakasanayan at gusto kasi ni Everisha na bago kami matulog, nagpapa-init kami sa bonfire, para na rin may liwanag sa paligid kapag gabi.Pero nang makarating ako ulit sa kubo, napansin kong wala si Everisha.“Where is she this time?” tanong ko sa sarili ko habang iniayos ang mga kahoy. Tumingin-tingin ako sa paligid ng kubo. Wala.Bigla kong naisip, baka nasa ilog siya. Lately, mukhang paborito niyang tambayan iyon, lalo na’t malapit lang sa waterfalls.“She’s probably fishing again,” bulong ko habang natatawa na para bang naging favorite na niya ang isda.Kung ganoon nga, siguradong magkakagulo na naman ang mga isda sa kakulitan niya.Dahan-dahan akong naglakad papunta sa ilog, iniisip na baka magulat siya kung bigla akong sumulpot agad. Nagdala pa ako ng mga puno’t baging, baka sakaling kailanganin namin mamaya sa campfire.Pagdating ko malapit sa ilog,
Samira POVHalos sumisirit pa ang init ng kape nang bitbitin ko ang tray at maglakad papunta sa dining hall. Maaga pa, pero punong-puno na agad ng tao ang mansiyon. Ang ingay ng mga usapan, halakhak at pabulong na sumbatan. Nakakairita lang talaga kasi kulang na kulang ang tulog ko, kapag ganito pa naman, nakakainit talaga ng ulo. Ang bigat ng talukap ng mga mata ko at parang may humihila sa akin pababa sa bawat hakbang ko. Para akong magco-collapse, gusto ko pang mahiga talaga.“Samira,” may malamig na boses ang tumawag sa akin.Napatingin ako sa likuran ko. Si Sir Vic. Agad akong tumigil at para magalang na tumango sa kaniya. Pero sa isang iglap, bago pa ako makapag-react, hinawakan niya ang aking braso at mabilis niya akong hinila papunta sa isang sulok ng mansiyon, malayo sa ingay at mga mata ng mga tao.Nagulat ako. “Sir, bago po?”His sharp eyes bore into mine. “Did you even sleep?”Napakurap ako. Hindi ko alam kung paano sasagutin ang tanong niya. Halos alas tres na ng madaling
Samira POVMasyado pang maaga nang magising ako, pero hindi ito sapat para pakalmahin ang inis na nararamdaman ko sa buwisit na mayordomang ito. Halos alas-diyes na ako nagising dahil sa puyat ko dahil sa pagbabantay sa burol ng demonyitang si Donya Ria. Hindi rin naman nakapagtataka, alas tres na ng madaling araw nang tuluyan kaming makatulog ni Manang Cora. Pero ang buwisit na si Manang Luz, hindi man lang naisip na bigyan kami ng kahit kaunting konsiderasyon, hayop talaga siya. Ginising pa rin kami nang maaga, para lang siguraduhin na maghapon kaming magpapakapagod sa burol ng demonyitang si Donya Ria na wala naman akong pakialam. Kung hindi lang ako nagpipigil, baka sinapok ko na siya kanina.Tulad ng inaasahan ko, dagsa ang mga bisita sa burol ni Donya Ria. Tuloy kaming mga kasambahay sa kaliwa’t kanang pag-aasikaso sa bisita, nagpapakain, nag-aalok ng kape, nagliligpit ng mga pinagkainan. Ang ilan sa kanila, mukhang taos-pusong nagluluksa, pero alam kong karamihan ay narito lang
Miro POVPagkarating ko sa hacienda, masaya akong lumapit sa mga tito ko. May masaya kasi akong balitang kailangan sabihin sa kanila. May dala akong pizza at coffee na gustong-gusto nilang merienda.Pagpasok ko sa malaking training hall, nadatnan ko si Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx na nag-uusap. Nang makita nila ako, agad akong sinalubong ni Tito Zuko. “Miro, anong balita?” tanong niya na tila excited akong makausap. Alam kasi nila na sa tuwing pupunta ako rito ay may mahalaga akong kailangan o mahalagang sasabihin.Ngumiti ako bago nagsalita. “Samira and I... we’re finally working together.”Napatingin sa akin ang tatlo kong tito, nagkatinginan sila na parang masaya para sa amin ni Samira.“Well, it’s about time. You two were always the strongest among our trainees,” sabi ni Tito Sorin.“That’s not all,” dugtong ko. “We killed Donya Ria.”Nagpalitan ng tingin ang tatlo at kita ko sa mga mata nila ang pagkagulat sa sinabi ko. “Are you serious? Kayong dalawa ang pumatay kay Donya
Samira POVHinihintay kong mag-umaga para mapalitan ako, pero dahil wala pa namang kailangan gawin, pumunta muna ako sa kuwarto ko para I-check ang phone ko. Tinignan ko kung may message si Miro, pero wala naman kaya mukhang wala siyang update sa akin sa ginagawa niya sa labas. Pagkatapos nun ay naglakad na ako palabas ng kuwarto at nakita kong nakaupo pala sa may lamesa si Manang Cora. Akala ko ay natulog na siya, gising pa pala. Nang makita niya ako, itinuro niya ang upuang katapat niya.“Come, sit with me,” mahina niyang sabi. Kita ko sa mata niya na inaantok na siya.Umupo ako sa tapat niya, ramdam ko ang malamig na hangin na dumadaloy mula sa bukas na aircon. Hindi niya ako agad kinausap. Sa halip, sinipat niya ako mula ulo hanggang paa, tila ba tinatantiya ang mga susunod niyang sasabihin. Hanggang sa magtanong na siya.“Ikaw ba ang may gawa nito?” tanong niya ng diretso at walang pag-aalinlangan.Napakunot ang noo ko. “What do you mean, Manang?”“Did you kill Donya Ria?”Naniga
Samira POVLahat ay abala na, lalo na kaming lahat ng mga kasambahay. Kaming lahat ang kumikilos para gawing maayos ang burol ni Donya Ria. Sa utos ni Manang Luz na mayordoma, inalis namin ang malalaking upuan at sofa sa malaking living area. Doon ilalagay ang puting kabaong na napapalibutan ng mamahaling mga bulaklak. Isang marangyang paglalagak ng isang babae na minsang naging reyna ng tahanang ito. Pero ngayon, lalamunin na ng lupa. Hanggang ilang araw na lang siyang magiging mayaman at kilala sa mundong ito, pagkatapos nun, lalamunin na siya ng lupa.Ang satisfying panuoring umiyak nila Vic, Via, Lolo Lito at Lola Emilia. Tanging si Don Vito lang ang seryoso, ni isang patak ng luha ay wala. Sabagay, bakit pa ba ako magtataka e, marami siyang babae sa buhay niya. Para ngang wala lang sa kaniya ang pagkamatay ng asawa niya, parang pabor pa sa kaniya kasi magiging malaya na siya sa pambababae niya.Tahimik akong nagtatrabaho, ngunit sa loob-loob ko, tuwang-tuwa talaga ako. Wala ni is
Miro POVNang sumagot si Samira sa video call ko, napatayo ako mula sa pagkakaupo sa gilid ng kama. Hindi ko inasahan na papayag siyang makipag-video call, lalo na at hindi siya basta-basta nakikipag-usap nang ganito. Pero heto siya ngayon, nakatingin sa akin sa screen ng cellphone ko, malamlam ang mga mata pero bakas sa mukha ang saya kasi safe na siya, wala na si Donya Ria, napatay na namin ito.“Miro, I appreciate what you did,” mahinang sabi niya. “You got the job done.”Napangisi ako. First time kong marinig ang boses niya tapos nagpapasalamat pa. Sa totoo lang, napansin kong maganda pala siya kapag seryoso, hindi mataray at hindi mukhang suplada. Nakikita ko tuloy na parang mabait naman siya.“I told you, I don’t fail.” Nilapat ko ang likod sa pader ng room ko at pinaglaruan ang kutsilyong hawak ko. “Now that she’s gone, sure akong malulungkot ng husto ang demonyong si Don Vito. Pero, the question is, what’s next?”Nagtagal siya ng ilang segundo bago sumagot sa akin. “We move fo
Miro POVTanghaling tapat nang makarating ako sa condo. Wala akong klase ngayon dahil biglang kinansela ni Professor ang lecture namin, may emergency meeting daw. Sa isang banda, okay na rin. Kulang ako sa tulog. Kagabi pa ako lutang sa higaan at hindi mapakali. Siguro dahil bago pa lang ako dito sa condo at hindi pa sanay sa bagong tulugan, hindi ako nakagawa ng maayos na tulog.Humiga ako sa kama at ipinikit ang mga mata ko. Pero sa halip na antukin, nagising ang diwa ko nang patingin ko sa social media, isang malaking balita ang nabasa ko.“Donya Ria Monteverde, asawa ng negosyanteng si Don Vito Monteverde, comatose matapos ang isang aksidente sa sariling mansiyon!”Napakurap ang mga mata ko. Binasa kong muli ang balita. Nadulas daw si Donya Ria, nabagok ang ulo at ngayon ay nasa ospital, comatose.Hindi aksidente ‘to.Alam ko kung sino ang may kagagawan nito. Sure akong si Samira. Siya lang naman ang may matinding galit kay Don Vito at sa pamilya nito. Alam kong may balak siyang m
Samira POVNapuno ng sigaw ko ang buong bahay.“Help! Someone, please help!”Nagmadali akong lumuhod sa tabi ni Donya Ria, pero hindi dahil sa pag-aalala. ginagampanan ko lang ang papel ko sa palabas na ito. Sa loob-loob ko, alam kong wala nang silbi ang kahit anong gawin nila. Masyado nang maraming dugo ang umagos sa sahig.Nagsimula nang magsilabasan ang ibang kasambahay na gaya ko, ang ilan ay napatakip pa ng bibig nang makita ang duguang ulo ni Donya Ria. Ang ingay ng mga hakbang nila sa sahig ay parang dumagundong sa aking pandinig. Mabilis silang lumapit habang ang takot nila at pagkabigla ay kitang-kita sa kanilang mga mukha.“Anong nangyari?!” sigaw ni Manang Luz habang namumutla agad ang mukha.Kailangan kong lumabas na inosente ako. Sinigurado kong nanginginig ang boses ko habang sumagot. “Nadapa po siya! Papunta na siya sa kuwarto niya nang bigla siyang nadulas at bumagsak!” Tumingin ako sa kanila na parang litong-lito habang pilit pinapakita ang pekeng pagkabahala sa mata
Samira POVHindi ko alam kung anong trip ni Sir Vic at bigla niya akong pinatawag habang nag-aasikaso kami ng almusal sa kusina. Malapit na kaming matapos, pero heto ako ngayon, naglalakad papunta sa garden dahil sa utos niya na sumunod ako doon.Pagdating ko roon, may nakita akong kubo. Nakaupo si Sir Vic sa isang mahabang bangko, naka-de kuwatro at mukhang kampanteng-kampante. Nang makita niya ako, ngumiti siya.“You should rest,” sabi niya at saka tinatapik ang espasyo sa tabi niya. “You deserve it.”Napangiwi ako. Kung puwede lang siyang murahin, ginawa ko na. Alam kong nilalandi niya ako. Halata naman sa kilos niya. Pero hindi ako tanga. Hindi ako madaling madadala sa kabaitan ng mga tulad niya. Sa huli, baka kasing-demonyo lang din siya ng ama niyang si Don Vito.“I’m fine, Sir Vic,” sagot ko nang walang emosyon. “May kailangan po ba kayo?”Tinitigan niya ako. Sa unang pagkakataon, napansin ko ang linya sa pagitan ng mga kilay niya na para bang may bumabagabag sa kaniya.“Your f