Everisha’s POVNagising ako sa malamig na simoy ng hangin at sa tunog ng mga ibon na tila nag-aawitan sa paligid. Sa isang saglit, nakalimutan kong nasa gitna ako ng bundok na ‘to. Inisip ko, nasa bahay na ako, nakahiga sa malaki at malambot kong kama, nasa malamig na kuwarto at gigising ng may masarap na almusal. Pagmulat ng mga mata ko, bumalik ang katotohanan. Ang mga dingding na gawa sa kahoy, ang kisame na gawa sa dahon, at ang simpleng kutson na hiram lang sa kalikasan. Hindi ito panaginip. Nasa bundok pa rin talaga ako.“You’re awake,” boses ni Czedric ang bumasag sa katahimikan.Nakaupo siya sa isang bangko malapit sa pintuan ng kubo. Ang liwanag ng araw ay tumama sa mukha niya na nagbibigay-diin sa matitigas na linya ng kaniyang panga at sa tila laging malungkot niyang mga mata.“Yeah,” sagot ko, sabay bangon mula sa higaan. “I think I slept better than I expected.”“That’s good,” sabi niya habang naghahanda ng kung anong tila almusal. “You’ll need energy for today.”“Energy?
Everisha’s POVPagdilat ng mga mata ko, isang panibagong umaga na naman ang sumalubong sa akin. Pero sa halip na mapayapang simoy ng hangin ang magdala ng aliw sa akin, bumungad ang bigat sa dibdib ko. Wala pa rin akong ibang maisip kundi kung paano makakabalik sa dati kong buhay. Hindi ko kayang tanggapin na habang buhay na lang akong magliliwaliw sa bundok na ito, malayo sa lahat ng nakasanayan ko.Tiyak kasi na nag-aalala na ang mga magulang ko, ang mga kaibigan ko. Pati ang mga business na kailangan kong attend-an ng meeting, nauntol dahil sa pagkawala ko.Hindi ako mabubuhay dito, hindi kaya ang buhay na ginagawa rito ni Czedric.Pagkatapos naming mag-agahan, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Kailangan kong malaman kung may pag-asa pa akong makaalis dito.“Czedric,” panimula ko habang nagliligpit siya ng pinagkainan. “Can you take me down the mountain? I can’t stay here forever.”Napatingin siya sa akin habang seryoso ang mukha. Naghintay ako ng sagot, pero halata sa mata niya
Everisha’s POVAgad kong naalala ang sinabi ko kahapon kay Czedric—kailangan naming hanapin ang maleta ko. May mga gamit ako roon na makakatulong sa amin habang wala pa kaming maayos na plano kung paano makakababa ng bundok. Habang kinakain namin ang umagang agahan—isang simpleng pagkain na gawa sa mga ligaw na prutas at tuyong karne na nakuha ni Czedric mula sa kung saan—nagsimula akong magtanong.“Do you think we can find my suitcase?” tanong ko sa kanya habang hinuhugasan niya ang kamay gamit ang tubig mula sa kawayan.Tumingin siya sa akin habang bahagyang nakakunot ang noo. “I’m not sure, but we can try. Do you remember where it might have landed?”Sumandal ako sa isang kahoy na upuan at pilit inalala ang nangyari. “The last thing I remember before the crash was grabbing it tightly. It might have fallen somewhere near where I jumped off.”Tumango siya na parang nag-iisip. “Alright. Let’s check that area first.”Matapos ang ilang saglit, nag-ayos na kami para simulan ang paghahana
Czedric’s POVMatapos ang halos sampung taon na nakalipas, ngayon lang ulit ako nakaramdam ng pagiging tao ulit. Ang pagligo gamit ang sabon at shampoo ay tila isang ritwal na matagal nang nawala sa buhay ko. Habang tumutulo ang malamig na tubig mula sa talon at bumubula ang sabon sa balat ko, hindi ko maiwasang mapangiti. Ang bango ko na, hindi na nakakahiyang tumabi kay Everisha kapag tanghali, hapon o gabi na. Kaya rin siguro napilitan siyang hanapin ang maleta at camping tent niya, hindi na niya siguro matiis ang amoy kong parang pulubi, ako kasi ay sanay na, siya na galing sa city at baguhan lang dito ay hindi pa. Pero tiyak na sakaling maubos ang sambon at shampoo, magiging magkaamoy din kami.“Ang bango naman nito,” bulong ko sa sarili ko habang hinuhugasan ang buhok ko gamit ang shampoo na dala ni Everisha. Matagal-tagal na rin mula nang huli kong maranasan ang makaamoy ng sabon at shampoo. Ang dami nang pagkakataong iniisip ko kung posible pa bang bumalik ang normal kong buha
Everisha’s POVHabang iniinom ko ang sabaw ng buko na hinanda ni Czedric, napansin ko ang simpleng ngiti niya habang abala sa pag-aayos ng mga halamang ugat na tinanim niya malapit sa kubo. Ilang araw na rin mula nang ma-stranded ako rito, at kahit paano, nasasanay na rin ako.Pero may isang bagay na hindi ko kayang tiisin, ang diet ko na puro prutas at gulay.“Czedric,” bungad ko habang pinagmamasdan siyang nagkakalikot ng palakol na gawa sa matibay na kahoy at talim ng bato.“Yes?” tanong niya nang hindi man lang nilingon, abala kasi ito sa ginagawa niya.“Do you think we can eat something else? Like… meat or fish?” diretsahan kong tanong habang nakapamewang, umaasang makukuha niya ang ibig kong sabihin.Napatingin siya sa akin habang bahagyang nakakunot ang noo. “You’re tired of fruits already?”Tumango ako. “Yes, and the leaves. I feel like a goat,” sagot ko sabay kindat para medyo mas magaan ang dating. Pero seryoso ako! Kung makakain lang siguro ako ng chicken drumstick o kahit a
Everisha’s POVMaagang-maaga pa lang ay gising na ako. Wala akong orasan, wala na rin kasing battery ang phone ko kaya hindi na magamit. Tinignan ko ang kalangitan paglabas ko ng camping tent ko, sa tingin ko ay baka alas singko at ala sais palang ng umaga. Medyo mahimbing pa ang tulog ni Czedric sa maliit na kubo niya. Naisip ko, bakit hindi ko naman siya gulatin ngayong umaga? Palagi na lang siyang ang bida sa mga survival adventures namin. Ngayong umaga, ako naman. Kahit baguhan ako, alam kong kaya kong magpakitang gilas sa kaniya.Hindi na rin ako nakakapag-gym kaya iisipin kong ito na lang ang exercise ko ngayong umaga.Habang inaayos ko ang buhok ko gamit ang daliri at kinukuha ang tsinelas na ipit-ipit ng tent ko, biglang pumasok sa isip ko: Ano kayang pakiramdam ng makahuli ng isda? Kaya ko kaya?Umalis na ako sa kubo at camping tent ko para pumunta sa target ko, pagdating doon, nakita ko ang maliit na ilog malapit sa waterfalls. Ang linaw ng tubig, at kitang-kita ko ang mga i
Czedric’s POVNapansin kong kanina pa nagrereklamo si Everisha tungkol sa likod niyang masakit dahil sa tent na laging ang lupa lang ang sapin. Natural lang naman, hindi siya sanay sa ganoong kondisyon. Kaya naisip kong ipakita sa kaniya ang isang bagay na siguradong ikakabilib niya, ang paggawa ng banig.Nang dumating ang oras ng hapon, sinama ko siya sa isang bahagi ng bundok kung saan tumutubo ang puno ng buri. Ang mga dahon nito ang ginagamit ko para gumawa ng banig.“Czedric, what are we doing here?” tanong ni Everisha habang iniangat ang kamay niya para protektahan ang mukha niya mula sa mga sanga. “Don’t tell me you’re going to make me climb that tree.”Tumawa tuloy ako. Mainam talaga na umaalis kami sa kubo para makapaglibang, nang hindi rin siya nalulungkot. “Relax. Hindi ka naman kailangan umakyat. Ako na bahala. Panoorin mo lang ako para matuto ka.”Tinuro ko ang mga dahon ng buri na mataas at malalapad. Tumalon ako, hinila ang isa at mabilis na pinutol ito. “Ganito lang ‘y
Czedric’s POVMainit ang tanghali nang bumalik ako sa kubo dala ang ilang sanga’t kahoy na gagamitin para sa bonfire mamayang gabi. Nakasanayan at gusto kasi ni Everisha na bago kami matulog, nagpapa-init kami sa bonfire, para na rin may liwanag sa paligid kapag gabi.Pero nang makarating ako ulit sa kubo, napansin kong wala si Everisha.“Where is she this time?” tanong ko sa sarili ko habang iniayos ang mga kahoy. Tumingin-tingin ako sa paligid ng kubo. Wala.Bigla kong naisip, baka nasa ilog siya. Lately, mukhang paborito niyang tambayan iyon, lalo na’t malapit lang sa waterfalls.“She’s probably fishing again,” bulong ko habang natatawa na para bang naging favorite na niya ang isda.Kung ganoon nga, siguradong magkakagulo na naman ang mga isda sa kakulitan niya.Dahan-dahan akong naglakad papunta sa ilog, iniisip na baka magulat siya kung bigla akong sumulpot agad. Nagdala pa ako ng mga puno’t baging, baka sakaling kailanganin namin mamaya sa campfire.Pagdating ko malapit sa ilog,
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para