Czedric’s POVNapansin kong kanina pa nagrereklamo si Everisha tungkol sa likod niyang masakit dahil sa tent na laging ang lupa lang ang sapin. Natural lang naman, hindi siya sanay sa ganoong kondisyon. Kaya naisip kong ipakita sa kaniya ang isang bagay na siguradong ikakabilib niya, ang paggawa ng banig.Nang dumating ang oras ng hapon, sinama ko siya sa isang bahagi ng bundok kung saan tumutubo ang puno ng buri. Ang mga dahon nito ang ginagamit ko para gumawa ng banig.“Czedric, what are we doing here?” tanong ni Everisha habang iniangat ang kamay niya para protektahan ang mukha niya mula sa mga sanga. “Don’t tell me you’re going to make me climb that tree.”Tumawa tuloy ako. Mainam talaga na umaalis kami sa kubo para makapaglibang, nang hindi rin siya nalulungkot. “Relax. Hindi ka naman kailangan umakyat. Ako na bahala. Panoorin mo lang ako para matuto ka.”Tinuro ko ang mga dahon ng buri na mataas at malalapad. Tumalon ako, hinila ang isa at mabilis na pinutol ito. “Ganito lang ‘y
Czedric’s POVMainit ang tanghali nang bumalik ako sa kubo dala ang ilang sanga’t kahoy na gagamitin para sa bonfire mamayang gabi. Nakasanayan at gusto kasi ni Everisha na bago kami matulog, nagpapa-init kami sa bonfire, para na rin may liwanag sa paligid kapag gabi.Pero nang makarating ako ulit sa kubo, napansin kong wala si Everisha.“Where is she this time?” tanong ko sa sarili ko habang iniayos ang mga kahoy. Tumingin-tingin ako sa paligid ng kubo. Wala.Bigla kong naisip, baka nasa ilog siya. Lately, mukhang paborito niyang tambayan iyon, lalo na’t malapit lang sa waterfalls.“She’s probably fishing again,” bulong ko habang natatawa na para bang naging favorite na niya ang isda.Kung ganoon nga, siguradong magkakagulo na naman ang mga isda sa kakulitan niya.Dahan-dahan akong naglakad papunta sa ilog, iniisip na baka magulat siya kung bigla akong sumulpot agad. Nagdala pa ako ng mga puno’t baging, baka sakaling kailanganin namin mamaya sa campfire.Pagdating ko malapit sa ilog,
Everisha’s POVMaaga akong nagising nang umagang iyon. Hindi pa rin ako sanay sa ingay ng mga kuliglig at huni ng ibon, pero today, tila stress ako sa pag-aakalang totoo ang panaginip ko, akala ko totoong nakauwi na ako. Akala ko totoong nasa kuwarto na ako, nakahiga sa malambot na kama, akala ko totoong nasa dining area na kami ng mansiyon at kumakain ng maraming masasarap na pagkain.Napabuntong-hininga na lang ako. Sa tingin ko, parang bumabalik sa dati ang sakit kong ‘yon, pero dahil sanay na ako, alam ko na kung paano ito mawawala. Gagawa ako ng paraan para mawala ito.Paglingon ko, napansin kong wala si Czedric sa kubo niya.“Hmm, probably off hunting again,” bulong ko habang nag-aayos ng buhok.Paglabas ko ng tent, naglakad-lakad ako, naisip kong kilalanin ang ibang lugar dito, habang naglalakad ako, tumambad sa akin ang mga ligaw na bulaklak na nagkalat sa gilid ng daan. May dilaw, pula, at lila. Maliliit man ang iba, sobrang ganda naman nilang pagmasdan. At sa tingin ko, naka
Everisha’s POVHabang nakaupo kami sa mahabang bangko sa labas ng kubo, tahimik naming nilalantakan ang nilagang kamote na bagong hango sa apoy. Dati, ayoko sa ganitong pagkain, pero nung masanay ako, masarap pala. Kahit walang asukal, masarap siya kasi natural na matamis ang kamote. ‘Yun nga lang, mamaya, mag-uutot na naman ako.Ang tunog ng mga ibon sa malapit at ang malamig na ihip ng hangin ang nagbigay ng aliwalas sa hapong iyon, pero ramdam kong may bumabagabag kay Czedric.Kagat-kagat ko ang kamote nang magsalita ako.“Czedric,” bungad ko, tinitigan ko siya habang abala siyang ngumunguya. “Have you ever thought about taking back everything that was stolen from you?” kasi kung magaling siyang mag-english, hindi rin talaga maikakaila na galing siya sa mayamang pamilya.Tumingin siya sa akin habang ang mga kilay niya ay bahagyang nagtaas. “What do you mean?”“I mean,” sabi ko at saka binaba ang hawak kong kamote. “What if someone helps you? Someone who knows how to fight, someone w
Everisha’s POVTanghali na ako nagising, siguro dahil ay napagod ako sa pagtatanim kahapon ng mga bulaklak.Habang gumagawa ng maiinom si Czedric, kumuha ako ng panguhan ng tubig para magdilig ng mga bulaklak na tinanim ko. Kahit medyo malayo ang ilog, ayos lang, inisip ko na nag-e-exercise na lang ako. Pagkatapos kong magdilig, halos tagaktak ang pawis ko, pero okay lang kasi nakita kong sumigla lalo ang mga tanim naming bulaklak dito.Naglaga ng saging na saba si Czedrick at saka siya gumawa ng salabat o ‘yung pinakuluang luya. Habang tumatagal, nasasanay na ako sa mga kinakain namin dito. Ayos lang, ang mahalaga naman ay nakakakain kami minsan ng karne at isda. At lahat ng ito ay libre dito sa bundok. Hindi kailangan dito ng pera para mabuhay, ang kailangan ay tiyaga at ang galing kung paano ka makakahanap ng pagkain.Habang umiinom ako ng mainit na salabat na gawa ni Czedric, naglaro ang imahinasyon ko sa iba’t ibang aktibidad na puwede naming gawin ngayong araw para lang hindi ma
Everisha’s POVTuyo na ang banig na ginawa ni Czedric para sa akin, at nang makita ko ito, hindi ko maiwasang mapangiti. Ang ganda ng pagkakagawa niya—mukhang matibay at ang disenyo ay simple lang pero ginawa niyang parang elegante. Nang ilatag ko ito bilang sapin sa loob ng tent ko, saktong-sakto ang sukat. Ang galing niya talaga.“This is perfect!” bulalas ko habang inaayos ang kumot sa ibabaw ng banig. “You really know your craft, Czedric.”Napadaan siya sa harap ng tent habang bitbit ang ilang tuyong kahoy na gagamitin sana niya para sa bonfire mamaya. Saglit siyang tumigil at tumingin sa akin.“Of course, I do,” sagot niya habang bahagyang nakangiti. “But I’m glad you like it.”Matapos kong ayusin ang tent, napansin kong parang inaantok si Czedric. Nakaupo siya sa harap ng kubo na tila nawalan ng gana sa ginagawa niya. Lumapit ako at tumabi sa kaniya.“Hey, are you okay?” tanong ko habang nakatingin sa kaniya.Umiling siya nang mahina. “Not really. I think I’m coming down with a
Czedric’s POVMukhang gumana talaga ang tsaa mula sa dilaw na luya na pinakuluan ni Everisha kahapon kasi maayos na maayos na ang pakiramdam ko ngayon.Napabuntong-hininga ako habang nakahiga pa rin sa banig. Isang bagay ang tumatak sa isip ko habang pinapanood kong abala siya sa pag-aayos sa harap ng tent niya—hindi ko na kayang magkunwari pa. Natauhan ako nung makita ko kung gaano kabuti ang puso niya habang inaalagaan ako kahapon. Lalo na nung kumbinsihin niyang isama na sa kanila at tutulungan akong makaganti sa mga kalaban ko. Kahit kakakilala palang niya sa akin, handa siyang tumulong. Naisip ko tuloy, paano kung masamang tao ako, paano kung gawan ko siya ng masama, madali siyang mauto at maloko. Iyon ang kahinaan ni Everisha, masyado siyang mabait.“Good morning,” ako ang unang bumati nang makita kong lumabas na siya sa camping tent niya.“Good morning,” matamlay naman niyang sagot habang humihikab pa.Habang nakaupo kami sa isang malaking bato at tinatapos ang aming agahan, na
Czedric’s POVHabang iniihaw ko ang mga nahuling isda kahapon at niluluto ang nilagang gulay, tumambad sa akin si Everisha mula sa camping tent niya. Nakasuot siya ng simpleng T-shirt at shorts, mukhang handa na sa mahabang lakad na haharapin namin mamaya.“Good morning, Czedric,” bati niya habang nag-iinat at lumapit sa akin.“Good morning,” sagot ko habang iniaabot ang tasa ng mainit na tsaa. “I cooked some fish and vegetables. Let’s eat so we can leave early.”Umupo siya sa tabi ko at tahimik kaming kumain habang ang langit ay nagsisimula nang magkulay-kahel. Alam naming pareho na ito na ang huling umaga namin na magkasama dito sa bundok, pero wala ni isa sa amin ang naglakas-loob magsalita tungkol doon.Pagkatapos magligpit, nagsimula na kaming maglakad. Ang bundok ay puno pa rin ng hamog, at ang malamig na hangin ay parang nagbibigay ng paalala na malulungkot na ako bukas kasi wala na si Everisha, uuwi na siya sa kanila. Mag-isa na naman akong mamumuhay sa tuktok ng bundok na ‘to.
Everisha's POVPagmulat pa lang ng mga mata ko ngayong umaga, diretso na agad ang kamay ko sa cellphone. Alam ko na ang una kong hahanapin—ang bagong video ni CD Borromeo dahil trending ‘yun ngayong umaga. Nang buksan ko ang social media niya, tumambad sa akin ang thumbnail niya. Walang maskara, at sa unang pagkakataon, ipinakita niya ang mukha niya sa publiko.Kinakabahan akong pinindot ang play button. Kahit alam ko na ang totoo, hindi pa rin ako makapaniwala na ginawa na talaga ni Czedric ang bagay na matagal niyang itinago. Habang pinapanood ko ang video, parang bumalik lahat ng alaala namin. Ang mga plano, ang mga sikreto, at ang mga dahilan kung bakit kailangang manatili siyang anonymous dati.Pero ngayon, nagbago na ang lahat.Pagdating sa bahagi kung saan hinubad niya ang maskara, tumigil ang mundo ko. Napatitig ako sa screen, parang hindi ko pa rin maipaliwanag ang halo-halong emosyon na nararamdaman ko. Seryoso ang mukha ni Czedric, pero kitang-kita mo ang confidence niya ha
Czedric's POVPagdilat ng aking mga mata, unti-unti akong nag-adjust sa maliwanag na ilaw ng kwarto. Amoy na amoy ko ang disinfectant, tanda na nasa ospital ako. Napabuntong-hininga ako. Buhay pa ako. Tagumpay kaming lahat. Pero pakiramdam ko, ang bigat ng katawan ko—parang pinagbagsakan ng daigdig.Napansin ko ang dalawang pamilyar na mukha sa gilid ng kama. Si Edric, ang kapatid kong sumalo sa akin kanina at si Marco, ang pinsan naming parating nakaalalay sa amin. Pareho silang nakangiti nang mapansin nilang gising na ako.“Finally, bro,” sabi ni Edric. May bahagyang ginhawa sa boses niya na parang binagsakan ng bato ang balikat niyang matagal niyang kinikimkim. “You're awake.”“Kumusta?” mahinang tanong ko habang ramdam ang pagod sa boses ko. Halos lumabas lang ito bilang bulong.“You're fine now,” ani Marco. “We made it, Czedric. Tapos na ang lahat. Nabawi na natin ang lahat—lahat ng pera, ari-arian, pati mga negosyo. They're back where they belong—sa inyo ng kapatid mo.”Napaluno
Czedric POVTahimik akong nakatingin sa malayo habang papalapit kami sa private resort. Ang tension sa loob ng sasakyan ay sobrang bigat, parang humihigpit ang paligid sa bawat segundo. Nakita ko ang kamay ni Everisha na bahagyang nanginginig habang hawak ang baril. Si Marco naman ay nakatitig sa mapa, tinitiyak ang bawat detalye. Si Edric at Mishon ay tahimik, pero kita sa mga mata nila ang kaseryosohan sa magaganap na huling laban.“Everyone ready?” tanong ni Marco.“Always,” sagot ni Edric, sabay sulyap kay Everisha na ngumiti nang bahagya bilang sagot.Napabuntong-hininga ako. Hindi ito ang oras para magpaka-distracted, pero ang pag-aalala ko para kay Everisha ay masyadong malakas. At si Edric—alam kong kapwa ko siya maaasahan, pero hindi ko maiwasang isipin kung ano ang magiging reaksyon niya kapag may masamang nangyari kay Everisha.Pagdating namin sa resort, nagpaikot muna kami sa harapan. Tahimik ang paligid, pero alam kong hindi iyon nangangahulugang ligtas kami.Pagbukas pa
Czedric POVMatagal ko nang alam na hahantong kami sa ganitong punto, pero iba pa rin ang bigat na nararamdaman ko habang tahimik na nakaupo sa loob ng bulletproof na sasakyan. Tumitingin ako sa bintana habang umaandar ang kotse, pinagmamasdan ang tanawin ng mga bundok at kalangitan na tila tahimik ngunit puno ng tensyon.“Czedric, nakikinig ka ba?” tanong ni Marco na nasa tabi ko at mukhang seryoso.“Ha?” sagot ko habang umiwas ng tingin mula sa bintana.“I said,” ulit niya, “Raegan and Jonas are practically on their knees. Ilang linggo nang umaatras ang mga tauhan nila. Hindi ko alam kung anong mas nakakainis—ang mga taong sumuporta sa kanila pero bigla na lang bumaliktad, o ang katotohanang matagal bago nangyari ito.”Napatingin ako kay Marco. Kita sa mukha niya ang bahagyang saya, pero mas nangingibabaw ang pagod.“Takot na silang madamay,” dagdag niya. “Sino ba naman ang hindi matatakot, eh halos ubos na ang mga tauhan nila dahil sa atin?”Ang mga huling linggo ay parang mahabang
Everisha POV Pagkatapos ng matagumpay naming misyon, ramdam ko ang gaan ng paligid habang naglalakad pabalik ng villa. Parang ang bigat ng buong happn ay biglang nawala, at kahit pagod ang katawan namin, masaya ang puso ko. Pagdating namin sa bahay, sinalubong kami nina Mama at Papa sa hardin ng villa. Ang bango ng litson ang unang tumama sa ilong ko, kasunod ang halimuyak ng iba’t ibang pagkain na nakahain sa mesa. Siguradong nabalita na agad sa kanila nila Marco o Czedric ang nangyari kaya masarap ang hapunan namin. “Naghanda kami ng kaunting salo-salo para sa inyo,” sabi ni Papa habang yakap-yakap ako. “Deserve niyong lahat ang masarap na hapunan.” Napangiti ako habang tinitingnan ang bawat isa sa amin. Ang tagumpay ng laban ay hindi lamang dahil sa galing ng isa, kundi dahil sa sama-sama naming pagkilos. Sa ilalim ng mga ilaw na nakasabit sa paligid ng hardin, umupo kami sa isang mahabang mesa. Ang tunog ng mga halakhak at kwentuhan ay sumasabay sa kaluskos ng mga dahon na hin
Czedric POVPagdating namin sa hideout ng mga assassin na tauhan ni Raegan, hindi ko maiwasang makaramdam ng tensyon. Hindi dahil sa naduduwag kundi dahil inaalala ko pa rin si Everisha. Iniisip ko kung kaya ba niya talaga?Kahit pa sinasabi ni Marco na hindi pa bihasa ang karamihan sa kanila, hindi ko kayang mag-relax. Masyadong mahalaga ang laban na ito. Isa itong hakbang para maubos na ang mga tauhan ni Raegan na patuloy na nagpapahirap sa amin.Lahat kami ay nakasuot ng maskara, bawat isa sa amin handa nang kumilos. Ang bawat galaw namin ay planado. Si Marco ang nanguna, sinusuri ang paligid. Si Edric, laging nasa tabi ni Everisha, tila ba personal niyang misyon na protektahan ito anuman ang mangyari. Napabuntong-hininga ako. Hindi ko na alam kung ang tensyon ba ng laban o ang selos ang bumabagabag sa akin. Pero misyon ko rin na tignan din sa lahat ng oras si Everisha para ma-protektahan din siya.Pinasok namin ang hideout mula sa gilid, sa isang sirang pader na hindi nila nabigy
Everisha POV Isang maaliwalas na umaga ang bumungad sa amin sa villa. Kakatapos ko lang mag-almusal at nagdesisyon akong magpunta sa garden para magpaaraw. Ako ang naunang nagising kaya ako na rin ang nagpasyang magluto ng almusal. May mga stock na kami kasi ng pagkain dahil namilo na kagabi sina Marco at Czedric. Nagluto ako ng fried rice at tapa. Nagluto na rin ako sarsiadong tilapia kasi nami-miss ko na ‘yun. Nagagawa ko tuloy gumawa sa kusina dahil wala kaming kasambahay ngayon sa villa. Natututo kami ngayong kumilos ng walang mga alalay at para sa akin, okay lang kasi minsan ay maganda na may ginagawa kami sa bahay. Nakaka-stress lang ang mga naiwang trabaho sa mga company namin kasi gabi-gabi, kausap namin ang mga executive assistant at mga secretary namin para asikasuhin muna ang lahat habang nagtatago kami. Pagkaluto, nauna na akong nag-almusal kasi hinahabol ko ang unang sikat ng araw. Kailangan kong maging malakas kasi may labanan na magaganap mamayang hapon. First sabak k
Czedric POVAng hapon ay punong-puno ng tensyon sa villa nila Everisha. Sa pagdating ni Marco, bitbit ang bagong balita tungkol kay Raegan at Jonas, ramdam ko na parang bumigat pa ang sitwasyon. Habang nakaupo kami sa malaking mesa sa sala, inilatag ni Marco ang bawat detalye ng kanyang nalaman."Raegan's men are growing in number," sabi ni Marco, seryoso ang mukha habang iniisa-isa ang impormasyon na nasagap niya. "They’re no longer just fifty. There are seventy assassins being trained in one of their hideouts. If we wait too long, they’ll be unstoppable."Napatingin ako kay Marco habang ramdam ang bigat ng binitawan niyang balita. Alam kong tama siya. Hindi puwedeng patagalin pa ang sitwasyong ito. Kailangan nang madaliin ang lahat kasi masyado nang marami ang nadadamay.“Kailangan natin silang sugurin bago pa sila maging mas malakas,” sabi ni Edric na malalim ang boses niya na tila ba naghahanda na para sa laban.Napatingin kami kay Tito Everett at sa kanyang asawa. Alam naming lah
Czedric POVSa paglapit ko sa gate ng villa, damang-dama ko ang kaba sa aking dibdib. Ang pamilyang Tani—sina Everisha, ang kanyang mga magulang, at isa pang lalaking hindi ko pa kilala—ay nakatayo sa may pintuan, halatang inaabangan ang pagdating ko. Ang kanilang mga ngiti ay tila isang malugod na pagtanggap sa akin, pero may kung anong kakaiba sa presensya ng lalaking kasama nila.Habang papalapit ako, mas nagiging malinaw ang mga detalye ng mukha niya. Bigla akong napatigil sa paglalakad. Tumigil din ang mundo ko sa isang iglap. Ang mga mata niya, ang kanyang postura at ang kanyang ekspresyon—parang pamilyar lahat ng iyon sa akin.“Edric?” mahinang tanong ko na halos hindi ko marinig ang sarili ko.Hindi siya sumagot agad. Sa halip, tumitig siya sa akin, na parang iniisip kung dapat ba niyang kumpirmahin ang hinala ko.Nang makita ko siyang bahagyang tumango, parang may kung anong sumabog sa loob ng dibdib ko. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Ang mga luha ko ay kusang bumagsak