Everett’s POV“Pag-usapan natin ang about kay Misha,” deretsahan kong sabi. Gusto ko nang tapusin ang awkwardness sa pagitan namin. “Alam kong hindi naging maganda ang mga nangyari sa atin dati. Hindi rin naman ako proud sa mga nagawa ko. I know I’ve been unfair to you, and I wanted to apologize.”Huminto si Conrad sa ginagawa niya at tumingin sa akin. “You were jealous of me. That much was clear.”Huminga ako nang malalim. “Yes, I was. I was wrong. I just… I didn’t know what to think back then. You’ve known Misha longer than I have, and it felt like… well, it felt like I couldn’t compare.”Natahimik si Conrad saglit. Nakikita ko sa mga mata niya na sinusukat niya ang bawat salita ko. Hindi ako sigurado kung matatanggap niya ang paghingi ko ng tawad, pero handa akong gawin ang lahat para maayos ito.“Everett, I’ve been friends with Misha since we were kids,” sabi niya. “But that doesn’t mean I have feelings for her beyond that. I never did.”Alam kong totoo ang sinasabi niya. Pero min
Misha’s POVNakatitig ako sa puting kisame ng aking silid. Ilang oras na akong nakahiga rito, maghapong nakapirme at pakiramdam ko ay para akong ibon sa hawla, walang kalayaan. Sawa na rin ako sa mukha ni Ate Ada, ni mama at papa. Gusto kong pumunta sa resort ko, magkape sa labas, mag-shopping at galain si Jaye. Ang gagang ‘yon, busy na rin sa pinapatayo niyang pizza-han. Sabagay, ganoon naman talaga. Kapag tumatanda, kailangan na rin talagang mag-invest para lumago nang lumago ang pera.Hindi ko na mabilang kung ilang araw ko nang ginagawa ito—ang magkulong, umiwas, magtago mula sa mga taong galit sa amin ni Everett. Sina Rei, Teff, Eff, Tita Maloi, at Tito Gerald—lahat sila, nagpaplano kung paano kami masisira ni Everett. Kung paano mapipigilan ang pag-claim ni Everett sa mga mana niya. At dahil dito, parang ako ay nalulunod sa takot at pangamba. Kasi naman, bakit kaya pinahirapan pa ng papa niya itong si Everett. Tama siya, bakit sa dinami-rami ng taong pagkakatiwalaan nito, doon p
Misha’s POVTumawa siya nang mahina, sabay tingin nang direkta sa mga mata ko. “Ngayon na malapit na tayong magpakasal.”Halos tumalon ang puso ko sa sobrang saya. Hindi ko alam kung dahil sa sinabi niyang safe na ako o dahil sa nabanggit niyang kasal, pero lahat ng takot at pangamba ay nawala nang bigla. “Totoo? Magpapakasal na tayo?”Tumango siya. “Oo. Kaya hindi ako papayag na mangyari sa’yo ang kahit ano. You deserve nothing but peace and happiness, Misha. Kaya sa farm ka muna. Doon ka magiging ligtas kasama ng magiging baby natin. And when everything’s settled, magpapakasal na tayo.”Hindi ko napigilan ang luha ng saya na pumuno sa aking mga mata. Alam ko na mahal ako ni Everett, pero naramdaman ko ngayon ang lalim ng pagmamahal niya. Ginagawa niya ang lahat para protektahan ako, para siguraduhing ligtas ako sa mga taong gustong saktan ako at ang pamilya ko.“Everett,” bulong ko habang pinupunasan ko ang mga luha ko, “wala akong ibang hiling kundi ang makasama ka habang-buhay.”N
Misha’s POVHabang nakaupo ako sa harap ng kubo namin, hindi ko namalayang ilang oras na pala akong nakatingin lang sa malayo. Para akong natutulala habang pinagmamasdan ang mga tanim namin sa malawak na farm. Nasa isip ko kasi ang napakaraming bagay—saan kami ikakasal ni Everett? Saan ang venue? Anong date ang kasal? May engagement kaya? At sa tuwing maiisip ko na magiging asawa ko ang isa sa pinaka mayaman sa Pilipinas, kinikilig ako kasi alam kong sureball nang maganda ang kinabukasan ng mga anak namin.Nahinto ako sa pag-iisip nang bigla na lang akong makarinig ng yabag ng mga paa. Tumigil ito sa harap ko at nang tignan ko, nakita ko si Conrad. Nakakunot ang noo nito habang nakatingin sa akin.“Uy, tulala ka na naman, Misha. Anong iniisip mo? Tara, mag-harvest na lang tayo ng gulay. Para makapagpakulo na tayo mamaya ng ulam,” alok niya na may pilyong ngiti sa labi.“Ha? Bakit? Ano na naman bang trip mo ngayon, Conrad?” tanong ko habang tumayo na mula sa pagkakaupo.“Baka lang kasi
Misha’s POV“Oops. Sorry, chef!” sabay pulot ko sa mga sibuyas at bawang, pero naramdaman ko agad ang tingin ni Conrad sa akin habang napapailing.“Hindi mo ba alam ang five-second rule? Puwede pa ‘yan!” pabiro niyang sabi sabay tawa. “Pero ‘wag mo nang gamitin ‘yan, please. Mamaya mag-reklamo ka pa.”Sa mga ganitong simpleng bagay, natatawa na lang kami pareho. Parang bumalik kami sa mga oras na mga bata pa kami, naglalaro sa bakuran, walang pakialam sa oras o mga problema.Habang patuloy ang kanyang pagpe-prepare ng ingredients, hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya ka-focus sa ginagawa niya. Para bang bawat paghiwa niya ng gulay ay may ritmo. Nang magprito na siya ng bawang at sibuyas, narinig ko ang tunog ng sizzling sa kawali.“Nandito ang magic, Misha,” sabi niya habang hinuhulog ang mga gulay sa kawali na para bang ginagawa niya ito buong buhay niya. “Dapat ‘wag mong i-overcook ang mga gulay. Dapat tama lang ang pagkakagisa para lumabas ‘yung natural na lasa nila."“Ang d
Misha’s POVKinabukasan, nagising ako sa tilaok ng mga manok na tila nakikipag-usap na sa mga kapwa manok nila na manggising na ng mga taong natutulog pa. Matamlay akong bumangon mula sa aking kama, nakatanaw sa labas ng bintana ng kubo. Inisip ko agad ang nangyari kahapon—si Conrad, ang aming pinakbet na halos perfect sa sarap, at ang walang katapusang kulitan sa kusina. Napangiti ako. Matagal ko nang hindi nararamdaman ang ganitong klaseng saya—yung simple lang, walang pressure, pero nakakalibang.Si Everett, hindi nakauwi kagabi. Sa condo siya tumuloy kasi may lakad siya ng madaling-araw para sa meeting nila sa isang beach resort, gusto niya akong isama, ako lang ang tumanggi.Habang nakaupo ako sa kahoy na upuan sa veranda, pumasok sa isip ko, “Ano kaya naman ang iluluto ngayon?” Agad akong kinabahan sa ideyang iyon, pero sabay rin akong na-excite. Hindi ako eksperto sa pagluluto tulad ni Conrad, pero alam ko namang hindi ako ganun kapalpak. O sige, medyo palpak, pero hindi naman
Misha’s POVNgunit habang piniprito ko ang mga hipon, biglang tumalsik ang mantika. “Ay, leche!” sigaw ko sabay talon pabalik para umiwas sa mantika. Si Conrad naman ay tumatawa na halos mamatay na sa kakatawa. Parang napahiya ako doon. Naging comedy na nga ang cooking show na ‘to, nakakainis!“Misha, ano ba ‘yan? Magiging seafood explosion na ‘yan, hindi chopsuey!” sabi niya habang humahagikhik pa rin. Ito ‘yung ugali na hindi pa rin nawawala sa kaniya. Napakalakas niyang mang-asar. Pero natutuwa ako kasi kahit pa paano, napapag-ihit ko siya sa kakatawa. Ganitong-ganito kami dati. Mas ako ‘yung madalas niyang pagtawanan kapag may nangyayaring aksidente sa akin. Lalo na kapag nadudulas ako sa putikan, nahuhulog sa kanal at kung minsan ay nalalaglag sa puno habang uno ang ulo. Ang ending, maga tuloy ang nguso at ilong ko.“Tumigil ka nga! Kaya ko ‘to,” sabi ko kahit pa napapangiwi na ako sa talsik ng mantika.Habang hinahalo ko ang mga gulay at seafood sa kawali, biglang tumunog ang ph
Misha’s POVKagabi, habang hindi ako makatulog. Naisip kong pagandahan itong kubo ko rito. So, ibig sabihin, kapag nandito ako sa farm, ito na talaga ‘yung magiging kubo namin ni Everett. Kaya naisipan kong utusan ang isa sa mga staff namin na ibili ako ng mga halaman na puwedeng kong ilagay sa paligid ng kubo ko. Kaya ngayong umaga, abala ako sa pag-aayos ng mga halaman sa harap ng kubo nang bigla kong marinig ang matinis na busina ng isang mamahaling sasakyan. Sa una, iniisip ko na baka si custome lang namin ang nasa labas at nagmamadali lang. Pero nang tumingin ako sa may gate, halos mahulog ako sa aking kinatatayuan sa nakita ko.Si Everett.Hindi ko alam kung anong iniisip niya, pero grabe ang itsura ng kaniyang sasakyan. Dalawang bagong luxury ang magkasunod at sa likod nito, may isang malaki at makulay na jeep na puno ng mga kahon. Napakabilis ng mga pangyayari—pagkatapos ng ilang saglit, nagbukas na ang mga pinto ng sasakyan at naglabasan ang mga bodyguard ni Everett na para b