Misha’s POVHabang nakaupo ako sa harap ng kubo namin, hindi ko namalayang ilang oras na pala akong nakatingin lang sa malayo. Para akong natutulala habang pinagmamasdan ang mga tanim namin sa malawak na farm. Nasa isip ko kasi ang napakaraming bagay—saan kami ikakasal ni Everett? Saan ang venue? Anong date ang kasal? May engagement kaya? At sa tuwing maiisip ko na magiging asawa ko ang isa sa pinaka mayaman sa Pilipinas, kinikilig ako kasi alam kong sureball nang maganda ang kinabukasan ng mga anak namin.Nahinto ako sa pag-iisip nang bigla na lang akong makarinig ng yabag ng mga paa. Tumigil ito sa harap ko at nang tignan ko, nakita ko si Conrad. Nakakunot ang noo nito habang nakatingin sa akin.“Uy, tulala ka na naman, Misha. Anong iniisip mo? Tara, mag-harvest na lang tayo ng gulay. Para makapagpakulo na tayo mamaya ng ulam,” alok niya na may pilyong ngiti sa labi.“Ha? Bakit? Ano na naman bang trip mo ngayon, Conrad?” tanong ko habang tumayo na mula sa pagkakaupo.“Baka lang kasi
Misha’s POV“Oops. Sorry, chef!” sabay pulot ko sa mga sibuyas at bawang, pero naramdaman ko agad ang tingin ni Conrad sa akin habang napapailing.“Hindi mo ba alam ang five-second rule? Puwede pa ‘yan!” pabiro niyang sabi sabay tawa. “Pero ‘wag mo nang gamitin ‘yan, please. Mamaya mag-reklamo ka pa.”Sa mga ganitong simpleng bagay, natatawa na lang kami pareho. Parang bumalik kami sa mga oras na mga bata pa kami, naglalaro sa bakuran, walang pakialam sa oras o mga problema.Habang patuloy ang kanyang pagpe-prepare ng ingredients, hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya ka-focus sa ginagawa niya. Para bang bawat paghiwa niya ng gulay ay may ritmo. Nang magprito na siya ng bawang at sibuyas, narinig ko ang tunog ng sizzling sa kawali.“Nandito ang magic, Misha,” sabi niya habang hinuhulog ang mga gulay sa kawali na para bang ginagawa niya ito buong buhay niya. “Dapat ‘wag mong i-overcook ang mga gulay. Dapat tama lang ang pagkakagisa para lumabas ‘yung natural na lasa nila."“Ang d
Misha’s POVKinabukasan, nagising ako sa tilaok ng mga manok na tila nakikipag-usap na sa mga kapwa manok nila na manggising na ng mga taong natutulog pa. Matamlay akong bumangon mula sa aking kama, nakatanaw sa labas ng bintana ng kubo. Inisip ko agad ang nangyari kahapon—si Conrad, ang aming pinakbet na halos perfect sa sarap, at ang walang katapusang kulitan sa kusina. Napangiti ako. Matagal ko nang hindi nararamdaman ang ganitong klaseng saya—yung simple lang, walang pressure, pero nakakalibang.Si Everett, hindi nakauwi kagabi. Sa condo siya tumuloy kasi may lakad siya ng madaling-araw para sa meeting nila sa isang beach resort, gusto niya akong isama, ako lang ang tumanggi.Habang nakaupo ako sa kahoy na upuan sa veranda, pumasok sa isip ko, “Ano kaya naman ang iluluto ngayon?” Agad akong kinabahan sa ideyang iyon, pero sabay rin akong na-excite. Hindi ako eksperto sa pagluluto tulad ni Conrad, pero alam ko namang hindi ako ganun kapalpak. O sige, medyo palpak, pero hindi naman l
Misha’s POVNgunit habang piniprito ko ang mga hipon, biglang tumalsik ang mantika. “Ay, leche!” sigaw ko sabay talon pabalik para umiwas sa mantika. Si Conrad naman ay tumatawa na halos mamatay na sa kakatawa. Parang napahiya ako doon. Naging comedy na nga ang cooking show na ‘to, nakakainis!“Misha, ano ba ‘yan? Magiging seafood explosion na ‘yan, hindi chopsuey!” sabi niya habang humahagikhik pa rin. Ito ‘yung ugali na hindi pa rin nawawala sa kaniya. Napakalakas niyang mang-asar. Pero natutuwa ako kasi kahit pa paano, napapag-ihit ko siya sa kakatawa. Ganitong-ganito kami dati. Mas ako ‘yung madalas niyang pagtawanan kapag may nangyayaring aksidente sa akin. Lalo na kapag nadudulas ako sa putikan, nahuhulog sa kanal at kung minsan ay nalalaglag sa puno habang uno ang ulo. Ang ending, maga tuloy ang nguso at ilong ko.“Tumigil ka nga! Kaya ko ‘to,” sabi ko kahit pa napapangiwi na ako sa talsik ng mantika.Habang hinahalo ko ang mga gulay at seafood sa kawali, biglang tumunog ang pho
Misha’s POVKagabi, habang hindi ako makatulog. Naisip kong pagandahan itong kubo ko rito. So, ibig sabihin, kapag nandito ako sa farm, ito na talaga ‘yung magiging kubo namin ni Everett. Kaya naisipan kong utusan ang isa sa mga staff namin na ibili ako ng mga halaman na puwedeng kong ilagay sa paligid ng kubo ko. Kaya ngayong umaga, abala ako sa pag-aayos ng mga halaman sa harap ng kubo nang bigla kong marinig ang matinis na busina ng isang mamahaling sasakyan. Sa una, iniisip ko na baka si custome lang namin ang nasa labas at nagmamadali lang. Pero nang tumingin ako sa may gate, halos mahulog ako sa aking kinatatayuan sa nakita ko.Si Everett.Hindi ko alam kung anong iniisip niya, pero grabe ang itsura ng kaniyang sasakyan. Dalawang bagong luxury ang magkasunod at sa likod nito, may isang malaki at makulay na jeep na puno ng mga kahon. Napakabilis ng mga pangyayari—pagkatapos ng ilang saglit, nagbukas na ang mga pinto ng sasakyan at naglabasan ang mga bodyguard ni Everett na para b
Misha’s POVWala na raw gagawin si Everett. Gusto niya raw magpahinga ng kahit isang arraw. Buong araw siyang mag-i-stay dito sa farm namin at masayang-masaya ako dahil makakasama ko siya rito. Kailangan kong magpakitang gilas! Kailangan makita niya na may ibubuga na ako sa kusina. Thank you sa cooking tutorial at ganoon na rin siyempre kay Conrad na nagtuturo sa aking magluto.Napagdesisyunan kong isama siya sa pag-harvest ng mga gulay. Magluluto kasi ako mamaya ng mga pinoy ulam—tinolang manok at nilagang baboy. Naalala ko pa kagabi, halos mapuyat ako kakapanood ng mga cooking tutorial sa internet para lang masiguradong masarap ang kalalabasan ng mga iluluto ko. Excited na akong makita ang reaksyon ni Everett kapag natikman niya ang mga luto ko.Bigla kong narinig ang mga sasakyan. “Dumating na yata siya,” bulong ko sa sarili ko. Sinabi ko na kasi sa kaniya kung anong gusto kong lutuin kaya pumunta sila sa bayan para mamili ng mga karne na iluluto ko. Gusto ko nga sanang sumama kaya
Misha’s POVPagdating sa kubo, sinimulan ko nang ayusin ang mga lulutuin namin. “Ikaw na ang bahala sa paghiwa ng mga gulay, ha,” sabi ko habang inilalabas ko ang manok at baboy mula sa fridge.“Sure, chef Misha!” sabay salute ni Everett. Natawa ako sa reaksyon niya pero hindi ko mapigilang kiligin. Nagsimula na siyang magbalat at maghiwa ng mga sayote at patatas, habang ako naman ay inasikaso ang paghahanda ng mga rekado para sa tinola. Nagtulungan kami habang nagluluto at sa bawat pagkakataon na magtatama ang aming mga mata, nararamdaman ko ang kakaibang kilig. Hindi pa kami kasal pero parang mag-asawa na talaga ang mga eksena namin ngayon.Habang hiniwa ni Everett ang mga gulay, may mga pagkakataong nagkakamali siya ng hiwa, pero imbes na mainsulto, tinatawanan ko na lang ito. “Sana hindi mo mahati ng todo ang sayote,” biro ko. “Baka kasi madurog na ‘yan kapag niluto na. Ayaw ko nun,” kunyari ay strikto ako.Tumawa siya. “At least maganda pa rin ang paghihiwa ko,” pagmamayabang niy
Misha’s POVMay kumatok sa banyo kaya natigil ako sa pagkuskos ng pukë ko. Mukhang madudumi na ata ang Everett ko.“Misha, bakit ang tagal mo diyan sa banyo?” tanong niya habang mabula pa ang pukë ko.“Ah, eh, magbabanyo ka rin ba? Sandali lang, patapos naman na ako,” sagot ko at saka ko binilisan ang pagkalkal sa hiwa ko. Kailangan perfect ito at mabango, para kapag na-mukbang niya, pasabog ang amoy at lasa.“S-sige, nagtataka lang kasi ako, halos mag-iisang oras ka na ata diyan,” sabi pa niya kaya natatawa tuloy ako. “Hindi ka naman siguro nagmamariang palad?” tanong pa niya.“Hindi ah, parang baliw ‘tong si Everett. Kung gagawin ko ‘yon, sa iyo ko na lang ipapaubaya,” sagot ko kaya tumawa lang siya.“Sige ba, mamaya sa akin ‘yan,” sabi niya at saka ko narinig na bumalik na siya sa may sala.Hindi na lang ako sumagot, tinapos ko na lang ang ginagawa ko. Mabuti na lang din at patapos na ako. Binuhusan ko na ng tubig ang bumubulang pekpëk ko. Pagkalinis nito, parang kumikinang sa linis
Everett’s POVHabang minamaneho ko ang kotse papunta sa bahay nina Tito Gerald at Tita Maloi, hindi ko mapigilang mag-isip-isip. Hindi naging madali ang relasyon namin. May mga hindi pagkakaunawaan, tampo, at sama ng loob na tumagal ng mga taon. Pero ngayong anibersaryo ng kasal namin ni Misha, gusto kong gawing espesyal hindi lang para sa kaniya kundi para sa aming pamilya. Wala nang natitira ngayon kina Tita Maloi at Tito Gerald, wala na silang mga anak na kasama kaya hindi naman siguro masama kung makipag-close na kami sa kanila, baka sakaling ito na rin ang tamang oras para maging maayos na ang lahat.Pagdating ko sa harap ng bahay nila, huminga muna ako nang malalim bago bumaba ng sasakyan.“Oh, Everett!” Bungad ni Tita Maloi habang binubuksan ang pinto ng bahay nila. Kita ko sa mukha niya ang gulat at tuwa. “Anong ginagawa mo rito?”“Hi, Tita at Tito Gerald,” bati ko sa kanya at sa asawa niyang sumilip mula sa sala. “May gusto lang sana akong sabihin sa inyo.”Lumapit sila pareh
Misha’s POVPaglabas ko ng ospital, sobrang excited ko kasi sa wakas, makakauwi na ako sa manisyon. Sobrang miss ko na rin kasi ang higaan namin ni Everett.Ang init ng araw na sumasalubong sa akin sa labas ng ospital ay tila yakap ng buhay na matagal kong hindi naramdaman. Isang sikat ng araw na parang nagsasabi na tapos na ang dilim, tapos na ang mga gulo, tapos na ang mga problema dahil nakakulong na ngayon si Teff.Sa tabi ko, hawak-hawak ni Everett ang kamay ko habang nakaalalay siya sa bawat hakbang ko. Si Everisha naman ay masayang tumatakbo paikot sa amin, parang hindi mauubusan ng enerhiya. Isa rin siya sa masaya na uuwi na ako kasi araw-araw at oras-oras na raw niya akong makakasama. Halatang miss na miss na rin niya. Saglit lang kasi siya palagi sa ospital, bawal siyang magtagal at ayoko namang makasagap siya ng sakit doon.“Mommy, you’re finally out!” masiglang sigaw ni Everisha, halos sumayaw pa habang hawak ang laruang teddy bear na binigay ng isang bisita sa ospital.“Y
Misha’s POVIlang araw na akong nandito sa ospital, kahit pa paano, nagpapasalamat ako kay Lord kasi unti-unti na akong lumalakas. Mula sa malambot na kama ng private room dito sa ospital, naramdaman kong unti-unting bumabalik ang lakas ko. Ang puting kurtina ay sumasayaw sa ihip ng malamig na hangin mula sa aircon. Sa wakas, hindi na bigat ng kaba ang nararamdaman ko kundi gaan ng kasiyahan dahil tapos na ang kaguluhan.Ang daming taong nagmamalasakit sa akin. Hindi ako nawawalan ng bisita—mula sa mga staff ng hotel ko, mga business partners, at mga kaibigan. Halos araw-araw, may pumapasok sa kuwartong ito na may dalang bulaklak, prutas, o pagkain.Pero ngayong araw, isang espesyal na bisita ang nagdala ng kakaibang saya.“Misha!” malakas na boses ni Ayson mula sa pinto, bitbit ang dalawang malalaking basket ng prutas at isang box na halatang puno ng pagkain.“Wow,” sabi ko na hindi mapigilang mapangiti. “Parang catering service na ‘yan ah!”Tumawa si Ayson habang inilalapag ang mga
Everett’s POVHabang nakaupo kami sa matigas na bangko sa labas ng operating room, halos hindi na gumagana ang utak ko. Isang salita lang ang umiikot sa isipan ko—Misha. Pilit kong tinatanggal ang imahe ng duguan niyang katawan sa kalsada, pero parang pilit itong bumabalik sa akin. Hanggang ngayon, hindi pa rin nawawala ang kaba na nararamdaman ko. Kanina, inalok ako ng kape ng mga kasama ko, pero tumanggi ako dahil baka lalo lang akong kabahan.“Everett, you should rest,” sabi ni Conrad na nakaupo sa tabi ko. Siya ‘yung kanina pa inom nang inom ng kape para lang hindi antukin.“I can’t,” sagot ko. Hindi ko na kayang ngumiti o magkunwari. “Not until I know she’s okay.”Hindi ko matiis ang lungkot at pag-aalala sa mukha ng mga magulang ni Misha. Sa kabila ng sitwasyon, kailangan kong maging matatag para sa kanila. Si Everisha naman, kahit tahimik, ay halatang namumugto na ang mga mata sa kakaiyak.“Sir Everett,” bungad ng isa sa mga bodyguard namin na nasa tabi ko. “May room na po para
Everett’s POV“Misha!” sigaw ko habang tumatakbo papunta sa kanya.Kitang-kita ko kung paano siya bumagsak sa lupa, hawak ang dibdib. Ang dugong dumaloy mula sa tama ng bala ay kumalat sa kaniyang damit at sa semento. Parang tumigil ang mundo ko sa sandaling iyon.“Stay with me!” halos pasigaw kong sabi habang niyakap ko siya. Nakita ko ang sakit sa mga mata niya, pero mas matindi ang takot ko. Takot na baka mawala siya sa akin.“Don’t close your eyes, Misha,” bulong ko, pilit na nilalabanan ang panginginig ng boses ko. “You’re going to be okay.”Ngunit mas lalong bumigat ang pakiramdam ko nang makita ko ang maputlang mukha niya. Para akong sinasakal sa bawat segundo na hindi ako makagawa ng paraan.“Call an ambulance!” sigaw ko kay Conrad na mukhang natulala pa sa nangyayari.“On it!” sagot niya habang nanginginig na dinukot ang telepono sa kaniyang bulsa.Habang hinihintay ang ambulansya, pilit kong pinipigil ang pagdurugo gamit ang punit na bahagi ng damit ko. Nang magmulat si Misha
Misha’s POVMaaga kaming nagising ni Everett dahil maagang nanggising si Everisha. Nagtatatalon ito sa kama namin kaya hindi puwedeng hindi kami magising. Natawa na lang kami pareho ni Everett, kahit na ang totoo ay inaantok pa kami dahil napuyat kami kagabi dahil sa kabayuhan naming mag-asawa, nasingit pa namin ‘yung kahit tulog na si Everisha.Habang nagkakape kami ni Everett sa terrace, biglang tumunog ang telepono niya. Sinagot niya iyon nang mabilis, at kahit hindi ko naririnig ang kabilang linya, kita ko sa mukha niya na may seryosong bagay siyang nalaman.“Misha, honey,” tumingin siya sa akin matapos ibaba ang telepono. “They’ve spotted him.”“Him?” tanong ko, kahit alam ko na kung sino ang tinutukoy niya.“Yes, it’s Teff,” sagot niya habang mabigat ang boses niya. “He was seen in an old hotel in Manila. He’s armed and disguised. Nobody dared to approach him.”Tumigil ang oras para sa akin sa mga sandaling iyon. Parang biglang bumalik lahat ng takot, galit, at sakit na idinulo
Misha’s POVSa araw na ito, parang buong mundo ay nagkaisa para hanapin ang taong naging dahilan ng lahat ng gulo sa buhay namin—si Teff, o mas kilala ngayon bilang si Gillius. Hindi na kami nagpatumpik-tumpik pa ni Everett. Naglabas kami ng wanted posters sa lahat ng sulok ng bansa.Ang dating mukha ni Teff at ang bago niyang hitsura bilang Gillius ay sabay na inilathala sa mga diyaryo, ipinaskil sa social media, at ipinalabas sa mga balita sa telebisyon. Bawat detalye ng kaniyang pagkakakilanlan ay isinapubliko namin. Ang layunin? Lumiit ang mundo niya. Gusto naming maramdaman niya na wala na siyang ligtas na taguan.Nasa opisina kami ni Everett nang matapos ang huling ulat mula sa aming mga tauhan. Naka-sandal siya sa kaniyang upuan, hawak ang isang tasa ng kape habang nakatingin sa screen ng laptop.“Do you think this will work?” tanong ko habang may halong pag-aalala sa boses ko.“Yes,” sagot niya nang walang alinlangan. “We’ve covered every angle. If he’s out there, someone will
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang ay nasa sasakyan na kami ni Everett. Kahit madilim pa ang kalangitan, gising na gising ang diwa ko. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko—halo-halong kaba, pananabik, at takot. Sa wakas, makikita ko na ulit ang anak ko. Hindi ko alam kung paano ko nalampasan ang mga nakaraang buwan nang hindi siya kasama.“Misha,” tawag ni Everett mula sa tabi ko, hawak ang kamay ko habang nagmamaneho ng sasakyan. “Are you okay?”Tumango ako habang pilit na ngumingiti. “I’m fine. Just... I just want to see her.”Ngumiti lang din siya. “Pareho siguro tayong excited nang makita ang anak natin. Grabe, halos matagal din ang ilang buwan na hindi natin siya nakapiling, ngayon, sa wakas ay makikita na natin siya at makakasamang muli,” bakas sa tono nang pananalita niya ang saya nang nararamdaman niya.“Sisiguraduhin kong magiging safe si Everisha, Everett. Hindi na muna ako papasok sa work, kaya ko naman na sa bahay mag-work at online meeting, si Everisha ang tututukan k
Misha’s POVTahimik ang buong bahay nang biglang may kumatok sa pintuan. Napatingin ako mula sa aking puwesto sa sala, hawak ang isang tasa ng kape habang nagbabasa ng mga ulan mula sa mga investigator na kinuha ni Everett.“Misha,” tawag ni Everett mula sa kusina. “Someone’s at the door. Should I get it?”Umiling ako at tumayo. “No, I’ll go. Baka si Marie lang.”Pagbukas ko ng pintuan, tama nga ang hinala ko. Si Marie nga iyon. Ang pinagtataka ko lang, kapag nagkikita kami dito sa bahay, kadalasan ay nakangiti siya, pero ngayon ay iba, parang may hatid itong masamang balita. Kita ko sa mukha niya ang pagod at ang tensyon na para bang may mahalaga siyang sasabihin sa akin.“Marie,” bati ko sa kaniya sabay hakbang paharap para yakapin siya. “Come in.”Hindi muna siya nagsalita. Pumasok siya nang tahimik, at agad na tumingin sa paligid, parang naghahanap ng kung sino. Nang masiguradong kami lang ni Everett ang nandoon, bumuntong-hininga siya at tumingin nang diretso sa akin.“Misha, I ca