บทที่ 1 ย้อมใจ

วันหยุดสุดสัปดาห์เช่นนี้สถานที่อย่างร้านบาร์หรูใจกลางเมืองเนืองแน่นไปด้วยหนุ่มสาวนักท่องราตรี ทุกคนต่างเพลิดเพลินไปกับบรรยากาศภายในร้านต่างจากหญิงสาวที่นั่งเหม่อลอยในมือกุมแก้วไวน์อยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ แม้เพลงจะบรรเลงเร้าใจเพียงใดก็ไม่สามารถเย้ายวนใจให้เธอเพลิดเพลินไปกับมันได้ ในใจร้อนรุ่มไปด้วยไฟแค้นและฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงสั่งบาริสต้าให้เสิร์ฟแก้วที่แรงที่สุดในร้านมาให้ เธออยากเมาจนลืมว่าความรู้สึกเสียใจนี้มันเจ็บเพียงใด

“มาคนเดียวเหรอครับ”

“ค่ะ” นภาภัสใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาที่แก้มออกเมื่อเห็นว่ามีหนุ่มหล่อเดินถือแก้วมานั่งข้างๆ

“แฟนไม่มาด้วยเหรอครับ”

“อืม..ไม่มีค่ะ” เธอยิ้มก่อนจะหยิบแก้วขึ้นมาดื่มจนหมดแล้วสั่งเพิ่ม

“แปลกจัง”

“คะ?”

“สวยขนาดนี้ไม่มีแฟนได้ไง” ชายหนุ่มในชุดเชิ้ตสีดำสนิทปลดกระดุมเม็ดบนเผยให้เห็นร่องอกที่เกิดจากการออกกำลังกายอย่างหนัก

“นั่นน่ะสิคะ” หญิงสาวรู้จุดประสงค์ทันที และเธอเลือกที่จะเล่นด้วย

“เช็กบิลเลยมั้ยครับ ไปต่อที่ห้องผมดีกว่ามีไวน์รสเลิศอยากให้คุณลอง” เขาเข้ามากระซิบที่ข้างหูก่อนจะยื่นบัตรเครติดให้บาริสต้าจัดการค่าไวน์ของเธอให้เสร็จสับ

ที่ผ่านมาไม่รู้ว่าแฟนหนุ่มที่ตอนนี้เป็นอดีตไปแล้วทำเรื่องอย่างว่ามานานแค่ไหน เธอไม่อยากรู้แล้ว ถ้าคืนนี้ได้ปลดปล่อยความเสียใจและลองทำแบบที่เขาทำบ้างคงจะสนุกไม่น้อย

“รอผมนานมั้ย” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นที่ด้านหลังของทั้งคู่

“คะ?”

“คุณคือ..ใครครับ?” ชายหนุ่มคนก่อนหน้าถามขึ้นเมื่อหันมาเห็นผู้ชายอีกคนทำท่าทางเหมือนรู้จักหญิงสาวที่ตัวเองสนใจ

“ผมเป็นแฟนครับ แล้วคุณล่ะ” คนที่พึ่งมาตอบเสียงนิ่ง

“อ่าวแล้วบอกไม่มีผัว” ชายหนุ่มกล้ามแน่นฉุนเฉียวก่อนหยิบบัตรเครดิตคืนจากบาริสต้าอย่างหัวเสีย

“ประธานมาได้ไงคะ” นภาภัสเบิกตากว้างเมื่อเห็นราวินหัวหน้าของเธอมายืนอยู่ตรงหน้า

“คุณเมามากแล้วกลับบ้านเถอะ”

“ฉันพึ่งจะเริ่มดื่มเมื่อชั่วโมงก่อนเองค่ะ”

“นภาภัส คุณกล้าเถียงผมเหรอ” เขาทำเสียงเข้ม

“ตอนนี้นอกเวลางานแล้วประธานไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งนะคะ” เลขาสาวยังคงดื้อดึง พูดจบก็หันไปสั่งเครื่องดื่มเพิ่มแต่โดนหัวหน้าดึงแขนออกมา

“ช้าหน่อยค่ะคุณวิน” เธอบอกคนที่กำลังดึงแขนให้เดินตามเดินช้าลงหน่อย

“นี่ไงเมาจนเดินไม่ไหว”

“ต่อให้ไม่เมาก็เดินช้าๆ หน่อยค่ะฉันเจ็บเท้า” ราวินผ่อนฝีเท้าลงพลางก้มลงมองที่เท้าก็เห็นว่าเธอยังคงสวมรองเท้าส้นเข็มสูง 5 นิ้วที่ใส่ไปทำงานอยู่

“นั่งตรงนี้ก่อน” เขาพาเธอออกมาที่ม้านั่งตรงลานจอดรถข้างร้าน หลังจากนภาภัสนั่งลงก็ถอดรองเท้าทันทีเพราะความเจ็บ เผยให้เห็นส้นเท้าที่แดงก่ำมีเลือดซิบออกมานิดหน่อย

“ฮึก..ฮืออ”

“เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ” ราวินตกใจที่เห็นเลขาคนสนิทร้องไห้ออกมา ตั้งแต่ทำงานร่วมกันมาเธอเป็นหญิงสาวที่เข้มแข็งและร่าเริงมาก เขาไม่เคยเห็นน้ำตาของเธอแม้แต่หยดเดียว แม้กระทั่งตอนที่เธอทำงานพลาดแล้วโดนดุเสียง-แข็ง แต่วันนี้กลับร้องไห้โฮออกมาอย่างหมดสภาพ

“ไม่เท่าไรหรอกค่ะ เจ็บข้างในมากกว่า”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเขาจึงนั่งลงข้างๆ เพื่อฟังเธอระบายความในใจ

“ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลางานแล้ว งั้นคุณอยากเล่าอะไรก็เล่ามาเถอะผมจะรับฟังในฐานะเพื่อนแล้วกัน”

“คะ?” นภาภัสงุนงงนิดหน่อยแต่ก็เริ่มเล่าออกมา

“คือ.. วันนี้ประธานก็รู้ว่าฉันขอเลิกงานเร็ว จะว่าฉันว่าทำหน้าที่ได้ไม่เต็มที่ก็ได้นะคะ แต่วันนี้มันวันครบรอบ 7 ปีที่ฉันคบกับแฟน…ไม่สิ คบกับไอบ้านั่นวันนี้ฉันตั้งใจไปร้านดอกไม้เพื่อหอบดอกไม้ช่อใหญ่กว่าตัวไปหาเขาที่คอนโดแท้ๆ แต่กลับเจอเขากำลัง..ทำอะไร.ฮึก..อยู่กับ..ฮึก..” เธอสะอื้นหนัก

“พอแล้ว ผมเข้าใจสถานการณ์แล้วล่ะ” ทิวากรเอามือมาตบไหล่ของเลขาอย่างเก้ๆ กังๆ ด้วยความที่ปลอบคนไม่เก่งนัก

“ประธานจะมาเข้าใจได้ยังไงคะ ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาไม่เคยเห็นมีแฟนสักคน”

“อืม..ผมว่าคุณเมาแล้วนะ”

“ชีวิตนี้เจอผู้ชายก็น้อย วันๆ เจออยู่แค่สองคน อีกคนก็เฮงซวยอีกคนก็เป็นเจ้านายใช้งานโคตรหนัก สวรรค์กลั่นแกล้งอีฟ้าหรือไงวะเนี่ยยยย” เสียงของเธอดังลั่นจนทำให้คนละแวกนั้นเริ่มให้ความสนใจ

“เอ่อ..ผมว่าคุณเมาแล้วจริงๆ ล่ะ”

ประธานหนุ่มพยายามพยุงให้เลขาสาวที่เมาจนพูดไปเรื่อยลุกขึ้นแต่ดูเหมือนแอลกอฮอล์ที่ดื่มไปทุกแก้วจะพร้อมใจกันออกฤทธิ์

:

:

:

“ปวดหัวชะมัด” หญิงสาวที่อยู่ในอาการแฮงค์จากเมื่อคืนส่ายหัวไปมาอย่างมึนงง

“ดีนะเป็นวันหยุดไม่งั้นแย่แน่” เธอบ่นต่อ

“ใช่”

“ตาเถร!” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงตอบรับทั้งๆ ที่เขาควรจะอยู่คนเดียว เมื่อมองไปรอบๆ ห้องก็พบว่าที่นี่ช่างไม่คุ้นตาเสียเลย เมื่อมองไปที่ต้นตอของเสียงก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิม

“ท่านประธาน!”

“ดีนะที่วันนี้เป็นวันหยุด แต่เมื่อคืนคุณหางานให้ผมทำ” ประธานหนุ่มยืนกอดอกอยู่ที่ปลายเตียง

“ที่นี่..คือ..”

“บ้านผม ห้องนอนผม และนั่นก็เตียงนอนของผม”

“อุ้ยย” เลขาสาวรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงทันที

“ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยให้แม่บ้านมาจัดการ”

“เอ่อ..เมื่อคืน..”

“จำไม่ได้ล่ะสิ”

“ค่ะ” เธอก้มหน้าด้วยความอายเพราะจำไม่ได้จริงๆ ว่าเมื่อคืนทำอะไรไปทำไมถึงได้มาโผล่อยู่ที่นี่ได้

“แนะนำว่าอย่าจำดีกว่า ผมเองก็ไม่อยากจะจำเพราะมันอุบาทว์มาก” ประธานหนุ่มพูดจบก่อนจะเดินออกจากห้องไป หญิงสาวเดินตามออกมาก็พบว่ากระเป๋าและรองเท้าถูกทิ้งระเนระนาดอยู่ที่หน้าประตูห้อง เธอรีบก้มเก็บด้วยความอายก่อนจะวิ่งลงบันไดเพื่อหาทางออก

“ตื่นแล้วเหรอคะคุณ” เสียงแม่บ้านเอ่ยทักขึ้นในขณะที่เธอกำลังก้มลงใส่รองเท้า

“เอ่อ..ค่ะ”

“ไม่อยู่ทานอาหารเช้ากับคุณหนูก่อนเหรอคะ”

“ให้เขากลับเถอะครับป้าจิต จะได้รีบอาบน้ำคงเหม็นกลิ่นอ้วกแย่”

“กลิ่นอ้วก??” เลขาสาวทวนอีกครั้ง ราวินส่ายหัวอย่างเอือมระอาเป็นคำตอบก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว

“งั้นฉันกลับก่อนนะคะ แล้วเจอกันที่บริษัทนะคะท่านประธาน”

เขาไม่ได้ตอบอะไรแถมยังสนใจแต่ข้าวต้มกุ้งที่วางอยู่ตรงหน้า มีเพียงรอยยิ้มจากแม่บ้านที่ส่งมาให้เท่านั้น นภาภัสชินแล้วเพราะเจ้านายของเธอค่อนข้างจะเป็นคนเคร่งขรึมตั้งแต่วันที่เข้ามาทำงานวันแรก เขาไม่เคยคุยเล่นกับพนักงานคนไหนแม้แต่ครั้งเดียวถ้าไม่ใช่เรื่องงาน

:

หญิงสาวนั่งรถกลับมาถึงที่หน้าคอนโดของตนซึ่งไม่ได้ไกลมากจากบ้านผู้เป็นเจ้านาย เธอก้าวเท้าลงจากรถที่หน้าตึกก่อนจะเงยหน้ามองตึกสูงเสียดฟ้าพลันนึกว่าเป็นความผิดของตนหรือไม่ที่เลือกมาอยู่คอนโดใกล้ที่ทำงานแทนที่จะเลือกอยู่กับแฟนหนุ่ม นี่อาจจะทำให้มีช่องว่างระหว่างกันไม่งั้นเขาคงไม่เอาผู้หญิงมาร่วมหลับนอนในตอนที่เธอไปเจอเขาไม่ได้แบบนี้ คิดแล้วก็น่าปวดใจเธอเลิกคิดก่อนจะรีบเดินเข้าตึกไปเพื่อชะล้างร่างกายให้สะอาดและพักผ่อนในวันหยุด

:

- TBC -

#เลขาของราวิน