5 - The Beginning

Galit si Zedrix sa kanyang ina dahil sa pagiging walang hiya—nakipagrelasyon sa isang lalaking may asawa, nabuntis, at isinilang siya, dahilan para taglayin niya ang mantsa ng pagiging isang anak sa labas.

Galit si Zedrix sa kanyang ama dahil sa pagpapanggap na isang ulirang asawa, kahit may pamilyang naghihintay sa bahay habang patuloy siyang naghahanap ng aliw sa iba. Hindi niya man lang naibigay sa kanyang mga anak ang isang buo at maayos na tahanan.

Galit si Zedrix kay Georgina Montes sa pagiging malupit—kahit alam niyang nagloloko ang asawa niya, mas pinili niyang kumapit sa kanyang posisyon bilang legal na asawa, at walang awang pinahirapan ang bawat babaeng naging kabit ng asawa niya, kabilang na ang ina ni Zedrix.

Sa totoo lang, galit si Zedrix sa lahat ng tao sa paligid niya—pati na rin sa sarili niya. Pinangarap niyang pabagsakin ang pamilya Montes.

Noong si Eloise pa lang ang fiancee ni Zedriz, gumawa ito ng paraan para ituwid ang pag-iisip nito. Pero sa huli, napagtanto niyang kunwaring sumusunod lamang ito sa kanya, ginamit siya bilang tuntungan para sa sarili nitong ambisyon.

Ang trauma at sugat na naranasan mula pagkabata ay hindi basta nawawala, lalo na kung ang nag-aalaga sa’yo ay isang taong hindi mo naman minamahal.

Hindi niya man alam kung paano nagkakilala sina Elaine at Zedrix, pero isa lang ang sigurado niya.  Nakikita lamang ni Elaine ang tagumpay ni Zedrix, pero hindi niya inisip kung paano niya iyon nakamit.

Akala niya, magiging maganda ang buhay niya kapag napangasawa niya si Zedrix, pero hindi niya alam na ito ay isang taong madilim ang pag-iisip, puno ng pagdududa, at may malulupit na paraan sa pakikitungo sa iba.

Habang iniisip ito, pinindot ni Eloise ang ‘like’ sa post ni Elaine, pagkatapos ay ipinagpatuloy ang pagbabasa ng librong hindi pa niya natatapos. Nang mapagod, nagpasya siyang matulog.

Hindi talaga komportable ang sofa. Kaya kahit nakapikit na siya, hindi pa rin siya tuluyang makatulog.

Sa kalagitnaan ng gabi, may narinig siyang mahina at magulong tunog. Bumangon siya at nakita si Cosmo na tila hindi mapakali. Namumutla ito, pinapawisan, at mukhang nahihirapan.

Nagulat si Eloise at agad lumapit. "Cosmo, anong nangyayari sa'yo? Gising! Nanaginip ka!”

Pero hindi ito tumugon. Para itong na-trap sa sarili niyang bangungot. Ang lalaking madalas siyang tratuhin nang malamig at masakit ay mukhang mahina at kaawa-awa sa mga sandaling iyon.

Pinaginhawa niya ito sa malambing na boses. "Huwag kang matakot, panaginip lang 'yan... ligtas ka."

Paulit-ulit niyang sinabi iyon hanggang sa unti-unting kumalma si Cosmo at mahigpit na hinawakan ang kamay niya.

Malinaw na ito ang epekto ng matinding stress mula sa aksidente. Kahit gaano pa katatag ang isang tao, may hangganan din ito.

Nang makita niyang medyo maayos na ang itsura nito, inalis niya ang kamay niya para bumalik sa sofa. Pero mahigpit pa rin siyang hinawakan ni Cosmo. Nang subukan niyang itulak ang kamay nito, bigla itong nagising.

"Ano'ng ginagawa mo?" matigas na tanong ni Cosmo nang makita siyang nakadikit sa kanya.

Napakunot ang noo nito. Ano bang balak ng babaeng ito habang siya'y natutulog?

Napatingin si Eloise sa kanya at natatawang napailing. "Oy, baka kung ano ang iniisip mo d’yan ah."

Nangiti nang malamig si Cosmo. "Sa umaga, sabi mo wala kang interes sa akin. Pero sa gabi, palihim kang sumisiksik sa kama ko? Hindi ka ba nahihiya?"

Napatawa si Eloise sa inis. "Ano ba naman iyang sinasabi mo? Pero pwede ba, pakibitiwan ang kamay ko?"

Doon lang napansin ni Cosmo na hawak pa rin niya ito. Mabilis niyang binitiwan, halatang nandidiri. "Nahuli na kita, tapos magdadahilan ka pa?"

Minasahe ni Eloise ang pulso niya at ngumiti nang mapanukso. "Sinasabi mong sinadyang sumiksik ako sa kama mo, pero ‘di ba ikaw ang may trauma? Sino ba ang nagkaroon ng bangungot? Hindi mo na nga kaya, nagsusungit ka pa."

Hindi makapaniwala si Cosmo.

Dahil sa araw na iyon, palaging bumabalik sa panaginip niya ang lahat. Nagiging bangungot ito gabi-gabi. 

At gaya ng inaasahan, biglang dumilim ang mukha ni Cosmo. "Sino ang nagsabi sa’yo na hindi ko kaya?"

Nasugatan lang ang kanyang binti kaya hindi siya makatayo at kailangang gumamit ng wheelchair habambuhay, pero hindi naman siya nasaktan sa bahaging iyon kaya hindi totoo na wala na siyang kakayahan.

Natigilan si Eloise, nakatitig kay Cosmo nang malaki ang mga mata, naguguluhan. 

Napansin ni Cosmo ang gulat na ekspresyon niya na parang hindi makapaniwala, kaya lalo siyang nainis.

Hinawakan ni Eloise ang ilong niya at iniwasang tingnan ito. "Wala... Inaantok lang ako, malabo pa utak ko kaya kung ano-ano lang ang nasabi ko."

Biglang hinawakan ni Cosmo ang kanyang pulso. Dahil dito, napatumba si Eloise at napadagan sa kanya. Tahimik at malamig ang boses ni Cosmo nang magsalita, “Huwag kang umasta na dahil sa kalagayan ko, kaya mo na akong maliitin.”

Agad siyang bumalikwas at lumayo. "Hindi kita minamaliit!" sagot niya. "Lumapit lang ako sa’yo kasi nahihirapan ka, gusto lang naman kitang tulongan e.”

Hindi siya pinaniwalaan ni Cosmo. Sanay na siyang magsinungaling, kaya hindi siya basta-basta naniniwala. "Talaga?" sarkastikong tanong nito.

Hindi na alam ni Eloise kung paano pa magpapaliwanag. Bakit nga ba niya nabanggit na hindi nito kaya? 

Itinaas niya ang isang kamay at taimtim na nagsabi, "Talaga! Kung nagsisinungaling ako, hindi ako magkakaroon ng magandang buhay!"

Masyado yatang matalim ang sinabi niya. Biglang binitiwan siya ni Cosmo, ngunit hindi pa rin nawala ang hinala nito. "Lumabas ka," malamig nitong utos.

Dali-daling tumayo si Eloise. Ang lalaking malamig ang mukha na nasa harapan niya ngayon ay ang parehong Cosmo na nakikita niya tuwing umaga.

Bago siya lumayo, bahagya siyang tumigil at sinabing, "Cosmo, masama sa katawan ang palaging galit. Huwag ka nang magalit, hindi maganda sa kalusugan mo."

Lalo lang itong nairita. Napagtanto ni Eloise na mas mabuting manahimik na lang siya, kaya bumalik siya sa sofa at mabilis na humiga, itinakip ang kumot hanggang leeg.

Mula sa posisyon ni Cosmo, hindi niya makita ang mukha ni Eloise. Tahimik siyang napangisi nang may halong panlilibak—ang babaeng ito, may tinatago.

Simula nang masaktan siya, marami nang tsismis ang kumalat tungkol sa kanya. May ilan pang nagdagdag ng kwento na nasira raw ang buong kinabukasan niya.

Isang tagapagmana ng pamilya Dominguez na hindi makakagawa ng sariling tagapagmana—dahil lumpo na siya tiyak na maraming gustong gamitin ito para pabagsakin siya o kaya'y pilitin siyang tanggapin ang anak ng iba.

Sumandal siya sa headboard, gising pa rin. Isang bahagyang paglingon lang, kitang-kita niya si Eloise na hindi gumagalaw, kunwari'y tulog.

Alam niyang alam ni Eloise ang tungkol sa kanyang kalagayan. Alam din nitong hindi na siya magtatagal, pero pinili pa rin nitong pakasalan siya. Ano ang gusto niya?

Tahimik ang silid. Ngunit alam ni Eloise na gising pa si Cosmo, at ramdam niya ang malamig nitong tingin sa kanyang likuran.

Pero sa huli, hindi na niya kinaya ang antok at nakatulog din. Kinaumagahan, nagising siya sa malakas na katok sa pinto. Pagbukas niya, ang nurse at mga kasambahay ang bumungad sa kanya—sila ang nag-aalaga kay Cosmo.

May dala silang healthy breakfast, at sinamahan ng nurse si Cosmo upang tulungan siyang maglinis ng katawan. Pinapanood lang ito ni Eloise sa gilid, dahil gusto raw ni Tania na matuto siyang alagaan ito balang araw.

Maayos at malinis si Cosmo, kumikilos nang elegante. Kung hindi lang siya naka-wheelchair, wala namang pinagkaiba sa dating matikas at marangal na anak ng mayamang pamilya.

Palihim na pinagsisihan ni Eloise ang sitwasyon, pero hindi niya ito ipinakita. Matapos kumain ng almusal, nag-ayos siya ng sarili, naglagay ng kaunting makeup, at nagpalit ng damit. Plano niyang lumabas saglit.

Kaya lumapit siya kay Cosmo at nagsabi, "Lalabas muna ako."

Lumingon ito sa kanya, malamig na sumagot, "Paano kung hindi ako pumayag?"

Napakunot-noo siya habang hawak ang kanyang bag. "Gusto mo bang manatili ako rito para samahan ka?"

Walang emosyon si Cosmo nang sumagot, "Hindi."

Nainis si Eloise sa isip niya. ‘So, anong trip niya? Bakit pa siya nagsasalita ng ganito kung ayaw rin naman niya?’ tanong niya sa kanyang isipan.