Prologue

"You are my uncluttered  mess, my organized chaos and my beautiful nightmare." -Gustavo Orion Sandoval-

 

He wants nothing but the best. Be the top of his game and remain on the top for a lifetime. Despite being the youngest most successful CEO, most sought after bachelor, nothing can give him the happiness his heart is longing for years. There's only one woman who can give that to him. The woman who never left his heart and his mind.

She's an orphan. At a very young age she managed to live a life on her own. Street smart, fearless and wise. She always dreamed for a better life not for herself but for the family she found in the street. 

She fell in love and gave her all but he left her heart broken. The man who promised her forever is the same man who broke her young heart. 

Will the day come he'll gonna find her dream? 

or 

She will remain forever a beautiful nightmare?

********

"Tatay, bakit po wala kayong chicken joy at spaghetti?" Tanong ko kay tatay ng makitang kami lang ni Ate Jing-jing ang may pagkain sa harapan. May tag-iisang piraso kami ng manok na may kanin at may tig-iisa din kaming spaghetti ni Ate Jing-jing.

Andito kami sa sikat na kainan na palagi kong nakikita sa patalastas sa tv. First time kong makakain dito. Sinama kami ni tatay sa pagdeliver ng bagong aning mais sa maliit naming sakahan saka dumeritso kami dito.

Birthday ko ngayon kaya dito kami dinala ni tatay. Pinapili niya ako kung gusto ko ba ng laruan o kumain dito at ito ang pinili ko. Hindi naman ako mahilig sa laruan, sapat na sa akin ang gitara ni tatay sa bahay na tinutugtog namin ni Ate.

Kaming tatlo na lang ang magkakasama dahil namatay si nanay nung pinanganak niya ako. Eight years old na ako at si Ate Jing naman ay fifteen.

Sapat lang sa araw-araw na pangangailangan namin ang perang kinikita ni tatay sa maliit naming sakahan kaya ngayon lang kami nakakain dito. Pero ang sabi ni Ate jing-jing kapag nakapagtapos na daw siya sa pag-aaral kahit daw araw-araw kaming kumain dito gagawin namin.

"Sayo na lang tong manok Tay, ayos na po ako sa spaghetti." Nilapit ni Ate jing-jing angisang hiwang manok kay tatay pero binalik ito ni tatay sa kanya. Napansin ko ang makahulugang tingin ni Ate Jing kay tatay pero ngumiti lang si tatay pabalik.

"Busog pa ako anak, para talaga sa inyo 'yan." nakangiting sabi ni Tatay. Tiningnan niya pa kami isa-isa. Nakangiti si Tatay pero kita ko ang kalungkutan sa mga mata niya. May problema kaya siya?

"Ubusin mo yan bunso ha, yan yung sinasabi mong gusto mong kainin diba?" Masaya akong tumango sa kanya. Ito kasi ang palaging bukambibig ko kapag nakikita ko sa tv. Ang sabi ng mga kaklase ko masarap daw ang chicken joy at spaghetti dito. Masarap din daw ang burger at yung parang icecream pero hindi na ako nagpabili kay Tatay dahil alam ko namang hindi ganun kalaki ang kita sa inani niyang mais ngayon.

"Tay, itong spaghetti nalang sayo. Hati na lang kami ni Bunso sa spaghetti niya." Offer ulit ni Ate pero muling tumanggi si Tatay. Parang nag-aalangan tuloy akong kumain. Lahat kasi ng mga andito sa loob ay may kinakain si tatay lang ang wala. Nakatingin lang siya sa amin ni Ate. Feeling ko tuloy ang sama naming mga anak.

"Busog ako ate kayo na lang ni bunso." sabi ni Tatay.

Busog ba talaga si tatay? Hindi ko siya nakitang kumain mula kanina. Alas dos na ng hapon at kaninang umaga pa ang huling kain namin.

"Sige na tay kumain ka, kahit konti lang po..."Pagpupumilit ni ate pero muling umiling si Tatay.

"Sige lang Jing-jing kumain lang kayo, wag niyo akong alalahanin ayos lang ako."

"Tay..." mahinang tawag ni ate pero umiling lang si tatay sa kanya at sumenyas na ipagpatuloy ang pagkain.

Walang nagawa si ate kundi kainin ang inorder ni tatay na pagkain para sa kanya. Ako naman, kinain ko din yung para sa akin. Dahil first time kung makatikim nun feeling ko ang sarap ng mga kinain ko. Pero parang nakokonsensya din ako dahil hindi kumain si tatay. Kahit anong pilit ni ate ayaw niya talaga.

"Masaya ka ba nak?" tanong ni tatay, malawak akong ngumit sa kanya sabay himas sa tiyan ko. Sino ba ang hindi sasaya? Ito kaya ang lagi kong hinihiling kaso hindi afford ni tatay.

"Happy birthday sayo bunso. Nasa bahay ang regalo ko sayo." sabi ni Ate Jing-jing. 

Sabi ko na nga ba, akin yung nakita kong regalong nakabalot dun sa kabinet na lagayan ng damit ni Ate Jing-jing.

"Thank you Ate Jing-jing kong maganda." sabi ko sabay yakap sa kanya. "Ikaw talaga ang favorite ate ko sa buong mundo."

"Bolera kang bata ka, dalawa lang tayong magkapatid." sagot ni Ate kaya napatawa kami ni tatay. 

Tama isa lang pala ang ate ko. Pero totoo namang siya ang paborito kong Ate. Siya kaya ang bestfriend ko. Ate is my first teacher, sa kanya ako natutong magbasa at magsulat. Siya ang nagturo sa akin magtugtog ng gitara at kung ano-ano pa. She's like a mother to me. 

Siya ang gumanap sa role na iniwan ni nanay. Siya din ang nag-aalaga sa amin ni tatay. Siya ang gumagawa at tumutulong kay tatay sa lahat ng gawaing bahay. My Ate Jing-jing is the best ate in the whole wide world kaya mahal na mahal ko siya, silang dalawa ni tatay.

" Happy birthday sayo, nak. Pasensyahan mo na at ngayon ka lang nadala ni Tatay dito.ah?" Naramdaman ko pa ang lungkot sa boses ni tatay. Wala namang dapat ikalungkot dahil naiintindihan ko naman na hindi sapat ang pera namin. Ayos lang din naman sa akin ang chiken manok na luto ni tatay. Mas special pa nga yun kasi mga alagang native chicken yun ni tatay eh.

Curious lang talaga ako sa lasa ng manok nila dito. Palagi kasing pinagyayabang ni Rowena na kaklase ko na super sarap daw yung chicken joy nila dito. Pero ngayong natikman ko na, okay na sa akin. Hindi na ako mangungulit kay tatay. Mas masarap pa din ang luto ng tatay ko. Walang makakatalo sa chicken manok niya.

"Tatay, wag ka po humingi ng pasensya. Sobrang saya ko nga at tinupad mo ang wish kong makakain dito eh. Tsaka tatay, wala pa din makakatalo sa luto mo. Gusto ko lang po matikman kung masarap ba talaga ang manok at spaghetti nila dito." lumapit ako sa kanya at bumulong. "Mas masarap pa din ang chicken manok na luto mo, Tatay. Sasabihin ko kay Rowena sa lunes na walang panama ang chicken joy na pinagyayabang niya sa chicken manok na luto mo." pagbibida ko.

Natatawang ginulo ni tatay ang bangs ko saka inaya na kaming uuwi. Masayang-masaya ako at natupad yung hiling kong makakain doon. Hindi na ako magtatanong sa isip ko kung anong lasa nang chicken joy nila. Isa pa hindi lang naman ito ang huling birthday ko na magkakasama kami meron pang susunod. Tsaka magsisikap ako sa aking pag-aaral. Magtatapos ako at maghahanap ng trabaho para ako naman ang babawi kay tatay at ate. Ako naman ang magti-treat sa kanila kapag birthday ko.

Simple lang ang pamumuhay namin pero masaya naman kami. Ang mahalaga sa lahat ay magkakasama kaming tatlo ni Tatay Nestor at Ate Jing-jing.

Pero lahat ng yun ay nagbago ng isang hapon bigla na lang may dumating na mga kalalakihan sakay ng isang van at pumarada sa harapan ng bahay namin.

Nag-uunahan bumaba ang mga ito sa van at isang sipa lang sa gate naming kawayan nakapasok na sila sa bakuran namin. Tatakbo sana ako papasok bahay pero napako ang mga paa ko sa aking kinatatayuan ng makita kong may dala silang mga baril.

"Nestor! Lumabas ka dyan!" sigaw nung lalaking malaki ang katawan at puno ng tattoo ang mga braso. Pinalibutan ng mga kasamahan niya ang bahay namin. "Nestor! Lumabas ka na, wag mo na kaming pahirapan!" Dahil walang sumagot sinipa niya ang pintuan ng bahay namin.

Wala si tatay sa loob nasa sakahan siya ngayon. Kailangan ko siyang puntahan para sabihing may mga lalaking naghahanap sa kanya. Pero si Ate Jing-jing, hindi ko pwedeng iwan si Ate Jing-jing at baka saktan siya ng mga lalaki.

Maingat akong gumapang at kumubli sa mayabong na halamang tanim ni tatay. Hindi ako pwedeng maglikha ng ingay at baka makita nila ako.

"Yung mga anak niya hanapin niyo. Kung ayaw niyang magpakita sa atin yung mga anak niya ang kukunin natin. Tingnan ko lang kung saan aabot ang angas ng matandang yun. Unahin niyong hanapin ang dalagita."

Ate Jing-jing ko.

Biglang may tumakip sa aking bibig. "W-wag kang maingay." nanlalaki ang mga mata ko sa takot. Sisigaw na sana ako pero mabilis akong niyakap ni Ate Jing-jing. " Si ate 'to, wag kang maingay maririning nila tayo."

"Ate, natatakot ako..." nanginginig ang boses ko.

"Wag kang matakot andito si Ate. Hindi kita pababayaan. Iwan mo ang gitara. Kailangan nating tumakbo para puntahan si Tatay."

Tahimik akong tumango saka sumunod sa kanya. Kinuha ni ate ang gitara sa akin, ayaw ko pa sanang ibigay pero alam kong mahihirapan kami sa pagtakbo kapag dinala ko ito. Tinago ni Ate ang gitara sa gitna ng damuhan saka hawak kamay kaming kumaripas ng takbo.

May narinig kaming putok ng baril mula sa bahay pero hindi na namin nagawang lumingon. Wala din namang makakatulong sa amin dahil kami lang ang tao sa parteng ito ng bukirin.

"Bunso, tumakbo ka! Kahit anong magyari, wag kang titigil."

Nanginginig na ang boses ni Ate Jing-jing. Hawak niya ang kamay ko habang umaagpay ako sa pagtakbo niya. Nangangatog na ang mga binti ko pero hindi kami pwedeng tumigil. Malapit na kami sa sakahan ni tatay. Nakikita ko na si tatay mula sa kinaroonan namin pero nakatalikod siya sa amin.

"Bilisan mo bunso, maabutan nila tayo."

Kahit nangangatog ng mga binti ko sinubukan ko pa ring sundin ang sinabi ni Ate Jing-jing. Tama siya, dapat hindi nila kami maabutan. Kailangan naming makarating kay Tatay para makatago kami. Sigurado akong kapag nakita ng mga lalaking yun si tatay sasaktan nila ito.

Sunod-sunod na putok ng baril ang aming narinig. Doon ko pa nakitang lumingon si tatay sa gawi namin. Tumakbo siya pasalubong sa amin. Sinenyasan siya ni ate na bumalik pero hindi nakinig si Tatay.

"Anong nangyari? Bakit kayo tumatakbo?" bakas ang pag-aalala sa boses niya.

Habol ko ang aking hininga, nanunuyo ang aking lalamunan, nanginginig ang aking katawan sa takot. Natatakot ako na baka maabutan nila kami.

"Anong nangyari Jing?"

"T-tay, may naghahanap sa inyo sa bahay. Mga lalaki may dalang baril." hinahapong sagot ni ate. Nakita kong natigilan saglit si tatay pero mabilis niyang inutusan si Ate na dalhin ako doon sa tagong bahagi, sa dulo ng maisan.

"Sige na Jing-jing magtago na kayo ng kapatid mo ako ng bahala dito." halos ipagtulakan na kami ni tatay.

Hinila na ako ni ate papasok sa maisan pero ilang hakbang pa lang ang nagawa namin bumalik ako para hilahin din si tatay.

"Tay, tara, magtago po tayo..." naluluhang kong sabi sa kanya. Hindi namin siya pwedeng iwan dito. Makikita siya ng mga yun at tiyak na sasaktan siya.

"S-sige na bunso, sumunod ka na kay ate mo. Ako na ang bahala dito. Magtago kayo doon at kahit anong magyari wag na wag kayong magpapakita." bahagya pang nabasag ang boses ni tatay. "Sige na...sige na...magtago na kayo."

"Please tatay sumama ka na sa amin. Sasaktan ka nila tatay, may dala silang baril." umiiyak kong pakiusap pero sunod-sunod na umiling si tatay sa akin.

"Kaya ko ang sarili ko nak, kayo ni ate ang dapat magtago. Sige na bunso makinig ka kay tatay." saka mahigpit niya akong niyakap.

Wala akong nagawa nung hinila na ako ni Ate Jing-jing papasok sa gitna ng maisan. Mabilis ang bawat hakbang ni Ate. Hindi alintana ang matutulis ng dahon ng mais.

"A-Ate si Tatay..."umiiyak kong sabi. Hindi ko maintindihan bakit kailangan niyang magpaiwan doon. Pwede naman siyang sumama sa amin para hindi siya mahanap ng mga lalaking yun.

Isang malakas na putok ng baril ang nagpahinto sa amin sa kalagitnaan ng maisan.

Si tatay...

"Ate si tatay, babalikan ko si tatay..."

Tatakbo sana ako pabalik kung saan si tatay pero mabilis akong nahawakan ni Ate. Tinakpan niya ang bibig ko. " Wag kang maingay bunso, please...wag kang maingay. Kailangan nating makatago,hindi nila tayo pwedeng makita."

"S-si T-tatay, Ate?" Kita ko ang pag-uunahan ng mga luha sa mga mata ni ate.

"Wala kaming utang sa inyo! Amin ang lupang ito at kailanman hindi namin ipagbibili sa inyo! Umalis na kayo dito!" dinig kong sigaw ni tatay.

"Wala ka nang magagawa! Kahit na hindi mo ibebenta ang lupang to kukunin pa rin ito ni Boss. Kaya kung ako sayo wag ka nang magmatigas!" Narinig ko ang malakas na lagapak kasunod ng mahinang daing ni tatay.  

Hinila ako ni Ate palayo sa kanila.Nagmamatigas ako. Gusto kong balikan si Tatay at tulungan siyang makiusap doon sa mga lalaki. Siguradong hindi nila ako sasaktan dahil bata lang ako. 

"Para sa mga anak ko 'to agh! P-parang awa niyo n-na agh!" Dama ko na ang paghihirap ni tatay. Lumakas ang mga iyak ko pero mabilis na tinakpan ni Ate ng kamay ang aking bibig. 

"Tama na, bunso. Parang awa mo na, makinig ka sa akin." Hinila ako ni Ate palayo. May nakita kaming maliit na hukay na may mga tuyong puno ng mais, pinasok ako ni Ate doon. 

"Si Boss na ang bahala sa mga anak mo. Kahit sino sa kanila."

"Mga demonyo!" Isang malakas na putok ng baril ang aking narinig. Nanginginig ang mga kamay kong humawak Ate Jing-jing.

"Hanapin niyo ang dalawa hindi pa nakakalayo yun dito." Malakas na sigaw nung lalaki. 

"A-ate natatakot ako." umiiyak kong sabi, mahigpit na hawak ang kamay niya. "Halika Ate, pumasok ka dito." Pakiusap ko pero sunod-sunod na umiling ang Ate Jing sa akin. 

"Makinig ka, bunso. Kahit anong mangyari wag kang lalabas. Wag kang gagawa ng ingay. Dito ka lang, mas ligtas ka dito."

Umiling ako, punong-puno na ng luha ang aking mga mata at ganun din kay Ate Jing. 

"A-ate dito ka lang, please."

"Makinig ka bunso, mahal na mahal ka ni Ate. Mahal na mahal tayo ni Tatay. Ano man ang mangyari, pagsikapan mong mabuhay. Kahit ikaw na lang ang mabuhay, bunso." Tuluyan ng lumakas ang hikbi ni Ate Jing. 

"Ate w-wag mo akong iiwan. Natatakot ako." Hinigpitan ko ang hawak sa kamay niya pero dahan-dahan niya itong kinakalas. Kinuha niya ang iba pang mga tuyong puno ng mais at tinakip sa akin. 

"Wag kang gumawa ng ingay. Kahit anong mangyari, wag kang lalabas. Iligtas mo ang sarili mo."

"Ate wag-"

"Babalikan kita, bunso." Yun na ang huling sinabi ni Ate Jing, dinagdagan niya ng mga tuyong puno ng mais ang pinagtataguan ko hanggang sa hindi ko na siya makita. 

Kahit nakadilat ako sobrang dilim ng paligid. Wala akong makita. Pakiramdam ko, buhay pa ako pero para na akong patay na nakabaon sa ilalim ng lupa. Nahihirapan din akong huminga sa dami ng puno na tinabon ni Ate sa akin. 

Dinig ko ang malakas ng tibok ng aking puso. Gusto kong sumigaw at humingi ng tulong pero natatakot ako. Dinig ko pa ang boses nila mula sa malayo. 

Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatago sa ilalim ng mga tuyong puno ng mais. Basang-basa na ako ng pawis. Nahihirapan na rin akong huminga. 

Hanggang sa makarinig ako ng dalawang magkasunod na putok ng baril. Lumakas ang mga hikbi ko. 

Ate Jing, Tatay...

Hindi ko na natiis pa at lumabas na ako sa pinagtataguan ko. Kailangan kong puntahan si Ate Jing at si Tatay. Hindi nila ako pwedeng iiwan. Sasama ako sa kanila. 

"A-ate Jing, T-tatay..." umiiyak kong tawag sa pangalan nila. Hindi ko na alintana ang nanginginig kong katawan. Tumakbo ako palabas ng maisan pero agad ding natigil ng makita kong ang duguang katawan ni Tatay na nakatihaya sa lupa. 

"T-ta...tay?" walang lakas kong sabi. Ang dugo ni Tatay ay nagkalat sa lupa habang ang mga mata ay dilat pa at nakatingin sa akin pero wala ng buhay. 

Pakiramdam ko namanhid ang buong katawan ko. Halos di na ako makahinga. Parang nauubusan ako ng hangin. Pagtingin ko sa unahan nakita ko si Ate, nakaluhod at may nakatutok na baril sa ulo niya.

Nagpang-abot ang tingin naming dalawa. May nahulog ng luha sa mga mata niya. Dahan-dahan siyang umiling sa akin pero hindi ko siya sinunod. Maliliit ang hakbang kong naglakad palapit sa kanya pero bago pa man ako tuluyang makalapit, isang putok ng baril ang tuluyang nagpatigil sa akin. 

Nakita ko kung paano nabuwal ang katawan ni Ate Jing sa lupa. May tama sa ulo at nagsimulang kumalat ang dugo. Sunod-sunod pa siyang pinaputukan ng lalaki.

Mariin kong pinikit ang mga mata. Nanatili ako sa kinatatayuan ko. Nawala na ang takot sa akin. Balewala na kung pati ako barilin niya. 

Sunod-sunod na putok ng baril ang aking narinig. Inaasahan kong may balang tatama sa akin pero wala akong naramdaman. Sa pagdilat ko, ang kulay asul ng pares ng mga mata ang sumalubong sa akin. Nakatayo ilang dipa ang mula sa kinatatayuan ko.

Walang emosyon ang mga mata pero para itong masungit na anghel na bumaba sa lupa.

Bakit anghel? Ganito ba ang mukha ng mga anghel?

Dapat demonyo ang itawag ko sa kanya dahil masama siyang tao. Pero ganito ba kagwapo ang demonyo? 

Masungit ang mukha pero wala namang sungay. Matangos ang ilong, makapal ang kilay, manipis ang labi. Para siyang artista.  Parang bida ng mga teleseryeng pinapanood ni Ate Jing. 

Ang Ate Jing ko na wala ng buhay. Gusto kong umiyak pero parang natuyo na pati ang mga luha ko. Parang namanhid na pati ang utak at puso ko. 

Sinulyapan ko si Ate Jing, nakadilat ang mga mata nito at may luhang tumulo sa gilid. 

Ang Ate Jing ko...

"Boss, patay din ang tatay." Narinig kong sabi nung lalaki pero hindi niya ito nilingon.  

Humakbang ito palapit sa akin. Hindi ko inalis ang tingin sa kanya at sa baril na hawak niya. Siguro ito ang Boss na sinasabi nila. Ang lalaking nag-utos na patayin ang tatay ko. 

Nag-isang linya ang kilay niya. pero hindi ako natatakot sa kanya. Hindi na ako takot mamatay. Sinalubong ko ang mga mata niya at hinanda ang sarili para sumama kay Ate at tatay. 

Huminto ito sa harapan ko. Mas humigpit ang hawak niya sa gatilyo ng baril. Pagkatapos pinantay niya ang tingin sa akin. Saka ko pa naramdaman ang panginginig ng katawan ko. Nag-uunahan ng mga luha sa aking pisngi at sunod-sunod na kumawala ang aking hikbi. 

Hindi pa pala ako handang mamatay. Ang sabi ni Ate kahit ako man lang mabuhay. Sisikapin kong mabuhay para mabigyan sila ng hustisya ni Tatay. 

Makikiusap ako sa kanya na wag akong patayin pero bago ko pa mabuksan ang aking bibig nauna na itong magsalita sa akin. 

"Close your eyes kid, it's just a nightmare." Ang huling salitang narinig ko, bago ako nawalan ng malay.

__________________________